Mag ik een exemplaar van het Boek van Mormon?

Afbeelding

Illustration depicting an open purse and its scattered contents.

Toen ik na een bezoek aan wat oude vrienden op weg naar huis op de luchthaven aankwam, was ik teleurgesteld omdat ik tijdens deze reis niemand over het evangelie verteld had. Ik heb altijd een exemplaar van het Boek van Mormon in mijn handtas dat me eraan doet denken om te bidden dat ik het aan iemand kan geven, maar vaak blijft het in mijn handtas zitten. Ook deze reis had niets opgeleverd.

Ik haalde diep adem en bood in een stil gebed mijn verontschuldigingen aan. Ik had het gevoel dat ik maar een matig zendingsactief lid was.

Toen ik stond aan te schuiven voor de veiligheidscontrole kreeg ik de ingeving om de vrouw voor me aan te spreken. We vertelden elkaar over onze bestemming en gingen daarna allebei in een andere rij staan. Maar toen ik naar mijn gate ging, kwam ik de vrouw weer tegen. ‘O, hallo’, zei ze. ‘Leuk u weer te zien!’

Ik vroeg haar wanneer haar vliegtuig vertrok. ‘O, pas over enkele uren. Ik ben te vroeg.’

‘Kom dan even bij me zitten!’ zei ik.

Ik had nog 45 minuten voor ik aan boord van het vliegtuig moest gaan en dus zaten we bij de gate en praatten we over ons werk. Ik vertelde dat ik voor heiligen der laatste dagen schreef en opeens was ze enorm geïnteresseerd.

‘Bent u mormoon?’ vroeg ze. ‘Ik wil al een tijdje meer over de mormonen weten. Hoe kan ik een exemplaar van het Boek van Mormon bemachtigen?’

‘Nou,’ zei ik terwijl ik mijn handtas opende, ‘ik heb er hier een.’

‘Tjonge’, zei ze. ‘Ik denk dat het misschien de bedoeling was dat we elkaar vandaag ontmoetten.’

Mijn dankbaarheid kende geen grenzen. Toen ze me vroeg waarin de kerk verschilt van andere geloven, voelde ik me geleid in wat ik moest zeggen.

Ik vertelde haar dat ik de zendelingen contact met haar zou laten opnemen en moest toen aan boord gaan. Ik deed mijn handtas open om mijn boardingpass eruit te halen, maar kon die niet vinden. Ik haalde alles eruit. Helemaal onderaan lag mijn boardingpass, samen met een conferentie-uitgave van de Ensign! Ik gaf haar het tijdschrift en bedankte de Heer dat ik naar mijn boardingpass had moeten zoeken. Ze zei dat ze normaliter altijd een boek meenam, maar deze keer had ze het gevoel gekregen dat dat niet nodig was.

‘Misschien zodat ik dit dan kon lezen’, zei ze. Met mijn boardingpass in de hand omhelsde ik haar en nam afscheid.

We praten nu wekelijks met elkaar en ze vertelt me over het bezoek van de zendelingzusters. Er is nu een jaar verstreken en ik hoop dat ze zich op een dag zal laten dopen. Ik weet niet of dat zal gebeuren, maar het verbaast me nog steeds dat onze hemelse Vader onze paden heeft laten kruisen. Ik ben Hem dankbaar dat Hij mijn gebed verhoorde en me de eenvoudige gelegenheid gaf om het Boek van Mormon aan iemand te geven.