Το σπίτι μας, η οικογένειά μας
Ο γιος μας είναι γιος του Επουράνιου Πατέρα
Η συγγραφέας ζει στην Αριζόνα των Η.Π.Α.
Λόγια τα οποία δεν ήταν δικά μου μπήκαν στο μυαλό μου: «Νομίζεις ότι τον αγαπάς περισσότερο από εμένα;»
Φωτογραφία της συγγραφέως και του γιου της
Ο γλυκός, μικρός γιος μας, Χέυντεν, ήρθε στον κόσμο μπλαβισμένος, χωρίς να αναπνέει και να παλεύει για τη ζωή του. Χωρίς κλάμα. Χωρίς κίνηση.
Καθώς γιατροί και νοσηλεύτριες συγκεντρώνονταν γύρω στο δωμάτιο του νοσοκομείου, ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο σύζυγός μου και ο πατέρας μου γρήγορα έδωσαν στον Χέυντεν μία ευλογία ιεροσύνης και ο Χέυντεν μετεφέρθη εσπευσμένως στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Σύντομα διαγνώστηκε με μία σπάνια δυσλειτουργία της καρδιάς. Μέσα σε λίγες ημέρες υπέστη αρκετές εγχειρήσεις καρδιάς.
Μέσω της θαυματουργής δύναμης των ευλογιών της ιεροσύνης, της νηστείας και της προσευχής, ο Χέυντεν, αντίθετα από όλες τις προσδοκίες, έζησε. Ήμασταν υπερβολικά χαρούμενοι να φέρουμε τον γιο μας στο σπίτι και να ξεκινήσουμε την καινούργια ζωή μας μαζί.
Ο Χέυντεν έφερε αμέτρητη χαρά στη ζωή μας. Τον αγαπάμε και τον λατρεύουμε. Όμως καθώς περνούσε ο χρόνος, άρχισα να ανησυχώ ότι δεν προόδευε όπως αναμενόταν. Παρ’ όλο που οι ειδικοί μας επιβεβαίωναν ότι τελικά αναπτυσσόταν κανονικά, οι κακές ανησυχίες συνέχιζαν καθώς προσπαθούσα να βοηθήσω τον γιο μου.
Ο σύζυγός μου κι εγώ μελετήσαμε όλα όσα μπορούσαμε σχετικά με την ασθένεια του Χέυντεν. Κάναμε όλα όσα οι γιατροί μας είπαν να κάνουμε. Αλλά η ανάπτυξή του δεν ερχόταν.
Κουράστηκα και απογοητεύτηκα. Ικέτευσα τον Πατέρα μου στους Ουρανούς να με βοηθήσει να βρω κάποιον, ο οποίος να μπορεί να βοηθήσει τον Χέυντεν, αλλά η βοήθεια δεν ήρθε. Η κατάσταση του Χέυντεν χειροτέρευσε. Άρχισε να έχει κρίσεις επιληψίας. Τρομοκρατηθήκαμε. Νομίζαμε ότι τον χάναμε.
Ένα βράδυ, ήμουν ξάγρυπνη ψάχνοντας απαντήσεις. Έγραψα στον Χέυντεν ένα γράμμα. Του είπα πόσο πολύ τον αγαπώ και πόσο σκληρά προσπάθησα να κάνω την ζωή του ευκολότερη. Υποσχέθηκα ότι θα αφιέρωνα το υπόλοιπο της ζωής μου προσπαθώντας να του βρω τη βοήθεια που χρειαζόταν.
Η απογοήτευση και η αβεβαιότητα με συγκλόνισαν για μια στιγμή. Γονάτισα και ρώτησα τον Πατέρα μου στους Ουρανούς: «Γιατί;» Νόμιζα ότι μου είχε στείλει τον Χέυντεν, επειδή ήξερε ότι ποτέ δεν θα εγκατέλειπα την προσπάθεια να βοηθήσω τον γιο μου. Έτσι, γιατί δεν μπορούσα να βρω καμία απάντηση; Γιατί κάθε καινούργιος γιατρός και κάθε καινούργια θεραπεία οδηγούσε σε άλλο εμπόδιο; Δεν αγαπούσε ο Επουράνιος Πατέρας τον Χέυντεν;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Ένα συγκλονιστικό αίσθημα αγάπης ξαφνικά με κυρίευσε. Λόγια τα οποία δεν ήταν δικά μου μπήκαν στο μυαλό μου: «Τζέρλυν, νομίζεις ότι τον αγαπάς περισσότερο από εμένα;»
Πάγωσα. Ο χρόνος σταμάτησε. Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό μου – όχι απογοήτευσης όπως προηγουμένως, αλλά ελπίδας, κατανόησης και αγάπης.
Εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν. Η καρδιά μου μαλάκωσε. Οι ερωτήσεις μου άλλαξαν. Τώρα καταλαβαίνω ότι ο Πατέρας μου στους Ουρανούς αγαπά τον Χέυντεν με τέλεια αγάπη. Ο Χέυντεν εστάλη εδώ σε ένα σώμα που ταίριαζε στις ανάγκες του και τις ευκαιρίες ανάπτυξης και μάθησης. Έχει τις δικές του ξεχωριστές ικανότητες και προκλήσεις, όπως ο καθένας από εμάς. Έχω κατανοήσει ότι τα παιδιά με αναπηρίες είναι πολύτιμα και αγαπητά παιδιά του Επουράνιου Πατέρα, τα οποία έχουν μία ειδική αποστολή εδώ στη γη.
Ο σύζυγός μου κι εγώ λαμβάνουμε συνεχώς απαντήσεις κι ευλογίες, αλλά έρχονται στον χρόνο του Κυρίου όχι στον δικό μας. Έχουμε οδηγηθεί στα σωστά βιβλία, θεραπείες, σχολεία και δασκάλους για να βοηθήσουμε τον Χέυντεν να επιτύχει στη θνητή του ζωή. Προσπαθούμε να αναζητήσουμε το μονοπάτι που ο Πατέρας μας στους Ουρανούς έχει θέσει για τον Χέυντεν αντί το μονοπάτι που θέλουμε εμείς να πάρει. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε τον Χέυντεν να φτάσει τις ουράνιες δυνατότητές του και να ζήσει τη ζωή που ο Επουράνιος Πατέρας έχει σχεδιάσει για εκείνον. Η κατανόησή μας για το σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα μας έχει γίνει πιο ξεκάθαρη τώρα που καταλαβαίνουμε ότι ο Χέυντεν ήταν δικός Του, πριν γίνει δικός μας.