Klucze i upoważnienie kapłańskie

Podczas tej konferencji widzieliśmy odwołanie kilku wiernych braci i poparliśmy do powołań kilku nowych. W tej rotacji — tak dobrze znanej w Kościele — nie schodzimy „stopień niżej”, gdy jesteśmy odwoływani i nie wchodzimy „stopień wyżej”, gdy jesteśmy powoływani. W służbie dla Pana nie ma ruchu „w górę lub w dół”. Jedyny ruch to „do przodu lub do tyłu”, a różnica zależy od tego, w jaki sposób akceptujemy i podchodzimy do naszych odwołań i powołań. Pewnego razu przewodniczyłem spotkaniu, podczas którego odwołany został młody prezydent palika służący wspaniale przez dziewięć lat. Radował się on z odwołania i nowego powołania, które on i jego żona właśnie otrzymali. Zostali powołani na przywódców żłobka w swoim okręgu. Tylko w tym Kościele taka zmiana jest postrzegana jako równie zaszczytna.

W przemówieniu podczas konferencji dla kobiet Prezydent Stowarzyszenia Pomocy, Linda K. Burton, powiedziała: „Mamy nadzieję zaszczepić wam większe pragnienie lepszego zrozumienia kapłaństwa”¹. To odnosi się do wszystkich z nas, wiec zajmę się tym tematem, przemawiając o kluczach i upoważnieniu kapłańskim. Ponieważ te zagadnienia są równie interesujące z punktu widzenia mężczyzn, co z perspektywy kobiet, cieszę się, że te wystąpienia są transmitowane i publikowane dla pożytku wszystkich członków Kościoła. Moc kapłaństwa błogosławi nas wszystkich. Klucze kapłaństwa kierują zarówno kobietami, jak i mężczyznami, a obrzędy i upoważnienie kapłańskie odnoszą się zarówno do kobiet, jak i do mężczyzn.

Prezydent Joseph F. Smith opisał kapłaństwo jako „moc Bożą przekazaną człowiekowi, aby mógł działać na ziemi dla zbawienia rodziny ludzkiej”². Inni przywódcy nauczali nas, że kapłaństwo „to najdoskonalsza moc na tym świecie. To moc, dzięki której została stworzona ziemia”³. Pisma święte nauczają, że „to samo Kapłaństwo, które istniało od początku, istnieć będzie także w końcu świata” (Mojżesz 6:7). Tak więc kapłaństwo jest mocą, dzięki której zmartwychwstaniemy i przejdziemy do życia wiecznego.

Zrozumienie, którego pragniemy, ma początek w zrozumieniu kluczy kapłaństwa. „Klucze kapłaństwa to upoważnienie, które Bóg daje [posiadaczom kapłaństwa], aby prowadzili, kontrolowali i zarządzali korzystaniem z Jego kapłaństwa na ziemi”⁴. Każde działanie bądź obrzęd dokonywany w Kościele odbywa się w oparciu o bezpośrednie lub pośrednie upoważnienie osoby dzierżącej klucze do tego działania. Starszy M. Russell Ballard wyjaśnił: „Ci, którzy posiadają klucze kapłaństwa […] w dosłownym znaczeniu tego słowa, umożliwiają wszystkim, którzy wiernie służą pod ich kierownictwem, działanie zgodne z upoważnieniem kapłańskim i dostęp do mocy kapłańskiej”⁵.

W korzystaniu z upoważnienia kapłańskiego funkcja kluczy kapłańskich zarówno rozwija, jak i ogranicza. Rozwija, bo upoważnienie kapłańskie i błogosławieństwa mogą być dzięki niej dostępne dla wszystkich dzieci Boga. Ogranicza, bo wskazuje, kto otrzyma upoważnienie kapłańskie, kto będzie piastował jego urzędy i w jaki sposób prawa i moce zostaną nadane. Na przykład: osoba dzierżąca kapłaństwo nie może nadać swojego urzędu lub upoważnienia innej osobie, dopóki nie otrzyma upoważnienia od osoby posiadającej klucze. Bez tego upoważnienia ustanowienie będzie nieważne. To wyjaśnia, dlaczego posiadacz kapłaństwa — niezależnie od urzędu — nie może ustanowić członka rodziny lub udzielać sakramentu we własnym domu, bez upoważnienia od osoby, która posiada właściwe klucze.

Z wyjątkiem świętej pracy, którą siostry wykonują w świątyni na mocy kluczy dzierżonych przez prezydenta świątyni, co zaraz omówię, tylko osoba posiadająca urząd kapłański może dokonywać obrzędu kapłańskiego. Wszystkie obrzędy kapłańskie dokonane z właściwym upoważnieniem są zapisywane w rejestrach Kościoła.

Ostatecznie wszystkie klucze kapłaństwa są dzierżone przez Pana Jezusa Chrystusa, do którego należy to kapłaństwo. To On określa, jakie klucze przekazywane są śmiertelnikom i w jaki sposób mają być używane. Często myślimy, że wszystkie klucze kapłaństwa zostały przekazane Józefowi Smithowi w Świątyni Kirtland, ale pisma święte precyzują, że nadane mu zostały jedynie „klucze tej dyspensacji” (NiP 110:16). Wiele lat temu, podczas konferencji generalnej, Prezydent Spencer W. Kimball przypomniał nam, że istnieją inne klucze kapłańskie, które nie zostały przekazane ludziom na ziemi, obejmujące klucze tworzenia i zmartwychwstania⁶.

Boska natura ograniczeń nałożonych na używanie kluczy kapłaństwa wyjaśnia zasadnicze różnice pomiędzy decyzjami dotyczącymi spraw zarządzania Kościołem a decyzjami wpływającymi na kapłaństwo. Rada Prezydenta Kościoła oraz Kworum Dwunastu, które przewodniczą Kościołowi, są uprawnione do podejmowania wielu decyzji mających wpływ na zasady i procedury Kościoła — na przykład lokalizacje budynków Kościoła i wiek wymagany do służby misjonarskiej. Ale choć władze przewodniczące dzierżą i korzystają ze wszystkich kluczy dostępnych obecnie ludziom w tej dyspensacji, nie mają dowolności, aby zmieniać ustanowiony przez Boga wzór, że jedynie mężczyźni mogą dzierżyć urzędy w kapłaństwie.

Przejdę teraz do zagadnienia upoważnienia kapłańskiego. Rozpocznę od trzech zasad, które właśnie omówiłem: (1) kapłaństwo jest mocą Boga przekazaną ludziom, aby działali dla zbawienia rodziny ludzkiej, (2) upoważnienie kapłańskie jest zarządzane przez posiadaczy kapłaństwa, którzy dzierżą klucze kapłańskie i (3) ponieważ pisma święte stwierdzają, że „wszelkie inne władze [i] urzędy w Kościele stanowią dodatki do tego kapłaństwa [Melchizedeka]” (NiP 107:5), wszystko to, co jest czynione pod kierownictwem tych kluczy kapłańskich, jest czynione z upoważnieniem kapłańskim.

W jaki sposób odnosi się to do kobiet? W swoim przemówieniu do Stowarzyszenia Pomocy Prezydent Joseph Fielding Smith, będący wówczas Prezydentem Kworum Dwunastu Apostołów, powiedział: „Choć siostry nie otrzymały kapłaństwa i nie zostało ono na nie nałożone, nie oznacza to, że Pan nie dał im upoważnienia […]. Osoba może otrzymać upoważnienie, aby wykonywać pewne zadania w Kościele, które są wiążące i absolutnie niezbędne dla naszego zbawienia, takie jak praca, którą siostry wykonują w Domu Pana. Posiadają one upoważnienie nadane im do wykonywania wielkiej i wspaniałej pracy, świętej w oczach Pana i wiążącej dokładnie tak samo, jak błogosławieństwa, udzielane przez mężczyzn dzierżących kapłaństwo”⁷.

W tym wspaniałym przemówieniu Prezydent Smith po wielokroć powtarzał, że kobiety otrzymały upoważnienie. Powiedział on do kobiet: „Możecie mówić z upoważnieniem, ponieważ Pan nadał wam upoważnienie”. Powiedział również, że Stowarzyszenie Pomocy „otrzymało moc i upoważnienie do dokonania wielu wspaniałych rzeczy. Praca, którą wykonuje, odbywa się dzięki boskiemu upoważnieniu”. I, oczywiście, praca Kościoła wykonywana przez kobiety lub mężczyzn, czy to w świątyni czy w okręgach lub gminach, jest wykonywana pod kierownictwem tych, którzy posiadają klucze kapłaństwa. Stąd też, mówiąc o Stowarzyszeniu Pomocy, Prezydent Smith wyjaśnił: „[Pan] dał im tę wspaniałą organizację, w ramach której mają upoważnienie, aby służyć pod kierownictwem i w harmonii z biskupami w okręgach […], dbając zarówno o duchowe, jak i doczesne potrzeby naszych członków”⁸.

Zatem prawdą jest stwierdzenie, że dla kobiet Stowarzyszenie Pomocy to nie tylko zajęcia lekcyjne, ale też organizacja do której należą — ustanowione przez Boga dopełnienie kapłaństwa⁹.

Nie jesteśmy przyzwyczajeni do mówienia, że kobiety mają upoważnienie kapłańskie w ich powołaniach w Kościele, ale jakież inne może to być upoważnienie? Kiedy kobieta — młodsza czy starsza — jest wyświęcana do głoszenia ewangelii jako pełnoetatowa misjonarka, otrzymuje upoważnienie kapłańskie do pełnienia funkcji kapłańskiej. Podobnie jest z kobietą, która jest wyświęcana do funkcji urzędnika lub nauczyciela w organizacji kościelnej pod kierownictwem osoby, która dzierży klucze kapłaństwa. Ten, kto pełni urząd lub wykonuje powołanie otrzymane od osoby dzierżącej klucze kapłaństwa, korzysta z upoważnienia kapłańskiego do wykonywania wyznaczonych obowiązków.

Kto korzysta z upoważnienia kapłańskiego, powinien zapomnieć o swoich prawach, a raczej skupić się na swoich obowiązkach. Ta zasada jest potrzebna w całym społeczeństwie. Cytując słowa sławnego rosyjskiego pisarza Aleksandra Sołżenicyna, „to jest czas [… ], żeby bronić nie tyle praw człowieka co ludzkich zobowiązań”¹⁰. Święci w dniach ostatnich na pewno zdają sobie sprawę, że osiągnięcie wyniesienia nie jest kwestią egzekwowania praw, ale wypełniania obowiązków.

Pan zarządził, aby wyłącznie mężczyźni byli ustanawiani na urzędy w kapłaństwie. Jednakże, jak to wyraziło wielu przywódców Kościoła, mężczyźni to nie jest „kapłaństwo”¹¹. Mężczyźni dzierżą kapłaństwo wraz ze świętym obowiązkiem, aby używać go do błogosławienia wszystkich dzieci Boga.

Największa moc, jaką Bóg dał Swoim synom, nie może być używana bez towarzystwa jednej z Jego córek, ponieważ Bóg dał moc „tworzenia ciał wyłącznie Swoim córkom […], aby boski projekt i Wielki Plan mogły się ziścić”¹². To są słowa Prezydenta J. Rubena Clarka.

Mówił on dalej: „To jest miejsce naszych żon i matek w Wiecznym Planie. Nie dzierżą one Kapłaństwa, nie są obciążone wykonywaniem zadań i funkcji Kapłaństwa, ani nie są obarczone jego obowiązkami. Są budowniczymi i organizatorami pod jego mocą i uczestniczą w jego błogosławieństwach, będąc dopełnieniem mocy kapłańskich i sprawując funkcję w boski sposób wyświęconą i tak wiecznie ważną w swojej roli, jak samo Kapłaństwo”¹³.

W takich natchnionych słowach Prezydent Clark przemawiał o rodzinie. W proklamacji o rodzinie czytamy, że ojciec przewodzi rodzinie i ma inne obowiązki niż matka, ale oboje są „zobowiązani pomagać sobie wzajemnie, jako równi partnerzy”¹⁴. Kilka lat przed ogłoszeniem proklamacji o rodzinie, Prezydent Spencer W. Kimball udzielił następującego, natchnionego wyjaśnienia: „Kiedy mówimy o małżeństwie jako partnerstwie, mówmy o małżeństwie jako o pełnym partnerstwie. Nie chcemy, by nasze kobiety święte w dniach ostatnich były milczącymi partnerkami w tym wiecznym zadaniu lub by miały narzucone ograniczenia! Proszę, bądźcie zaangażowanymi i równymi partnerami”¹⁵.

W oczach Boga, czy to w Kościele czy w rodzinie, kobiety i mężczyźni są równi, ale mają różne obowiązki.

Chciałbym zakończyć przemówienie kilkoma prawdami o błogosławieństwach kapłaństwa. W przeciwieństwie do kluczy kapłaństwa i ustanowień kapłańskich błogosławieństwa kapłańskie są na tych samych zasadach dostępne dla kobiet i mężczyzn. Dar Ducha Świętego i błogosławieństwa świątyni ilustrują tę prawdę.

We wspaniałym przemówieniu wygłoszonym zeszłego lata podczas Tygodnia edukacji na BYU Starszy M. Russel Ballard nauczał:

„Zgodnie z doktryną Kościoła kobiety są równe mężczyznom, choć się od nich różnią. Bóg nie uważa jednej płci za lepszą lub ważniejszą od drugiej […].

Kiedy mężczyźni i kobiety udają się do świątyni, oboje są obdarowani tą samą mocą, którą jest moc kapłańska […]. Dostęp do mocy i błogosławieństw kapłańskich jest możliwy dla wszystkich Bożych dzieci”¹⁶.

Świadczę o mocy i błogosławieństwach kapłaństwa Boga, dostępnych dla Jego synów i córek. Świadczę o upoważnieniu kapłańskim, które jest obecne we wszystkich urzędach i działaniach Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Świadczę o regulowanej przez Boga funkcji kluczy kapłaństwa, dzierżonych i używanych w pełni przez naszego proroka/prezydenta, Thomasa S. Monsona. I na koniec, a co jest najważniejsze, świadczę o naszym Panu i Zbawcy, Jezusie Chrystusie, do którego należy to kapłaństwo i którego sługami jesteśmy, w imię Jezusa Chrystusa, amen.