Συντροφιά με όσους δεν είναι του δόγματός μας

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο με μεγάλη ποικιλομορφία. Οι άνθρωποι της γης είναι όλοι τέκνα του Πατέρα μας και είναι από πολλές και ποικίλες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Πρέπει να καλλιεργούμε την ανεκτικότητα και την εκτίμηση και τον σεβασμό ο ένας για τον άλλον⁶.

Δεν υπάρχει καμία ανάγκη σε καμία χώρα για διαμάχη ανάμεσα σε ποικίλες ομάδες οποιουδήποτε είδους. Ας διδάσκεται στα σπίτια των ανθρώπων ότι είμαστε όλοι τέκνα του Θεού, του Αιώνιου Πατέρα μας, και ότι όσο σίγουρα υπάρχει η πατρότητα, μπορεί και πρέπει να υπάρχει η αδελφότητα⁷.

Αν θυμόμαστε πάντοτε τη θεία κληρονομιά μας, την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου ως πραγματικότητα, θα ήμαστε λίγο πιο ανεκτικοί, λίγο πιο καλοσυνάτοι, λίγο περισσότερο θα προσεγγίζαμε να ανυψώσουμε και να βοηθήσουμε και να υποστηρίξουμε αυτούς ανάμεσά μας. Θα ήμαστε λιγότερο επιρρεπείς να κάνουμε αυτά τα πράγματα που δεν είναι κατάλληλα. Είμαστε τέκνα του Θεού και Τον αγαπούμε. Ενεργήστε με αυτόν τον τρόπο λίγο περισσότερο⁸.

«Αξιούμε το προνόμιο να λατρεύουμε τον Παντοδύναμο Θεό σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της δικής μας συνείδησης, και αναγνωρίζουμε το ίδιο προνόμιο σε όλους τους ανθρώπους, ας λατρεύουν όπως, όπου και ό,τι μπορούν» (Άρθρα της Πίστης 1:11).

Πόσο πολύ σημαντικό είναι αυτό – ότι ενώ πιστεύουμε στο να λατρεύουμε τον Θεό σύμφωνα με τη διδαχή μας, δεν γινόμαστε αλαζόνες ή αυτάρεσκοι ή κομπορρήμονες, αλλά ότι δίνουμε στους άλλους το προνόμιο της λατρείας σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Μεγάλο μέρος των προβλημάτων στον κόσμο προέρχεται από τη διαμάχη ανάμεσα σε θρησκείες. Χαίρομαι που μπορώ να πω ότι μπορώ να καθίσω με τους καθολικούς φίλους μου και να μιλήσω μαζί τους, ότι μπορώ να καθίσω με τους διαμαρτυρόμενους φίλους μου και να τους μιλήσω. Θα τους υπερασπιζόμουν, όπως το έχει κάνει αυτή η Εκκλησία και θα εξακολουθήσει να το κάνει, να τους υπερασπίζεται σε αυτόν τον κόσμο⁹.

Παρακαλώ θερμά τους ανθρώπους μας παντού να ζουν σεβόμενοι και εκτιμώντας εκείνους που δεν είναι της πίστης μας. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να υπάρχει ευγένεια και αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικής πίστης και φιλοσοφίας. Δε θα πρέπει να είμαστε θιασώτες οποιασδήποτε διδαχής περί ανωτερότητας μιας εθνότητας. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ανομοιότητες. Μπορούμε και πρέπει να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό εκείνους με τις διδασκαλίες των οποίων μπορεί να μη συμφωνούμε. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των άλλων, οι οποίοι ίσως γίνουν θύματα προκαταλήψεων.

Εφιστώ την προσοχή σε αυτά τα εντυπωσιακά λόγια του Τζόζεφ Σμιθ ειπωμένα το 1843:

«Εάν έχει καταδειχθεί ότι είμαι πρόθυμος να πεθάνω για έναν “μορμόνο”, έχω το θάρρος να διακηρύξω ενώπιον των Ουρανών ότι είμαι το ίδιο έτοιμος να πεθάνω υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα ενός πρεσβυτεριανού, ενός βαπτιστή ή ενός καλού ανθρώπου οποιουδήποτε άλλου θρησκευτικού δόγματος. Διότι η ίδια αρχή, η οποία θα καταπατηθεί ως προς τα δικαιώματα ενός Αγίου των Τελευταίων Ημερών, θα μπορούσε να καταπατηθεί και για τα δικαιώματα των ρωμαιοκαθολικών ή όποιου άλλου δόγματος» (History of the Church, 5:498)¹⁰.

Δεν πρέπει να είμαστε φατριαστές. Δεν πρέπει ποτέ να υιοθετούμε μια συμπεριφορά που να λέει ότι είμαστε αγιότεροι από άλλους. Δεν πρέπει να είμαστε φαρισαϊστές. Πρέπει να είμαστε μεγαλόψυχοι, ανοικτοί και φιλικοί. Μπορούμε να κρατήσουμε την πίστη μας. Μπορούμε να εξασκήσουμε τη θρησκεία μας. Μπορούμε να διατηρούμε τον τρόπο που λατρεύουμε χωρίς να είμαστε προσβλητικοί στους άλλους. Δράττομαι της ευκαιρίας αυτής για να παρακαλέσω, ώστε να υπάρχει ένα πνεύμα ανεκτικότητας και φιλίας, ένα πνεύμα αγάπης απέναντι σε εκείνους που ανήκουν σε άλλο δόγμα¹¹.

Δεν πρέπει να γινόμαστε δυσάρεστοι καθώς μιλούμε για διαφορές στη διδαχή. Δεν υπάρχει θέση για πικρότητα. Όμως δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε ποτέ ούτε να κάνουμε συμβιβασμούς για εκείνη τη γνώση που λάβαμε μέσω αποκαλύψεως και άμεσης απονομής των κλειδιών και της εξουσίας υπό τα χέρια εκείνων που τα είχαν κατά την αρχαία εποχή. Ας μην ξεχάσουμε ποτέ ότι αυτή είναι μία αποκατάσταση αυτού που θεσπίσθηκε από τον Σωτήρα του κόσμου…

Μπορούμε να σεβόμαστε άλλες θρησκείες και πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να αναγνωρίζουμε το μέγα καλό που επιτυγχάνουν. Πρέπει να διδάσκουμε τα παιδιά μας να είναι ανεκτικά και φιλικά προς άτομα που δεν είναι του δόγματός μας¹².

Δεν προσπαθούμε να βλάψουμε άλλες εκκλησίες. Δεν προσπαθούμε να πληγώσουμε άλλες εκκλησίες. Δεν διαπληκτιζόμαστε με άλλες εκκλησίες. Δεν αντιμετωπίζουμε σε δημόσιο διάλογο άλλες εκκλησίες. Απλώς λέμε όσους μπορεί να είναι άλλου δόγματος ή κανενός δόγματος: «Φέρτε μαζί σας τέτοια αλήθεια που έχετε και ας δούμε αν μπορούμε να προσθέσουμε σε αυτήν»¹³.

Μπορούμε και εργαζόμαστε με άτομα άλλων θρησκειών σε ποικίλα εγχειρήματα στην αιώνια μάχη εναντίον των κοινωνικών κακών που απειλούν τις πολύτιμες αξίες οι οποίες είναι τόσο σημαντικές για όλους εμάς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι του δόγματός μας, αλλά είναι φίλοι, γείτονες και συνεργάτες μας σε ποικίλους σκοπούς. Χαιρόμαστε να προσφέρουμε τη δύναμή μας στις προσπάθειές τους.

Όμως σε όλο αυτό δεν υπάρχει καμία εγκατάλειψη διδαχής. Δεν χρειάζεται και δεν πρέπει από μέρους μας. Όμως υπάρχει ένας βαθμός συντροφικότητας καθώς εργαζόμαστε μαζί¹⁴.

Ας μη ξεχνούμε ότι πιστεύουμε στο να είμαστε φιλάνθρωποι και στο να κάνουμε καλό σε όλους τους ανθρώπους. Είμαι πεπεισμένος ότι μπορούμε να διδάξουμε τα παιδιά μας αρκετά αποτελεσματικώς ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε ότι θα χάσουν την πίστη τους, ενώ είναι φιλικά και ευγενικά με όσους δεν πιστεύουν τη διδαχή αυτής της Εκκλησίας. …Ας συμμετάσχουμε σε καλούς κοινοτικούς σκοπούς. Μπορεί να υπάρχουν καταστάσεις που να έχουν να κάνουν με σοβαρά ηθικά ζητήματα, όπου δεν μπορούμε να ενδώσουμε σε θέματα αρχής. Όμως σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούμε να διαφωνήσουμε ευγενικά χωρίς να είμαστε δυσάρεστοι. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ειλικρίνεια αυτών των οποίων τις θέσεις δεν μπορούμε να δεχθούμε. Μπορούμε να μιλούμε για αρχές παρά για προσωπικότητες.

Σε αυτούς τους σκοπούς που βελτιώνουν το περιβάλλον της κοινότητας και οι οποίες είναι σχεδιασμένες για την ευλογία όλων των πολιτών της, ας κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός και ας είμαστε χρήσιμοι…

…Διδάξτε σε αυτούς για τους οποίους είστε υπεύθυνοι τη σημασία να είμαστε καλοί πολίτες. Παροτρύνετέ τους να συμμετάσχουν, ενθυμούμενοι στις δημόσιες διαβουλεύσεις ότι η ήρεμη φωνή της λογικής είναι πιο πειστική από τη θορυβώδη, κραυγαλέα φωνή της διαμαρτυρίας. Αποδεχόμενοι τέτοιες ευθύνες, οι άνθρωποί μας θα ευλογήσουν την κοινότητα, την οικογένεια και την Εκκλησία τους¹⁵.

Εικόνα

γυναίκες που αγκαλιάζονται

Δεν πρέπει ποτέ να παραδοθούμε στις δυνάμεις του κακού. Μπορούμε και πρέπει να διατηρήσουμε τα πρότυπα τα οποία έχει αντιπροσωπεύσει αυτή η Εκκλησία από τότε που οργανώθηκε. Υπάρχει καλύτερος τρόπος από τον τρόπο του κόσμου. Αν σημαίνει ότι θα σταθούμε μόνοι, πρέπει να το κάνουμε.

Όμως δεν θα είμαστε μόνοι. Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον κόσμο που θρηνούν για το κακό που βλέπουν γύρω τους. Αγαπούν τους ενάρετους, τους καλούς και τους πνευματικώς ανυψωτικούς. Κι εκείνοι θα υψώσουν τη φωνή τους και θα δώσουν τη δύναμή τους για τη διατήρηση αυτών των αξιών που αξίζουν να διατηρηθούν και να καλλιεργηθούν¹⁶.

Ας προσευχηθούμε για τις δυνάμεις του καλού. Ας προσεγγίσουμε για να βοηθήσουμε άνδρες και γυναίκες με καλή θέληση, όποιες κι αν είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τους και όπου κι αν ζουν. Ας σταθούμε γερά ενάντια στο κακό, τόσο στο σπίτι όσο και αλλού. …Μπορούμε να αποτελούμε επιρροή για το καλό σε αυτόν τον κόσμο, καθένας από εμάς¹⁷.

Καθώς φέρουμε εις πέρας τη χαρακτηριστική αποστολή μας, εργαζόμαστε υπό την προσταγή που μας δόθηκε από τον ανεστημένο Κύριο, ο οποίος έχει μιλήσει σε αυτήν την τελευταία και τελική θεϊκή νομή. Αυτό είναι το μοναδικό και θαυμάσιο έργο Του. Καταθέτουμε μαρτυρία γι’ Αυτόν. Όμως δεν χρειάζεται να το κάνουμε με αλαζονεία ή αυταρέσκεια.

Όπως το εξέφρασε ο Πέτρος, «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε». Γιατί; Ώστε να μπορέσουμε να «εξαγγείλ[ουμε] τις αρετές εκείνου, ο οποίος [μας] κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Πέτρου Α΄ 2:9)…

Ας είμαστε αληθινοί μαθητές του Χριστού, τηρώντας τον Χρυσό Κανόνα, κάνοντας στους άλλους ό,τι θα μας άρεσε να μας κάνουν. Ας ενδυναμώσουμε την πίστη μας και την πίστη των παιδιών μας, ενώ είμαστε ευγενικοί με άτομα που δεν είναι του δόγματός μας. Η αγάπη και ο σεβασμός θα υπερνικήσουν κάθε στοιχείο εχθρότητας. Η καλοσύνη μας μπορεί να είναι το πιο πειστικό επιχείρημα για όσα πιστεύουμε¹⁸.

Θέλω να προτείνω να αναπτύξουμε μία στάση προσέγγισης για να βοηθήσουμε άτομα που δεν ανήκουν σε εμάς, να τα παροτρύνουμε, να τα καθοδηγήσουμε με έναν αβρό και καλοσυνάτο τρόπο προς εκείνες τις συναναστροφές που θα τα εκθέσουν στα υπέροχα προγράμματα της Εκκλησίας.

Σκέπτομαι το ποίημα του Έντγουιν Μάρκχαμ:

Ασφαλώς δεν χρειάζεται να είμαστε κομπορρήμονες για [τη θρησκεία μας] ή να είμαστε αλαζόνες με κάποιον τρόπο. Κάτι τέτοιο γίνεται άρνηση του Πνεύματος του Χριστού, τον οποίον οφείλουμε να προσπαθούμε να μιμηθούμε. Αυτό το Πνεύμα βρίσκει έκφραση στην καρδιά και την ψυχή, στον ήρεμο και χωρίς έπαρση τρόπο της ζωής μας.

Όλοι μας έχουμε δει εκείνους που σχεδόν ζηλεύουμε, επειδή έχουν καλλιεργήσει έναν τρόπο που, χωρίς καν να γίνει αναφορά σε αυτόν, μιλά για την ομορφιά του Ευαγγελίου που έχουν ενσωματώσει στη συμπεριφορά τους.

Μπορούμε να μειώσουμε τον τόνο της φωνής μας κατά λίγα ντεσιμπέλ. Μπορούμε να κάνουμε καλό σε όσους μπορεί να μας κάνουν κακό. Μπορούμε να χαμογελάσουμε όταν ο θυμός ενδεχομένως να είναι τόσο ευκολότερος. Μπορούμε να ασκήσουμε αυτοέλεγχο και αυτοπειθαρχία και να αγνοήσουμε οποιαδήποτε προσβολή ή χλεύη εναντίον μας²⁰.

Κατανοούμε πραγματικά, καταλαβαίνουμε την τεράστια σημασία αυτού του οποίου έχουμε; Αυτή είναι η σύνοψη γενιών ανθρώπων, το τελικό κεφάλαιο σε ολόκληρο το πανόραμα της ανθρώπινης εμπειρίας.

Αλλά αυτό δεν μας θέτει σε θέση ανωτερότητας. Αντίθετα, πρέπει να μας ταπεινώνει. Μας θέτει μία ασυγχώρητη ευθύνη να απλώσουμε το χέρι μας με ενδιαφέρον για όλους τους άλλους με το Πνεύμα του Κυρίου που δίδαξε: «Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου» (Κατά Ματθαίον 19:19). Πρέπει να αποβάλλουμε την αυταρέσκεια και να υψωθούμε πάνω από την ιδιοτέλεια…

Εμείς, αυτής της γενιάς, είμαστε η τελευταία συγκομιδή όλων που υπήρξαν πριν. Δεν είναι αρκετό να είμαστε γνωστοί απλά ως μέλη της Εκκλησίας. Μία ιερή υποχρέωση εναπόκειται σε μας. Ας την αντιμετωπίσουμε και ας δουλέψουμε σε αυτήν.

Πρέπει να ζούμε ως αληθινοί οπαδοί του Χριστού, με χριστιανική αγάπη προς τα πάντα, ανταποδίδοντας το καλό στο κακό, διδάσκοντας με το παράδειγμα τον τρόπο του Κυρίου και πετυχαίνοντας την τεράστια υπηρεσία που Εκείνος έχει καθορίσει για μας²¹.

Από την προσευχή αφιερώσεως για το Κέντρο Συνελεύσεων στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ της Γιούτας: Είθε εμείς της Εκκλησίας Σου να είμαστε φιλόξενοι και ευγενικοί. Είθε να διατηρήσουμε τα πρότυπα και τις πρακτικές για τα οποία είμαστε γνωστοί και να παραχωρήσουμε στους άλλους το προνόμιο να λατρεύουν όποιον «όπου και ό,τι μπορούν» [Άρθρα της Πίστης 1:11]. Ευλόγησέ μας να προσεγγίσουμε τους άλλους ως καλοί γείτονες και να είμαστε χρήσιμοι σε όλους. Είθε να σηκώσουμε τα χέρια και να ενδυναμώσουμε τα παραλυμένα γόνατα οποιουδήποτε που είναι σε δυστυχία [βλέπε Δ&Δ 81:5]. Είθε όλοι να ζήσουμε μαζί εν ειρήνη με εκτίμηση και σεβασμό ο ένας για τον άλλον²².

• Στις σχέσεις μας με τους άλλους, γιατί είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι είμαστε όλοι τέκνα του Θεού; (Βλέπε τμήμα 1.) Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε μεγαλύτερη εκτίμηση και σεβασμό για τους άλλους; Πώς μπορούν οι ενήλικοι να διδάξουν τα παιδιά να εκτιμούν και να σέβονται τους άλλους;

• Επανεξετάστε τη συμβουλή του Προέδρου Χίνκλυ για τις σχέσεις μας με άτομα που δεν είναι του δόγματός μας (βλέπε τμήμα 2). Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε αν εκδηλώνουμε αλαζονεία ή αυταρέσκεια σε αυτές τις σχέσεις; Πώς μπορούμε να δείξουμε μεγαλύτερη φιλία και αγάπη προς αυτούς που έχουν διαφορετικά πιστεύω;

• Γιατί είναι σημαντικό τα μέλη της Εκκλησίας να εργάζονται μαζί με άλλους ανθρώπους σε καλούς σκοπούς; (Βλέπε τμήμα 3.) Ποια είναι μερικά παραδείγματα τέτοιων προσπαθειών; Πώς μπορούμε να γίνουμε μεγαλύτερη επιρροή για καλό στην κοινότητά μας;

• Τι μπορούμε να μάθουμε για την ιδιότητα του μαθητού από τις διδασκαλίες του Προέδρου Χίνκλυ στο τμήμα 4; Πώς έχετε δει να υπερνικούν η αγάπη και ο σεβασμός αισθήματα εχθρότητας; Γιατί είναι η συμπεριφορά μας προς τους άλλους «το πιο πειστικό επιχείρημα για όσα πιστεύουμε»; Σκεφθείτε συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να προσεγγίσετε άλλους.

Κατά Ματθαίον 7:12, Κατά Λουκάν 9:49-50, Κατά Ιωάννην 13:34-35, Ιωάννη Α΄ 4:7-8, Δ&Δ 1:30, 123:12-14, Άρθρα της Πίστης 1:13

«Καθώς αισθάνεστε τη χαρά που έρχεται από την κατανόηση του Ευαγγελίου, θα θελήσετε να εφαρμόσετε αυτά που μαθαίνετε. Προσπαθήστε να ζείτε σε αρμονία με τη γνώση σας. Κάνοντάς το αυτό, θα ενδυναμώσετε την πίστη, τη γνώση και τη μαρτυρία σας» (Να κηρύττετε το Ευαγγέλιό μου [2004], 19).