សម្រាប់តែឌីជីថលប៉ុណ្ណោះ ៖ យុវមជ្ឈិមវ័យ
ការយកឈ្នះលើការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំដើម្បីមានកូន
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋតិចសាស ស.រ.អា. ។
ការមានកូនពុំមែនជាការផ្លាស់ប្តូរជីវិតដែលខ្ញុំរំភើបចិត្តធ្វើនោះទេ ។
ខ្ញុំពុំដែលគិតពីរឿងមានកូនទេ ។ ខ្ញុំជាកូនពៅគេនៅក្នុងគ្រួសារខ្ញុំ ខ្ញុំពុំមានបទពិសោធន៍ជាមួយទារកទេ ហើយខ្ញុំខ្លាចពេលកូនក្មេងចេះដើរតេះតាសសម្លឹងមើលមកខ្ញុំ ។ ប្រាកដណាស់ ពេលខ្ញុំរៀបការហើយដំបូង ការមានកូនគឺជាការផ្លាស់ប្តូរជីវិតមួយ ដែលខ្ញុំពុំសូវរំភើបនឹងរឿងនោះប៉ុន្មានទេ ។
ស្វាមីខ្ញុំគឺជាអ្នកដែលចង់ចាប់ផ្តើមគ្រួសារមួយចាប់តាំងពីថ្ងៃដំបូងដែលយើងរៀបការ ប៉ុន្តែខ្ញុំទទូចសូមឲ្យពួកយើងរង់ចាំសិន ។ នៅអំឡុងពេលពីរខែដំបូង « ចាំមួយឆ្នាំទៀតចាំនិយាយពីរឿងនោះ » គឺជាបាវចនារបស់ខ្ញុំ ។
ខណៈដែលរឿងនេះពុំមែនជាហេតុផលឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបពិបាកសម្រេចចិត្តមានកូន នោះខ្ញុំបានដឹងថា អ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ចាំសិននោះគឺ ៖ ការភ័យខ្លាច និងភាពអាត្មានិយម វាច្បាស់លាស់ ហើយសាមញ្ញ ។ ពេលខ្ញុំគិតក្នុងការធ្វើជាម្តាយម្នាក់ គំនិតខ្ញុំពុំត្រូវបានពោរពេញទៅដោយស្នាមញញឹម និងការសើចសប្បាយឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានគិតពីការដេកពុំឆ្អែតនៅពេលយប់ និងការគ្មានពេលទំនេរ ។ នេះមិនទាន់និយាយពីការឈឺចាប់ និងភាពមិនស្រណុកសុខស្រួលផង ។ ខ្ញុំនៅតែចាំពីគ្រាដំបូងដែលខ្ញុំបានឮពីការឆ្លងទន្លេ ។ តាំងពីពេលនោះមកខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថានឹងសុំកូនគេមកចិញ្ចឹមវិញ ។
ពេញមួយជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំមានចិត្តរសប់រសល់នៅពេលខ្ញុំនៅជិតក្មេងៗ ដូច្នេះពេលខ្ញុំគិតពីការមានកូនខ្ញុំផ្ទាល់ នោះខ្ញុំពុំអាចស្រមៃវាចេញឡើយ ។ តើខ្ញុំអាចលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ?
រយៈពេលប្រាំបី ឬប្រាំបួនខែដំបូងនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង បានកន្លងផុតទៅដោយគ្មានការផ្លាស់ប្តូរអ្វីឡើយ ។ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំបានសួរថា « បងទាយមើល ? » នោះស្វាមីខ្ញុំបាននិយាយកំប្លែងថា « អូនឯងមានផ្ទៃពោះហើយ ! » ខ្ញុំនឹងពេបមាត់ ហើយបន្តនិយាយដោះសារច្រើនបែបច្រើនយ៉ាងពីមូលហេតុនៃការមានកូនថាវានឹងពុំកើតឡើងក្នុងពេលឆាប់ៗទេ ។
ឥឡូវនេះ សូមកុំយល់ខុសអី ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍ដើម្បីមានកូនទេ ។ ខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំបានសន្ទនាគ្នា ហើយយល់ព្រមធ្វើកិច្ចការនានាមួយជំហានម្តងៗ ។ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តខ្ញុំ ការមានកូនវានឹងមិនអាចកើតឡើងក្នុងពេលឆាប់ៗឡើយ ។
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ជ្រាបដឹងពីជីវិតខ្ញុំហើយថាជីវិតខ្ញុំនឹងប្រែទៅជាយ៉ាងណាជាងខ្ញុំដឹងដោយខ្លួនឯងទៅទៀត ។ ជាមូលហេតុដែលខ្ញុំបន្តអធិស្ឋានតែឯង និងជាមួយស្វាមីខ្ញុំអំពីការសម្រេចចិត្តនេះ ទោះបីខ្ញុំមានជឿមុតមាំថា គួរតែរង់ចាំកុំទាន់យកកូនក្ដី ។ យើងបានទូលប្រាប់ព្រះវរបិតាសួគ៌អំពីផែនការយើង ប៉ុន្តែយើងបានសារភាពថា យើងចង់ទទួលយកផែនការផ្សេងដែរ ប្រសិនបើវាជាព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ។ នោះគឺជាជំហានសំខាន់មួយក្នុងការផ្លាស់ប្តូរចិត្ត ដែលបានកើតឡើងសន្សឹមៗចំពោះខ្ញុំ ។
ការផ្លាស់ប្តូរនោះពុំកើតឡើងក្នុងពេលតែមួយទេ ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំពុំចាំប្រាកដថា ការផ្លាស់ប្តូរនោះបានចាប់ផ្តើមពេលណានោះទេ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមពុំសូវប្រឆាំងនឹងគំនិតនៃការចាប់ផ្តើមមានគ្រួសារដោយសន្សឹមៗ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមពិចារណាវាយ៉ាងស្មោះសរ ជាពិសេសនៅពេលការដោះសាររបស់ខ្ញុំបានឈានចូលដល់ទីបញ្ចប់ ។ ខ្ញុំចង់រង់ចាំរហូតដល់ខ្ញុំរៀនចប់សិន—ខ្ញុំជិតបញ្ចប់ការសិក្សាហើយ ។ ខ្ញុំចង់ដឹងពីកន្លែងដែលពួកយើងរស់នៅឆ្នាំក្រោយ—ស្វាមីខ្ញុំទទួលបានការងារមួយ ។ ប៉ុន្តែប្រាកដប្រជា នោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានដំណើរការដោយសន្សឹមៗ ។
ខ្ញុំបានគិតថា វាគួរឲ្យខ្លាចណាស់ ព្រោះខ្ញុំលែងមានការដោះសារដែលខ្ញុំធ្លាប់មានមកជាយូរ នោះទៀតហើយ ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវវាចប់ហើយ ។ ខ្ញុំមិនខ្លាចទៀតទេ ។ ការភ័យខ្លាចដែលមានក្នុងខ្លួនខ្ញុំរយៈពេល ១០ ឆ្នាំកន្លងមក គ្មាននៅក្នុងចិត្តខ្ញុំទៀតទេ ។ ឬយ៉ាងហោចណាស់ ភាពសុខសាន្តបានកើតមានដែលមានឥទ្ធិពលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបណ្តេញភាពភ័យខ្លាចឲ្យចេញទៅ ។
ដូច្នេះនៅពេលខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍ដំបូងរបស់យើងជិតមកដល់ ខ្ញុំគ្មានហេតុផលណាមួយដើម្បីបដិសេធចំពោះការចាប់ផ្តើមមានគ្រួសារទៀតឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់បានផ្លាស់ប្តូរចិត្តខ្ញុំ ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំបាត់ខ្លាច ។
ក្រោយមក មិត្តភក្ដិម្នាក់សួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំបានដឹងពេលត្រូវមានកូនដោយរបៀបណា ។ ខ្ញុំបានសារភាពថា វាពុំមែនជាអារម្មណ៍ដ៏ខ្លាំងក្លានៃភាពក្លាហាន ឬអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ក្មេងនោះទេ ហើយក៏ពុំមែនជាអារម្មណ៍ខ្មួលខ្មាញ់ក្នុងចិត្តដែរ ។ វាគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍នៃការបាត់ភ័យខ្លាចប៉ុណ្ណោះ ។ វាដូចជាអ្វីដែលព្រះមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយពីជំនាន់ដើមថា ៖ « បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបានប្រុងប្រៀបទុកជាស្រេច នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមិនត្រូវខ្លាចឡើយ » ( គ.និងស. ៣៨:៣០ ) ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ការឈប់ភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំគឺជាចម្លើយមកពីព្រះអម្ចាស់ដែលមានបន្ទូលថា « មែនហើយ អ្នកបានប្រុងប្រៀបទុកជាស្រេចហើយ » ។
វាពិតជារំភើបណាស់ ដែលខ្ញុំអាចសើច ហើយនិយាយយល់ស្របទៅនឹងការឆ្លើយតបរបស់ស្វាមីខ្ញុំថា « អូនឯងមានផ្ទៃពោះហើយ ! » ជាលើកដំបូងនោះ ។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានកូនតូចម្នាក់នៅក្នុងរង្វង់ដៃខ្ញុំ ។ ខ្ញុំនៅតែរៀនពីរបៀបធ្វើជាម្តាយមួយរូប ហើយខ្ញុំនៅតែពុំទាន់ដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វី ពេលនៅជាមួយកូនៗរបស់មនុស្សដទៃទៀត ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា ទោះបីខ្ញុំមានចំណុចខ្វះខាតពេលខ្ញុំនៅក្បែរក្មេងៗក្តី ព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យចំពោះខ្ញុំ ។ ទ្រង់បានរៀបចំខ្ញុំសម្រាប់គ្រានេះ ។ ខ្ញុំបានទទួលជំនួយដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ទោះបីជាខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៏សង្ស័យ និងខ្លាចក្តី ។ ការដេកពុំឆ្អែតនៅពេលយប់ និងការពុំសូវមានពេលទំនេរគឺជាការលះបង់តូចតាច សម្រាប់អំណរដែលកើតមានចំពោះខ្ញុំ និងគ្រួសារខ្ញុំ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ជ្រាបដឹងពីការភ័យខ្លាច និងកាលៈទេសៈរបស់យើង ។ ហើយប្រសិនបើយើងស្វែងរកជំនួយទ្រង់ នោះទ្រង់អាចជួយយើងយកឈ្នះលើការភ័យខ្លាចនោះ ហើយបោះជំហានទៅមុខដោយសេចក្តីជំនឿ ។