Bespiegelingen
Het venster bij het zwembad
De auteur woont in Utah (VS).
Thuis kunnen we het evangelie leren, begrijpen en na leren leven.
Illustratie Allen Garns
Onze vakantie liep ten einde. Die ochtend aten we wafels en bespraken we hoe we onze tijd in het hotel het beste konden gebruiken voor we aan de vijf uur lange rit naar huis moesten beginnen. Mijn man besloot om nog een laatste keer met onze drie dochters naar het zwembad te gaan. Ik ging ondertussen in de fitnessruimte een loopband gebruiken.
De loopband die ik uitkoos, stond voor een groot venster dat uitzicht op het zwembad bood. Ik zag al gauw een gezin, mijn gezin, naar het zwembad gaan. De handdoeken, schoenen en T-shirts vlogen in het rond toen de meisjes zich enthousiast klaarmaakten om in het water te springen. Gewoonlijk volgde ik hen en raapte ik hun kleren en schoenen op, terwijl ik er eerlijk gezegd een beetje door geïrriteerd raakte. Maar nu zag ik dit gezin van een afstand, alsof het grote raam voor me een bioscoopscherm was. Ik keek toe terwijl mijn voeten ritmisch op de loopband neerkwamen.
Ik zag hoe gelukkig ze waren. Ze lachten en speelden samen en ik moest denken aan de keren dat ik ontmoedigd raakte door de onbelangrijke ruzietjes die sowieso in een gezin voorkomen, en door het onaangename gevoel dat ik, ondanks dat ik mijn uiterste best deed, er niet in slaagde om mijn kinderen te leren van elkaar te houden. Maar nu zag ik mensen die samen gelukkig waren. Ik begreep dat ik er wél in slaagde hun te leren om van elkaar te houden, maar er niet in slaagde dat in te zien.
Ik zag een van de meisjes keer op keer van de rand van het zwembad in de armen van haar vader springen. Ik moest denken aan alle grote sprongen die ze in haar leven zou maken en hoopte dat ze erop zou vertrouwen dat haar hemelse Vader haar telkens zou opvangen. Ik wist dat ze bij elke sprong wat meer leerde vertrouwen en dat ze dat vertrouwen in ons gezin op een veilige manier kon opdoen.
Een van onze andere dochters oefende haar schoolslag. Ik zag dat de aanmoediging van de andere gezinsleden haar aanspoorden om het te blijven proberen. Er zouden zich zwaardere beproevingen in haar leven voordoen waarin ze diezelfde steun nodig zou hebben.
En toen zag ik dat onze derde dochter per ongeluk in het zwembad geduwd werd. Ze kwam boos en proestend uit het water en ging in een stoel zitten. De andere gezinsleden merkten meteen dat ze weg was. Ik keek toe hoe ze haar een voor een aanmoedigden om er weer bij te komen. Uiteindelijk deed ze dat ook en ik moest aan haar toekomst denken, aan al die keren dat ze zich gekwetst zou voelen en zou willen opgeven. Ik hoopte dat ze altijd uit de liefde van haar familie de kracht zou putten om te volharden.
Plots besefte ik dat ons gezin de sleutel kan zijn tot ons vermogen om het evangelie te leren, begrijpen en na te leven. Nephi heeft gezegd ‘dat de Heer met kleine middelen grote dingen teweeg kan brengen’ (1 Nephi 16:29). En dat geldt ook voor gezinnen. Ouders hebben het inderdaad moeilijk. Maar elke inspanning om te onderwijzen, te instrueren en lief te hebben telt, hoe klein die ook is.
Mijn korte film liep ten einde. Terwijl ik de loopband afzette en mijn gezin de kleren bijeen zag rapen, voelde ik een hernieuwde vastberadenheid om te volharden, om de kleine dingen te blijven doen waarvan ik soms denk dat ze onbelangrijk zijn.