ตอบการสัมภาษณ์งานด้วยการดลใจ
กิแบร ปาดิลฮา ดอส ซานตอส
เมืองเซาเปาลู บราซิล
ภาพประกอบจาก Getty Images
หลังจากผมได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้าคณะกรรมการพึ่งพาตนเอง ผมรู้ว่าตัวผมทำงานต่ำกว่าความรู้ที่มี ด้วยเหตุนี้ผมจึงปรารถนามากขึ้นจากอาชีพการงานของผม
ผมรู้สึกว่าจะต้องหางานดีกว่าเดิมและขอความช่วยเหลือเพื่อเขียนเรซูเม่แบบมืออาชีพ ผมส่งเรซูเม่ใหม่ไปให้ธุรกิจหลายแห่งและไม่นานพวกเขาก็เรียกสัมภาษณ์
มีอยู่ที่หนึ่ง ผู้สัมภาษณ์หยิบยกบรรทัดหนึ่งของเรซูเม่ซึ่งพูดถึงงานที่ปรึกษาของผมในฝ่ายประธานสเตค และถามว่า “คุณบอกผมภายในห้าวินาทีได้ไหมว่าการรับใช้นี้หมายถึงอะไร”
ผมบอกว่าผมอยู่ในฝ่ายผู้นำองค์กรที่ต้องรับผิดชอบความผาสุกของคน 2,500 กว่าคนและชี้นำพวกเขา ผู้สัมภาษณ์สนใจและพูดว่า “คุณมีหนึ่งนาทีตัดสินใจว่าจะตอบคำถามข้อนี้ห้าวินาทีอย่างไร: คุณชี้นำคน 2,500 คนนั้นอย่างไร”
ผมรู้ว่านี่จะเป็นวินาทีชี้ขาดในการสัมภาษณ์ ผมสวดอ้อนวอนทูลขอให้พระบิดาบนสวรรค์ทรงช่วยและนึกถึงบทเรียนที่ผมเคยเรียนจากกลุ่มการพึ่งพาตนเองทันที ผมรู้สึกมีความเชื่อมั่นมาก
หลังจากหนึ่งนาที ผู้สัมภาษณ์ถามว่า “คุณชี้นำคน 2,500 คนนั้นอย่างไร”
“เราช่วยพวกเขาตั้งเป้าหมาย” ผมตอบ
ผู้สัมภาษณ์ลุกขึ้นยืน จับมือผม และพูดว่า “ผมจ้างคุณ”
น่าพิศวงยิ่งที่พระผู้เป็นเจ้าทรงจับมือผมและทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของผม ผมสำนึกคุณต่อพระผู้ช่วยให้รอดที่ทรงดลใจผู้นำของเราให้ตั้งโครงการพึ่งพาตนเอง ผมได้รับพรเพราะเหตุนี้ และผมเห็นว่ากระบวนการที่เรียบง่ายและได้รับการดลใจของโครงการพึ่งพาตนเองเป็นพรแก่คนอีกมากมายในสเตคของเรา ผมเชื่อมั่นว่าหลักธรรมการพึ่งพาตนเองสามารถยกระดับชีวิตจนผมได้เป็นหัวหน้าดูแลลูกน้องกว่า 15 คนในที่ทำงานใหม่ ผมเริ่มสอนหลักธรรมเรื่องการพึ่งพาตนเองให้พวกเขา
ผมเติบโตและผมมีความสามารถมากกว่าที่ผมคิดว่ามี เวลานี้ผมได้เงินเดือนจุนเจือตัวผมกับครอบครัว โครงการนี้ช่วยเราปรับปรุงทุกวันโดยช่วยให้เราพึ่งพาตนเองมากขึ้น