Μόνο σε ψηφιακή μορφή
Ζείτε το Ευαγγέλιο κατά το ήμισυ;
Η στάση μας απέναντι στις ευθύνες μας στην Εκκλησία κάνει πραγματικά τη διαφορά.
«Πρέπει και εγώ;»
Κάνατε ποτέ πριν αυτή τη σκέψη; Πέρασε από τον νου μου πολλές φορές. Και έχω μάθει ότι μία τέτοια φαινομενικά ασήμαντη σκέψη είναι ένας σημαντικός δείκτης της στάσης μου. Σίγουρα μπορούμε όλοι να προσεγγίζουμε και να τελούμε διακονία στους άλλους, μπορούμε να δεχόμαστε και να εκπληρώνουμε τις κλήσεις μας στην Εκκλησία και μπορούμε να παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας μας. Ακόμη και εάν τα κάνουμε κατά το ήμισυ, αυτά τα πράγματα μπορούν να κάνουν τη διαφορά στη ζωή μας. Αλλά αυτό περιορίζει την ικανότητα του Θεού να σας χρησιμοποιεί; Περιορίζει την ικανότητα του Θεού να σας αλλάζει; Για μένα νομίζω ότι το κάνει.
Αυτή η ιδέα με έκανε να σκεφθώ τον Λάμαν και τον Λεμουήλ, που έφυγαν από την Ιερουσαλήμ, που επέστρεψαν για τις πλάκες, που δεν βοήθησαν να ναυπηγηθεί το πλοίο, που έκαναν πολλά ανυπάκουα πράγματα – αλλά έκαναν αυτά τα πράγματα δυσανασχετώντας και κατά το ήμισυ. Δεν επέτρεψαν οι εμπειρίες τους να τους αλλάξουν προς το καλύτερο. Αντιθέτως, πάντα παραπονιούνταν και είχαν αρνητική στάση σε κάθε κατάσταση που βίωναν. Και αφού το συνειδητοποίησα, πραγματικά δεν ήθελα να είμαι σαν τον Λάμαν και τον Λεμουήλ.
Αφιερώστε λίγο χρόνο για να σκεφθείτε τους λόγους πίσω από τις πράξεις σας. Προσεγγίζετε άλλους με εστίαση στις ευλογίες που θα λάβετε; Ή προσεγγίζετε άλλους, επειδή θέλετε ειλικρινά να μοιρασθείτε το φως και την αγάπη μαζί τους; Κάνετε όλα όσα απαιτούνται για την κλήση σας, επειδή είναι αυτό που αναμένεται από εσάς; Ή το κάνετε επειδή θέλετε να υπηρετείτε τον Κύριο και αυτούς που είναι γύρω σας;
Αυτό είναι το είδος των ερωτήσεων που προσπαθώ να κάνω στον εαυτό μου από καιρού εις καιρόν. Κάνω όλα όσα μπορώ για να ζω ως πραγματικός μαθητής του Χριστού με πραγματική πρόθεση; Ή δεν είναι η καρδιά μου τελείως σε αυτό; Πιστεύω ότι ο επίσκοπος Ζεράλντ Κοσσέ, Προεδρεύων Επίσκοπος, το είπε πιο καλά: «Είμαστε ενεργοί στο Ευαγγέλιο ή απλώς είμαστε απασχολημένοι στην Εκκλησία;» («Όλα σχετικά με τους ανθρώπους», Λιαχόνα, Μάιος 2018, 112).
Ενεργή έναντι Πολυάσχολης
Για εμένα, όταν είμαι μόνον «πολυάσχολη» στην Εκκλησία, η αδιαφορία τρυπώνει στον νου μου. Αυτή η αδιαφορία μπορεί να είναι αποτέλεσμα μίας λιγότερο ενθουσιώδους στάσης ή ακόμη από το να επιτρέπω σε λιγότερο σημαντικά καθήκοντα στο πρόγραμμά μου να παρεμβαίνουν σε εκείνα που πραγματικά έχουν σημασία. Αυτή η αδιαφορία τρυπώνει όταν κάθομαι στη συγκέντρωση μεταλήψεως και δεν δίνω προσοχή, όταν λέω τη βραδινή μου προσευχή και ο νους μου αρχίζει να αναρωτιέται για άλλα πράγματα, όταν διαβάζω γρήγορα τις γραφές χωρίς να τις συλλογίζομαι ή όταν προσεγγίζω κάποιους μόνο για να πω ότι το έκανα παρά για να προσπαθήσω ειλικρινά να κάνω παρέα μαζί τους.
Μερικές φορές ακόμη αισθάνομαι απογοήτευση όταν δεν βλέπω καμία πρόοδο στη ζωή μου –όταν είμαι απλώς αδιάφορη και «πολυάσχολη» στο Ευαγγέλιο– και αυτά τα αισθήματα παραμένουν έως ότου συνειδητοποιήσω ποιο είναι το πρόβλημα. Μερικές φορές πρέπει να αφιερώσω χρόνο να σκεφθώ, να επανασυνδεθώ και να αναρωτηθώ: «Δίνω τώρα σ’ αυτή την κλήση ή σ’ αυτό το πρόσωπο ή σ’ αυτή την προσευχή ή σ’ αυτή τη γραφή την πλήρη προσοχή και την καρδιά μου;»
Όταν έχω αυτό το είδος της επιφοίτησης, τότε συμβαίνει πραγματικά η αλλαγή στη ζωή μου. Όταν πραγματικά προσεύχομαι να βλέπω άλλους με τον τρόπο που τους βλέπει ο Επουράνιος Πατέρας, όταν προσεύχομαι για ευκαιρίες τέλεσης διακονίας, όταν προσεύχομαι για καθοδήγηση στην κλήση μου, στην σταδιοδρομία μου και στην καθημερινή μου ζωή και το πιο σημαντικό, όταν ενεργώ επί των προτροπών που μου δίνει Εκείνος, όταν οι πράξεις μου αντικατοπτρίζουν την εσωτερική μου επιθυμία να γίνω καλύτερη – τότε είναι που είμαι ενεργή στο Ευαγγέλιο. Τότε είναι που αισθάνομαι πραγματική αλλαγή στη στάση μου και στην ψυχή μου. Τότε είναι που βλέπω θαυμαστά πράγματα να συμβαίνουν. Τότε είναι που αισθάνομαι πραγματική ευτυχία να εισέρχεται στη ζωή μου. Τότε είναι που πραγματικά προσπαθώ να αλλάξω προς το καλύτερο.
Πράξεις έναντι Αισθημάτων
Πιστεύω ότι μπορούμε όλοι να ανατρέξουμε στο παρελθόν σε λίγες στιγμές στη ζωή μας, όταν οι πράξεις μας ήταν ευγενείς, αλλά τα κίνητρά μας για να εκτελέσουμε αυτές τις πράξεις δεν ήταν τόσο ευγενή. Μερικές φορές η ζωή γίνεται πολυάσχολη, μερικές φορές δεν θα είμαστε πάντα τελείως ευτυχισμένοι από τις συνθήκες μας και μερικές φορές τα πράγματα μπορεί να μην λειτουργούν πάντα με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να λειτουργούν. Δεν είμαστε τέλειοι, αλλά εάν ζητήσουμε από τον Επουράνιο Πατέρα να μας βοηθήσει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να κάνουμε μερικές φορές τα κουραστικά ή χρονοβόρα πράγματα που μας ζητούνται να κάνουμε, μπορούμε να μάθουμε να τα κάνουμε με έναν τρόπο περισσότερο σαν του Χριστού.
Μπορώ να σκεφθώ στιγμές που απρόθυμα συμφωνούσα να κάνω ένα έργο υπηρέτησης, μόνο για να μαλακώσει η καρδιά μου και να αλλάξει μετά την εμπειρία. Ή όταν πήρα μία κλήση και παραπονέθηκα ότι αφιέρωσα τόσο πολύ από τον χρόνο μου, μόνο για να ξεσπάσω σε λυγμούς, όταν απαλλάχθηκα επειδή είχα μάθει να την αγαπώ.
Μπορούμε να μοιρασθούμε το φως, να εκπληρώσουμε τις ευθύνες μας και να λάβουμε απαντήσεις στις προσευχές μας πιο αποτελεσματικά, εάν η καρδιά μας είναι στη σωστή θέση. Εάν αφιερώσουμε χρόνο να αναλύσουμε τις στάσεις και τις προθέσεις πίσω από τις πράξεις μας και να κάνουμε οτιδήποτε μπορούμε «με ειλικρινή καρδιά και αληθινή πρόθεση» (Μορόνι 10:4), θα μπορούμε να αναγνωρίζουμε καλύτερα την καθοδήγηση του Επουράνιου Πατέρα, να βρούμε μεγαλύτερη χαρά και να κάνουμε πολύ περισσότερη διαφορά στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων.