Ձեռք բերելով իմ հավատը. ամեն անգամ մի քայլ

Ես մեծացել եմ իմ երկրի համար փոփոխությունների ժամանակաշրջանում: Սպիտակ փոքրամասնությունը, որին առաջնորդում էր Յան Սմիթը, Անգլիայից անկախություն հռչակեց: Դրա պատճառով Միացյալ Ազգերը պատժամիջոցներ կիրառեց և քաղաքացիական պատերազմ հրահրվեց, որը տևեց մինչև 1980թ., որը նշանավորեց Զիմբաբվեի անկախությունը: Երբ ավարտեցի կրթությունը դպրոցում, ես տեղափոխվեցի քաղաք աշխատելու և մի քանի տարի չէի հաճախում որևէ եկեղեցի:

Մի օր ես խաղում էի իմ տնօրենի որդիների հետ: ինը և յոթ տարեկան էին: Նրանք ասացին. «Դու գիտե՞ս, որ մեր հայրը մեր Եկեղեցում ճյուղի նախագահ է»: Նրանք բացատրեցին, թե ինչ է ճյուղի նախագահը, և առանց մտածելու ես ասացի. «Ձեր հայրը չի գնա երկինք»: Ես հասկացա, որ մեծ սխալ էի գործել և հուսահատորեն մտածում էի, թե ինչ կարող էի ասել նրանց, որպեսզի մոռանան իմ մեկնաբանությունը: Օրվա վերջում, երբ նրանք տեսան իրենց հորը, վազելով մոտեցան նրան և կրկնեցին իմ ասածը: Ես մտածում էի, որ կկորցնեմ աշխատանքս:

Իմ տնօրենը ավելի շուտ ինձ ցույց էր տվել մի բաճկոն իր զինվորական ծառայությունից, ինչը նշանակում էր, որ նա մարդկանց էր սպանել: Ահա ինչու ես ասացի այդ խոսքերը: Նա շատ հանգիստ հարցրեց ինձ, թե ես ինչու էի ասել դա: Ես ասացի. «Պարո՛ն Հիթ, հիշե՛ք, դուք ինձ ասել եք, որ մարդ եք սպանել պատերազմի ժամանակ»: Աստվածաշնչում ասվում է. «Մի սպանիր»:

Նա հարցրեց ինձ, թե որ եկեղեցին էի հաճախում: Ես ասացի նրան, որ մի ժամանակ հաճախում էի Կաթոլիկ եկեղեցի, բայց չէի գնացել մոտ յոթ տարի: Նա կիսվեց Հին Կտակարանի փորձառություններով պատերազմների և պատերազմական գործողությունների մասին, իսկ հետո ինձ տվեց Մորմոնի Գրքի մի օրինակ: Ես այնքան ոգևորված էի, որ չէի կորցրել աշխատանքս:

Նա ինձ տվեց Մորմոնի Գիրքը 1981թ., բայց ես չկարդացի և նույնիսկ չբացեցի այն երկու տարի: Մի կիրակի ես ձանձրանում էի, երբ ընկերներս քաղաքում չէին, ուստի վերցրի գիրքը և գնացի մոտակա երկաթգծի կայարանը և կարդացի: Երբ ես կարդացի այդ օրը, զգացի բարի գործ անելու մղում, բայց ավելի ուշ ընթերցելիս ինձ իրոք ոգևորեց 3 Նեփի 11-ը: Ես կարդացի փրկված Նեփիացիների մասին, ովքեր անցել էին պատերազմի և մեծ դժվարությունների միջով, իսկ հետո Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսը հայտնվեց նրանց:

Իմ երկիրը 15 տարի անցել էր իր սեփական պատերազմի միջով: Որոշ մարդիկ, ում հետ ես մեծացել էի իմ գյուղում, գնացին պատերազմ և չվերադարձան: Ուրիշները ողջ կյանքում հաշմանդամ մնացին:

Ուստի Նեփիացիների մասին կարդալիս ես զգացի, որ կարծես Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսը դիմում էր ինձ, երբ ասաց. «Բարձրացեք և առաջ եկեք ինձ մոտ, որ դուք կարողանաք … շոշափել բևեռների նշաններն իմ ձեռքերի ու իմ ոտքերի վրա, որ դուք կարողանաք իմանալ, որ ե՛ս եմ Իսրայելի Աստվածը, և ամբողջ երկրագնդի Աստվածը, և սպանվել եմ աշխարհի մեղքերի համար» (3 Նեփի 11.14):

Ես զգում էի, կարծես նա անձամբ ինձ էր դիմում, հրավիրելով գալ դեպի Իրեն։ Ես հասկացա, որ կարող եմ անել այդ: Դա փոխեց ամեն բան:

Ինձանից մի քանի ամիս պահանջվեց, որպեսզի քաջություն ձեռք բերեմ եկեղեցի գնալու համար: Ես գիտեի, թե որտեղ է եկեղեցին, բայց մեր փոքրիկ ճյուղում միսիոներներ չկային: 1984թ. փետրվարին ես գնացի Քվեքվի հավաքատուն: Ես ցանկանում էի հետ գնալ։ Համոզված չէի, որ պատկանում եմ այդ միջավայրին և նստեցի վերջում, որպեսզի արագ հեռանամ: Հիմնից, աղոթքից և հայտարարություններից հետո ճյուղի նախագահ Մայք Ալլենը բերեց իր վկայությունը Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի և Մորմոնի Գրքի մասին: Ես զգացի, որ ցանկանում եմ մնալ: Հաջորդ ելույթ ունեցողը ևս բերեց իր վկայությունը Փրկիչի և Մորմոնի Գրքի մասին, և երրորդը նույնպես: Ես չափազանց երջանիկ էի: Չկարողացա քաջություն գտնել և գնալ ամբիոնի մոտ, ուստի կանգնեցի այնտեղ, որտեղ կանգնած էի և ասացի. «Ես սիրում եմ Հիսուսին: Ես կարդում եմ Մորմոնի Գիրքը»: Եվ նստեցի: Սա իմ վկայության սկիզբն էր:

Նկար

1. Legs with bare feet, 200 liter barrel being pushed along dirt road. Scene of Zimbabwe in background. 2. Legs walking off page. Pants and shoes suitable for church. African scene in bkgrd. _Spot: Elder Dube approx 22 yrs old bearing testimony from church benches.

Այդ վկայությունները Տիրոջ դիմելաձևն էր ինձ, քանի որ դա օգնում էր ինձ զգալ, որ ես պատկանում եմ այդ միջավայրին: Ես զգացի, որ նրանք իմ եղբայրներն ու քույրերն են: Հաջորդ երկու օրերին ես աղոթում էի նրանց համար, նաև, որ ընդունված լինեմ նրանց կողմից: Ես այնտեղ հանդիպեցի անդամների, ովքեր շատ բարի էին և օգնում էին ինձ:

Այդ օրը շատ բաներ պատահեցին, երբ ես գնացի հավաքատուն: Ես մտածում եմ, թե ինչ կպատահեր, եթե այդ մարդիկ չբերեին իրենց վկայությունները: Կիսվեք ձեր տաղանդներից մեկով մի մարդու հետ, ով միայնակ է։ Երբեք չեք կարող իմանալ, կա՞ արդյոք ինչ-որ մեկը, ով մաքառումների մեջ է:

Հաճախ բերեք ձեր վկայությունը։ Երբ այդպես վարվեք, դուք կամրապնդեք ինքներդ ձեզ և ձեզ շրջապատող մարդկանց: Պաշտպանեք այն, ինչը գիտեք: Երբ դուք հետևեք Մորմոնի Գրքի խորհրդին, ավելի կմոտենաք Փրկիչին:

Ժամանակը, որը ես անցկացրի Լորետո Հռոմեական Կաթոլիկ Եկեղեցու միսիայում, դրեց Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի աշակերտը դառնալու իմ ճանապարհի սկիզբը: Այդ ժամանակից ի վեր ես սովորել եմ, որ աշակերտ լինելը գործընթաց է, և մենք պետք է շարունակենք առաջ գնալ, անկախ մեր թուլություններից և սահմանափակումներից: Երբ մենք ընդունենք այս հրավերը՝ «Արդ դուք կատարեալ եղիք, ինչպէս ձեր Հայրը որ երկնքումն է, կատարեալ է» (Մատթեոս 5.48), մենք առաջ կընթանանք դեպի հավերժական կյանքը «տող առ տող, ցուցում առ ցուցում» (տես Վարդապետություն և Ուխտեր 98.12):

Մենք գիտենք, որ ճանապարհը միշտ չէ, որ հեշտ է լինելու, և այդ գործընթացում մենք կունենանք որոշ դժվարություններ ու խորը վշտեր, բայց Տիրոջը դիմելը միակ ուղին է մեր կյանքում խաղաղություն գտնելու համար:

Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի Քավությունը ամենակարևոր բանն է ինձ համար: Ես գիտեմ, որ Փրկիչը ցանկանում է մեզ հետ լինել։ Մենք պետք է դիմենք և հետևենք Նրան, հասնենք ու բարձրացնենք ուրիշներին, ինչպես Նա է հասնում ու բարձրացնում մեզ: