Ciągłe objawienie dzięki żyjącym prorokom

Gdy przewracamy karty Starego Testamentu, napotykamy opisy wspaniałych mężów z dawnych czasów, których nazywano prorokami. Księgi Nowego Testamentu zawierają, między innymi, zapisy, nauki i historię mężczyzn późniejszej dyspensacji, którzy zostali wyznaczeni na proroków. Dysponujemy też zapisami proroków z zachodniej półkuli, którzy głosili słowo Pana, sprzeciwiali się nieprawości i nauczali zasad ewangelii. Wszyscy oni pozostawili po sobie świadectwo.

Prorok jest powoływany przez Pana, aby realizować cele Boga pośród Jego dzieci. Prorok otrzymał kapłaństwo i przemawia z upoważnieniem. Prorocy są nauczycielami i obrońcami ewangelii. Świadczą o boskości Pana Jezusa Chrystusa. Prorocy przepowiadają przyszłe wydarzenia, ale nie jest to najważniejsza ich rola, chociaż może to stanowić pewien dowód ich proroczej mocy.

Prawe przywództwo jest potrzebne w każdej dyspensacji i Bóg wybrał proroków dla tego celu na długo, zanim jeszcze przyszli na ten świat [zob. Ks. Jeremiasza 1:5; Abraham 3:23]².

Studiowanie objawień Pana w świętych pismach potwierdza fakt, że prorocy i Kościół w każdej epoce byli prowadzeni przez wciąż nowe objawienia. Gdyby nie ciągłe objawienia, Noe nie byłby przygotowany na potop, który pochłonął ziemię. Abraham nie byłby prowadzony z Haranu do Hebronu, ziemi obietnicy. Nieustające objawienie wyprowadziło dzieci Izraela z niewoli z powrotem do ziemi obiecanej. Objawienie dane przez proroków przewodziło wysiłkom misjonarskim, kierowało odbudową świątyni Salomona i potępiało przenikanie pogańskich praktyk w szeregi Izraelitów.

Zanim Chrystus wstąpił do nieba, obiecał jedenastu apostołom: „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Ew. Mateusza 28:20). Po Swoim wniebowstąpieniu Pan prowadził Kościół mocą objawienia do czasu śmierci Apostołów i odstępstwa, które nastąpiło w Kościele Jezusa Chrystusa³.

Od zarania dziejów po dziś dzień Kościół miał proroka, widzącego i objawiciela. Na czele tego Kościoła stoi Jezus Chrystus, który prowadzi proroka. […] Jego doradcy oraz członkowie Rady Dwunastu […] także są prorokami, widzącymi i objawicielami. […] Członkowie Kościoła nie muszą nasłuchiwać „niewyraźnego głosu trąby”. Mogą wierzyć słowom ich przywódców, bo wiedzą, że są oni prowadzeni przez Pana⁴.

Charakterystyczny znak, który poprzedzi finalne drugie przyjście Pana, ujrzał w wizji ten sam Apostoł, który spisał księgę zwaną Objawieniem. Powiedział on:

„I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom” (Objawienie Jana 14:6) […].

Świadczymy przed całym światem, że niebiańscy słudzy ukazali się już w naszych czasach i przynieśli upoważnienie z niebios oraz przywrócili prawdy utracone w zniekształconych naukach i praktykach. Bóg znowu przemówił i nadal prowadzi wszystkie Swoje dzieci poprzez osobę żyjącego proroka. Oświadczamy, że tak, jak obiecał, jest On zawsze ze Swoimi sługami i kieruje sprawami Swojego Kościoła na całym świecie. Jak w dawnych czasach, objawienie kieruje misjonarskim dziełem, wznoszeniem świątyń, powoływaniem do urzędów w kapłaństwie i ostrzega przed złem w społeczeństwie, które może odebrać zbawienie dzieciom naszego Ojca.

W objawieniu danym współczesnej wyroczni, Józefowi Smithowi, Pan powiedział:

„Albowiem nie czynię różnicy dla nikogo i pragnę, aby wszyscy ludzie wiedzieli, że dzień ten nadejdzie wkrótce; jeszcze nie wybiła godzina, lecz jest blisko, gdy pokój zniknie na Ziemi, a diabeł będzie miał władzę nad swym własnym królestwem.

Pan także będzie panować nas swymi świętymi i królować pomiędzy nimi” (NiP 1:35–36).

Zbawiciel króluje dziś nad świętymi dzięki ciągłemu objawieniu. Świadczę, że On jest obecny w naszych czasach wśród Swych sług i to się nie zmieni do końca istnienia ziemi.

Nasze rozumienie nie powinno zawężać pojęcia objawienia tylko do czasów starożytnych. Bóg jest miłosierny, kocha Swoje dzieci w każdej epoce i po dziś dzień daje się im poznać⁵.

Pan objawia Swą wolę i zamysł Swoim namaszczonym prorokom. Istnieje nieprzerwany strumień objawienia płynącego z wyżyn niebios ku namaszczonym sługom Boga na ziemi. Od czasu śmierci Proroka Józefa Smitha głos Pana wciąż dosięga Jego proroków, jak miało to miejsce wcześniej⁶.

Głód był jedną z powszechnych plag czasów Starego Testamentu i ludzie rozumieli pustoszące konsekwencje nieurodzaju i wygłodzenia. Amos nadał temu ostrzejsze znaczenie, przepowiadając głód natury duchowej. Powiedział on, że będzie „[…] nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz słuchania słów Pana” [Ks. Amosa 8:11] […].

Współczesne doniesienia o zamieszaniu i frustracji panujących wśród ludzi i instytucji religijnych, które próbują rozwiązywać wątpliwości i konflikty na tle religijnym, przypominają słowa Amosa: „[…] wlec się będą od morza do morza, i tułać się z północy na wschód, szukając słowa Pana, lecz nie znajdą” [Ks. Amosa 8:12].

Starają się znaleźć rozwiązanie, nie budując na opoce objawienia, które według słów Pana jest niezbędne [zob. Ew. Mateusza 16:17–18] […].

Zamieszanie i frustracja, które nękają świat, nie są powszechne pośród wiernych członków Kościoła. […] Dla ludzi, którzy mają wiarę i wolę, by wierzyć, istnieje wiarygodny głos. Nie ma wątpliwości co do tego, że żyjemy w czasach głodu, który opisał Amos. […] Niemniej jednak w tym, co zdaje się być duchowym głodem, wielu odnalazło duchową obfitość.

Oto […] moje pokorne świadectwo: w tych dniach ostatnich ewangelia została przywrócona w swej pełni, a na ziemi jest dziś prorok, który obwieszcza wolę i zamysł Pana ludziom, którzy chcą słuchać i mają wiarę, by za tym podążać⁷.

Dla ludów minionych dyspensacji i epok najważniejszy był żyjący prorok, nauczający i objawiający wolę Pana w ich czasach. W każdej z minionych dyspensacji Pan powoływał proroków jako Swoich rzeczników przed ludźmi danego czasu i dla problemów tego czasu.

Naszym przywódcą i nauczycielem jest obecnie żyjący prorok. Od niego otrzymujemy wskazówki odnoszące się do współczesnego świata. Popierając go w każdym zakątku ziemi jako proroka Pana, wyrażamy naszą wdzięczność za to źródło Bożego przewodnictwa […].

Gdy przypominamy sobie proroków od zarania dziejów po dzisiejsze czasy, uświadamiamy sobie, jak wielkie błogosławieństwo jest naszym udziałem dzięki żyjącemu prorokowi. Z kart historii uczymy się, że bez względu na naszą chęć zważania na ostrzeżenia proroka Pana i stosowania jego nauk, będziemy podlegać Bożemu osądowi⁸.

Jedynie Prezydent Kościoła ma prawo otrzymywać objawienia dla całego Kościoła, czyli oficjalnie interpretować pisma święte lub doktryny Kościoła:

„Lecz zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, że nikt nie zostanie wyznaczony do otrzymywania przykazań i objawień w tym Kościele poza sługą moim, Józefem Smithem Jr., bo otrzymuje je tak samo jak Mojżesz” (NiP 28:2)⁹.

Jeśli będziemy stosowali pouczenie, radę i nauki przywódców Kościoła dla nas, nie stracimy z oczu tego, co ważne dla naszego osobistego zbawienia i wyniesienia¹⁰.

Przepełnia mnie wdzięczność za objawienia, które ustanowiły cudowny system zarządzania w Kościele Pana. Każdy mężczyzna, który zostaje ustanowiony na urząd Apostoła i wyświęcony jako członek Kworum Dwunastu, jest poparty jako prorok, widzący i objawiciel. Rada Prezydenta Kościoła oraz Kworum Dwunastu Apostołów, powołani i ustanowieni do tego, aby dzierżyć klucze kapłaństwa, mają upoważnienie i są odpowiedzialni za kierowanie Kościołem, udzielanie obrzędów, nauczanie doktryn, ustanowienie oraz zapewnienie ciągłości praktyk kościelnych.

Kiedy Prezydent Kościoła jest chory lub nie może w pełni realizować zadań swojego urzędu, jego dwaj Doradcy, którzy razem z nim tworzą Kworum Rady Prezydenta Kościoła, kontynuują prace Rady. Wszelkie główne kwestie dotyczące zasad, procedur, programów lub doktryn są rozważane w duchu modlitwy przez Doradców z Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów. Nie ma takiej decyzji, która zostałaby podjęta przez Radę Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu bez całkowitej jednomyślności.

Według tego natchnionego wzorca Kościół będzie rozwijał się dalej bez zakłóceń. Zarządzanie Kościołem i korzystanie z proroczych darów zawsze będzie powierzone posiadaczom apostolskiego upoważnienia, którzy dzierżą wszystkie klucze kapłaństwa i z nich korzystają¹¹.

Gdy rozważam przesłania konferencji [generalnej], zadaję sobie pytanie: W jaki sposób mogę pomóc innym ludziom skosztować dobroci i błogosławieństw naszego Ojca Niebieskiego? Odpowiedź zawiera się w stosowaniu rad ludzi, których popieramy jako proroków, widzących i objawicieli oraz innych Przedstawicieli Władz Naczelnych. Studiujmy ich słowa wypowiadane w Duchu natchnienia i często się do nich odnośmy. Pan objawił świętym Swą wolę w czasie tej konferencji¹².

Wiele natchnionych rad proroków, widzących, objawicieli i innych Przedstawicieli Władz Naczelnych Kościoła pochodzi właśnie z konferencji generalnych. Nasi współcześni prorocy zachęcają nas, abyśmy uczynili z czytania wydań konferencyjnych naszych czasopism kościelnych ważną i regularnie wykonywaną część naszego osobistego studiowania. W ten sposób konferencja generalna staje się, w pewnym sensie, dopełnieniem lub rozszerzeniem Nauk i Przymierzy¹³.

Czas konferencji to pora duchowego ożywienia, kiedy wzrasta i krzepnie wiedza i świadectwo, że Bóg żyje i błogosławi wiernych. To czas, kiedy w umysłach tych, którzy zdecydowali się Mu służyć i przestrzegać Jego przykazań, płonie przekonanie, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga żywego. Konferencja to czas, kiedy nasi przywódcy dają nam natchnioną radę, jak żyć; to czas, który motywuje ludzi i każe im podejmować zobowiązania, że będą lepszymi mężami lub żonami, ojcami lub matkami, bardziej posłusznymi synami lub córkami, lepszymi przyjaciółmi i sąsiadami […].

My, którzy zebraliśmy się dzisiaj [na konferencji generalnej] pragniemy szczególnej, wyjątkowej wiedzy o ewangelii Zbawiciela. Najważniejsza ze wszystkiego, dla tych, którzy dopiero nas poznali, jest nasza deklaracja przed światem, że jesteśmy prowadzeni przez żyjącego proroka Boga — człowieka, który rozmawia z Panem i otrzymuje od Niego natchnienie oraz objawienie¹⁴.

• Przejrzyj nauki Prezydenta Huntera z części 1. Dlaczego Bóg wyznacza proroka w każdej dyspensacji? Jakie funkcje pełni prorok? W jaki sposób możemy pomóc dzieciom zyskać świadectwo o prorokach?

• W jaki sposób obecność żyjącego proroka na ziemi jest dla nas dziś błogosławieństwem? (Zob. część 2.). Dlaczego ważne jest, że istnieje „nieprzerwany strumień objawienia” płynący od Boga ku Jego żyjącym prorokom?

• Co wskazuje na to, że żyjemy w czasach „duchowego głodu”? (Zob. część 3.). Jakich błogosławieństw doświadczyłeś dzięki zważaniu na słowa żyjącego proroka?

• Prezydent Hunter naucza, że „jedynie Prezydent Kościoła ma prawo otrzymywać objawienia dla całego Kościoła” (zob. część 4.). Dlaczego warto to wiedzieć? Dlaczego warto wiedzieć, że „nie zbłądzimy”, jeśli będziemy posłuszni radom proroka?

• Zastanów się, jaką wagę przykładasz do konferencji generalnej. (Zob. część 5.). Które nauki z konferencji generalnych były dla ciebie błogosławieństwem? W jaki sposób konferencja generalna może mieć większy wpływ na życie twoje oraz domowników?

Ks. Amosa 3:7; Ew. Mateusza 10:41; Ew. Łukasza 1:68–70; II List Piotra 1:20–21 (także w tłumaczeniu Józefa Smitha); Mosjasz 8:15–18; NiP 1:14–16, 37–38; 21:1, 4–6; 43:2–6; 107:91–92

W czasie lekcji zapisz na tablicy kilka pytań, które mogą nurtować wyznawców innych religii odnośnie do tematu tego rozdziału. Poproś członków klasy, aby poszukali w treści rozdziału odpowiedzi na te pytania i powiedzieli o tym, co znaleźli.