Inicjatywa uzdatniania wody pomaga milionom ludzi w Afryce
Od ponad dwóch dekad Kościół jest zaangażowany w projekty uzdatniania wody w ponad 100 krajach. Realizacja tych projektów w samej Afryce była błogosławieństwem dla ponad czterech milionów ludzi. Udział Kościoła polegał na udostępnieniu studni, miejsc magazynowania wody, wodociągów oraz systemów oczyszczania wody.
Jeden z tych projektów był realizowany na wyspie Idugo u wybrzeży Mozambiku. Większość z 15 tysięcy ludzi, którzy zamieszkują tę wyspę, pracuje w rodzinnych fermach, łowi ryby w Oceanie Indyjskim lub pracuje w miejscach odparowywania wody, pozyskując sól z wody morskiej. Na wyspie nie ma bieżącej wody, elektryczności, sieci dróg ani pojazdów. Dostęp na wyspę jest możliwy jedynie na ręcznie zrobionych łodziach lub czółnach.
Od wieków jedynym źródłem wody pitnej na Idugo są płytkie, wykopane ręcznie studnie. Studnie te ciągle wypełnia muł i zanieczyszczenia. Są pełne zamulonej wody, do której jest utrudniony dostęp. W porze deszczowej woda ulega skażeniu i wywołuje cholerę, biegunkę i inne choroby.
Kiedy misjonarze humanitarnej służby kościelnej usłyszeli o warunkach panujących na Idugo, spotkali się z przywódcami lokalnej społeczności. Wspólnie zaplanowali, jak Kościelne Służby Humanitarne mogą udostępnić materiały, narzędzia i instruktaż, by wybudować 10 studni uszczelnionych cementem z pokrywami metalowymi, a każda z nich będzie zaopatrywać w wodę tysiąc osób. Misjonarze mogą udzielić przeszkolenia w zakresie utrzymania warunków sanitarnych i higieny, a miejscowi ludzie zapewnią siłę roboczą i będą utrzymywać studnie w dobrym stanie.
Od początku projektu przetransportowano statkami na wyspy cztery ciężarówki żużlu, 300 worków cementu, dwa ładunki ciężarówek piachu, pręty zbrojeniowe, prefabrykaty z cementu i zbrojeń stalowych. Materiały te następnie przewieziono na wózkach bądź przeniesiono pieszo na drugi koniec wyspy. Kilkoro członków Kościoła z Quelimane z Mozambiku mieszkało pod namiotami na wyspie przez trzy miesiące, by pomóc przy szkoleniu i budowie.
Studnie wybudowano tak, aby był odpływ wody deszczowej, by wyeliminować ryzyko skażenia wody. W niektórych społecznościach mieszkańcy wybudowali drewniane ogrodzenia i ścieżki wokół studni z użyciem cegieł, które nauczyli się robić z materiałów darowanych przez Kościół.
Podczas oficjalnych uroczystości, prawo własności do studni zostało przekazane ludziom z każdej z wiosek. Kilku lokalnych rezydentów, którzy pracowali przy studniach, wyraziło wdzięczność za nowo zdobyte umiejętności — robienie cegieł, pracę z cementem i wzmacnianie go stalą, używanie narzędzi — dzięki którym będą mogli zdobyć dodatkową pracę. Inni ludzie wyrazili wdzięczność za możliwość zdobycia umiejętności przywódczych.
Po następnej porze deszczowej pośród mieszkańców wiosek posiadających studnie nie odnotowano żadnych chorób wywoływanych przez skażoną wodę.
Według Światowej Organizacji Zdrowia ponad miliard ludzi na świecie nie ma dostępu do czystej wody. Dzięki kościelnej inicjatywie uzdatniania wody liczba ta maleje poprzez udział członków lokalnych społeczności w procesie planowania i wdrażaniach projektów, zapewniania siły roboczej do budowy potrzebnych obiektów, otrzymywania szkoleń i dbania o ukończone obiekty.
Oprócz projektów uzdatniania wody w Afryce Kościół finansuje podobne projekty w Azji, Ameryce Środkowej, Europie wschodniej, Indiach, Indonezji, na Wyspach Pacyfiku, w Ameryce Południowej, w południowo-wschodniej Azji oraz w innych miejscach rozsianych po świecie.