การเดินทางของเจน

ภาพ

janes journey

เจน แมนนิงก์มองดูเรือลอยจากท่าออกสู่ทะเลสาบอิรี เธอรู้สึกเหมือนฝันขณะลอยไปกับเรือ

หนึ่งปีก่อน เธอเข้าร่วมศาสนจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย และตัดสินใจย้ายไปอยู่กับวิสุทธิชนคนอื่นๆ ในเมืองนอวู คุณแม่ของเธอกับสมาชิกครอบครัวอีกเจ็ดคนเดินทางไปตามคลองอิรีจนถึงเมืองบัฟฟาโล รัฐนิวยอร์ก แต่ในเมืองบัฟฟาโล พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ลงเรือเพราะสีผิวของพวกเขา

“เราจะทำอย่างไรดี” ไอแซคน้องชายของเธอถามเบาๆ

คำถามดังก้องในอากาศหนาวจัด เมืองนอวูอยู่ห่างออกไป 800 ไมล์ (1,287 กิโลเมตร) พวกเขาจะยอมแพ้และกลับบ้าน หรือไว้เดินทางภายหลัง …

แต่เจนรอไม่ไหว! เธอรู้ว่าพระคัมภีร์มอรมอนเป็นความจริง พระผู้เป็นเจ้าตรัสอีกครั้งผ่านศาสดาพยากรณ์ เธอต้องไปนอวูกับครอบครัวเธอ

เจนมั่นใจว่าต้องไปให้ได้ เธอมองไปทางตะวันตก “เราจะเดิน”

และพวกเขาเดิน จนรองเท้าขาด จนเท้าแตก เลือดไหลซึม พวกเขาต้องสวดอ้อนวอนขอให้หาย บางครั้งพวกเขานอนกลางแจ้ง น้ำค้างแข็งปกคลุมหนามากจนรู้สึกเหมือนหิมะกำลังตก บางคนขู่จะจับพวกเขาเข้าคุกเพราะคิดว่าพวกเขาเป็นทาสหลบหนี คนเหล่านั้นไม่รู้ว่าครอบครัวแมนนิงก์เป็นครอบครัวผิวสีที่เป็นอิสระ พวกเขายังคงเดินต่อไป พลางร้องเพลงสวดเพื่อฆ่าเวลา

พวกเขาอยู่ใกล้เมืองนอวูเมื่อมาถึงแม่น้ำสายหนึ่ง

“ไม่มีสะพาน” ไอแซคพูด

เจนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเราต้องเดินลุยน้ำ” ขณะเธอก้าวลงไปในน้ำ น้ำลึกแค่ข้อเท้าของเธอ เธอเดินไปข้างหน้าทีละนิดอย่างช้าๆ น้ำวนจนถึงเข่า จากนั้นก็เลยเอว พอเดินไปถึงกลางแม่น้ำ น้ำลึกประมาณคอของเธอ โชคดีที่น้ำไม่ลึกไปกว่านั้น และครอบครัวแมนนิงก์ข้ามไปได้อย่างปลอดภัย

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงนอวู เจนเห็นกำแพงหินปูนสวยงามของพระวิหารนอวูอยู่บนเนินเหนือหุบเขา ถึงแม้จะยังสร้างไม่เสร็จแต่ก็ทำให้เธอตื่นตะลึง มีคนพาพวกเขาไปบ้านที่ศาสดาพยากรณ์โจเซฟอยู่

สตรีร่างสูงผมสีเข้มยืนอยู่ตรงประตู “เชิญค่ะ เข้ามาเลย!” เธอเรียก “ฉันชื่อเอ็มมา สมิธ”

ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นเป็นความพร่ามัว เจนพบท่านศาสดาพยากรณ์ ท่านวางเก้าอี้ไว้รอบๆ ห้องให้ครอบครัวแมนนิงก์ทุกคนนั่ง เจนนั่งเก้าอี้อย่างซึ้งใจและฟังขณะโจเซฟแนะนำพวกเขาให้รู้จักทุกคนที่นั่น รวมทั้ง ดร. เบิร์นไฮเซิลเพื่อนของท่าน ต่อจากนั้นโจเซฟหันมาถามเจนว่า “หนูเป็นหัวหน้ากลุ่มเล็กๆ นี้หรือ”

“ค่ะ ท่าน!” เจนตอบ

โจเซฟยิ้ม “ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงอวยพรหนู! ตอนนี้ผมอยากฟังเรื่องราวการเดินทางของหนู”

เจนเล่าเรื่องเท้าที่บาดเจ็บของพวกเขา การนอนในหิมะ และการข้ามแม่น้ำ ทุกคนฟังเงียบๆ “แต่ไม่แย่ค่ะ” เธอจบเรื่อง “เราเดินทางอย่างเบิกบาน ร้องเพลงสวด และขอบพระทัยพระผู้เป็นเจ้าสำหรับพระกรุณาและพระเมตตาอันไร้ขอบเขตในการให้พรเรา คุ้มครองเรา และรักษาเท้าของเรา”

เกิดความเงียบครู่หนึ่ง “คุณคิดอย่างไรครับคุณหมอ” โจเซฟถามในท้ายที่สุด พลางตบเข่าชายคนนั้น “นั่นไม่ใช่ศรัทธาหรอกหรือ”

“ถ้าเป็นผม ผมเกรงว่าผมจะเปลี่ยนใจและกลับบ้าน!” ดร. เบิร์นไฮเซิลยอมรับ

โจเซฟพยักหน้าและหันกลับมามองเจนกับครอบครัวเธอ “ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงอวยพรพวกคุณ คุณอยู่ในหมู่มิตรแล้ว”