Prawo dziesięciny

Prawo [dziesięciny] jest jasno opisane jako „jedna dziesiąta […] zysku” (zob. NiP 119:4). Zysk oznacza dochód, wynagrodzenie, przyrost. Jest to płaca osoby zatrudnionej, dochód z operacji finansowych, zarobek osoby, która coś uprawia bądź produkuje lub dochód, jaki dana osoba osiąga z jakiegokolwiek innego źródła. Pan powiedział, że jest to prawo „na wieki”, tak jak to było w przeszłości².

Podobnie jak wszystkie przykazania i prawa Pana, [prawo dziesięciny] jest proste, jeśli wykażemy się odrobiną wiary. Pan powiedział: „Weźcie dziesiątą część i odłóżcie ją na bok”. To właśnie jest prawo dziesięciny. Po prostu³.

Pierwsza wzmianka o „dziesięcinie” w Biblii pojawia się już w pierwszej księdze Starego Testamentu. Abram […] spotkał się z Melchizedekiem, królem Salemu i kapłanem Boga Najwyższego. Melchizedek błogosławił mu, a Abram „dał mu dziesięcinę ze wszystkiego” (I Ks. Mojżeszowa 14:20).

Kilka rozdziałów dalej w tej samej księdze czytamy o Jakubie w Betelu, który złożył następujące ślubowanie: „I ze wszystkiego, co mi dasz, będę ci dawał dokładnie dziesięcinę” [I Ks. Mojżeszowa 28:20–22].

Trzecia wzmianka jest związana z prawem lewitykalnym. Pan przemówił przez Mojżesza tymi słowy:

„Wszelka dziesięcina z płodów ziemi, czy to z plonów polnych, czy z owoców drzew, należy do Pana. Jest ona poświęcona Panu” (III Ks. Mojżeszowa 27:30).

Zgodnie z prawem lewitykalnym dziesięciny były przekazywane na utrzymanie Lewitów, a oni mieli zapłacić dziesiątą część z tego, co otrzymali, na co wskazują słowa Pana skierowane do Mojżesza:

„Do Lewitów zaś przemów i powiedz im: Gdy będziecie pobierać od synów izraelskich dziesięcinę, którą dałem wam od nich jako wasze dziedzictwo, odłóżcie od niej jako dar ofiarny dla Pana dziesięcinę z tej dziesięciny” (IV Ks. Mojżeszowa 18:26).

To jasno wskazuje, że prawo dziesięciny było częścią prawa lewitykalnego i że było przestrzegane przez cały lud — nawet przez Lewitów, którzy mieli płacić dziesięcinę z otrzymanych dziesięcin.

Są osoby, które uważają, że prawo dziesięciny było wyłącznie praktyką prawa lewitykalnego, ale historia potwierdza, że było to prawo uniwersalne i nadal takie jest. Była to podstawa prawa Mojżeszowego. Istniała od początku świata i natrafiamy na jej ślad w starożytnym prawie egipskim, w Babilonii i na przestrzeni dziejów biblijnych. Była wspomniana przez proroka Amosa [zob. Ks. Amosa 4:4] i przez Nehemiasza, który miał być odpowiedzialny za dzieło odbudowy murów Jerozolimy [zob. Ks. Nehemiasza 10:38–39; 12:44; 13:5, 12]. Wkrótce potem Malachiasz rozpoczął jeszcze większe dzieło odbudowy wiary i podtrzymania morale ludu. Chcąc sprzeciwić się chciwości ludzi, którzy byli religijni wyłącznie z nazwy, oskarżał ich o zbrodnię przeciwko Bogu.

„Czy człowiek może oszukiwać Boga? Bo wy mnie oszukujecie! Lecz wy pytacie: W czym cię oszukaliśmy? W dziesięcinach i daninach.

Jesteście obłożeni klątwą, ponieważ mnie oszukujecie, wy, cały naród.

Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! — mówi Pan Zastępów — czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę” (Ks. Malachiasza 3:8–10) […].

Słowa Malachiasza kończą Stary Testament, podkreślając znaczenie prawa dziesięciny i wskazując, że nie zostało ono nigdy odwołane i że istniało od początku świata. Dyspensacja czasu Nowego Testamentu zaczyna się zatem od tego upomnienia […].

Wkrótce po przywróceniu ewangelii w naszej dyspensacji, Pan objawił Swojemu ludowi definicję tego prawa ustami proroka dni ostatnich:

„A potem, ci, którzy tak zapłacili, dziesięcinę zapłacą; jedną dziesiątą swego rocznego zysku; i będzie to stałe prawo na wieki, dla mego świętego kapłaństwa, rzecze Pan” (NiP 119:4)⁴.

Dziesięcina jest prawem Boga danym Jego dzieciom, ale płacenie jej jest całkowicie dobrowolne. Jej przestrzeganie nie różni się od prawa święcenia sabatu ani żadnego innego prawa Boga. Możemy zrezygnować z przestrzegania jednego z nich lub ich wszystkich. Nasze posłuszeństwo jest dobrowolne, ale nasza odmowa przestrzegania tych praw nie unieważnia ich ani ich nie odwołuje.

Jeśli dziesięcina jest kwestią woli, czy jest to dar, czy wypełnianie obowiązku? Między tymi dwoma kwestiami istnieje fundamentalna różnica. Dar oznacza dobrowolne przekazanie pieniędzy lub innej własności bez oczekiwania na uznanie. Jest dany za darmo. Nikt nie ma obowiązku przekazywać darów. Jeżeli dziesięcina jest darem, to możemy dać to, co chcemy i kiedy chcemy, lub możemy nie dawać niczego. To przyrównuje Ojca Niebieskiego do ulicznego żebraka, któremu możemy rzucić monetę, mijając go.

Pan ustanowił prawo dziesięciny. Skoro jest to Jego prawo, to przestrzeganie go staje się naszym obowiązkiem, jeśli miłujemy Pana i pragniemy przestrzegać Jego przykazań i cieszyć się Jego błogosławieństwami. W tym sensie dziesięcina staje się rodzajem długu. Człowiek, który nie płaci dziesięciny z powodu własnych długów, powinien zadać sobie pytanie, czy nie ma także długu względem Pana. Mistrz powiedział: „Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane” (Ew. Mateusza 6:33).

Nie możemy jednocześnie iść na wschód i na zachód. Nie możemy służyć Bogu i mamonie. Człowiek, który odrzuca prawo dziesięciny, to człowiek, który go nie wypróbował. Oczywiście, to kosztuje. Życie zgodnie z każdym prawem ewangelii czy z jakąkolwiek jej zasadą wiąże się z pracą, przemyśleniami i podjęciem wysiłku […].

Może być tak, że kiedy płacimy dziesięcinę, jednocześnie ofiarujemy dar i spełniamy naszą powinność. Spełniamy tę powinność wobec Pana. Dar jest dla naszych bliźnich, dla dzieła wznoszenia królestwa Boga. Jeśli ktoś uważnie przyjrzy się misjonarskiej pracy głoszenia ewangelii, programowi nauczania w Kościele, wielkiemu systemowi edukacyjnemu oraz programowi budowania domów spotkań, w których czcimy Boga, zrozumie, że dziesięcina nie jest ciężarem, lecz wielkim zaszczytem. Błogosławieństwa ewangelii trafiają do wielu ludzi dzięki naszym dziesięcinom⁵.

W II Ks. Samuela 24:18–25 czytamy, że Dawid nie chciał składać ofiary Panu z czegoś, co miał za darmo. Z pewnością rozumiał, że dar, który nic nie kosztuje, nie jest właściwą ofiarą dla Pana.

Chrystus powiedział, że bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać niż brać [zob. Dzieje Apostolskie 20:35], a mimo to są ludzie, którzy ofiarują tylko to, co nic ich nie kosztuje. Takie postępowanie nie jest zgodne z naukami Mistrza, który powiedział: „Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie” (Ew. Mateusza 16:24).

Są osoby, które nie będą przestrzegały prawa dziesięciny z powodu kosztów, które ona pociąga. Jest to przeciwieństwo rozumowania Dawida, który nie chciał złożyć Panu ofiary, która miała go nic nie kosztować. Ludzie, którzy nie płacą dziesięciny, nie dostrzegają wspaniałych zasad moralnego życia związanych z prawem dziesięciny i nie rozumieją ani tego prawa, ani powodów jego ustanowienia⁶.

Pan dał prawo [dziesięciny]. Jeśli przestrzegamy tego prawa, powodzi się nam, ale jeśli postępujemy według własnego pomysłu, ponosimy porażkę. W czasie moich podróży związanych ze sprawami Kościoła doszedłem do wniosku, że dziesięcina nie jest obciążeniem, ale wielkim błogosławieństwem⁷.

Płaćcie uczciwą dziesięcinę. Stanowi ona wieczne prawo objawione przez Pana i przestrzegane przez wiernych ludzi od czasów starożytnych po czasy współczesnych proroków. Uczy nas przyznawać Bogu pierwsze miejsce w naszym życiu. Być może nie będziemy musieli oddać naszych domów ani własnego życia, jak pierwsi święci tej dyspensacji. Naszym wyzwaniem jest pokonać własne samolubstwo. Płacimy dziesięcinę dlatego, że kochamy Pana, a nie dlatego, że mamy środki, by ją płacić. Możemy spodziewać się tego, że Pan otworzy „okna niebieskie” (Ks. Malachiasza 3:10) i wyleje błogosławieństwa na wiernych⁸.

Hołdujemy zasadzie oddania Panu pewnej porcji Jego dobroci dla nas, a tą porcją jest nasza dziesięcina. Dziesięcina […] jest całkowicie dobrowolna. Możemy ją płacić lub nie. Osoby, które ją płacą, dostępują błogosławieństw nieznanych innym ludziom⁹.

Mary Fielding Smith [była] niezłomną pionierską matką, żoną i wdową po Patriarsze Hyrumie Smithie, bracie Proroka […]. Pewnej wiosny, gdy rodzina otworzyła doły z ziemniakami przechowywanymi tam przez zimę, Mary kazała swym synom wybrać najlepsze ziemniaki i zanieść je do biura składania dziesięciny.

Na schodach biura spotkała jednego z pisarzy, który zaprotestował, gdy chłopcy zaczęli wyładowywać ziemniaki. „Wdowo Smith”, powiedział, mając zapewne w pamięci jej ciężkie doświadczenia i wyrzeczenia, „to wstyd, żebyś ty płaciła dziesięcinę”. Zrugał ją łagodnie za płacenie dziesięciny, dając do zrozumienia, że jest niemądra i nierozsądna […].

Ta drobna wdowa wyprostowała się i powiedziała: „Williamie, sam powinieneś się wstydzić. Czy chcesz odmówić mi błogosławieństw? Jeśli nie zapłaciłabym dziesięciny, mogłabym się spodziewać tego, że Pan powstrzyma Swoje błogosławieństwa dla mnie. Płacę dziesięcinę nie tylko dlatego, że jest to prawo Boga, ale też dlatego, że oczekuję błogosławieństw. Przestrzegając tego i innych praw, spodziewam się żyć dostatnio i móc utrzymać swoją rodzinę” (Joseph Fielding Smith, Life of Joseph F. Smith [Salt Lake City, 1938], str. 158–159)¹⁰.

Zasada płacenia dziesięciny powinna oznaczać coś więcej niż matematyczną kalkulację i machinalne podporządkowanie się prawu. Pan potępiał faryzeuszy za to, że płacili dziesięcinę z ziół mimowolnie, bez żadnej duchowej refleksji [zob. Ew. Mateusza 23:23]. Jeśli płacimy dziesięcinę z miłości do Pana, z poczuciem całkowitej dobrowolności i z wiarą, skracamy dystans, który dzieli nas od Niego, a nasz związek z Nim staje się bardzo bliski. Przestajemy skupiać się na przestrzeganiu prawa, wnikamy w sferę duchową i czujemy jedność z Bogiem.

Płacenie dziesięciny wzmacnia wiarę, wzmaga duchowość, rozwija duchowe zdolności i utrwala świadectwo. Daje satysfakcję, która płynie ze spełniania woli Pana. Niesie błogosławieństwa dzielenia się z innymi ludźmi, bo takie właśnie jest przeznaczenie dziesięciny. Nie stać nas na to, aby wyrzec się tych błogosławieństw. Nie stać nas na to, by nie płacić dziesięciny. Przestrzeganie tego prawa ma bezpośredni wpływ na nasze życie teraz i w wieczności. To, co ofiarujemy, w jaki sposób to czynimy i jak spełniamy nasze powinności względem Pana, ma wieczne znaczenie.

Świadectwo o prawie dziesięciny zdobywa się poprzez jego przestrzeganie¹¹.

• Przypomnij sobie definicję dziesięciny podaną w części 1. Co to jest dziesięcina? Czego możemy nauczyć się z nauk Prezydenta Huntera o tym, że prawo dziesięciny jest proste?

• Czego się nauczyłeś z wykładu Prezydenta Huntera o historii dziesięciny? (Zob. część 2.). Jak myślisz, dlaczego Prezydent Hunter chciał, abyśmy zrozumieli, że prawo dziesięciny było i nadal jest prawem uniwersalnym?

• W jaki sposób, płacąc dziesięcinę, jednocześnie „ofiarowujemy dar i spełniamy naszą powinność”? (Zob. część 3.). W jaki sposób płacenie dziesięciny jest wyrazem naszej miłości do Pana? W jaki sposób możemy odczuć, że płacenie dziesięciny to zaszczyt, a nie obciążenie?

• Dlaczego ofiara dla Pana musi oznaczać pewne poświęcenie dla ofiarodawcy? (Zob. część 4.). W jaki sposób można przezwyciężyć wszelkie wyzwania lub niechęć związane z płaceniem dziesięciny?

• Przejrzyj liczne błogosławieństwa, które — zdaniem Prezydenta Huntera — wynikają z płacenia dziesięciny (zob. część 5.). Czy dostrzegasz je w swoim życiu?

Alma 13:15; NiP 64:23; 104:14–18; 119; 120; Bible Dictionary [Słownik biblijny], „Tithe” [dziesięcina]

Gdy czytasz rozdział po raz pierwszy, możesz przeczytać go szybko lub przejrzeć nagłówki, by poznać ogólny sens. Potem przeczytaj rozdział jeszcze kilka razy, studiując wolniej i dogłębniej. Możesz też czytać każdą część, rozmyślając jednocześnie nad pytaniami do rozważenia. Postępując w ten sposób, masz szansę na poczynienie ważnych spostrzeżeń i uświadomienie sobie działania nauczanych zasad.