Κεφάλαιο 24

Η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού: Διαθέσιμη για όλους τους ανθρώπους, έχει επίδραση για τον καθέναν από εμάς προσωπικά

«Καταθέτω μαρτυρία [για] την Εξιλέωση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Χωρίς αυτήν η ζωή δεν έχει νόημα. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στην αψίδα της ύπαρξής μας».

Από τη ζωή του Γκόρντον Χίνκλυ.

Την 1η Ιανουαρίου 2000, ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ καθοδήγησε την Πρώτη Προεδρία και την Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων να δημοσιεύσουν την από κοινού μαρτυρία τους για τον Σωτήρα. Στο μήνυμα αυτό, με τίτλο «Ο ζωντανός Χριστός», διακήρυξαν: «Προσφέρουμε τη μαρτυρία μας για την πραγματικότητα της απαράμιλλης ζωής Του και την απέραντη αρετή της μεγάλης εξιλεωτικής θυσίας Του. Κανένας άλλος δεν είχε τόσο βαθιά επιρροή επάνω σε όλους που έχουν ζήσει και που ακόμη θα ζήσουν επάνω στη γη»¹.

Σε μία ομιλία συνέλευσης τρεις μήνες αργότερα, ο Πρόεδρος Χίνκλυ έδωσε μαρτυρία για τη βαθιά επίδραση που είχε ο Σωτήρας στη ζωή του. Μίλησε με τρυφερότητα και προσωπικά, ενώ κατά διαστήματα η φωνή του πνιγόταν από τη συγκίνηση:

«Από όλα τα πράγματα για τα οποία αισθάνομαι ευγνώμων αυτό το πρωί, ένα υπερέχει πάντων. Είναι η ζωντανή μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Παντοδύναμου Θεού, του Πρίγκιπα Ειρήνης, του Αγίου…

»Ο Ιησούς είναι φίλος μου. Κανείς άλλος δεν μου έχει δώσει τόσα πολλά. “Μεγαλύτερη από τούτη την αγάπη δεν έχει κανένας, το να βάλει κάποιος την ψυχή του για χάρη των φίλων του” (Κατά Ιωάννην 15:13). Έδωσε τη ζωή του για εμένα. Άνοιξε τον δρόμο προς την αιώνια ζωή. Μόνον ένας Θεός μπορούσε να το κάνει αυτό. Ελπίζω να θεωρούμαι άξιος να είμαι φίλος Του.

»Είναι το παράδειγμά μου. Ο τρόπος ζωής Του, η απόλυτα ανιδιοτελής συμπεριφορά Του, η βοήθεια προς εκείνους που βρίσκονταν σε ανάγκη, η τελική θυσία Του, όλα στέκουν σαν ένα παράδειγμα για εμένα. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα άξιος, όμως μπορώ να προσπαθήσω…

»Είναι ο θεραπευτής μου. Στέκω με δέος εμπρός στα εκπληκτικά θαύματά Του. Και ωστόσο ξέρω ότι συνέβησαν. Αποδέχομαι την αλήθεια αυτών των πραγμάτων, διότι γνωρίζω ότι Εκείνος είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Τα θαύματα της διακονίας Του δείχνουν συμπόνια, αγάπη και μία αίσθηση ανθρωπιάς, υπέροχης να βλέπεις.

»Είναι ο ηγέτης μου. Με τιμά να είμαι ένας από τη μεγάλη ομάδα εκείνων που Τον αγαπούν και οι οποίοι Τον έχουν ακολουθήσει στη διάρκεια των δύο χιλιετιών που πέρασαν από τη γέννησή Του…

»Είναι ο Σωτήρας μου και Λυτρωτής μου. Δίνοντας τη ζωή Του με πόνο και ανείπωτη οδύνη, με προσέγγισε για να σηκώσει εμένα και τον καθέναν από εμάς και όλους τους γιους και τις κόρες του Θεού από την άβυσσο του αιώνιου σκότους μετά τον θάνατο. Παρείχε κάτι καλύτερο – μία σφαίρα φωτός και κατανόησης, πνευματικής ανάπτυξης και ωραιότητας, όπου μπορούμε να προχωρήσουμε στον δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Η ευγνωμοσύνη μου δεν γνωρίζει όρια. Οι ευχαριστίες μου προς τον Κύριό μου δεν έχουν τέλος.

»Είναι ο Θεός μου και Βασιλέας μου. Από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, Εκείνος θα βασιλεύει και θα κυβερνά ως Βασιλεύς των Βασιλέων και Κύριος Κυρίων. Στην εξουσία Του δεν θα υπάρχει τέλος. Στη δόξα Του δεν θα υπάρχει νύχτα.

»Κανένας άλλος δεν μπορεί να πάρει τη θέση Του. Κανένας άλλος ποτέ δεν θα μπορέσει αυτό. Ακηλίδωτος και χωρίς ελάττωμα κανενός είδους, Εκείνος είναι ο Αμνός του Θεού, στον οποίο υποκλίνομαι και μέσω του οποίου προσεγγίζω τον Πατέρα μου στους Ουρανούς…

»Με ευγνωμοσύνη και αγάπη αμείωτη, καταθέτω μαρτυρία για αυτά τα πράγματα στο Άγιο όνομά Του»².

«Τα πάντα εξαρτήθηκαν από Εκείνον – την εξιλεωτική θυσία Του. …Εκείνος ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος στην αψίδα του μεγάλου σχεδίου [τού] Πατέρα».

Διδασκαλίες του Γκόρντον Χίνκλυ

Η αγάπη του Επουράνιου Πατέρα μας εκφράζεται στο δώρο του Μονογενούς Υιού Του.

Η καρδιά μου καθυποτάσσεται όταν συλλογίζομαι τη μεγάλη αγάπη του Επουράνιου Πατέρα μου. Πόσο ευγνώμων είμαι που ξέρω ότι ο Θεός μας αγαπά. Το ακατανόητο βάθος εκείνης της αγάπης βρήκε έκφραση στο δώρο του Μονογενούς Υιού Του, να έρθει στον κόσμο για να φέρει ελπίδα στις καρδιές μας, να φέρει καλοσύνη και ευγένεια στις σχέσεις μας και πάνω απ’ όλα να μας σώσει από τις αμαρτίες μας και να μας καθοδηγήσει στον δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή³.

Η προγήινη διακονία του Σωτήρος

Ο Πατέρας όλων μας, με αγάπη για εμάς τα παιδιά του, πρόσφερε ένα… σχέδιο υπό το οποίο θα είχαμε την ελευθερία να επιλέξουμε την πορεία της ζωής μας. Ο Πρωτογενής Υιός Του, ο Μεγαλύτερος Αδελφός μας, ήταν το κλειδί στο σχέδιο εκείνο. Ο άνθρωπος θα είχε την ελεύθερη βούλησή του και με αυτή την ελεύθερη βούληση θα συμβάδιζε και η υπευθυνότητα. Ο άνθρωπος θα περπατούσε στις οδούς του κόσμου και της αμαρτίας και θα παραπατούσε. Όμως ο Υιός του Θεού θα έπαιρνε επάνω Του σάρκα και θα πρόσφερε τον Εαυτό του θυσία, ως εξιλέωση για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Μέσω ανείπωτης οδύνης θα γινόταν ο μέγας Λυτρωτής, ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων⁴.

Η εγκόσμια διακονία του Σωτήρος

Σε όλη την Ιστορία δεν υπήρξε μεγαλείο σαν το δικό Του μεγαλείο. Εκείνος, ο ισχυρός Ιεχωβάς, συγκατατέθηκε να γεννηθεί στη θνητή ζωή σε έναν στάβλο στη Βηθλεέμ. Μεγάλωσε στη Ναζαρέτ και «προόδευε σε σοφία, και ηλικία, και χάρη μπροστά στον Θεό και τους ανθρώπους» (Κατά Λουκάν 2:52).

Βαπτίστηκε από τον Ιωάννη στα νερά του Ιορδάνη «και ξάφνου, ανοίχτηκαν σ’ αυτόν οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα τού Θεού να κατεβαίνει σαν περιστέρι, και να έρχεται επάνω του.

»Και ξάφνου, μια φωνή από τους ουρανούς, που έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα» (Κατά Ματθαίον 3:16-17).

Κατά τη διάρκεια των τριών ετών της εγκόσμιας διακονίας Του, έκανε όσα δεν είχε κάνει ποτέ κανείς άλλος. Δίδαξε όπως κανένας άλλος δεν είχε ποτέ διδάξει.

Κατόπιν ήρθε ο χρόνος Του να προσφερθεί. Υπήρξε ο Δείπνος στο ανώγειο, ο τελευταίος με τους Δώδεκα στη θνητότητα. Καθώς έπλενε τα πόδια τους, τους δίδαξε ένα μάθημα ταπεινότητας και υπηρέτησης που δεν θα ξεχνούσαν ποτέ⁵.

Το μαρτύριο στον Κήπο της Γεθσημανή

Ακολούθησε το μαρτύριο της Γεθσημανή, «το μαρτύριο δε αυτό» είπε «έκανε εμένα, το Θεό, τον ανώτερο όλων, να τρέμω από τον πόνο, και να αιμορραγώ από κάθε πόρο, και να υποφέρω τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα» (Δ&Δ 19:18)⁶.

Στον κήπο της Γεθσημανή, υπέφερε τόσο πολύ, που σταγόνες αίματος σαν ιδρώτας έπεσαν καθώς προσευχόταν στον Πατέρα Του. Αλλά όλα αυτά ήταν μέρος της μεγάλης εξιλεωτικής θυσίας Του⁷.

[Κάθισα κάποτε] στη σκιά ενός ελαιόδεντρου [στον Κήπο της Γεθσημανή] και διάβασα για εκείνη την τρομερή πάλη του Υιού του Θεού καθώς αντιμετώπιζε το βέβαιο μέλλον, με σταγόνες αίματος να πέφτουν σαν ιδρώτας και προσευχόμενος στον Πατέρα Του να παρέλθει αυτό το ποτήρι από εκείνον εάν γινόταν – αλλά λέγοντας, όμως, ας γίνει το θέλημά σου, όχι το δικό μου. …Με είχε κατακλύσει ένα συναίσθημα ότι Εκείνος δεν έκανε την έκκλησή Του, δεν έβλεπε εκείνη τη δοκιμασία σε ό,τι αφορούσε στον φυσικό πόνο που επρόκειτο να αντιμετωπίσει, τη φοβερή, βάναυση σταύρωση επάνω στον σταυρό. Εκείνο ήταν μέρος αυτού, είμαι βέβαιος. Αλλά σε μεγάλο βαθμό ήταν, νομίζω, μία αίσθηση από μέρους Του για τον ρόλο Του στην αιώνια ευημερία όλων των υιών και των θυγατέρων τού Θεού, από όλες τις γενεές των χρόνων.

Τα πάντα εξαρτώντο από Εκείνον – την εξιλεωτική θυσία Του. Αυτό ήταν το κλειδί. Αυτό ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος στην αψίδα του μεγάλου σχεδίου το οποίο είχε προβάλει ο Πατέρας για την αιώνια ζωή των υιών και των θυγατέρων Του. Φοβερό καθώς ήταν να το αντιμετωπίσει και βαρύ καθώς ήταν να το πραγματοποιήσει, το αντιμετώπισε, το ολοκλήρωσε και ήταν ένα θαυμαστό και υπέροχο πράγμα. Είναι πέρα από την κατανόησή μας, πιστεύω. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να κατανοήσουμε ένα μικρό μέρος του και πρέπει να μάθουμε να το εκτιμούμε περισσότερο και περισσότερο και περισσότερο⁸.

Σύλληψη, σταύρωση και θάνατος

Τον συνέλαβαν βάναυσα και τραχιά χέρια και νύχτα, αντίθετα με τον νόμο, τον έφεραν μπροστά στον Άννα και μετά στον Καϊάφα, τον πανούργο και κακό αξιωματούχο του συνεδρίου. Νωρίς το άλλο πρωί ακολούθησε η δεύτερη εμφάνισή του μπροστά σε αυτόν τον ραδιούργο, φαύλο άνθρωπο. Κατόπιν τον έφεραν μπροστά στον Πιλάτο, τον Ρωμαίο κυβερνήτη, στον οποίο είχε πει προειδοποιητικά η γυναίκα του: «Άπεχε από εκείνον τον δίκαιο» (Κατά Ματθαίον 27:19). Ο Ρωμαίος, σκεπτόμενος να αποφύγει την ευθύνη, Τον έστειλε στον Ηρώδη, τον διεφθαρμένο, ακόλαστο και κακό τετράρχη της Γαλιλαίας. Κακομεταχειρίστηκαν και χτύπησαν τον Χριστό. Του φόρεσαν στην κεφαλή ακάνθινο πλεκτό στεφάνι. Του φόρεσαν περιπαικτικά μακριά πορφυρή εσθήτα στη ματωμένη πλάτη Του. Ξανά Τον έφεραν μπροστά στον Πιλάτο, προς τον οποίο το πλήθος κραύγαζε: «Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον» (Κατά Λουκάν 23:21).

Με βήματα που παράπαιαν Εκείνος ανέβηκε τον δρόμο προς τον Γολγοθά, όπου το πληγωμένο σώμα Του σταυρώθηκε με καρφιά στον σταυρό, με την πλέον απάνθρωπη και οδυνηρή μέθοδο εκτέλεσης που μπορούσε ποτέ να φανταστεί σαδιστικός νους.

Κι ωστόσο, φώναξε: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Κατά Λουκάν 23:34)⁹.

Δεν υπάρχει πιο σπαρακτική εικόνα σε όλη την Ιστορία από εκείνη του Ιησού στη Γεθσημανή και επάνω στον σταυρό, μόνον του: ο Λυτρωτής της ανθρωπότητας, ο Σωτήρας του κόσμου, να πραγματοποιεί την Εξιλέωση.

Θυμάμαι όταν βρισκόμουν με τον Πρόεδρο Χάρολντ Λη… στον Κήπο της Γεθσημανή, στην Ιερουσαλήμ. Μπορούσαμε να αισθανθούμε, μολονότι σε πολύ μικρό βαθμό, την τρομερή πάλη που έγινε εκεί, μία πάλη τόσο έντονη, καθώς ο Ιησούς αγωνιζόταν μόνος κατά το πνεύμα, ώστε αίμα έβγαινε από κάθε πόρο του σώματός του (βλέπε Κατά Λουκάν 22:44, Δ&Δ 19:18). Θυμηθήκαμε την προδοσία από έναν ο οποίος είχε κληθεί σε θέση εμπιστοσύνης. Θυμηθήκαμε ότι άνομοι άνθρωποι έθεσαν βάναυσα χέρια επάνω στον Υιό του Θεού. Θυμηθήκαμε εκείνη τη μοναχική μορφή επάνω στον σταυρό, να αναφωνεί με αγωνία: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» (Κατά Ματθαίον 27:46). Κι ωστόσο, με θάρρος, ο Σωτήρας του κόσμου προχώρησε εμπρός για να πραγματοποιήσει την Εξιλέωση για χάρη μας¹⁰.

Οι ώρες περνούσαν καθώς η ζωή Του λιγόστευε με οδύνη. Η γη εσείσθη. Το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη. Από τα ξερά χείλη Του βγήκαν τα λόγια: «Πατέρα, στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου. Και, όταν τα είπε αυτά, εξέπνευσε» (Κατά Λουκάν 23:46).

Ήταν το τέλος. Η θνητή ζωή Του είχε τελειώσει. Την είχε προσφέρει ως λύτρα για όλους. Χαμένες ήταν οι ελπίδες εκείνων που Τον αγαπούσαν. Ξεχασμένες οι υποσχέσεις που Εκείνος είχε δώσει. Βιαστικά αλλά στοργικά έθεσαν το σώμα του σε έναν δανεικό τάφο, την παραμονή του ιουδαϊκού Σαββάτου¹¹.

Ανάσταση

Νωρίς το πρωινό της Κυριακής, η Μαρία η Μαγδαληνή και άλλες γυναίκες ήρθαν στον τάφο. Αναρωτιόνταν καθώς προχωρούσαν βιαστικές, αν θα μπορούσαν να είχαν κυλήσει την πέτρα από τη θύρα του μνημείου. Φθάνοντας, είδαν έναν άγγελο ο οποίος μίλησε σ’ αυτές: «Ξέρω, ότι ζητάτε τον Ιησού τον εσταυρωμένο‧

Δεν είναι εδώ· επειδή, αναστήθηκε, όπως το είχε πει» (Κατά Ματθαίον 28:5-6).

Δεν είχε ποτέ ξανά συμβεί. Ο άδειος τάφος ήταν η απάντηση στην ερώτηση αιώνων. Σωστά είπε ο Παύλος: «Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (Προς Κορινθίους Α΄ 15:55)¹².

«Δεν είναι εδώ: επειδή, αναστήθηκε» (Κατά Ματθαίον 28:6).

Μέσω της εξιλεωτικής θυσίας του Σωτήρος, όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν από τον τάφο.

Το θαύμα εκείνου του πρωινού της ανάστασης… είναι ένα θαύμα για όλη την ανθρωπότητα. Είναι το θαύμα της δύναμης του Θεού, ο Αγαπημένος Υιός του οποίου έδωσε τη ζωή Του για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες όλων, μία θυσία αγάπης για κάθε υιό και θυγατέρα του Θεού. Πράττοντας αυτό, Εκείνος έσπασε τις σφραγίδες του θανάτου¹³.

Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο οικουμενικό από τον θάνατο και τίποτα λαμπερότερο με ελπίδα και πίστη από τη διαβεβαίωση της αθανασίας. Η απελπισμένη θλίψη που έρχεται με τον θάνατο, η μεγάλη θλίψη που ακολουθεί τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, ανακουφίζονται μόνον από τη βεβαιότητα της Ανάστασης του Υιού του Θεού…

Όποτε χτυπά το κρύο χέρι του θανάτου, λάμπει μέσα από την καταχνιά και το σκοτάδι εκείνης της ώρας η θριαμβευτική μορφή του Κυρίου Ιησού Χριστού, Εκείνου, του Υιού του Θεού, ο οποίος με την απαράμιλλη και αιώνια δύναμή του υπερνίκησε τον θάνατο. Είναι ο Λυτρωτής του κόσμου. Έδωσε τη ζωή του για τον καθέναν από εμάς. Την πήρε ξανά και έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί. Εκείνος, ως Βασιλεύς των Βασιλέων, στέκει θριαμβευτικά υπεράνω όλων των άλλων βασιλέων. Εκείνος, ως ο Παντοδύναμος, στέκει υπεράνω όλων των κυβερνητών. Εκείνος είναι η παρηγοριά μας, η μοναδική αληθινή παρηγοριά μας, όταν το σκοτεινό πέπλο της εγκόσμιας νύχτας κλείνει γύρω μας καθώς το πνεύμα αναχωρεί από την ανθρώπινη μορφή.

Δεσπόζων υπεράνω όλης της ανθρωπότητας στέκει ο Ιησούς Χριστός¹⁴.

Θυμάμαι που μίλησα σε μία κηδεία ενός καλού ανθρώπου, ενός φίλου, η καλοσύνη του οποίου με έκανε να ανεβώ λίγο ψηλότερα. Στη διάρκεια των ετών είχα γνωρίσει τα χαμόγελά του, τα καλοσυνάτα λόγια του, τον τρόπο που λειτουργούσε ο ευφυής νους του, το μεγάλο εύρος της υπηρέτησής του προς τους άλλους. Και τότε, εκείνος ο οποίος υπήρξε τόσο ακτινοβόλος και καλός, πέθανε ξαφνικά. Κοίταξα την άψυχη μορφή του. Δεν υπήρχε καμία αναγνώριση ούτε κίνηση ούτε λέξη οποιουδήποτε είδους…

Κοίταξα τη χήρα και τα παιδιά του που θρηνούσαν. Ήξεραν, όπως ήξερα κι εγώ, ότι ποτέ ξανά στη θνητότητα δεν θα άκουγαν τη φωνή του. Όμως μία τρυφερή γλυκύτητα, απερίγραπτη ως προς τη φύση της, έφερε ειρήνη και καθησυχασμό. Έμοιαζε να λέει: «Ησυχάστε, και γνωρίστε ότι εγώ είμαι ο Θεός» (Ψαλμοί 46:10).

Έμοιαζε να λέει επιπλέον: «Μην ανησυχείτε. Όλα αυτά είναι μέρος του σχεδίου μου. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο. Ακόμα και ο Αγαπητός Υιός μου πέθανε στον σταυρό. Όμως κάνοντάς το αυτό, Εκείνος έγινε οι ένδοξοι πρώτοι καρποί της Ανάστασης. Πήρε από τον θάνατο το κεντρί του και από τον τάφο τη νίκη του».

Μπορούσα να ακούσω με τον νου μου τον Κύριο να μιλά στη θλιμμένη Μάρθα: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα» (Κατά Ιωάννην 11:25-26)¹⁵.

Μέσω της εξιλεωτικής θυσίας του Σωτήρος, μας προσφέρθηκε η ευκαιρία της υπερύψωσης και της αιώνιας ζωής.

Ας ευχαριστούμε τον Μεγαλοδύναμο. Ο ένδοξος Υιός Του έσπασε τα δεσμά του θανάτου, η μεγαλύτερη από όλες τις νίκες. …Εκείνος είναι ο θριαμβευτής Κύριός μας. Εκείνος είναι ο Λυτρωτής μας, ο οποίος εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες μας. Μέσω της λυτρωτικής θυσίας Του, όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν από τον τάφο. Εκείνος έχει ανοίξει τον δρόμο μέσω του οποίου μπορούμε να κερδίσουμε όχι μόνο την αθανασία αλλά και την αιώνια ζωή¹⁶.

Αντιλαμβάνομαι σε ένα μικρό ποσοστό τη σημασία της Εξιλέωσής Του. Δεν μπορώ να την κατανοήσω στο σύνολό της. Μολονότι είναι διαθέσιμη σε όλους τους ανθρώπους, επηρεάζει τον καθέναν μας προσωπικά¹⁷.

Το μεγαλείο [της] Εξιλέωσης είναι πέρα από την ικανότητά μας να την κατανοήσουμε πλήρως. Γνωρίζω μόνον ότι συνέβη και πως ήταν για εμένα και για εσάς. Το μαρτύριο ήταν τόσο μεγάλο, η ψυχική οδύνη τόσο έντονη, ώστε κανείς μας δεν μπορεί να το κατανοήσει, όταν ο Σωτήρας προσφέρθηκε ως λύτρα για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας.

Μέσω Εκείνου κερδίζουμε συγχώρηση. Μέσω Εκείνου έρχεται η σίγουρη υπόσχεση ότι σε όλους τους ανθρώπους θα δοθούν οι ευλογίες της σωτηρίας, με ανάσταση των νεκρών. Μέσω Εκείνου και της μεγάλης οικουμενικής θυσίας Του, μας προσφέρθηκε η ευκαιρία, μέσω της υπακοής, της υπερύψωσης και της αιώνιας ζωής¹⁸.

Δεν είμαστε όλοι άσωτοι υιοί και θυγατέρες, που πρέπει να μετανοήσουμε και να συμμετέχουμε στη συγχωρητική ευσπλαχνία του Επουράνιου Πατέρα μας και μετά να ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του;

Ο Υιός του ο Αγαπητός, ο Λυτρωτής μας, μας προσεγγίζει με συγχώρηση και ευσπλαχνία, αλλά όταν το κάνει αυτό προστάζει μετάνοια. …Ο Κύριος είπε – και παραθέτω από μια αποκάλυψη δοθείσα στον Τζόζεφ Σμιθ:

«Επομένως, σε προστάζω να μετανοήσεις –μετανόησε, μη σε πατάξω με τη ράβδο τού στόματός μου, και με την οργή μου, και με το θυμό μου, και το μαρτύριό σου θα είναι οδυνηρό– τόσο οδυνηρό που ούτε ξέρεις, τόσο έντονο που ούτε ξέρεις, μάλιστα, τόσο ανυπόφορο που ούτε ξέρεις.

»Γιατί ιδές, εγώ, ο Θεός, υπέφερα όλα αυτά για όλους, ώστε να μην υποφέρουν αν μετανοήσουν.

»Όμως αν δε μετανοήσουν πρέπει να υποφέρουν όπως και εγώ.

»Το μαρτύριο δε αυτό, έκανε εμένα, τον Θεό, τον ανώτερο όλων, να τρέμω από τον πόνο, και να αιμορραγώ από κάθε πόρο, και να υποφέρω τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα…

»Να μαθαίνεις για εμένα, και να ακούς τα λόγια μου. Να βαδίζεις στην πραότητα τού Πνεύματός μου, και θα έχεις ειρήνη σε εμένα» (Δ&Δ 19:15-18, 23.)¹⁹

Στο τέλος, όταν εξετάστηκε όλη η ιστορία, όταν τα πιο αβυσσαλέα βάθη του ανθρώπινου νου εξερευνήθηκαν, τίποτα δεν είναι τόσο υπέροχο, τόσο μεγαλειώδες, όσο αυτή η πράξη χάριτος, όταν ο Υιός του Παντοδύναμου, ο Πρίγκιπας του βασιλικού ενδιαιτήματος του Πατέρα Του, Εκείνος ο οποίος είχε κάποτε μιλήσει ως Ιεχωβάς, Εκείνος ο οποίος είχε συγκατανεύσει να έρθει στη γη ως μωρό που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, έδωσε τη ζωή Του σε ατιμωτική συμπεριφορά και πόνο, ώστε όλοι οι υιοί και θυγατέρες του Θεού όλων των γενεών, κάθε ένας ο οποίος πρέπει να πεθάνει, να μπορέσει ξανά να περπατήσει και να ζήσει αιώνια. Έκανε για εμάς αυτό που δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αφ’ εαυτού μας…

Ο προφήτης Ησαΐας διακήρυξε:

«Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας…·

»…Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς» (Ησαΐας 53:4-5).

Αυτή είναι η θαυμαστή και αληθινή ιστορία των Χριστουγέννων. Η γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας είναι η εισαγωγή. Η τριετής διακονία του Διδασκάλου είναι ο πρόλογος. Η μεγαλειώδης ουσία της ιστορίας είναι η θυσία Του, η απόλυτα ανιδιοτελής πράξη να πεθάνει οδυνηρά επάνω στον σταυρό στον Γολγοθά για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες όλων μας.

Ο επίλογος είναι το θαύμα της Ανάστασης που έφερε τη βεβαιότητα ότι «όπως όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν ερχόμενοι σε συγγένεια με τον Χριστό» (Προς Κορινθίους Α΄ 15:22).

Δεν θα υπήρχαν Χριστούγεννα, αν δεν υπήρχε το Πάσχα. Το βρέφος Ιησούς από τη Βηθλεέμ δεν θα ήταν παρά ένα βρέφος ακόμα, χωρίς τον λυτρωτικό Χριστό της Γεθσημανή και του Γολγοθά και το θριαμβευτικό γεγονός της Ανάστασης.

Πιστεύω στον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό του αιώνιου, ζώντος Θεού. Κανένας τόσο μεγάλος δεν έχει βαδίσει στη γη. Κανένας άλλος δεν έχει κάνει μια παρόμοια θυσία ούτε έχει δώσει μια παρόμοια ευλογία. Είναι ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής του κόσμου. Πιστεύω σε Αυτόν. Δηλώνω την θειότητά Του χωρίς ασάφειες ούτε επιφύλαξη. Τον αγαπώ. Λέω το όνομά Του με ευλάβεια και θαυμασμό. Τον προσκυνώ, όπως προσκυνώ τον Πατέρα Του, με πνεύμα και αλήθεια. Τον ευχαριστώ και γονατίζω εμπρός στον Αγαπημένο Υιό Του, που μας προσέγγισε πολύ καιρό πριν και είπε στον καθέναν μας: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Κατά Ματθαίον 11:28).

…Εύχομαι ο καθένας σας να περάσει κάποιο χρόνο, ίσως μόνον μία ώρα, αναλογιζόμενος σιωπηλά και στοχαζόμενος ήρεμα το θαυμαστό και το μεγαλειώδες αυτού, τον Υιό του Θεού²⁰.

Καταθέτω μαρτυρία [για] την Εξιλέωση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Χωρίς αυτήν η ζωή δεν έχει νόημα. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και η αψίδα της ύπαρξής μας. Επιβεβαιώνει ότι ζούσαμε πριν γεννηθούμε στη θνητότητα. Η θνητότητα δεν είναι παρά ένα σκαλοπάτι προς μια πιο ένδοξη ύπαρξη στο μέλλον. Η λύπη του θανάτου απαλύνεται με την υπόσχεση της Ανάστασης²¹.

Ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο προ-διορισμένος Υιός του Θεού, ο οποίος συγκατατέθηκε να έρθει στη γη, ο οποίος γεννήθηκε σε μία φάτνη, σε ένα κατακτημένο έθνος ανάμεσα σε έναν υποτελή λαό, ο Υιός του Θεού, ο Μονογενής του Πατέρα κατά τη σάρκα, ο Πρωτότοκος του Πατέρα και Αίτιος της σωτηρίας μας. Είναι ο Λυτρωτής μας, ο Σωτήρας μας, δια της Εξιλεώσεως του οποίου έγινε δυνατή η αιώνια ζωή για όλους όσοι θα βαδίσουν με υπακοή στις διδασκαλίες του²².

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Γιατί ο Επουράνιος Πατέρας μάς έδωσε το «δώρο του Μονογενούς Υιού Του»; (Βλέπε τμήμα 1.) Τι μπορείτε να κάνετε για να δείξετε ευγνωμοσύνη για το δώρο αυτό; Ποιες είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας καθώς διαβάζετε τη σύνοψη του Προέδρου Χίνκλυ για όσα έχει κάνει για εμάς ο Σωτήρας;
Στο τμήμα 2, συγκρίνετε τα λόγια που χρησιμοποιεί ο Πρόεδρος Χίνκλυ για να περιγράψει τον θάνατο, με τα λόγια που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την ανάσταση. Τι μαθαίνετε από τις διαφορές στα λόγια αυτά; Πώς επηρεάζει τη ζωή σας η μαρτυρία σας για την Ανάσταση του Σωτήρος;
Τι μαθαίνετε για την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού από τη μαρτυρία του Προέδρου Χίνκλυ; (Βλέπε τμήμα 3.) Πώς σας έχει ευλογήσει προσωπικά η Εξιλέωση; Ποια είναι τα συναισθήματά σας, καθώς συλλογίζεστε τη θυσία του Σωτήρος για εσάς; Σχεδιάστε ένα χρονικό διάστημα για να έχετε «σιωπηλή περισυλλογή και ήρεμο στοχασμό» για τον Σωτήρα.

Σχετικές γραφές

Ησαΐας 53, Κατά Ιωάννην 3:16, 11:25, Νεφί Β΄ 9:6-13, Άλμα 7:11-13, 34:8-10, Ήλαμαν 14:13-19, Δ&Δ 18:10-12

Βοήθεια διδασκαλίας

«Καθώς προετοιμάζεστε προσευχόμενοι να διδάξετε, μπορεί να οδηγηθείτε να τονίσετε συγκεκριμένες αρχές. Μπορεί να αποκτήσετε κατανόηση του πώς να παρουσιάσετε μερικές ιδέες. Μπορεί να ανακαλύψετε παραδείγματα, μαθήματα με εποπτικά μέσα και ιστορίες έμπνευσης σε απλές δραστηριότητες της ζωής. Μπορεί να νιώθετε την παρότρυνση να προσκαλέσετε κάποιο συγκεκριμένο άτομο να σας βοηθήσει στο μάθημα. Μπορεί να θυμηθείτε μια προσωπική εμπειρία που μπορείτε να μοιραστείτε» (Teaching, No Greater Call [1999], 48).