Shpirti më Pëshpëriti Mua
Kristina Albreht Erhart, Uashington, SHBA
Ilustrimet nga Bradley H. Clark
“Hej, çuna! Kthehuni!” bërtiti një zë tejet i shqetësuar.
U ktheva dhe vura re dy djem, rreth pesë dhe shtatë vjeç, duke vrapuar përmes vendparkimit të dyqanit me lot që u rridhnin nëpër faqe. Shitësi dukej i merakosur ndërsa u thërriste atyre.
Teksa po kthehesha për nga makina ime, Shpirti pëshpëriti: “Mund të jesh e dobishme këtu”. Pëshpëritja ishte e qetë, sidoqoftë kaq e qartë sa një çast më vonë po vrapoja përmes vendparkimit drejt djemve.
E gjeta më të madhin duke qëndruar pranë një furgoni të vogël ngjyrë kafe. U qasa dhe u gjunjëzova krah tij.
“Ç’kemi. Emri im është Kristina. A je mirë?”
Pas fjalëve të mia, ai qau edhe më fort dhe e mbuloi fytyrën me krah. Shitësi dhe djali tjetër na u bashkuan.
“Mendoj që flasin vetëm frëngjisht”, më tha shitësi. “Ne sapo i gjetëm duke vrapuar nëpër dyqan, të humbur.”
E përsërita prezantimin tim me fëmijët në frëngjisht. Gjuha frënge ishte gjuha ime amtare, por nuk e kisha folur që kur isha birësuar në një familje anglishtfolëse kur isha fëmijë e vogël. Zakonisht, frëngjishtja ime është e dobët. Megjithatë, në atë çast, nuk isha as e ngathët, as e ngadaltë në të folur. Fjalët ishin të qarta në mendjen time dhe zëri im ndërsa ngushëlloja djemtë.
Mes dënesash, djali më i madh shpjegoi me një lumë të vrullshëm fjalësh se ai dhe i vëllai nuk mund t’i gjenin prindërit e tyre askund në dyqan dhe kishin vrapuar jashtë duke i kërkuar. Ndërsa e dëgjoja, u bëra turbull e vetëdijshme për atë se sa e mrekullueshme ishte që jo vetëm po flisja me lehtësi frëngjisht, por po i kuptoja e ngushëlloja pa vështirësi dy fëmijët e trembur.
“Kanë humbur prindërit dhe dëshirojnë t’i presin te makina e tyre”, i thashë shitësit. Djali i vogël më tha emrat e prindërve të tij, të cilat ia dhashë shitësit, në mënyrë që ai të mund t’i lokalizonte me altoparlantin e dyqanit. Pak minuta më vonë, djali pikasi të atin duke dalë nga dyqani dhe vrapoi ta takonte.
Ndërsa e ndoqa djalin për tek i ati, zbulova se nuk mundesha më as të thosha mirupafshim në frëngjisht. U përpoqa më kot të thosha ndonjë gjë që djemtë të mund ta kuptonin, por nuk mund të thosha asgjë më shumë sesa pak fjalë aty-këtu. Më në fund, iu ktheva anglishtes, duke i thënë djalit: “Mirupafshim. Ishte kënaqësi që u takuam.”
Teksa i lashë djemtë me prindërit e tyre, unë isha plot mirënjohje. Ati Qiellor kishte vepruar nëpërmjet meje për të lehtësuar dy prej të vegjëlve të Tij. U ndjeva e përulur që Zoti mundi të lartësonte aftësitë e mia të kufizuara për të përmbushur qëllimet e Tij. Isha mirënjohëse që dëshmova atë që mund të ndodhë ndërsa ia përkushtojmë veten Atij kur thirremi, edhe në situatat më të pagjasa.