พบความช่วยเหลือ หลังจากแนนซีสิ้นชีวิต

ผมเรียนรู้เช่นกันว่ามีบางอย่างที่เรียกร้องจากเราเพื่อให้เราได้รับการปลอบโยนและการเยียวยาจากพระเจ้า สำคัญที่สุดคือเราต้องวางใจพระองค์ นั่นเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก เหตุใดผมจึงควรวางใจพระผู้เป็นเจ้าทั้งที่พระองค์ทรงสามารถป้องกันไม่ให้แนนซี่สิ้นชีวิตแต่แรก เพื่อตอบคำถามนี้ ผมจึงเฝ้าไตร่ตรองบางอย่างที่พระเจ้ารับสั่งกับศาสดาพยากรณ์โจเซฟ สมิธ

“เจ้าจะมองเห็นแผนของพระผู้เป็นเจ้าของเจ้าด้วยดวงตาฝ่ายธรรมชาติของเจ้าไม่ได้, ในเวลานี้, เกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นซึ่งจะมาถึงในภายหน้า, และรัศมีภาพซึ่งจะตามมาหลังจากความยากลำบากยิ่ง” (คพ. 58:3)

เราได้รับพรด้วยเครื่องหมายมากมายที่บอกว่ารูปแบบและจังหวะเวลาการสิ้นชีวิตของแนนซีเป็นไปตามพระประสงค์ของพระเจ้า ผมเข้าใจว่าพระบิดาผู้ทรงรอบรู้และเปี่ยมด้วยรักทรงยอมให้เราทนทุกข์สิ่งเหล่านี้เพราะในแผนที่สมบูรณ์ของพระองค์เพื่อความสูงส่งของครอบครัวเรา ความทุกข์นี้จำเป็นไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม ความรู้นั้นทำให้ผมเข้าใจว่าส่วนของผมในแผนของพระองค์คือไม่เพียงอดทนเท่านั้นแต่ “อดทนมันด้วยดี” (คพ. 121:8) เมื่อถึงขั้นที่ผมสามารถอุทิศถวายความยากลำบากแด่พระองค์แล้ว ผมจะไม่เพียงรับความช่วยเหลือเท่านั้นแต่รับการชำระให้บริสุทธิ์ด้วย ผมประสบมาแล้วในหลายๆ ด้าน

ผมแนะนำลูกๆ ให้ทำสิ่งที่ผมเรียนรู้ในกระบวนนี้ด้วยตนเองว่า

• จงให้ความเจ็บปวดของประสบการณ์ยากๆ ผลักดันลูกให้เป็นสานุศิษย์ที่ดียิ่งขึ้น

• ระบายความในใจของลูกในการสวดอ้อนวอน

• ถ้าลูกรู้สึกโกรธพระผู้เป็นเจ้าเพราะทรงยอมให้เรื่องเศร้าสลดเกิดขึ้น จงวิงวอนขอให้พระองค์แทนที่ความโกรธนั้นด้วยศรัทธาและความอ่อนน้อม

• ทำพันธสัญญาว่าลูกจะรักพระองค์และซื่อสัตย์จนกว่าชีวิตจะหาไม่

• ดื่มจากพระคำของพระผู้เป็นเจ้าอยู่เสมอ—จากพระคัมภีร์ คำพูดและงานเขียนของศาสดาพยากรณ์ยุคปัจจุบันและครูที่ได้รับการดลใจ

• ไปพระวิหารด้วยความหิวกระหายที่จะได้รับการสอนในเรื่องของนิรันดร

• หาคนที่วิกฤตส่วนตัวของเขากลายเป็นวิกฤตของศรัทธา และเสริมสร้างพลังให้พวกเขาด้วยประจักษ์พยานของลูกในหลักคำสอนเหล่านี้

ประมาณหนึ่งเดือนหลังจากแนนซีสิ้นชีวิต มีอยู่คืนหนึ่งความเศร้าที่ผมรู้สึกบีบคั้นผมอย่างยิ่ง ผมอยู่ในความเจ็บปวดและความเศร้าเสียใจตลอดทั้งวัน ผมจำได้ว่าเอ็ลเดอร์เจฟฟรีย์ อาร์. ฮอลแลนด์แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองสอนดังนี้ “เส้นทางแห่งความรอดมักนำเรา … ผ่านเกทเสมนีเสมอ”¹ แม้ความทุกข์ของผมจะเทียบไม่ได้กับความทุกข์ของพระผู้ช่วยให้รอด แต่คืนนั้นผมอยู่ท่ามกลาง “ช่วงเวลาอันขมขื่นและมืดมน” ของผมเอง²

หลังจากประสบสิ่งนี้ช่วงระยะเวลาหนึ่งและสวดอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมเคยอ่านและทำเครื่องหมายบางอย่างไว้ที่คอมพิวเตอร์เมื่อหลายปีก่อน ผมหาข้อมูลนั้นและเลื่อนหน้าจอลงไปดูสิ่งที่ผมกำลังหา ข้อมูลนั้นคือการสัมภาษณ์เอ็ลเดอร์ริชาร์ด จี. สก็อตต์แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสอง (1928–2015) ซึ่งถามท่านเรื่องการสูญเสียจีนเนภรรยาให้แก่โรคมะเร็งในปี 1995 เอ็ลเดอร์สก็อตต์ตอบว่า “อย่างแรกเลย … ผมไม่ได้สูญเสียเธอ เธออยู่อีกด้านหนึ่งของม่าน เราได้รับการผนึกในศาสนพิธีศักดิ์สิทธิ์ของพระวิหาร และเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”³

ภาพ

Atlanta Georgia Temple

ภาพประกอบของพระวิหารแอตแลนตา จอร์เจีย

คืนนั้นคำพูดเหล่านั้นมาพร้อมพลังที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน เปรียบเสมือนการเปิดสวิตช์ไฟประภาคารในคืนเดือนมืด ผมไม่เคยอ่านอะไรที่มีผลต่อผมลึกซึ้งฉับพลันเช่นนั้นมาก่อน ความมืดและความเจ็บปวดหายไป เหมือนแอลมาเมื่อท่าน “จำความเจ็บปวด [ของท่าน] ไม่ได้อีก” (แอลมา 36:19) พยานของอัครสาวกท่านนี้เสียดแทงเข้าไปในใจผม ผมแปลกใจที่แนวคิดซึ่งผมเข้าใจตั้งแต่เด็กดูเหมือนจะน่าสนใจขึ้นมาทันที ผมกำลังสงสัยว่าเอ็ลเดอร์สก็อตต์รู้เรื่องแบบนี้ได้อย่างไร และในขณะนั้น ผมตระหนักว่าผมก็รู้เรื่องนี้ด้วย ถ้าผมซื่อสัตย์ ผมจะมีความหวังทั้งหมดที่เอ็ลเดอร์สก็อตต์มี แม้จะมีความเสียใจและความอาลัยนับแต่นั้น แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดและเศร้าเสียใจอย่างที่ผมประสบคืนนั้นอีกเลย

นี่คือพลังอำนาจที่พระผู้ช่วยให้รอดเผื่อแผ่มาถึงเราเพื่อช่วยเราในการทดลอง ผมรู้ว่าความโศกเศร้าของครอบครัวเราจะไม่หายเป็นปลิดทิ้ง แต่จะถูกกลืนเข้าไปในสิ่งที่เรียกว่าเป็นพรแห่งการ “เสริมสร้างพลัง” และ “ทำให้ดีพร้อม” ของการชดใช้ของพระผู้ช่วยให้รอด⁴ เราเข้ามาอยู่ใกล้พระผู้ช่วยให้รอดมากขึ้น รู้สึกถึงคำมั่นสัญญาของพระองค์ และมีรากฐานอันแน่นอนแห่งพันธสัญญาค้ำจุนเรา