Το πολύτιμο δώρο της μαρτυρίας

Έχουμε γίνει σαν μία μεγάλη οικογένεια, εξαπλωμένη σε όλον αυτόν τον απέραντο κόσμο. Μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ζούμε κάτω από διάφορες περιστάσεις. Όμως στην καρδιά του καθενός μας χτυπά μία κοινή μαρτυρία: Εσείς και εγώ γνωρίζουμε ότι ο Θεός ζει και είναι στο πηδάλιο του άγιου έργου Του. Γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς είναι ο Λυτρωτής μας, ο οποίος στέκεται στην κεφαλή αυτής της Εκκλησίας η οποία φέρει το όνομά Του. Γνωρίζουμε ότι ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν ένας προφήτης και είναι ένας προφήτης ο οποίος στέκεται στην κεφαλή αυτής της θεϊκής νομής της πληρότητας των καιρών. Γνωρίζουμε ότι η ιεροσύνη αποκαταστάθηκε επί της κεφαλής του και ότι έχει έρθει σε εμάς ετούτη την εποχή σε μία αδιάσπαστη γραμμή. Γνωρίζουμε ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι μία αληθινή μαρτυρία για την πραγματικότητα και θειότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού².

Αυτό το οποίο αποκαλούμε μαρτυρία, είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας. Είναι η πηγή της πίστης και της δραστηριότητας. …Είναι τόσο αληθινή και ισχυρή, όσο καμία άλλη δύναμη στη γη. Ο Κύριος το περιέγραψε όταν μίλησε στον Νικόδημο και είπε: «Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται, και πού πηγαίνει· έτσι είναι καθένας που γεννήθηκε από το Πνεύμα» (Κατά Ιωάννην 3:8). Αυτό το οποίο αποκαλούμε μαρτυρία είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε, όμως οι καρποί της είναι απόλυτα εμφανείς. Είναι το Άγιο Πνεύμα το οποίο καταθέτει μαρτυρία μέσω υμών³.

Η προσωπική μαρτυρία είναι ο παράγοντας ο οποίος αλλάζει τον τρόπο ζωής των ανθρώπων όταν έρχονται σε αυτή την Εκκλησία. Είναι το στοιχείο το οποίο παρακινεί τα μέλη να τα ξεχάσουν όλα στην υπηρεσία του Κυρίου. Είναι η ήρεμη, ενθαρρυντική φωνή η οποία στηρίζει ακατάπαυστα εκείνους που περπατούν με πίστη έως τις τελευταίες ημέρες της ζωής τους.

Είναι ένα μυστηριώδες και υπέροχο πράγμα, ένα δώρο από τον Θεό στον άνθρωπο. Υπερισχύει του πλούτου ή της φτώχιας όταν κάποιος καλείται να υπηρετήσει. Αυτή η μαρτυρία η οποία φέρεται στις καρδιές των ανθρώπων μας, δραστηριοποιεί προς ένα προτρεπτικό καθήκον. Βρίσκεται σε νέους και ηλικιωμένους. Βρίσκεται στον φοιτητή σεμιναρίου, στον ιεραπόστολο, στον επίσκοπο και τον πρόεδρο πασσάλου, στον πρόεδρο ιεραποστολής, στην αδελφή της Ανακουφιστικής Εταιρείας, σε κάθε μέλος της Γενικής Εξουσίας. Ακούγεται από εκείνους που δεν φέρουν κάποιο βαθμό στην εκκλησία, εκτός από εκείνον της ιδιότητας του μέλους. Είναι η πεμπτουσία αυτού του έργου. Είναι εκείνο που κινεί το έργο του Κυρίου εμπρός, σε όλον τον κόσμο. Ωθεί σε δράση. Απαιτεί να κάνουμε αυτό που μας ζητείται. Φέρει τη βεβαιότητα ότι η ζωή έχει σκοπό, ότι κάποια πράγματα έχουν πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα από άλλα, ότι βρισκόμαστε σε ένα παντοτινό ταξίδι, ότι είμαστε υπόλογοι προς τον Θεό…

Είναι αυτό το στοιχείο, αδύναμο και κάπως αναποφάσιστο αρχικά, το οποίο κινεί κάθε ερευνητή προς την κατεύθυνση της μεταστροφής. Σπρώχνει κάθε νεοφώτιστο προς τη σιγουριά στην πίστη…

Όπου είναι οργανωμένη η Εκκλησία, γίνεται αισθητή η δύναμή της. Στεκόμαστε στα πόδια μας και λέμε ότι ξέρουμε. …Το απλό γεγονός είναι ότι ξέρουμε ότι ο Θεός ζει, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και πως αυτός είναι ο σκοπός τους και το βασίλειό τους. Τα λόγια είναι απλά. Η έκφραση έρχεται από την καρδιά. Δραστηριοποιείται όπου οργανώνεται η Εκκλησία, όπου υπάρχουν ιεραπόστολοι που διδάσκουν το Ευαγγέλιο, όπου υπάρχουν μέλη που μοιράζονται την πίστη τους.

Είναι κάτι που δεν μπορεί να ανατραπεί. Οι πολέμιοι μπορεί να παραθέτουν γραφές και να φιλονικούν ατελείωτα για τη διδαχή. Μπορεί να είναι έξυπνοι και πειστικοί. Όμως όταν κάποιος λέει «ξέρω» δεν υπάρχει περαιτέρω αμφισβήτηση. Ίσως να μην υπάρξει αποδοχή, όμως ποιος μπορεί να αντικρούσει ή να αρνηθεί την ήρεμη φωνή μέσα στην ψυχή που μιλά με προσωπική πεποίθηση;⁴

Μία νέα αντίληψη για τη ζωή

Άκουσα κάποτε για την εμπειρία ενός μηχανικού ο οποίος είχε πρόσφατα προσχωρήσει στην Εκκλησία. Οι ιεραπόστολοι επισκέφθηκαν το σπίτι του και η σύζυγός του τους είχε καλέσει να περάσουν μέσα. Εκείνη είχε ανταποκριθεί πρόθυμα στο μήνυμά τους, ενώ εκείνος ένιωθε να τον σύρουν ενάντια στη θέλησή του. Ένα βράδυ εκείνη έκανε κάποια νύξη ότι επιθυμούσε να βαπτιστεί. Εκείνος εξοργίστηκε. Δεν καταλάβαινε τι θα σήμαινε αυτό; Θα σήμαινε να θυσιάζουν από τον χρόνο τους. Θα σήμαινε πληρωμή των δεκάτων. Θα σήμαινε να απομακρυνθούν από τους φίλους τους. Θα σήμαινε να μην καπνίζουν. Έριξε επάνω του το πανωφόρι του και έφυγε μέσα στη νύχτα, βροντώντας την πόρτα πίσω του. Περπατούσε στους δρόμους, βλαστημώντας τη σύζυγό του, βλαστημώντας τους ιεραποστόλους, βλαστημώντας τον εαυτό του που τους επέτρεψε να τους διδάξουν. Με την ώρα κουράστηκε, ο θυμός του καταλάγιασε και ένα πνεύμα προσευχής ήρθε με κάποιον τρόπο στην καρδιά του. Προσευχόταν, περπατώντας. Παρακάλεσε τον Θεό για μία απάντηση στις ερωτήσεις του. Και τότε, μία ζωηρή αίσθηση, ξεκάθαρη και κατηγορηματική, ήρθε σαν μια φωνή που είχε μιλήσει με λόγια τα οποία έλεγαν: «Είναι αληθινό».

«Είναι αληθινό» είπε στον εαυτό του ξανά και ξανά. «Είναι αληθινό». Γαλήνη ήρθε στην καρδιά του. Περπατώντας προς το σπίτι, οι περιορισμοί, οι αξιώσεις, τα απαιτούμενα για τα οποία είχε τόσο εξοργιστεί, άρχισαν να φαίνονται σαν ευκαιρίες. Όταν άνοιξε την πόρτα, βρήκε τη σύζυγό του γονατιστή, να προσεύχεται.

…Μπροστά στο εκκλησίασμα στο οποίο είπε για αυτό, μίλησε για τη χαρά που είχε έρθει στη ζωή τους. Τα δέκατα δεν ήταν πρόβλημα. Το να μοιραστούν από τον πλούτο τους με τον Θεό ο οποίος τους είχε δώσει τα πάντα, έδειχνε πολύ λίγο. Ο χρόνος για υπηρέτηση δεν ήταν πρόβλημα. Αυτό απλώς απαιτούσε να υπολογίσουν λίγο προσεκτικά τις ώρες της εβδομάδας. Η ευθύνη δεν ήταν πρόβλημα. Από αυτήν ερχόταν πνευματική ανάπτυξη και μία νέα προοπτική της ζωής. Και τότε αυτός ο άνδρας με την ευφυΐα του και την εκπαίδευση που είχε, αυτός ο μηχανικός συνηθισμένος να διαχειρίζεται περιστατικά του φυσικού κόσμου στον οποίο ζούμε, έδωσε επίσημη μαρτυρία με υγρά από δάκρυα μάτια για το θαύμα που είχε συμβεί στη ζωή του⁷.

Εικόνα

άνδρας που προσεύχεται

Αυτή η μαρτυρία μπορεί να είναι το πολυτιμότερο από όλα τα δώρα του Θεού. Είναι μία ουράνια απονομή, όταν υπάρχει η σωστή προσπάθεια. Είναι η ευκαιρία, είναι η ευθύνη κάθε άνδρα και γυναίκας σ’ αυτή την Εκκλησία να αποκτήσει μέσα του/της μία πεποίθηση της αλήθειας αυτού του μεγάλου έργου των τελευταίων ημερών και εκείνων οι οποίοι ίστανται στην κεφαλή του, δηλαδή του ζώντος Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς έδειξε τον δρόμο για την απόκτηση μιας τέτοιας μαρτυρίας, όταν είπε: «Η δική μου διδαχή δεν είναι δική μου, αλλά εκείνου που με απέστειλε.

»Αν κάποιος θέλει να κάνει το θέλημά του, θα γνωρίσει για τη διδασκαλία, αν είναι από τον Θεό ή αν εγώ μιλάω από τον εαυτό μου» (Κατά Ιωάννην 7:16-17).

Αυξανόμαστε πνευματικά σε πίστη και γνώση καθώς υπηρετούμε, μελετάμε, προσευχόμαστε.

Όταν ο Ιησούς σίτισε τους 5.000, εκείνοι αναγνώρισαν και αισθάνθηκαν δέος για το θαύμα που Εκείνος είχε κάνει. Κάποιοι ξαναγύρισαν. Σε αυτούς Εκείνος δίδαξε για τη διδαχή της ουράνιας φύσης Του, για τον Εαυτό Του ως ο άρτος της ζωής. Τους κατηγόρησε ότι δεν ενδιαφέρονταν για τη διδαχή, αλλά για την ικανοποίηση της πείνας στο σώμα τους. Κάποιοι, ακούγοντας τον ίδιο και τη διδαχή Του, είπαν: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος· ποιος μπορεί να τον ακούει;» (Κατά Ιωάννην 6:60). Ποιος μπορεί να πιστέψει αυτά που διδάσκει αυτός ο άνθρωπος;

«Από τότε, πολλοί από τους μαθητές του στράφηκαν προς τα πίσω, και δεν περπατούσαν πλέον μαζί του.

»Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε στους δώδεκα [νομίζω με κάποιο συναίσθημα αποθάρρυνσης]: Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;

»Του αποκρίθηκε, λοιπόν, ο Σίμωνας Πέτρος: Κύριε, σε ποιον θα πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής·

»κι εμείς πιστέψαμε και γνωρίσαμε ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του ζωντανού Θεού» (Κατά Ιωάννην 6:66-69).

Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα και η απάντηση σ’ αυτό, την οποία πρέπει όλοι να αποδεχθούμε. Εάν όχι προς Εσένα, τότε «Κύριε, σε ποιον θα πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής· κι εμείς πιστέψαμε και γνωρίσαμε ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού».

Είναι αυτή η πεποίθηση, αυτή η ήρεμη εσώτερη βεβαιότητα για την πραγματικότητα του ζώντος Θεού, για τη θειότητα του Αγαπημένου Υιού Του, για την αποκατάσταση του έργου τους ετούτη την εποχή και για τις ένδοξες θεϊκές εκδηλώσεις οι οποίες έχουν ακολουθήσει, τα οποία γίνονται για τον καθέναν μας το θεμέλιο της πίστης μας. Αυτό γίνεται η μαρτυρία μας.

…Βρέθηκα πρόσφατα στην Παλμύρα της Νέας Υόρκης [εκεί κοντά όπου ο Τζόζεφ Σμιθ έλαβε το Πρώτο Όραμα]. Σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή εκείνη, οδηγείται κάποιος να πει: «Είτε συνέβησαν είτε όχι. Δεν μπορεί να υπάρχει γκρίζο ή μέση κατάσταση».

Και τότε η φωνή της πίστης ψιθυρίζει: «Όλα συνέβησαν. Συνέβησαν όπως ακριβώς είπε εκείνος ότι συνέβησαν».

Εκεί κοντά είναι ο λόφος Κουμώρα. Από εκεί ήλθε το αρχαίο χρονικό από το οποίο μεταφράστηκε το Βιβλίο του Μόρμον. Κάποιος θα πρέπει να αποδεχθεί ή να απορρίψει την ουράνια προέλευσή του. Ζυγίζοντας τη μαρτυρία του, κάθε άνδρας και γυναίκα που έχει διαβάσει με πίστη, θα πρέπει να οδηγηθεί να πει: «Είναι αληθινό».

Και το ίδιο ισχύει για άλλα στοιχεία αυτού του θαυμαστού πράγματος που αποκαλούμε η αποκατάσταση του αρχαίου Ευαγγελίου, της αρχαίας ιεροσύνης και της αρχαίας Εκκλησίας.

Αυτή η μαρτυρία είναι τώρα, όπως υπήρξε πάντοτε, μία διακήρυξη, μία ευθεία βεβαίωση της αλήθειας, όπως την γνωρίζουμε¹⁰.

Είπε ο Παύλος στον Τιμόθεο: «Πρόσεχε στον εαυτό σου και στη διδασκαλία· επίμενε σ’ αυτά. Επειδή, κάνοντας αυτό, θα σώσεις και τον εαυτό σου κι εκείνους που σε ακούν» (Προς Τιμόθεον Α΄ 4:16). Πόσο υπέροχη κατεύθυνση έδωσε ο Παύλος στον νεαρό Τιμόθεο.

Συνέχισε να λέει: «Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού» (Προς Τιμόθεον Β΄ 1:7). Ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας αλλά δύναμης –τη δύναμη του μηνύματος και της αγάπης– αγάπης για τους ανθρώπους, αγάπης για αυτό που έχουμε να προσφέρουμε· έναν σώφρονα νου – τις απλές κατανοητές αρχές του αποκατεστημένου Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.

«Μη ντραπείς, λοιπόν, για τη μαρτυρία του Κυρίου μας» (Προς Τιμόθεον Β΄ 1:8). Ποτέ, αδελφοί και αδελφές μου, να μην ντρέπεστε για τη μαρτυρία του Κυρίου μας. …Εδώ υπάρχει ένα σπουδαίο καθήκον, μία εξουσιοδότηση που τέθηκε επάνω μας: «Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού. Μη ντραπείς, λοιπόν, για τη μαρτυρία του Κυρίου μας»¹¹.

Αυτό είναι το άγιο έργο του Θεού. Αυτή είναι η Εκκλησία Του και το βασίλειό Του. Το όραμα που εκδηλώθηκε στο Ιερό Δάσος, ήταν όπως ακριβώς είπε ο Τζόζεφ ότι ήταν. Υπάρχει μέσα στην καρδιά μου μία αληθινή κατανόηση για τη σπουδαιότητα αυτού που συνέβη εκεί. Το Βιβλίο του Μόρμον είναι αληθινό. Δίνει μαρτυρία για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Η ιεροσύνη Του έχει αποκατασταθεί και είναι ανάμεσά μας. Τα κλειδιά εκείνης της ιεροσύνης, τα οποία έχουν έλθει από ουράνια άτομα, ασκούνται για την αιώνια ευλογία μας. Αυτή είναι η μαρτυρία μας –η δική σας και η δική μου– μία μαρτυρία με βάση την οποία πρέπει να ζούμε και την οποία πρέπει να μοιραζόμαστε με άλλους. Αφήνω αυτήν τη μαρτυρία, την ευλογία μου και την αγάπη μου στον καθέναν από εσάς και την πρόσκλησή μου να εξακολουθήσουμε να αποτελούμε μέρος αυτού του μεγάλου θαύματος των τελευταίων ημερών, που είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών¹².

• Με ποιους τρόπους συνεισφέρει η προσωπική μαρτυρία σας στη δύναμη της Εκκλησίας; (Βλέπε τμήμα 1.)

• Ο Πρόεδρος Χίνκλυ τονίζει ότι η μαρτυρία μάς στηρίζει και μας «ωθεί σε δράση» (τμήμα 2). Πώς σας έχει στηρίξει η μαρτυρία σας; Πώς έχει επηρεάσει τις πράξεις σας η μαρτυρία σας; Τι μπορείτε να εφαρμόσετε εσείς προσωπικά από τις ιστορίες στο τμήμα 2;

• Τι μπορούμε να μάθουμε από τις διδασκαλίες του Προέδρου Χίνκλυ σχετικά με τη λήψη μιας μαρτυρίας; (Βλέπε τμήμα 3.) Ποιες εμπειρίες σάς έχουν βοηθήσει να αποκτήσετε τη μαρτυρία σας; Τι μπορούμε να κάνουμε για να ενδυναμώσουμε τις μαρτυρίες μας;

• Γιατί νομίζετε ότι οι μαρτυρίες μας γίνονται δυνατότερες όταν τις μοιραζόμαστε; Πώς έχετε υπερνικήσει συναισθήματα φόβου σχετικά με το να μιλήσετε για τη μαρτυρία σας; Πώς έχετε ευλογηθεί μέσω των ευλογιών των άλλων; (Βλέπε τμήμα 4.)

Προς Κορινθίους Α΄ 12:3, Πέτρου Α΄ 3:15, Άλμα 5:43-46, 32:26-30, Μορόνι 10:3-5, Δ&Δ 8:2-3, 80:3-5

«Καθώς γνωρίζετε και κατανοείτε κάθε άτομο, θα είστε καλύτερα προετοιμασμένοι να διδάξετε μαθήματα που θα απευθύνονται στις ατομικές περιστάσεις τους. Αυτή η κατανόηση θα σας βοηθήσει να βρείτε τρόπους να βοηθήσετε κάθε άτομο να συμμετάσχει σε συζητήσεις και άλλες δραστηριότητες μάθησης» (Teaching, No Greater Call [1999], 34).