Powróćcie i ucztujcie przy stole Pana

Rada Prezydenta Kościoła zwróciła się do członków Kościoła z następującym zaproszeniem:

„Do osób, które przestały przychodzić do kościoła i które zaczęły odnosić się do niego krytycznie, mówimy: ‘Powróćcie. Powróćcie i ucztujcie przy Pańskim stole, zakosztujcie ponownie słodkich i sycących owoców wspólnoty ze świętymi’.

Jesteśmy pewni, że wiele osób pragnie powrócić, ale czują się oni niezręcznie w tej sytuacji. Zapewniamy, że czekają na was ramiona otwarte na wasze przyjęcie i dłonie chętne, by wam pomóc” (Ensign, marzec 1986, str. 88).

Myślę, że na każdym z nas wrażenie wywarły te wielkoduszne słowa, podobne do słów Almy, gdy w Księdze Mormona mówił o zaproszeniu Pana. Powiedział on:

„Oto zaprasza On wszystkich ludzi, z otwartymi ramionami czeka na nich z łaską i mówi: Nawróćcie się, a przyjmę was

Mówi On: Pójdźcie do Mnie, a jeść będziecie owoc z drzewa życia, do woli będziecie jeść chleb i pić wody życia.

Pójdźcie do Mnie i postępujcie sprawiedliwie” (Alma 5:33–35).

Każdy z nas powinien przeczytać — a potem przeczytać ponownie — przypowieść o zgubionej owcy w piętnastym rozdziale Ewangelii Łukasza, począwszy od czwartego wersetu:

„Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie pozostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustkowiu i nie idzie za zgubioną, aż ją odnajdzie?

A odnalazłszy, kładzie ją na ramiona swoje i raduje się.

I przyszedłszy do domu, zwołuje przyjaciół i sąsiadów, mówiąc do nich: Weselcie się ze mną, gdyż odnalazłem moją zgubioną owcę!” [Ew. Łukasza 15:4–6] […].

W swoim tłumaczeniu Prorok Józef Smith znacząco zmienił jeden werset. Brzmi on: „Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie pozostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie idzie na pustkowie za zagubioną, aż ją odnajdzie?” (Ew. Łukasza 15:4, Tłumaczenie Józefa Smitha; kursywa dodana).

Tłumaczenie pokazuje, że pasterz pozostawia swoje stado bezpiecznie i idzie na pustkowie, które oznacza świat, by znaleźć zagubioną owcę. Zagubioną względem czego? Zagubioną względem stada, które ma zapewnioną ochronę i bezpieczeństwo. Mam nadzieję, że przesłanie zawarte w tej przypowieści chwyci każdego za serce⁴.

Co powinniśmy zrobić, by pomóc osobom, które zabłądziły na pustkowiu?

Skoro Mistrz mówi o pozostawieniu dziewięćdziesięciu dziewięciu i wyjściu na pustkowie, by szukać zgubionej owcy, a Rada Prezydenta Kościoła zaprasza mniej aktywnych członków i tych, którzy zaczęli odnosić się do Kościoła krytycznie, by „powrócili”, my prosimy was, byście zaangażowali się w dzieło zbawiania dusz. Wyciągnijcie rękę do mniej aktywnych członków i zaznajcie radości, która przepełni was i osoby, którym pomagacie, jeśli zarówno wy, jak i one, odpowiecie na zaproszenie do powrotu i uczty przy Pańskim stole.

Pan, nasz Dobry Pasterz, oczekuje od nas, że będziemy Jego pomocnikami w opiece nad stadem i że przyprowadzimy z powrotem tych ludzi, którzy przeżywają trudności lub się zgubili. Nie możemy wam powiedzieć, w jaki sposób tego dokonać, ale jeśli się zaangażujecie i będziecie szukać inspiracji, wasze wysiłki w obszarach […], palikach i okręgach przyniosą efekt. Niektóre paliki zareagowały na poprzednie apele i odniosły niezwykły sukces.

Wezwanie Zbawiciela słyszymy w jednym ze znanych hymnów:

Ten śpiewany często hymn ukazuje, jaka powinna być nasza odpowiedź:

Jeśli tak postąpimy, spłyną na nas wieczne błogosławieństwa⁵.

Poszukiwanie zaginionych, niesfornych i zbłąkanych to praca, którą wykonujemy dla Pana […]. Błagalna modlitwa Almy przypomina o tym, jak święte jest to zadanie:

„Pobłogosław nam, Panie, aby się nam powiodło, abyśmy mogli przyprowadzić [dusze] z powrotem do Ciebie dzięki Chrystusowi.

Ich dusze są cenne” (Alma 31:34–35)⁶.

Przez lata Kościół dokonywał wielkich starań, by odzyskać mniej aktywnych członków […]. Dlaczego? Po to, by zbawić dusze naszych braci i sióstr i dopilnować, by dostąpili obrzędów wyniesienia.

Kiedy służyłem jako prezydent palika w regionie Los Angeles, wraz z moimi doradcami prosiłem naszych biskupów, aby z rozwagą wybrali cztery lub pięć par małżeńskich, na których rozwoju w Kościele im zależało. Jedni byli mniej aktywnymi członkami, inni byli nowo nawróceni — wszyscy oni byli motywowani do osiągania duchowych postępów. Spotykaliśmy się z nimi na lekcjach organizowanych w paliku i uczyliśmy ich ewangelii. Zamiast podkreślać znaczenie świątyni, skupialiśmy się na głębszej relacji z naszym Ojcem Niebieskim i Jego Synem, Jezusem Chrystusem. Nasz proces starannego doboru był źródłem sukcesu i większość tych par stała się aktywna w kościele i uczęszczała do świątyni.

Pozwólcie, że powiem o [jeszcze jednym] doświadczeniu […]. W jednym z okręgów mieliśmy brata, który nie przychodził na żadne spotkania. Jego żona nie była członkiem Kościoła. Nie była nastawiona przyjaźnie, więc nie mogliśmy wysłać do nich nauczycieli domowych. Biskup rozmawiał z tym bratem i powiedział mu, że jego i Zbawiciela łączy związek, który trzeba pielęgnować i pogłębiać. Ów brat wyjaśnił biskupowi swoją sytuację rodzinną, więc biskup porozmawiał z żoną i skupił się na tej samej kwestii — na związku z Panem, który należy pogłębiać. Ta kobieta nadal nie była otwarta, ale czuła zadowolenie, dowiedziawszy się, że święci w dniach ostatnich wierzą w Chrystusa. W związku z tym trochę zmieniła swoje nastawienie.

Sukces nie przyszedł od razu, ale osoby odwiedzające ich dom cały czas koncentrowały się na związku tej pary z Panem. Z czasem owa kobieta zaczęła odnosić się do Kościoła przychylnie i w końcu wyraziła zgodę na udział w lekcjach organizowanych w paliku, a prowadzonych przez członków rady wyższej. Podkreślaliśmy znaczenie przymierza, które człowiek zawiera w chwili chrztu, oraz innych przymierzy. Ostatecznie została członkiem Kościoła, a on — efektywnym przywódcą kapłańskim […].

Jestem pod wrażeniem stwierdzenia pochodzącego ze strony tytułowej Księgi Mormona, które mówi o jednym z celów istnienia tej świętej księgi: „aby [Dom Izraela w dniach ostatnich] [poznał] obietnice Pana” (kursywa dodana). Jako prezydium palika czuliśmy, że właśnie to mamy przekazać owym mniej aktywnym członkom. Staraliśmy się odnosić do znaczenia przymierzy, które zawarli z Panem, następnie mówiliśmy im o wadze przymierza chrztu i pozostałych przymierzy, które mogli zawrzeć, by zjednoczyć się jako wieczne rodziny⁷.

Cel Kościoła działającego bez zarzutów na poziomie lokalnym to, najogólniej mówiąc, przygotowywanie poszczególnych osób do powrotu do obecności Boga. Można to osiągnąć jedynie wtedy, gdy te osoby przyjmą obrzędy i zawrą przymierza świątynne⁸.

Nasze wysiłki koncentrują się na zbawczych przymierzach i obrzędach ewangelii dostępnych dla całej ludzkości: dla osób spoza Kościoła — poprzez pracę misjonarską; dla mniej aktywnych członków — poprzez przyjaźń i uaktywnianie; dla aktywnych członków — poprzez zaangażowanie i służbę w Kościele; a dla osób, które przeszły za zasłonę — poprzez dzieło odkupienia zmarłych⁹.

Zależy nam na tym, by każdy indywidualny członek Kościoła osiągnął jeden cel. Obrzędy ewangelii i przymierza z naszym Ojcem Niebieskim są dostępne dla wszystkich ludzi, aby mogli oni powrócić do przebywania w Jego obecności. To jest nasz wielki cel. Obrzędy i przymierza są środkami do osiągnięcia przez nas tej boskiej natury, dzięki której powrócimy do Ojca […].

Pamiętajcie o tym celu: zapraszać wszystkich ludzi, aby przyszli do Chrystusa […].

Świadczę, moi bracia i siostry, o Jego boskości i mocy, by zbawić tych ludzi, którzy przyjdą do Niego ze skruszonym sercem i pokornym duchem. Dzięki obrzędom i Jego Duchowi Świętemu każdy człowiek może stać się czysty¹⁰.

• Prezydent Hunter zachęca każdego członka Kościoła, by przeczytał — a następnie przeczytał ponownie — przypowieść o zgubionej owcy (zob. część 1.; Ew. Łukasza 15:4–7). Czego uczymy się z tej przypowieści i innych nauk zawartych w części 1.? Zastanów się, w jaki sposób nauki te mogą przewodzić twojej służbie w Kościele.

• Jakie obowiązki spoczywają na nas jako pomocnikach w opiece nad stadem Pana? (Zob. część 2.). W jaki sposób możemy pomóc ludziom powrócić do aktywności w Kościele? W jaki sposób ty, lub ktoś, kogo znasz, dostąpiliście błogosławieństw dzięki osobie, która wyciągnęła do was pomocną dłoń, gdy „przeżywaliście trudności lub się zgubiliście”?

• Czego możemy nauczyć się z doświadczeń, które przytacza Prezydent Hunter w części 3.? W jaki sposób podkreślanie kwestii przymierzy pomoże członkom Kościoła powrócić do aktywności?

Ks. Ezechiela 34:1–16; Ew. Łukasza 15:11–32; Ew. Jana 10:1–16, 26–28; 13:35; I List Jana 1:7; Mosjasz 18:8–10; Helaman 6:3; 3 Nefi 18:32; Moroni 6:4–6; NiP 38:24

Zasada jest prawdą, która przewodzi naszym decyzjom i uczynkom. „Kiedy czytasz, pytaj siebie: ‘Jaka zasada ewangelii nauczana jest w tym fragmencie? W jaki sposób mogę zastosować ją w moim życiu?’” (Nauczanie — nie ma większego powołania [2000], str. 16).