Onze alledaagse cultuur vervangen door ‘de gedachten van Christus’

Hoewel ze al dagenlang wonderen hadden gezien en persoonlijk werden onderwezen, trof Jezus zijn discipelen ruziënd aan. Niet lang daarvoor hadden Petrus, Jakobus en Johannes de uitnodiging van Jezus aangenomen om met Hem een hoge berg te beklimmen. Daar hadden zij Mozes en Elia gezien en had Jezus een gedaanteverandering ondergaan. Toen Jezus en deze uitverkoren leerlingen van de berg afkwamen, belandden ze in een chaotische situatie. Ze ontdekten dat het de andere discipelen niet was gelukt om de zieke zoon van een angstige vader te genezen. Jezus troostte de vader en genas de jongen, waarna Hij de discipelen in besloten kring beloofde dat zij hetzelfde konden doen als ze meer zouden ‘bidden en vasten’.¹

Hierna reisden zij door Galilea en kwamen ze aan in Kapernaüm. Jezus vroeg zijn leerlingen: ‘Waarover had u het met elkaar onderweg?’² De discipelen maakten een einde aan hun onzinnige ruzie en stonden oog in oog met de Zoon des Mensen. Ze waren sprakeloos en konden het onderwerp van hun discussie onderweg niet eens fluisterend over hun lippen krijgen, namelijk ‘wie de belangrijkste was’.³

Hoewel ze bij Jezus waren, lukte het deze discipelen niet om te denken hoe Hij dacht en te doen wat Hij deed. Jezus berispte ze niet, maar ging rustig zitten, riep de twaalf en zei: ‘Als iemand de eerste wil zijn, moet hij de laatste van allen zijn en een dienaar van allen’.⁴ Onderweg hadden de trouwe volgelingen van Jezus een duidelijk beeld gehad van wat het inhield om ‘de belangrijkste’ te zijn. Het was tenminste duidelijk genoeg om ze te verleiden tot dezelfde discussie over leiderschap die de broers van Jozef, Laman en Lemuel, en veel andere mensen in de Schriften en in het dagelijks leven hebben gevoerd.⁵ Maar zodra Jezus zijn licht op hun strijd laat schijnen, veranderen de voorwaarden. Wat belangrijk leek, doet er niet meer toe, en wat onzichtbaar was, straalt plotseling.

Paulus zei tegen de Korinthiërs dat hun ‘geloof niet zou bestaan in wijsheid […] van deze wereld, en ook niet van de leiders van deze wereld, die tenietgedaan worden […] maar in kracht van God’.⁶ Als volgelingen van het herstelde evangelie van Jezus Christus begrijpen wij dat ‘de wereld’ op zich niet het probleem is. Heiligen der laatste dagen omarmen ‘alle waarheid die God aan zijn kinderen overbrengt, of die nu wordt ontdekt in een wetenschappelijk laboratorium of wordt ontvangen door directe openbaring van Hem’.⁷ Volgens het dertiende geloofsartikel en de aanmoediging van Paulus geloven en hopen wij ‘alles’.

Maar de interactie tussen Jezus en zijn discipelen laat ons zien dat wij onze natuurlijke veronderstellingen moet afleggen zodat Hij ons een nieuwe levenswijze, een nieuwe cultuur kan leren. Paulus zei: ‘De natuurlijke mens neemt de dingen van de Geest van God niet aan, want ze zijn dwaasheid voor hem. Hij kan ze ook niet leren kennen, omdat ze geestelijk beoordeeld worden. […] Want wie heeft de gedachten van de Heere gekend, dat hij Hem zal onderrichten? Maar wij hebben de gedachten van Christus.’⁸

In elke generatie worden we geleid door levende profeten, die ons leren hoe we onze gedachten van het alledaagse kunnen losmaken en ‘de gedachten van Christus’ kunnen hebben. Dat is precies wat onze huidige profeet, president Russell M. Nelson, doet. Mensen die naar hem luisteren en zijn raad toepassen, merken dat zij beperkende houdingen afleggen en de gedachten van Christus ontwikkelen, door vrede te stichten,⁹ geestelijk momentum te behouden,¹⁰ de tijd voor de Heer te nemen,¹¹ naar de tempel te gaan,¹² God in hun leven te laten zegevieren,¹³ Hem te horen,¹⁴ zich te bekeren,¹⁵ naar openbaring te streven en die te ontvangen,¹⁶ en ‘celestiaal te denken’ (wat in feite inhoudt ‘dat we een geestelijke instelling hebben’).¹⁷ We worden een nieuw mens met nieuwe gedachten als we het werk van heil en verhoging doen door Jezus Christus te leren kennen en lief te hebben, voor anderen te zorgen, iedereen uit te nodigen om het evangelie van Jezus Christus te ontvangen, en het werk te doen om al Gods kinderen voor eeuwig te verenigen.