Posłuszeństwo poprzez wierność

Domowe wieczory rodzinne, które wraz z Siostrą Perry organizujemy w poniedziałkowe wieczory, niespodziewanie zyskały nowych uczestników. Mój brat, jego córka, brat Barbary oraz moja siostrzenica z mężem wprowadzili się do naszego kompleksu mieszkalnego. Cieszę się błogosławieństwem mieszkania blisko rodziny po raz pierwszy od czasów dzieciństwa. Wtedy nasza rodzina dzieliła jeden kwartał ulic z kilkoma członkami dalszej rodziny ze strony mamy. Dom dziadka Sonne stał tuż obok, od strony północnej, a dom cioci Emmy — nieopodal, na południe od naszego domu. Na południowym krańcu naszych ulic mieszkała ciocia Józefina, a po wschodniej stronie swój dom miał wujek Alma.

Kiedy byłem chłopcem, na co dzień mieliśmy kontakt z dalszymi krewnymi i razem dzieliliśmy chwile wspólnej pracy, zabawy i wzajemnych wizyt. Nie udało nam się nigdy zbyt wiele nabroić, bo niemal natychmiast dowiadywały się o tym nasze mamy. Teraz świat wygląda inaczej — większość rodzin jest rozsiana po świecie. Nawet jeśli ich członkowie mieszkają stosunkowo blisko siebie, to rzadko się zdarza, żeby byli sąsiadami. Myślę więc sobie, że moja sytuacja mieszkaniowa z dzieciństwa i ta obecna są troszkę jak niebo — ukochani krewni mieszkający blisko siebie. Ich bliskość codziennie przypomina mi o wiecznej naturze rodziny.

Kiedy dorastałem, łączyła mnie szczególna więź z dziadkiem. Jako najstarszy syn w rodzinie zimą odśnieżałem chodniki, a latem odpowiadałem za pielęgnację trawników w naszym domu, domu dziadka i domach dwóch z moich ciotek. Kiedy kosiłem trawnik u dziadka, zwykle siadywał on na werandzie. Po skończeniu pracy siadałem na stopniach ganku i ucinaliśmy sobie pogawędkę. To jedne z moich najcenniejszych wspomnień.

Pewnego dnia zapytałem dziadka, skąd będę wiedział, że zawsze robię to, co należy, skoro życie składa się z tak wielu wyborów. Jak to miał w zwyczaju, dziadek odpowiedział mi, posługując się przykładem z życia na farmie.

Nauczał mnie o tym, jak szkoli się zaprzęg koni, aby umiały ze sobą współpracować. Wyjaśnił, że konie muszą zawsze wiedzieć, kto rządzi. Jednymi z najważniejszych narzędzi pozwalającymi kontrolować konia i nim kierować są uprząż i wędzidło. Jeśli któryś z koni w zaprzęgu uzna, że nie musi słuchać woźnicy, cały zaprzęg nie ciągnie i nie pracuje razem, czyli nie wykorzystuje w pełni swych możliwości.

Przeanalizujmy teraz lekcję, jaką dziadek przekazał mi dzięki temu porównaniu. Kto powozi zaprzęgiem? Dziadek wierzył, że tym woźnicą jest Pan. To On wyznacza cel i ma plan. On również szkoli i trenuje konie w zaprzęgu, czyli w istocie każdego konia z osobna. Woźnica zawsze najlepiej wie, co robić, więc jedynym sposobem na to, by koń zawsze miał pewność, że robi to, co należy, jest posłuszeństwo woli woźnicy i postępowanie wedle jego wskazówek.

Do czego dziadek przyrównał uprząż i wędzidło? I wtedy, i dzisiaj wierzę, że dziadek chciał mnie nauczyć, abym postępował zgodnie z podszeptami Ducha Świętego. W jego rozumieniu uprząż i wędzidło były duchowe. Posłusznemu koniowi, pracującemu w dobrze wyszkolonym zaprzęgu, wystarczy zaledwie delikatne pociągnięcie woźnicy, aby zrobił dokładnie to, co ma zrobić. To delikatne wskazanie jest odpowiednikiem spokojnego, cichego głosu, którym przemawia do nas Pan. Z szacunku dla naszej wolnej woli nigdy nie jest to mocne szarpnięcie.

Mężczyźni i kobiety, którzy ignorują łagodne podszepty Ducha, często otrzymują nauczkę, podobnie jak syn marnotrawny, poprzez naturalne konsekwencje życia w nieposłuszeństwie i buncie. Dopiero, gdy naturalne skutki wybranego postępowania ukorzyły syna marnotrawnego, „[wejrzał on] w siebie” i usłyszał podszepty Ducha, mówiące mu, że ma powrócić do domu swego ojca (zob. Ew. Łukasza 15:11–32).

Zatem nauka, jaką przekazał mi dziadek mówiła, że należy być zawsze gotowym na przyjęcie delikatnej wskazówki Ducha. Nauczył mnie też, że jeśli kiedykolwiek zacznę zbaczać z kursu, zawsze taką wskazówkę otrzymam oraz że nigdy poważnie nie zawinię, jeśli pozwolę, by to Duch kierował moimi decyzjami.

Jak czytamy w Liście Jakuba 3:3: „A jeśli koniom wkładamy w pyski wędzidła, aby nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem”.

Musimy być wyczuleni na to, gdzie kieruje nas nasze duchowe wędzidło. Na choćby najlżejsze pociągnięcie Mistrza musimy być gotowi całkowicie zmienić nasz kurs. Aby wiodło się nam w życiu, musimy nauczyć nasze duchy i ciała, aby współdziałały, będąc posłuszne Boskim przykazaniom. Jeśli będziemy posłuszni łagodnym podszeptom Ducha Świętego, będzie On mógł zjednoczyć w celu nasze duchy i ciała, a następnie poprowadzić nas z powrotem do naszego wiecznego domu, abyśmy mogli żyć z naszym wiecznym Ojcem w Niebie.

Z trzeciej zasady wiary uczymy się o znaczeniu posłuszeństwa: „Wierzymy, że przez zadośćuczynienie Chrystusa cała ludzkość, przestrzegając praw i obrzędów Ewangelii, może dostąpić zbawienia”.

Rodzaj posłuszeństwa, jaki dziadek opisał w swojej opowieści o zaprzęgu koni, wymaga też szczególnego zaufania — całkowitej wiary w tego, który nim powozi. Zatem lekcja, której udzielił mi dziadek, dotyczy również pierwszej zasady ewangelii — wiary w Jezusa Chrystusa.

Apostoł Paweł oświadczył: „Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” (List do Hebrajczyków 11:1). Następnie Paweł przytoczył przykłady wiary Abla, Enocha, Noego i Abrahama. Skupił się na historii Abrahama, ponieważ Abraham jest ojcem wierzących.

„Przez wiarę usłuchał Abraham, gdy został powołany, aby pójść na miejsce, które miał wziąć w dziedzictwo, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie.

Przez wiarę osiedlił się jako cudzoziemiec w ziemi obiecanej na obczyźnie […].

Przez wiarę również sama Sara otrzymała moc poczęcia i to mimo podeszłego wieku, ponieważ uważała za godnego zaufania tego, który dał obietnicę” (List do Hebrajczyków 11:8–9, 11).

Wiemy, że poprzez swego syna, Izaaka, Abraham i Sara otrzymali obietnicę — obietnicę, że ich potomstwo będzie „tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morskim, którego zliczyć nie można” (zob. werset 12.; zob. także I Ks. Mojżeszowa 17:15–16). Potem zaś wiara Abrahama została wystawiona na próbę tak ogromną, że wielu z nas nie jest sobie tego w stanie nawet wyobrazić.

Wielokrotnie rozważałem historię Abrahama i Izaaka i nadal nie potrafię w pełni pojąć wierności i posłuszeństwa Abrahama. Mogę sobie jakoś wyobrazić, jak z wiarą pakował się do drogi tego ranka, ale jak mógł krok za krokiem przez trzy dni iść u boku Izaaka w kierunku góry Moria? Jak mogli oni znosić drewno, by na jej szczycie utworzyć stos? Jak mógł on zbudować ołtarz? Jak mógł związać Izaaka i go na nim położyć? Jak wyjaśnił synowi, że to on ma zostać złożony w ofierze? Skąd miał siłę, by unieść w górę nóż, którym miał zabić własne dziecko? To wiara dała Abrahamowi moc, by dokładnie wypełniać nakazy Boga aż do tej cudownej chwili, kiedy anioł zawołał doń z nieba i obwieścił mu, że zwycięsko przeszedł przez tę niewyobrażalną próbę. Następnie anioł Pański powtórzył obietnice przymierza Abrahama.

Wiem, że wyzwania związane z wiarą w Jezusa Chrystusa i posłuszeństwem będą dla jednych trudniejsze niż dla innych. Lata doświadczeń nauczyły mnie, że choć osobowości koni mogą się bardzo różnić, co sprawia, że niektóre szkoli się łatwiej lub trudniej, ludzie są o wiele bardziej zróżnicowani. Każdy z nas jest synem lub córką Boga i ma swą własną niepowtarzalną przedziemską i doczesną historię, w rezultacie czego niewiele jest uniwersalnych rozwiązań, które pasują do wszystkich. Dlatego rozumiem, że życie jest z natury pełne prób i błędów, a co najważniejsze rozumiem stałą potrzebę stosowania drugiej zasady ewangelii, czyli pokuty.

Prawdą jest również, że w czasach, kiedy żył mój dziadek, życie było prostsze, szczególnie kiedy mowa o dokonywaniu wyborów między dobrem a złem. Choć niektórzy bardzo inteligentni i mądrzy ludzie sądzą niekiedy, że nasze bardziej skomplikowane czasy wymagają bardziej skomplikowanych rozwiązań, daleki jestem od przyznania im racji. Przeciwnie, jestem zdania, że współczesna gmatwanina wymaga jeszcze prostszego podejścia, podobnego do odpowiedzi dziadka na moje pytanie, jak odróżnić dobro od zła. Wiem, że to, co wam dzisiaj proponuję, jest bardzo proste, ale mogę zaświadczyć, jak dobrze ta formuła sprawdza się w moim życiu. Polecam wam tę metodę, a nawet wzywam was, abyście wypróbowali moje słowa, a jeśli to uczynicie, obiecuję, że sprawią one, że wasze wybory staną się jaśniejsze, nawet kiedy z każdej strony będzie zalewać was masa wyborów oraz sprawią, że prostsze staną się odpowiedzi na pytania, które sprawiają trudność uczonym, i tym, którzy mają się za mądrych.

Zbyt często, moim zdaniem, utożsamiamy posłuszeństwo z biernym i bezmyślnym wypełnianiem rozkazów i wytycznych kogoś wyżej postawionego. W rzeczywistości, w swym najlepszym wydaniu, posłuszeństwo jest symbolem naszej wiary w mądrość i moc Tego, który ma najwyższą władzę, samego Boga. Kiedy Abraham wykazał się niezachwianą wiernością i posłuszeństwem wobec Boga, nawet gdy nakazano mu poświęcić syna — Bóg go uratował. Podobnie jest z nami, kiedy będziemy okazywać wierność przez posłuszeństwo, w ostatecznym rozrachunku Bóg nas uratuje.

Ci, którzy polegają jedynie na sobie i kierują się tylko własnymi pragnieniami i pobudkami, są niebywale ograniczeni w porównaniu z tymi, którzy podążają za Bogiem i korzystają z Jego mądrości, mocy i darów. Mówi się, że ten kto myśli tylko o sobie, myśli bardzo niewiele. Silne, aktywne posłuszeństwo nie ma nic wspólnego ze słabością czy biernością. To sposób, w jaki deklarujemy naszą wiarę w Boga i okazujemy, że zasługujemy na to, by otrzymać moce z niebios. Posłuszeństwo jest wyborem. To wybór między naszą własną ograniczoną wiedzą i mocą a nieograniczoną mądrością i wszechwiedzą Boga. Zgodnie z nauką udzieloną przez mojego dziadka, to wybór, by wczuwać się w nasze duchowe wędzidło i postępować wedle wskazań woźnicy.

Obyśmy stali się dziedzicami przymierza i potomkami Abrahama poprzez wierność i przyjęcie obrzędów przywróconej ewangelii. Obiecuję wam, że błogosławieństwa życia wiecznego są dostępne dla wszystkich, którzy są wierni i posłuszni. W imię Jezusa Chrystusa, amen.