Η ηγεσία της Ιεροσύνης στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού

Έχω εργασθεί με Προέδρους της Εκκλησίας από τον Πρόεδρο Χήμπερ Γκραντ και μετά. …Έχω γνωρίσει τους συμβούλους όλων αυτών των ανδρών και έχω γνωρίσει το Συμβούλιο των Δώδεκα κατά τη διάρκεια των ετών της διοίκησης αυτών των Προέδρων. Όλοι αυτοί οι άνδρες ήταν άνθρωποι. Έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ίσως και ορισμένες ανθρώπινες αδυναμίες. Αλλά πάνω απ’ όλα, έχει υπάρξει στη ζωή του καθενός από αυτούς μια ακατανίκητη εκδήλωση της έμπνευσης του Θεού. Εκείνοι που έχουν υπάρξει Πρόεδροι έχουν υπάρξει προφήτες με έναν πολύ πραγματικό τρόπο. Έχω δει προσωπικά το πνεύμα της αποκάλυψης επάνω τους. Κάθε άνδρας ήλθε στην Προεδρία ύστερα από πολλά χρόνια εμπειρίας ως μέλος του Συμβουλίου των Δώδεκα και σε άλλες ιδιότητες. Ο Κύριος βελτίωσε και εξευγένισε κάθε έναν, τους έκανε να γνωρίσουν απογοήτευση και αποτυχία, τους άφησε να βιώσουν ασθένεια και σε μερικές περιπτώσεις βαθύ πόνο. Όλα αυτά έγιναν μέρος μιας μεγάλης εξευγενιστικής διαδικασίας και οι επιδράσεις αυτής της διαδικασίας έγιναν εμφανείς με όμορφο τρόπο στη ζωή τους.

Αγαπητοί μου φίλοι στο Ευαγγέλιο, αυτό είναι το έργο του Θεού. Αυτή είναι η Εκκλησία Του και η Εκκλησία του Αγαπητού Του Υιού του οποίου το όνομα φέρει. Ο Θεός ποτέ δεν θα επιτρέψει να είναι στην κεφαλή της ένας απατεώνας. Θα ονομάσει τους προφήτες του και θα τους εμπνεύσει και θα τους κατευθύνει⁴.

Μερικοί εκφράζουν την ανησυχία ότι ο Πρόεδρος της Εκκλησίας είναι σχεδόν πάντα ένας ηλικιωμένος άνδρας, στο οποίο απαντώ: «Τι ευλογία!» …Δεν χρειάζεται να είναι νέος. Έχει και θα συνεχίσει να έχει νεότερους άνδρες να ταξιδεύουν μαζί του ανά τον κόσμο στο έργο της διακονίας. Είναι ο προεδρεύων αρχιερέας, ο κλειδοκράτωρ όλων των κλειδιών της άγιας ιεροσύνης και η φωνή της αποκάλυψης από τον Θεό στον λαό Του…

Στο μυαλό μου υπάρχει κάτι εξαιρετικά καθησυχαστικό στη γνώση ότι… θα έχουμε έναν Πρόεδρο που έχει πειθαρχηθεί και εκπαιδευτεί, έχει δοκιμαστεί, του οποίου η πιστότητα στο έργο και η ακεραιότητά του στον σκοπό έχει ενδυναμωθεί μέσω υπηρέτησης, του οποίου η πίστη έχει ωριμάσει και του οποίου η εγγύτητα στον Θεό έχει καλλιεργηθεί κατά τη διάρκεια πολλών ετών⁵.

Μιλώ… με ευγνωμοσύνη για έναν προφήτη που μας καθοδηγεί αυτές τις τελευταίες ημέρες. Σας ικετεύω για αφοσίωση σε εκείνον που ο Κύριος έχει καλέσει και χρίσει. Σας ικετεύω για σταθερότητα στο να τον στηρίζετε και να δίνετε προσοχή στις διδασκαλίες του. Έχω πει… ότι αν έχουμε έναν προφήτη, έχουμε τα πάντα. Αν δεν έχουμε έναν προφήτη, δεν έχουμε τίποτα. Έχουμε έναν προφήτη. Έχουμε προφήτες από την ίδρυση αυτής της Εκκλησίας. Πότε δεν θα είμαστε χωρίς έναν προφήτη, αν ζούμε άξια για έναν προφήτη.

Ο Κύριος επιβλέπει το έργο Του. Αυτό είναι το βασίλειό Του. Δεν είμαστε σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Δεν είμαστε σαν στρατός χωρίς ηγέτη⁶.

Η μετάβαση εξουσίας [σε έναν καινούργιο Πρόεδρο της Εκκλησίας], στην οποία έχω πάρει μέρος αρκετές φορές, είναι όμορφη στην απλότητά της. Είναι ενδεικτική του τρόπου που ο Κύριος ενεργεί. Υπό τις διαδικασίες Του, ένας άνδρας επιλέγεται από τον προφήτη να γίνει μέλος του Συμβουλίου των Δώδεκα Αποστόλων. Δεν το επιλέγει ως καριέρα. Καλείται, όπως οι Απόστολοι τον καιρό του Ιησού, στους οποίους ο Κύριος είπε: «Εσείς δεν διαλέξατε εμένα, αλλά εγώ διάλεξα εσάς, και σας διέταξα». (Κατά Ιωάννην 15:16.) Τα χρόνια περνούν. Είχε εκπαιδευτεί και πειθαρχηθεί στα καθήκοντα της θέσης του. Ταξιδεύει σε όλη τη γη εκπληρώνοντας την αποστολική κλήση του. Είναι μια μακρά πορεία προετοιμασίας στην οποία γνωρίζει καλύτερα τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών όπου κι αν είναι και τον γνωρίζουν. Ο Κύριος εξετάζει την καρδιά και την ουσία του. Στη φυσική ροή των πραγμάτων, προκύπτουν κενές θέσεις σε αυτό το συμβούλιο και γίνονται καινούργιοι διορισμοί. Υπό αυτήν τη διαδικασία ένας συγκεκριμένος άνδρας γίνεται ο γηραιότερος Απόστολος. Ανήκοντα σε λανθάνουσα κατάσταση σε εκείνον και στους συνεργάτες Αδελφούς του, δοθέντα στον καθένα την ώρα της χειροτόνησης, είναι όλα τα κλειδιά της ιεροσύνης. Όμως η εξουσία να ασκεί αυτά τα κλειδιά περιορίζεται στον Πρόεδρο της Εκκλησίας. Κατά την εκδημία [του προφήτη], αυτή η εξουσία γίνεται ενεργή στον γηραιότερο Απόστολο, ο οποίος μετά ονομάζεται, ξεχωρίζεται και χειροτονείται προφήτης και Πρόεδρος από τους συνεργάτες του στο Συμβούλιο των Δώδεκα.

Δεν υπάρχει ψηφοθηρία. Δεν υπάρχει εκστρατεία. Υπάρχει μόνο η σιωπηλή και απλή διαδικασία ενός θεϊκού σχεδίου, το οποίο παρέχει εμπνευσμένη και δοκιμασμένη ηγεσία.

Έχω υπάρξει μάρτυρας, προσωπικός μάρτυρας, αυτής της θαυμαστής διαδικασίας. Σας δίνω τη μαρτυρία μου ότι ο Κύριος είναι αυτός που [επιλέγει τον προφήτη]⁷.

Με την εκδημία του Προέδρου [Χάουαρντ] Χάντερ, η Πρώτη Προεδρία διαλύθηκε. Ο αδελφός Μόνσον κι εγώ, οι οποίοι είχαμε υπηρετήσει ως σύμβουλοί του, πήραμε τη θέση μας στην Απαρτία των Δώδεκα, η οποία έγινε η προεδρεύουσα εξουσία της Εκκλησίας.

…Όλοι οι εν ζωή χειροτονημένοι Απόστολοι συγκεντρώθηκαν με πνεύμα νηστείας και προσευχής στο άνω δωμάτιο του ναού. Εδώ τραγουδήσαμε έναν ιερό ύμνο και προσευχηθήκαμε μαζί. Μεταλάβαμε τον Δείπνο του Κυρίου, ανανεώνοντας αυτήν την ιερή, συμβολική μαρτυρία των διαθηκών μας και της σχέση μας μαζί Του, ο οποίος είναι ο θεϊκός Λυτρωτής μας.

Η προεδρία αναδιοργανώθηκε εν συνεχεία, ακολουθώντας ένα προηγούμενο καλά εδραιωμένο από γενεά σε γενεά στο παρελθόν.

Δεν υπήρχε εκστρατεία, ανταγωνισμός, φιλοδοξία για τη θέση. Ήταν σιωπηλά, ειρηνικά, απλά και ιερά. Έγινε σύμφωνα με το πρότυπο το οποίο έχει θέσει σε εφαρμογή ο ίδιος ο Κύριος⁸.

Ο Πρόεδρος Χίνκλυ έκανε την κάτωθι δήλωση το 1992, όταν υπηρετούσε ως Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία: Η κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Είναι η Εκκλησία Του. Αλλά η κεφαλή στη γη είναι ο προφήτης μας. Οι προφήτες είναι άνδρες οι οποίοι έχουν προικιστεί με μια θεϊκή κλήση. Παρόλη τη θειότητα αυτής της κλήσης, είναι άνθρωποι. Υπόκεινται στα προβλήματα της θνητότητας.

Αγαπάμε, σεβόμαστε, τιμούμε και βασιζόμαστε στον προφήτη αυτής της εποχής, τον Πρόεδρο Έζρα Τάφτ Μπένσον. Έχει υπάρξει ένας μεγάλος και χαρισματικός ηγέτης, ένας άνδρας του οποίου η φωνή ηχεί σε μαρτυρία αυτού του έργου ανά τον κόσμο. Κρατεί όλα τα κλειδιά της ιεροσύνης στη γη σήμερα. Αλλά έχει φτάσει σε μια ηλικία στην οποία δεν μπορεί να κάνει πράγματα που κάποτε έκανε. Αυτό δεν αφαιρεί από την κλήση του ως προφήτη. Αλλά βάζει περιορισμούς στη φυσική του δραστηριότητα⁹.

Ο Πρόεδρος Χίνκλυ έκανε την κάτωθι δήλωση το 1994, όταν υπηρετούσε ως Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία: Άνθρωποι ανά την Εκκλησία είναι φυσικά ανήσυχοι να ξέρουν για την κατάσταση υγείας του Προέδρου. Ο Πρόεδρος Μπένσον είναι τώρα στο ενενηκοστό πέμπτο έτος του. …Υποφέρει σοβαρά από τις επιδράσεις της ηλικίας και των ασθενειών και δεν μπορούσε να εκπληρώσει τα σημαντικά καθήκοντα της ιερής θέσης του. Αυτή δεν είναι μια κατάσταση άνευ προηγουμένου. Άλλοι Πρόεδροι της Εκκλησίας έχουν επίσης αρρωστήσει ή δεν μπόρεσαν να ενεργήσουν πλήρως τους τελευταίους μήνες ή τα χρόνια της ζωής τους. Είναι πιθανόν αυτό να ξανασυμβεί στο μέλλον.

Οι αρχές και οι διαδικασίες τις οποίες έχει θέσει ο Κύριος για τη διακυβέρνηση της εκκλησίας Του, προβλέπουν για κάθε περίσταση. Είναι σημαντικό… να μην υπάρχουν αμφιβολίες ή ανησυχίες σχετικά με τη διακυβέρνηση της Εκκλησίας και την άσκηση των προφητικών δωρεών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος για έμπνευση και αποκάλυψη στη διαχείριση των υποθέσεων και προγραμμάτων της Εκκλησίας, αν τυχόν ασθενήσει ο Πρόεδρος ή δεν είναι σε θέση να λειτουργεί πλήρως.

Η Πρώτη Προεδρία και το Συμβούλιο των Δώδεκα Αποστόλων, κληθέντες και χειροτονηθέντες να κρατούν τα κλειδιά της ιεροσύνης, έχουν την εξουσία και την ευθύνη να κυβερνούν την Εκκλησία, να χορηγούν τις διατάξεις της, να αναπτύσσουν τη διδαχή της και να θεσπίζουν και να διατηρούν τις πρακτικές της. Κάθε άνδρας που χειροτονείται Απόστολος και υποστηρίζεται μέλος του Συμβουλίου των Δώδεκα υποστηρίζεται ως προφήτης, βλέπων και αποκαλυπτής. Όπως οι προηγούμενοι, ο Πρόεδρος Μπένσον ήταν ο γηραιότερος Απόστολος τον καιρό που κλήθηκε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας. Οι Σύμβουλοί του επελέγησαν από το Συμβούλιο των Δώδεκα. Επομένως, όλα τα τρέχοντα μέλη της Απαρτίας της Πρώτης Προεδρίας και του Συμβουλίου των Δώδεκα είναι οι αποδέκτες των κλειδιών, δικαιωμάτων και εξουσίας που αφορά στην ιερή ιδιότητα του Αποστόλου.

Παραθέτω από το Διδαχή και Διαθήκες:

«Από τη Μελχισεδική Ιεροσύνη, τρεις Προεδρεύοντες Αρχιερείς που εκλέγονται από το σώμα, ορίζονται και χειροτονούνται σε αυτήν τη θέση, και υποστηρίζονται με την εμπιστοσύνη, πίστη, και προσευχή του λαού της εκκλησίας αποτελούν την Προεδρία την Εκκλησίας» (Δ&Δ 107:22).

Όταν ο Πρόεδρος είναι άρρωστος ή δεν είναι σε θέση να λειτουργεί πλήρως σε όλα τα καθήκοντα της θέσης του, οι δύο Σύμβουλοί του μαζί συνιστούν μία Απαρτία της Πρώτης Προεδρίας. Συνεχίζουν με το καθημερινό έργο της Προεδρίας. Σε εξαίρετες περιπτώσεις, όταν μόνο ένας είναι σε θέση να λειτουργεί, μπορεί να δρα με την εξουσία της θέσης της Προεδρίας, όπως διατυπώνεται στο Διδαχή και Διαθήκες τμήμα 102, εδάφια 10-11…

…Οι Σύμβουλοι στην Πρώτη Προεδρία συνεχίζουν με το τακτικό έργο της θέσης αυτής. Όμως οιαδήποτε μείζονα ερωτήματα πολιτικής, διαδικασιών, προγραμμάτων ή διδαχής, εξετάζονται με προσοχή και με προσευχή από την Πρώτη Προεδρία και τους Δώδεκα μαζί. Αυτές οι δύο απαρτίες, η Απαρτία της Πρώτης Προεδρίας και η Απαρτία των Δώδεκα, που συναντώνται, με κάθε άνδρα να έχει απόλυτη ελευθερία να εκφρασθεί, εξετάζουν κάθε μείζονα ερώτηση.

Και τώρα παραθέτω ξανά από τον λόγο του Κυρίου: «Και κάθε απόφαση που παίρνεται από οποιαδήποτε από αυτές τις απαρτίες πρέπει να γίνεται με ομοφωνία της απαρτίας αυτής. Δηλαδή, κάθε μέλος σε καθεμία από αυτές τις απαρτίες πρέπει να είναι σύμφωνο με τις αποφάσεις της, προκειμένου να κάνουν τις αποφάσεις τους να είναι της ίδιας ισχύος, δηλαδή εγκυρότητας η μια με την άλλη» (Δ&Δ 107:27)…

…Ας γίνει κατανοητό από όλους ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η κεφαλή αυτής της Εκκλησίας, η οποία φέρει το ιερό όνομά Του. Την προστατεύει. Την καθοδηγεί. Στέκοντας στο δεξί χέρι του Πατέρα Του, διευθύνει αυτό το έργο. Δικό Του είναι το δικαίωμα, η δύναμη, η επιλογή να καλεί άνδρες με τον τρόπο Του σε υψηλές και ιερές θέσεις και να τους απαλλάσσει σύμφωνα με το θέλημά Του με το να τους καλεί σπίτι. Είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Δεν ανησυχώ για τις περιστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε. Δέχομαι αυτές τις περιστάσεις ως μια έκφραση του θελήματός Του. Παρόμοια δέχομαι την ευθύνη, ενεργώντας με τους αδελφούς μου, να κάνουμε όλα όσα μπορούμε για να προχωρήσουμε αυτό το άγιο έργο με πνεύμα αφιέρωσης, αγάπης, ταπεινότητας, ευθύνης και πίστης¹⁰.

Αφού κληθούν στην ιερή ιδιότητα του αποστόλου και… ξεχωριστούν ως μέλη του Συμβουλίου των Δώδεκα, [από τους Αποστόλους] αναμένεται να αφιερωθούν πρωτίστως στο έργο της διακονίας. …Θέτουν πρώτο στη ζωή τους, πάνω από όλους τους παράγοντες, την ευθύνη να στέκονται ως ειδικοί μάρτυρες του ονόματος του Χριστού στον κόσμο…

Όπως με όλους μας, είναι άνδρες που είναι θνητοί. Έχουν τα δυνατά τους σημεία και τις αδυναμίες τους. Αλλά εφεξής, για το υπόλοιπο της ζωής τους, όσο παραμένουν πιστοί, η πρωταρχική μοναδική ανησυχία τους πρέπει να είναι η προαγωγή του έργου του Θεού επάνω στη γη. Πρέπει να ανησυχούν για την ευημερία των τέκνων του Πατέρα μας, τόσο εντός όσο κι εκτός της Εκκλησίας. Πρέπει να κάνουν όλα όσα μπορούν για να δώσουν παρηγοριά σε αυτούς που πενθούν, να δώσουν δύναμη σε αυτούς που είναι αδύναμοι, να δώσουν ενθάρρυνση σε αυτούς που ταλαντεύονται, να γίνουν φίλοι με αυτούς που δεν έχουν φίλους, να γαλουχήσουν τους απόρους, να ευλογήσουν τους αρρώστους, να καταθέτουν μαρτυρία, όχι από πίστη αλλά από σίγουρη γνώση του Υιού του Θεού, τον Φίλο και Διδάσκαλό τους, του οποίου είναι υπηρέτες…

…Καταθέτω μαρτυρία για την αδελφότητά τους, την αφοσίωσή τους και τη φοβερή υπηρέτηση για την προώθηση του βασιλείου του Θεού¹¹.

Εικόνα

Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων

Καμία απόφαση δεν λαμβάνεται από την Πρώτη Προεδρία και τους Δώδεκα χωρίς την πλήρη ομοφωνία μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων. Κατά την έναρξη της εξέτασης των θεμάτων, μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές γνώμες. Αναμένονται. Αυτοί οι άνδρες προέρχονται από διαφορετικό υπόβαθρο. Είναι άνδρες που σκέφτονται ανεξάρτητα. Αλλά πριν ληφθεί η τελική απόφαση, έρχεται μια ομοφωνία μυαλού και φωνής.

Αυτό αναμένεται αν ακολουθείται ο αποκεκαλυμμένος λόγος του Κυρίου [βλέπε Δ&Δ 107:27, 30-31]…

…[Όταν] υπηρέτησα ως μέλος του Συμβουλίου των Δώδεκα και [όταν] έχω υπηρετήσει στην Πρώτη Προεδρία, δεν είχε γίνει καμία μεγάλη ενέργεια όπου αυτό να μην είχε τηρηθεί. …Από αυτήν τη διαδικασία ανδρών να λένε τη γνώμη τους, έχει έρθει μια λεπτομερής εξέταση και μετατόπιση ιδεών και εννοιών. Αλλά ποτέ δεν έχω παρατηρήσει διχόνοια ή προσωπική εχθρότητα μεταξύ των αδελφών μου. Έχω, μάλλον, παρατηρήσει κάτι όμορφο και αξιοσημείωτο – την ενότητα, υπό την καθοδηγητική επιρροή του Αγίου Πνεύματος και υπό τη δύναμη της αποκάλυψης, διιστάμενων απόψεων μέχρι να υπάρξει μια πλήρης αρμονία και απόλυτη συμφωνία…

Δεν γνωρίζω κανένα άλλο κυβερνών σώμα κανενός είδους για το οποίο αυτό να μπορεί να ειπωθεί¹².

Ο πρόεδρος πασσάλου είναι ο κατέχων υπεύθυνη θέση που έχει κληθεί υπό αποκάλυψη να ίσταται μεταξύ των επισκόπων των τομέων και των Μελών της Γενικής Εξουσίας της Εκκλησίας. Είναι μία πολύ σημαντική ευθύνη. Εκπαιδεύεται από τα Μέλη της Γενικής Εξουσίας και με τη σειρά του εκπαιδεύει τους επισκόπους…

Ο πρόεδρος πασσάλου υπηρετεί ως σύμβουλος στους επισκόπους. Κάθε επίσκοπος ξέρει ότι όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα δύσκολο πρόβλημα, υπάρχει κάποιος πάντα διαθέσιμος στον οποίον μπορεί να αποταθεί για να μοιραστεί το φορτίο του και να λάβει συμβουλή.

Παρέχει ένα δευτερεύον μέτρο ασφαλείας στον προσδιορισμό εκείνων που είναι άξιοι να πηγαίνουν στον οίκο του Κυρίου. …Ο πρόεδρος ομοίως γίνεται η δεύτερη βαθμίδα ασφαλείας στον καθορισμό της αξιοσύνης εκείνων που φεύγουν να εκπροσωπήσουν την Εκκλησία στο πεδίο ιεραποστολής. Κάνει επίσης συνέντευξη με τον/την υποψήφιο/α, και μόνο όταν είναι ικανοποιημένος με την αξιοσύνη του/της συναινεί στο εγκριτικό. Ομοίως, του έχει δοθεί εξουσία να ξεχωρίζει εκείνους που έχουν κληθεί σε ιεραποστολές και να απαλλάσσει, όταν ολοκληρώνουν την υπηρέτησή τους.

Κάτι πιο σημαντικό, είναι ο κυρίως υπεύθυνος πειθαρχίας του πασσάλου. …Φέρει την πολύ βαριά ευθύνη να φροντίζει ώστε η διδαχή που διδάσκεται στον πάσσαλο να διατηρείται αγνή και καθαρή. Είναι καθήκον του να φροντίσει να μην υπάρχει λανθασμένη διδαχή που να διδάσκεται ούτε λανθασμένη πρακτική να συμβαίνει. Αν υπάρχει κάποιος φέρων τη Μελχισεδική Ιεροσύνη εκτός ορίων ή κάποιο άλλο άτομο γι’ αυτό το ζήτημα, κάτω από κάποιες συνθήκες, πρέπει να συσκεφθεί με εκείνους και αν το άτομο επιμένει στην πρακτικές του, τότε ο πρόεδρος υποχρεούται να αναλάβει δράση. Θα καλέσει τον παραβάτη να παρουσιαστεί σε ένα πειθαρχικό συμβούλιο, όπου μπορεί να αποφασιστεί να ανατεθεί μια περίοδος δοκιμασίας ή αποκοπή ή αφορισμό του από την Εκκλησία.

Αυτό είναι το πιο βαρύ και ανεπιθύμητο έργο, αλλά ο πρόεδρος πρέπει να το αντιμετωπίσει χωρίς φόβο ή εύνοια. Όλα αυτά γίνονται σε αρμονία με την καθοδήγηση του Πνεύματος και όπως έχει διατυπωθεί στο τμήμα 102 του Διδαχή και Διαθήκες.

Εν συνεχεία, πρέπει να κάνει όλα αυτά που μπορεί να εργαστεί και να φέρει πίσω, στον κατάλληλο καιρό, το άτομο που έλαβε πειθαρχική πράξη.

Όλα αυτά και πολλά άλλα περιλαμβάνονται στις ευθύνες του. Επομένως, εννοείται ότι η δική του ζωή πρέπει να είναι υποδειγματική απέναντι στον λαό του…

…Επειδή έχουμε τόση εμπιστοσύνη στους [προέδρους πασσάλου], παροτρύνουμε τα τοπικά μέλη να μην αναζητούν τα Μέλη της Γενικής Εξουσίας για να τα συμβουλεύσουν ή να τα ευλογήσουν. Οι πρόεδροι πασσάλου τους έχουν κληθεί υπό την ίδια έμπνευση υπό την οποία έχουν κληθεί τα Μέλη της Γενικής Εξουσίας¹³.

Η [Εκκλησία] μπορεί να μεγαλώσει και να πολλαπλασιαστεί σε αριθμούς, όπως σίγουρα θα γίνει. Αυτό το Ευαγγέλιο πρέπει να μεταφερθεί σε κάθε έθνος, φυλή, γλώσσα και λαό. Ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει στο προβλεπόμενο μέλλον μια παύση ή μια αποτυχία να προσεγγίσουμε, να προχωρήσουμε να οικοδομήσουμε ή να διευρύνουμε τη Σιών ανά τον κόσμο. Αλλά με όλα αυτά πρέπει να συνεχίσει μια προσωπική ποιμενική σχέση κάθε μέλους με τον σοφό και στοργικό επίσκοπο ή πρόεδρο του κλάδου. Αυτοί είναι οι ποιμένες του ποιμνίου, των οποίων η ευθύνη είναι να φροντίζουν τον λαό σε σχετικά μικρούς αριθμούς, ώστε κανείς να μην λησμονηθεί, παραβλεφθεί ή παραμεληθεί. Ο Ιησούς ήταν ο αληθινός ποιμένας, ο οποίος προσέγγιζε εκείνους που βρίσκονταν σε δυστυχία, έναν κάθε φορά, απονέμοντας μια ατομική ευλογία πάνω τους¹⁴.

Οι επίσκοποι της Εκκλησίας… είναι με μια πολύ πραγματική έννοια οι ποιμένες του Ισραήλ. Όλοι [στην Εκκλησία] είναι υπόλογοι στον επίσκοπο ή τον πρόεδρο κλάδου. Τρομερά είναι τα φορτία τα οποία φέρουν και προσκαλώ κάθε μέλος της Εκκλησίας να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να σηκώσει το βάρος υπό το οποίο οι επίσκοποι και οι πρόεδροι του κλάδου μοχθούν.

Πρέπει να προσευχηθούμε για αυτούς. Χρειάζονται βοήθεια καθώς φέρουν το βαρύ φορτίο τους. Μπορούμε να είμαστε πιο υποστηρικτικοί και λιγότερο εξαρτημένοι από αυτούς. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε με κάθε πιθανό τρόπο. Μπορούμε να τους ευχαριστούμε για όλα όσα κάνουν για εμάς. Τους κάνουμε να κουράζονται σε μικρό χρονικό διάστημα με τα φορτία που αποθέτουμε επάνω τους.

…Κάθε [επίσκοπος] είναι ένας άνδρας, ο οποίος έχει κληθεί από το πνεύμα της προφητείας και της αποκάλυψης και έχει ξεχωριστεί και χειροτονηθεί με χειροθεσία. Καθένας τους κρατά τα κλειδιά της προεδρίας του τομέα του. Καθένας τους είναι αρχιερέας, ο προεδρεύων αρχιερέας του τομέα του. Καθένας φέρει τρομερές ευθύνες της επιστασίας. Καθένας στέκει ως πατέρας στον λαό του.

Κανένας δεν λαμβάνει χρήματα για την υπηρέτησή του. Κανένας επίσκοπος τομέα δεν αποζημιώνεται από την Εκκλησία για το έργο του ως επισκόπου.

Οι απαιτήσεις του επισκόπου σήμερα είναι όπως ήταν στις ημέρες του Παύλου, ο οποίος έγραψε στον Τιμόθεο [βλέπε Προς Τιμόθεον Α΄ 3:2-6]…

Στην επιστολή του προς τον Τίτο, ο Παύλος προσθέτει ότι «ο επίσκοπος πρέπει να είναι χωρίς κατηγορία, ως οικονόμος τού Θεού…

»Προσκολλημένος στον πιστό λόγο της διδασκαλίας, για να είναι δυνατός και να προτρέπει διαμέσου της υγιαίνουσας διδασκαλίας, και να εξελέγχει αυτούς που αντιλέγουν» (Προς Τίτον 1:7, 9).

Αυτά τα λόγια εύστοχα περιγράφουν έναν επίσκοπο σήμερα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών¹⁵.

Παροτρύνω τον λαό της Εκκλησίας, όπου και να είστε, όταν αντιμετωπίζετε προβλήματα, πρώτα να προσπαθήσετε να λύσετε τα προβλήματα μόνοι σας. Σκεφτείτε τα, μελετήστε εναλλακτικές διαθέσιμες για εσάς, προσευχηθείτε για αυτά και προστρέξτε στον Κύριο για καθοδήγηση. Αν δεν μπορείτε να τα αντιμετωπίσετε μόνοι σας, τότε μιλήστε στον επίσκοπο ή τον πρόεδρο του κλάδου σας. Είναι ένας άνδρας του Θεού, κεκλημένος υπό την εξουσία της αγίας ιεροσύνης ως ποιμένας του ποιμνίου¹⁶.

• Γιατί χρειαζόμαστε ζώντες προφήτες; Τι σας κάνει εντύπωση σχετικά με τη «διαδικασία εξευγενισμού» του Κυρίου για την προετοιμασία και την κλήση ενός Προέδρου της Εκκλησίας; (Βλέπε τμήμα 1.)

• Τι εντυπώσεις έχετε καθώς επανεξετάζετε την περιγραφή του Προέδρου Χίνκλυ για τον τρόπο με τον οποίον επιλέγεται ένας καινούργιος Πρόεδρος της Εκκλησίας; (Βλέπε τμήμα 2.) Γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ο Πρόεδρος έχει επιλεγεί σύμφωνα με «θεϊκ[ό] σχ[έδιο], το οποίο παρέχει εμπνευσμένη και δοκιμασμένη ηγεσία»;

• Ποιες αρχές και διαδικασίες έχει θεσπίσει ο Κύριος για τη διακυβέρνηση της Εκκλησίας, αν ο Πρόεδρος δεν είναι εις θέσιν να λειτουργεί πλήρως σε όλα τα καθήκοντά του; (Βλέπε τμήμα 3.)

• Πώς οι Απόστολοι των τελευταίων ημερών δείχνουν ανησυχία για όλα τα τέκνα του Θεού, «τόσο εντός όσο κι εκτός της Εκκλησίας»; (Βλέπε τμήμα 4.) Πώς πρόσφατες ομιλίες της συνέλευσης αντικατοπτρίζουν αυτήν την ανησυχία; Πώς έχετε ωφεληθεί από τις διδασκαλίες των ζώντων προφητών και αποστόλων;

• Μελετήστε τις διδασκαλίες του Προέδρου Χίνκλυ σχετικά με το πώς η Πρώτη Προεδρία και η Απαρτία των Δώδεκα παίρνουν αποφάσεις (βλέπε τμήμα 5). Τι μπορούμε να μάθουμε από τον τρόπο που παίρνουν αποφάσεις; Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτές τις αρχές στην οικογένειά μας και την Εκκλησία;

• Καθώς επανεξετάζετε τα τμήματα 6 και 7, τι μαθαίνετε σχετικά με τις κλήσεις του προέδρου πασσάλου και του επισκόπου; Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε καλύτερα τους ηγέτες της Εκκλησίας;

Προς Εφεσίους 2:19-20, 4:11-14, Δ&Δ 1:38, 21:1-6, Αβραάμ 3:22-23, Άρθρα της Πίστης 1:5-6

«Καταθέστε μαρτυρία όποτε το Πνεύμα σάς προτρέπει να το κάνετε, όχι μόνον στο τέλος του μαθήματος. Δώστε ευκαιρίες σε όσους διδάσκετε να καταθέσουν τη μαρτυρία τους» (Teaching, No Greater Call [1999], 45).