Umiejętność sprawdzania postępu

We wrześniu minie 64 lata, odkąd wróciłem z misji w Anglii. Trzy dni po powrocie poszedłem z moim znajomym na potańcówkę Hello Day na Uniwersytecie Utah. Powiedział mi o pięknej studentce drugiego roku studiów, Barbarze Bowen, którą — jego zdaniem — powinienem poznać. Podszedł z nią do mnie i przedstawił nas, a ja poprosiłem ją do tańca.

Niestety to był tzw. „taniec odbijany”, co oznaczało, że mogłem z nią tańczyć do momentu, aż ktoś mi ją odbije. Barbara była pełna życia i lubiana, więc tańczyłem z nią niecałą minutę, zanim pewien młody mężczyzna mi ją odbił.

Nie mogłem się z tym pogodzić. Na misji nauczyłem się, jak ważna jest umiejętność sprawdzania postępu, dlatego też zdobyłem jej numer telefonu i nazajutrz zadzwoniłem do niej i poprosiłem o spotkanie; niestety była zajęta na uczelni i miała inne zajęcia. Na szczęście na misji nauczyłem się wytrwałości nawet w obliczu zniechęcenia, w końcu więc umówiliśmy się na randkę. Po niej nastąpiły kolejne. Podczas tych randek udało mi się ją jakoś przekonać, że byłem jedynym i żyjącym znanym jej misjonarzem, który powrócił z misji. Teraz, 64 lata później, mamy siedmioro dzieci, wiele wnucząt i prawnucząt, które poświadczają ważną prawdę, że bez względu na to, jak dobre jest przesłanie, może się tak zdarzyć, że nie będzie możliwości go przekazać, jeśli nie ma stałego i wytrwałego sprawdzania postępu.

Pewnie dlatego poczułem, że powinienem dzisiaj dokonać takiego sprawdzenia postępu po moich dwóch poprzednich przesłaniach wygłoszonych na konferencjach generalnych.

Podczas jesiennej konferencji w 2011 roku zachęcałem, żebyśmy pamiętali ważne słowa Pana: „Bowiem tak się będzie zwać mój Kościół w dniach ostatnich, Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich”¹.

Tymi słowami Pan wyjaśnia, że to nie jest tylko formalne określenie, ale nazwa, jakiej mamy używać, mówiąc o Jego Kościele. Otrzymawszy to jasne przesłanie, nie powinniśmy mówić o Kościele, używając innych nazw jak np. „kościół mormoński” czy „kościół świętych w dniach ostatnich”.

Terminu mormon można stosownie używać w pewnych kontekstach, mówiąc o członkach Kościoła, np. mormońscy pionierzy, lub o instytucjach takich, jak Mormoński Chór Tabernakulum. Członkowie Kościoła są powszechnie znani jako mormoni i w interakcji z ludźmi innych wyznań możemy słusznie mówić o sobie jako o mormonach pod warunkiem, że w rozmowie podamy też pełną nazwę Kościoła.

Jeśli członkowie nauczą się używać pełnej nazwy Kościoła po użyciu słowa mormon, sprawią, iż zostanie podkreślone, że jesteśmy chrześcijanami, członkami Kościoła Zbawiciela.

Bracia i siostry, sprawdzajmy postęp i wyróbmy w sobie zwyczaj wyjaśniania, że należymy do Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

Drugie przesłanie, którego postęp chciałbym sprawdzić, zostało wygłoszone podczas ostatniej konferencji generalnej. Zachęcałem członków, aby modlili się o okazję do napotkania co najmniej jednej osoby, którą mogliby zachęcić do dowiedzenia się czegoś o przywróconej ewangelii przed świętami Bożego Narodzenia. Wielu członków Kościoła podzieliło się ze mną wyjątkowymi doświadczeniami, jakie zdobyli, gdy poprosili Pana o misjonarskie doświadczenia.

Na przykład pewien były misjonarz modlił się o to, aby był poprowadzony do „tej jednej” osoby. Pomyślał wtedy o koleżance z klasy z college’u, z którą się kiedyś uczył. Znalazł ją na Facebooku i dowiedział się, że modliła się o poczucie celu i znaczenia w życiu. Umiejętność sprawdzenia postępu, przyczyniła się do tego, iż odnalazł ją właśnie wtedy, gdy szukała prawdy. W grudniu przyjęła ona chrzest.

Poinformowano mnie o wielu podobnych doświadczeniach, ale tylko kilka osób sprawdziło postęp tak, jak ten brat.

Gorąco wierzę w zasadę sprawdzania postępu. W przewodniku dla misjonarzy Abyście głosili moją ewangelię napisano: „wystosowanie zaproszenia bez sprawdzenia jego wykonania jest jak rozpoczęcie podróży bez jej zakończenia lub kupienie biletów na koncert i niepójście na niego. Bez ukończenia działania zobowiązanie jest czymś gołosłownym”².

Podręcznik Abyście głosili moją ewangelię naucza wszystkich nie tylko tego, jak zapraszać, ale też tego, co uczynić potem. Celem pracy misjonarskiej jest „zapraszanie innych, by przyszli do Chrystusa, pomagając im w przyjęciu przywróconej ewangelii poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie, pokutę, chrzest, przyjęcie daru Ducha Świętego i wytrwanie do końca”³.

Zapraszanie jest z pewnością częścią tego procesu. Zauważcie jednak, że w pracy misjonarskiej wykonywanej przez członków chodzi o coś więcej niż tylko zapraszanie ludzi do wysłuchania misjonarzy. Chodzi o sprawdzanie postępu wraz z misjonarzami, czy kultywowana jest wiara, motywacja do pokuty, przygotowanie do zawarcia przymierzy i wytrwanie do końca.

Zasada sprawdzania postępu jest zilustrowana w Dziejach Apostolskich:

„A Piotr i Jan wstępowali do świątyni. […]

I niesiono pewnego męża, chromego od urodzenia, którego sadzano codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby prosił wchodzących do świątyni o jałmużnę;

ten, ujrzawszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił o jałmużnę.

A Piotr wraz z Janem, wpatrzywszy się uważnie w niego, rzekł: Spójrz na nas.

On zaś spojrzał na nich uważnie, spodziewając się, że od nich coś otrzyma.

I rzekł Piotr: Srebra i złota nie mam, lecz co mam, to ci daję: W imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, chodź!”.

To zaproszenie sługi Pana jest pełne mocy, nieprawdaż? Piotr jednak nie poprzestał na samym zaproszeniu. Z pism świętych dowiadujemy się, że „ująwszy go za prawą rękę, podniósł go; natychmiast też wzmocniły się nogi jego i kostki,

i zerwawszy się, stanął i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, przechadzając się i podskakując, i chwaląc Boga”⁴.

Innymi słowy, Piotr nie tylko powołał się na swoje upoważnienie kapłańskie i zachęcił tego mężczyznę, aby powstał i chodził, ale sprawdził też wykonanie zaproszenia, ujmując tego mężczyznę za prawą rękę i podnosząc go, a potem wchodząc z nim do świątyni.

W duchu przykładu Piotra sugeruję, abyśmy wszyscy konsekwentniej zaangażowali się w pracę misjonarską, zastępując strach wiarą, zapraszając kogoś co najmniej raz na kwartał — cztery razy w roku — aby był nauczany przez pełnoetatowych misjonarzy. Są oni przygotowani do nauczania przez Ducha ze szczerym i płynącym z serca natchnieniem od Pana. Razem możemy sprawdzać postęp, czy nasze zaproszenia zostały przyjęte i pomagać bliźnim, podbudowywać ich i udawać się z nimi w duchową podróż.

Chcę wam w tym procesie pomóc i zachęcam wszystkich członków, bez względu na posiadane powołanie lub stopień aktywności w Kościele, abyście zdobyli egzemplarz podręcznika Abyście głosili moją ewangelię. Jest on dostępny w Centrach Dystrybucji, jak też on-line. Podręcznik dostępny on-line można pobrać bezpłatnie. Jest to przewodnik do pracy misjonarskiej — oznacza to, że jest skierowany do nas wszystkich. Czytajcie go, studiujcie, a następnie stosujcie to, o czym się uczycie, abyście zrozumieli, jak przyprowadzać dusze do Chrystusa poprzez zapraszanie i sprawdzanie postępu. Prezydent Thomas S. Monson powiedział: „Teraz jest czas, by członkowie i misjonarze zjednoczyli swe siły, by wspólnie pracowali, by trudzili się w winnicy Pana, aby przyprowadzić do Niego dusze ludzkie”⁵.

Jezus Chrystus nauczał Swoich uczniów:

„Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.

Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na żniwo swoje”⁶.

Pan odpowiedział na tę modlitwę w naszych czasach, powołując największą liczbę pełnoetatowych misjonarzy w historii świata. Z tą nową falą wiernych pracowników Pan dał nam kolejną szansę asystowania Mu w tym wspaniałym żniwie dusz.

Członkowie mogą pomagać i wspierać naszych niezwykłych misjonarzy na różne praktyczne sposoby. Na przykład, możecie powiedzieć misjonarzom, że studiujecie podręcznik Abyście głosili moją ewangelię i poprosić ich, aby wam opowiedzieli, czego się uczą podczas osobistego studiowania. Kiedy będziecie się tym ze sobą dzielić, wzrośnie zaufanie pomiędzy członkami a pełnoetatowymi misjonarzami, zgodnie z wolą Pana:

„Ale by każdy człowiek przemawiał w imię Pana Boga, samego Zbawiciela świata”⁷.

I „oto wysłałem was, abyście dawali świadectwo i ostrzegali lud, i przystoi każdemu, kto został ostrzeżony, aby ostrzegł sąsiada swego”⁸.

Bracia i siostry, czy możecie wyobrazić sobie wpływ, jaki zostanie wywarty, jeśli rodzina i przyjaciele zastosują to, czego się uczą, studiując podręcznik Abyście głosili moją ewangelię i dzieląc się tym w listach i e-mailach pisanych do pełnoetatowych misjonarzy? Czy możecie pojąć błogosławieństwa, które otrzymają rodziny, gdy lepiej poznają i zrozumieją, co podczas misji będą studiować i o czym będą nauczać ich synowie i córki? Czy możecie chociaż spróbować pojąć nadzwyczajną zadość czyniącą łaskę, której można dostąpić indywidualnie i wspólnie? Dzieje się tak w zgodzie z obietnicą Zbawiciela daną wszystkim, którzy składają świadectwo podczas procesu zapraszania dusz, aby przyszły do Niego — a następnie sprawdzają to, co dzieje się po wystosowaniu tych zaproszeń.

„Jednak błogosławieni jesteście — powiedział Pan poprzez Proroka Józefa Smitha — albowiem świadectwo dane przez was zostało zapisane w niebie, aby nań patrzyli aniołowie; i radują się wami, i darowane są wam wasze grzechy”⁹.

„Bowiem przebaczę wam wasze grzechy tym przykazaniem — abyście pozostali wytrwale w umysłach, w powadze i w duchu modlitwy, w świadczeniu całemu światu o tych rzeczach, które są wam przekazane”¹⁰.

Jeśli sprawdzamy postęp, Pan nas nie zawiedzie. Widziałem niewyrażoną radość członków Kościoła z całego świata, która towarzyszy świadectwu zaproszenia i sprawdzaniu z wiarą. Niedawno byłem w Argentynie i zachęcałem członków, aby zaprosili kogoś do kościoła przed tą konferencją generalną. Ośmioletni Joshua posłuchał i zaprosił swojego najlepszego przyjaciela oraz jego rodzinę na dni otwarte odbywające się w ich okręgu w Buenos Aires. Pozwólcie, że przytoczę niedawno otrzymany list, w którym opisano zaproszenie Josha i to, jak sprawdzał postęp z wiarą:

„Co kilka minut [Joshua] podbiegał do bramy, aby sprawdzić czy goście nadchodzą. Mówił, że wie, że przyjdą.

Robiło się coraz później, a jego przyjaciel nie przyszedł. Joshua się jednak nie poddawał. Z oddaniem co kilka minut chodził do bramy. Nadszedł czas, by wszystko posprzątać, gdy Joshua zaczął skakać z radości, oświadczając: ‘Już tu są! Już tu są!’. Spojrzałam i zobaczyłam, jak cała rodzina zbliżała się do kościoła. Joshua wybiegł im na powitanie i uścisnął przyjaciela. Wszyscy przyszli i wyglądało na to, że bardzo im się podobało. Wzięli kilka ulotek i spędzili dużo czasu na zawieraniu nowych znajomości. Wspaniale było zobaczyć wiarę tego chłopczyka i dowiedzieć się, że dzieci z Organizacji Podstawowej również mogą być misjonarzami”¹¹.

Świadczę, że jeśli dołożymy starań, aby współpracować — wyszukamy tę jedną osobę, zaprosimy ją i z wiarą oraz zaufaniem sprawdzimy postęp — Pan ucieszy się i setki tysięcy dzieci Boga odnajdzie cel i spokój w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Niech Pan błogosławi nas wszystkich w wysiłkach podejmowanych, aby przyspieszyć dzieło zbawienia, o co pokornie się modlę w imię Jezusa Chrystusa, amen.