Geduld: meer dan wachten
De auteur woont in Utah (VS).
Geduld is niet makkelijk om te ontwikkelen, maar de moeite waard.
Foto minoandriani/iStock/Thinkstock
‘Zuster Olsen, we zegenen u met geduld.’ Dat was niet wat ik wilde horen. Ik had de hele dag gebeden om genoeg geloof zodat ik genezen kon worden. In de zegen werd mij beloofd dat ik uiteindelijk beter zou worden, maar dat het een tijd zou duren.
Toen de zendelingen na de zalving klaar waren met de zegen, slaakte ik een zucht. Ik had nog drie maanden te gaan op mijn zending en wilde met de mensen werken, niet ziek in bed liggen. Ik wilde de wil van de Heer aanvaarden, maar ik snapte echt niet waarom Hij me liet wachten.
Ik had een aantal dagen nodig om vrede met de situatie te hebben. Ik had me erbij neergelegd dat ik niet meteen zou genezen, maar intussen voelde ik me ellendig, tot ik op een dag de Schriften opensloeg. Uiteindelijk vond ik in Jakobus 1 de gemoedsrust die ik nodig had. Joseph Smith vond zijn antwoord in vers 5, het mijne stond in verzen 2–4:
‘Acht het enkel vreugde, mijn broeders, wanneer u in allerlei verzoekingen terechtkomt [in de Bijbelvertaling van Joseph Smith staat “vele benauwingen” in plaats van “allerlei verzoekingen”],
‘want u weet dat de beproeving van uw geloof volharding teweegbrengt.
‘Maar laat die volharding ook volledig mogen doorwerken, opdat u volmaakt bent en geheel oprecht, en in niets tekortschiet.’
Ik kan niet zeggen dat ik het bij het lezen van die verzen plots ‘enkel vreugde [achtte]’ dat ik ziek was, maar ik leerde wél enkele zaken waardoor ik me minder ellendig voelde.
Het feit dat ik niet onmiddellijk genezen was, betekende niet dat ik geen geloof had en dat de Heer niet om me gaf — integendeel. De Heer gaf genoeg om me om mijn geloof op de proef te stellen door me niet meteen te genezen zodat ik geduld kon ontwikkelen.
Ik zag in dat de Heer wilde dat ik geduld ontwikkelde omdat het een erg belangrijke eigenschap is. Geduld verfijnt ons. Met geduld worden wij zoals de Heiland. Als voltijdzendeling had ik een belangrijke opdracht, maar ik besefte dat als we in dienst van de Heer zijn, Hij evenveel om het werktuig als om het werk geeft. De Heer leerde me geduld te hebben zodat ik in de laatste maanden van mijn zending een betere, doeltreffender zendelinge zou zijn.
De belofte van genezing ging uiteindelijk in vervulling, maar daarmee kwam er geen eind aan mijn les in geduld. Veel zegeningen, zoals een huwelijk, een baan, kinderen, lichamelijke of mentale gezondheid, en antwoorden op gebeden krijgen we niet meteen wanneer we ze verwachten. Als antwoorden op je gebeden lang op zich laten wachten (en dat heb je waarschijnlijk al meegemaakt en zul je zeker nog meemaken), oefen dan geduld door op de Heer en zijn timing te vertrouwen. Het zal je tot zegen zijn.
Perspectief van geduld
Toen ik thuiskwam van mijn zending had ik onterecht het idee dat ik geduld van mijn lijstje met te leren lessen mocht schrappen. Geduld is echter een les die we niet slechts één keer leren. Ouderling Neal A. Maxwell (1926–2004) van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft een toespraak over geduld gehouden. Ik las die voor het eerst nadat een jongen die ik aan het daten was geweest en ik uit elkaar gegaan waren. Ik voelde me door verdriet overmand en een beetje hopeloos, en op dat ogenblik vond ik dat een herinnering om geduld te hebben wel het laatste was dat ik nodig had. Maar tegen mijn verwachtingen in leerde ik van ouderling Maxwells inzichten over geduld enkele krachtige denkbeelden die mijn perspectief (nogmaals) veranderden en me opnieuw geduld lieten oefenen.
Geduld is geen gelatenheid
Ik leerde bijvoorbeeld dat geduld oefenen niet hetzelfde is als de schouders ophalen en de moed opgeven. Ouderling Maxwell heeft gezegd: ‘Geduld is geen onverschilligheid. Geduld betekent eigenlijk ergens erg veel om geven, maar toch bereid zijn om zich aan de Heer te onderwerpen en aan wat in de Schriften het “verloop van tijd” wordt genoemd.’1 Ik had geduld altijd als een vrij passieve reactie op de gebeurtenissen van het leven gezien, als een soort zwichten. Maar geduld hebben, is niet zwichten. Geduld is een uiting van innerlijke kracht, en toewijding aan de Heer.
Geduld betekent vertrouwen, niet vol spanning ergens op wachten
Ouderling Maxwell heeft ook gezegd: ‘Geduld is in zekere zin de bereidwilligheid om de ontvouwing van de doeleinden Gods met verwondering en ontzag gade te slaan in plaats van in de cel van onze omstandigheden te gaan lopen ijsberen. Met andere woorden, als de ovendeur te vaak bezorgd wordt geopend, zal de cake inzakken in plaats van rijzen. En dat geldt ook voor ons. Als we, gedreven door egoïsme, voortdurend onze temperatuur opnemen om te zien of we gelukkig zijn, zullen we het niet zijn.’2 Dat idee sprak me echt aan (en niet alleen omdat ik een ongeduldige bakker ben). Het is ontmoedigend als onze plannen in duigen vallen of anders verlopen dan we verwacht hadden. Het is voor ons menselijk verstand moeilijk om Gods timing te begrijpen. Maar wat ik wél begrijp, is dat God een liefhebbende Vader is die een plan heeft dat uiteindelijk geluk garandeert als we getrouw zijn. En ik ben aan het leren om zijn timing met vertrouwen — en niet met gespannen ongeduld — te aanvaarden.
Het gaat niet altijd over ons
Aangezien geduld ons op een heel persoonlijk vlak beproeft, kijken we vaak alleen naar onszelf. Maar ouderling Maxwell heeft gezegd: ‘Hoewel we genoeg kunnen hebben geleerd uit een bepaald leermoment en klaar kunnen zijn om verder te gaan, laat geduld ons inzien dat onze aanwezigheid vaak gewenst is en een noodzakelijk gegeven is in de leeromgeving van anderen.’3 Wij hebben geduld nodig, maar anderen hebben ons geduld of het voorbeeld van ons geduld ook nodig. Dat idee was nog nooit bij me opgekomen, en het stelde me in staat om geduld als een edele eigenschap te beschouwen, nauw verwant aan naastenliefde, de reine liefde van Christus, die nimmer vergaat (zie Moroni 7:46).
Meer dan wachten
Zelfs met het juiste perspectief kan wachten moeilijk zijn. Maar ik heb geleerd dat geduld meer dan alleen maar wachten is. Dat heb ik geleerd van de manier waarop mijn broer Andrew en zijn vrouw, Brianna, omgaan met het feit dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Hoewel hun hoop de grond in geslagen werd toen ze hoorden dat ze geen kinderen konden krijgen, vonden ze opnieuw hoop dankzij adoptie — maar dat betekende dat ze nog langer moesten wachten.
Ik gebruik het woord wachten niet graag als ik het over hen heb, want ik vind het vaak heel passief klinken. Wachten betekent voor hen niet dat ze gewoon gaan zitten niets doen tot er een kind aan ze toegewezen wordt — geduld is zoveel meer.
Andrew heeft gezegd: ‘Veel aspecten van adoptie liggen in de handen van de Heer, niet in de onze. Maar het geeft ons een goed gevoel ergens mee bezig te zijn dat bijdraagt aan ons doel om een gezin met kinderen te hebben.’ Of het nu door te bloggen is, door hun contactgegevens aan vrienden en familieleden te geven, of bij plaatselijke groepen van adoptieouders betrokken te raken, ze doen ‘alle dingen […] die binnen [hun] vermogen liggen’ (LV 123:17), en vervolgens vertrouwen ze op de Heer.
Na jarenlang wachten en bidden, konden ze een mooie baby adopteren die Jessica heet. Toen ze haar in hun armen hielden, vervaagden de jaren van teleurstelling en ontmoediging. Ze was en is voor hen een wonder.
Er zijn nu vijf jaren verstreken sinds ze Jessica geadopteerd hebben, en de afgelopen vier jaar hebben ze geprobeerd om nog een kind te adopteren. Het wachten is opnieuw begonnen. Brianna heeft me verteld: ‘Mensen zeggen ons vaak dat we een kind zullen krijgen als de tijd rijp is. We weten dat ze gelijk hebben, maar we weten ook dat we niet gewoon bij de pakken mogen neerzitten. We moeten geloven dat het zal gebeuren, maar ook voorwaarts gaan, ons leven leiden, toekomstplannen maken, plezier maken en van elkaars gezelschap genieten.’
Wachten is moeilijk, maar Andrew en Brianna hebben me geleerd ervoor te kiezen om nu gelukkig te zijn. Het is makkelijk om te denken: ik zal gelukkig zijn als __________. Maar we lopen zoveel mooie dingen in het leven mis als we ons geluk uitstellen. Hoewel we soms onze verlangens opzij moeten schuiven om ons aan de wil van onze Vader te onderwerpen, betekent dat niet dat we ook ons geluk opzij moeten schuiven. Zijn liefde kan ons kracht geven, leegtes opvullen en ons hoop geven.
Het voorbeeld van de Heiland in geduld
Foto van steenhouwer AngelGV/iStock/Thinkstock; foto van standbeeld lawrod4/iStock/Thinkstock
De Heiland is ons ultieme voorbeeld van geduld. De woorden die Hij in de hof van Gethsémané sprak, waren een uiting van zijn geduld. In onvoorstelbare pijn en opoffering vroeg Hij om zo mogelijk de bittere beker weg te nemen. ‘Maar’, zei Hij, ‘niet zoals Ik wil, maar zoals U wilt’ (Mattheüs 26:39). Dat woord maar draagt een krachtige boodschap in zich. Ondanks wat de Heiland op dat moment eigenlijk wilde, verklaarde Hij dat Hij bereid was de wil van zijn Vader te aanvaarden, en te volharden.
We zullen allemaal op dingen moeten wachten — soms zelfs op de meest rechtschapen verlangens van ons hart. Maar Jezus Christus, onze ‘Vriend, [onze] Heiland’,4 kan ons troosten en ons verzekeren dat er mooie dingen in het verschiet liggen. En Hij heeft in liefde geduld met ons terwijl we leren om zoals Hij te worden, om de verwachte en onverwachte wendingen van het sterfelijk leven het hoofd te bieden en tegen onze Vader te zeggen: ‘Maar niet zoals Ik wil, maar zoals U wilt.’
Mijn visie op geduld is sinds ik volwassen ben zeker veranderd. Geduld is een proces en ik zal nooit klaar zijn met leren. Hoewel wachten moeilijk is, leer ik om ‘het enkel vreugde [te achten]’ als mijn geduld op de proef gesteld wordt — niet omdat ik blij ben dat het zo moeilijk is, maar omdat ik weet dat het een heerlijke bedoeling heeft. Ik weet dat geduld ‘volledig [laten] doorwerken’ deel uitmaakt van mijn doel op aarde en van op een dag ‘volmaakt […] en geheel oprecht [te zijn], en in niets [tekort te schieten]’ (Jakobus 1:4).