Sakrament Wieczerzy Pańskiej

[Pascha] jest najstarszym z żydowskich świąt, upamiętniającym wydarzenie poprzedzające otrzymanie tradycyjnego prawa mojżeszowego. Przypomina ona każdemu pokoleniu Żydów o powrocie dzieci Izraela do ziemi obiecanej oraz o poprzedzającym go wielkim ucisku w Egipcie. Upamiętnia przejście ze stanu poniżenia i niewoli do stanu wolności i wybawienia. Jest to starotestamentowe święto wiosny, kiedy przyroda budzi się do życia, wzrostu i wydania plonów.

Pascha jest zbliżona w swym znaczeniu do chrześcijańskiej Wielkanocy […]. Pascha [i Wielkanoc] to świadectwo wielkiego daru Boga i ofiary, która stoi za tym darem. Oba te wielkie święta religijne głoszą, że śmierć nas ominie, że nie ma ona nad nami nieograniczonej mocy, a grób nie odniesie nad nami zwycięstwa.

Wyprowadziwszy dzieci Izraela z Egiptu, sam Jehowa w płonącym krzewie na górze Synaj przemówił do Mojżesza tymi słowy:

„Napatrzyłem się na niedolę ludu mojego w Egipcie i słyszałem krzyk ich z powodu naganiaczy jego; znam cierpienia jego […].

Przeto teraz idź! Posyłam cię do faraona. Wyprowadź lud mój, synów izraelskich, z Egiptu” (II Ks. Mojżeszowa 3:7, 10).

Ponieważ faraon nie ustępował, na Egipt spadło wiele plag, ale mimo wszystko „serce faraona pozostało nieczułe i nie wypuścił synów izraelskich” (II Ks. Mojżeszowa 9:35).

W odpowiedzi na kolejną odmowę faraona Pan rzekł: „I pomrą wszyscy pierworodni w ziemi egipskiej, od pierworodnego syna faraona, który miał zasiąść na jego tronie, aż do pierworodnego syna niewolnicy, która jest przy żarnach, i wszelkie pierworodne bydła” (II Ks. Mojżeszowa 11:5).

By uchronić dzieci Izraela przed tą ostatnią, najstraszliwszą karą wymierzoną Egipcjanom, Pan polecił Mojżeszowi, aby każda rodzina z ludu Izraela wzięła baranka bez skazy.

„I wezmą z jego krwi, i pomażą oba odrzwia i nadproże w domach, gdzie go spożywają.

Mięso jego upieczone na ogniu spożyją podczas tej nocy; jeść je będą z przaśnikami i gorzkimi ziołami […].

A w ten sposób spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w ręku waszym. Zjecie go w pośpiechu. Jest to ofiara paschalna dla Pana […].

A gdy was zapytają synowie wasi: Co znaczy ten wasz obrzęd?

Odpowiecie: Jest to rzeźna ofiara paschalna dla Pana, który omijał domy synów Izraela w Egipcie, gdy Egipcjanom zadawał ciosy, a domy nasze ochronił” (II Ks. Mojżeszowa 12:7–8, 11, 26–27).

Po ucieczce Izraelitów z niewoli u faraona i śmierci, która spadła na pierworodnych synów Egipcjan, Izraelici ostatecznie przekroczyli Jordan. Napisano, że „synowie izraelscy rozłożyli się obozem w Gilgal, obchodzili Paschę czternastego dnia miesiąca wieczorem na polach Jerycha” (Ks. Jozuego 5:10). I rok w rok rodziny żydowskie — łącznie z rodziną Józefa, Marii i małego chłopca, Jezusa —podtrzymywały tę tradycję⁴.

Z Ewangelii Jana jasno wynika, że kolejne święta Paschy wyznaczały ważne wydarzenia w posłudze Chrystusa na ziemi. W czasie pierwszej Paschy Jego ziemskiej posługi Jezus ujawnił Swoją misję, wyrzucając sprzed bram świątyni wekslarzy i sprzedawców zwierząt. W czasie drugiej Paschy Jezus ukazał Swą moc poprzez cud rozmnożenia chleba i ryb. Chrystus wprowadził wtedy symbole, które nabrały jeszcze większego znaczenia w wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy. „Ja jestem chlebem żywota — powiedział wówczas — kto do mnie przychodzi, nigdy łaknąć nie będzie, a kto wierzy we mnie, nigdy pragnąć nie będzie” (Ew. Jana 6:35).

Uroczystość tej ostatniej Paschy w pełni oddała znaczenie starożytnego święta. W ostatnim tygodniu Swej ziemskiej posługi Jezus dobrze wiedział, co ta Pascha przyniesie Jemu samemu. Najbliższe dni nie wróżyły niczego dobrego. Mateusz zapisał:

„A gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów, rzekł do uczniów swoich:

Wiecie, że za dwa dni będzie Pascha i Syn Człowieczy będzie wydany na ukrzyżowanie” (Ew. Mateusza 26:1–2).

Wiedząc, co Go czeka, Jezus poprosił Piotra i Jana, by przygotowali wieczerzę paschalną. Powiedział im, żeby zapytali właściciela pewnego domu w okolicy: „Gdzie jest izba, w której mógłbym spożyć baranka wielkanocnego z uczniami moimi?” (Ew. Łukasza 22:11).

Samotność Jego narodzin miała być, w pewnym sensie, powtórzona w czasie Jego śmierci. Lisy miały jamy, a ptaki gniazda, ale Syn Człowieczy nie miał gdzie głowy skłonić, ani w czasie Swego przyjścia na świat, ani w czasie ostatnich godzin Swego ziemskiego życia [zob. Ew. Mateusza 8:20].

Przygotowania do wieczerzy paschalnej zostały wreszcie ukończone, jak nakazywała ponad tysiąc pięćsetletnia tradycja. Jezus zasiadł do stołu ze Swoimi uczniami i po spożyciu ofiarnego baranka, chleba i wina właściwych temu starożytnemu świętu, uczył ich nowego, świętszego znaczenia tego dawnego Bożego błogosławieństwa.

Wziął jeden płaski, okrągły przaśnik, pobłogosławił go, łamał i rozdawał Apostołom, mówiąc: „To jest ciało moje, które się za was daje; to czyńcie na pamiątkę moją” (Ew. Łukasza 22:19).

Gdy kielich został napełniony, wziął go i złożywszy dzięki, poprosił uczniów, by pili, mówiąc: „Ten kielich, to nowe przymierze we krwi mojej, która się za was wylewa” (Ew. Łukasza 22:20). Paweł powiedział o sakramencie: „Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie” (I List do Koryntian 11:26).

Chleb i wino, zamiast zwierząt i ziół, miały stać się symbolami ciała i krwi wielkiego Baranka, symbolami spożywanymi z czcią na Jego wieczną pamiątkę.

W ten prosty, ale pełen wymowy sposób Zbawiciel ustanowił sakrament, znany dziś jako sakrament Wieczerzy Pańskiej. Cierpieniem w Getsemane, ofiarą Kalwarii i zmartwychwstaniem z grobu w ogrodzie, Jezus wypełnił to dawne prawo i otworzył nową dyspensację opartą o pełniejsze, świętsze rozumienie prawa poświęcenia. Ludzie nie muszą już składać w ofierze pierworodnego baranka z ich stada — Pierworodny Syn Boga przyszedł, by złożyć siebie jako „nieskończoną i wieczną ofiarę”.

Oto majestat Zadośćuczynienia i Zmartwychwstania: nie tylko uniknięcie śmierci, ale także będziecie mieć dar życia wiecznego dzięki nieskończonej ofierze⁵.

To całkiem oczywiste, że właśnie w czasie tego starożytnego obrzędu [wieczerzy paschalnej], którego celem była ochrona, Jezus ustanowił symbole nowego przymierza zapewniającego bezpieczeństwo — symbole Swojego własnego ciała i krwi. Gdy wziął chleb i go łamał, i wziął kielich i go błogosławił, ofiarował samego siebie jako tego Baranka Bożego, który miał zapewnić duchowy pokarm i wieczne zbawienie⁶.

Niedawno miałem przyjemność uczestniczyć w spotkaniu sakramentalnym w naszym okręgu […]. Gdy kapłani przygotowywali sakrament, śpiewaliśmy wspólnie:

Kapłan klęczał nad przełamanym chlebem i modlił się: „aby mogli jeść na pamiątkę ciała Twego Syna, i świadczyć Ci, o Boże, Wieczny Ojcze, że pragną wziąć na siebie imię Twego Syna, zawsze o Nim pamiętać i przestrzegać przykazań” (NiP 20:77). Diakoni rozeszli się po kaplicy, by roznosić przełamany chleb. Jeden z nich podszedł do naszej ławki i przytrzymywał srebrną tacę, gdy brałem chleb. Potem ja trzymałem tacę, by Siostra Hunter mogła wziąć chleb, a ona z kolei trzymała tacę dla osoby siedzącej obok. W ten sposób taca była podawana z rąk do rąk przez całą długość ławki, a każdy mógł służyć oraz korzystać ze służby […].

Myślałem o wydarzeniach, które miały miejsce prawie dwa tysiące lat temu, kiedy Jezus został wydany […]. Sakrament Wieczerzy Pańskiej [został] wprowadzony, by zastąpić ofiarę [ze zwierząt] i przypominać wszystkim, którzy biorą w nim udział, że On naprawdę złożył za nich ofiarę. Dodatkowo sakrament ma przypominać o zawartych przymierzach podążania za Nim, przestrzegania Jego przykazań i wierności Mu do końca życia.

Gdy o tym rozmyślałem, wróciłem pamięcią do napomnienia Pawła zawartego w liście do kościoła w Koryncie. Pisał on: „Przeto, ktokolwiek by jadł chleb i pił z kielicha Pańskiego niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej.

Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chleba tego i z kielicha tego pije.

Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije” (I List do Koryntian 11:27–29).

Zafrasowałem się. Spytałem się w duchu: „Czy Bóg jest ponad wszystkimi innymi rzeczami w moim życiu i czy przestrzegam Jego przykazań?”. Zastanowiłem się nad tym i zrozumiałem. Zawarcie z Panem przymierza, w którym obiecujemy, że zawsze będziemy przestrzegać Jego przykazań, to poważne zobowiązanie i równie poważne jest odnawianie tego przymierza poprzez udział w sakramencie. Uroczysta refleksja podczas sakramentu ma doniosłe znaczenie. To czas przyglądania się swojemu życiu, swoim myślom i uczuciom oraz zrozumienia siebie — to czas na zastanowienie i postanowienie poprawy.

W tym czasie drugi kapłan klęczał przy stole, modląc się o to, by wszyscy, którzy będą pić, „mogli uczynić to na pamiątkę przelanej za nich krwi [Jego Syna] i świadczyć [Mu], [Bogu, Wiecznemu Ojcu], że zawsze o Nim pamiętają, aby mogli mieć z sobą Jego Ducha” (NiP 20:79).

Wszyscy medytowali w ciszy, którą przerwał tylko płacz małego dziecka, uciszonego pośpiesznie przez matkę. Wszystko, co mogło zakłócić ciszę w czasie tego świętego obrzędu, było niestosowne, ale głos maleństwa na pewno nie drażnił Pana. On także był kołysany przez kochającą matkę w początkach Swego ziemskiego życia, które zaczęło się w Betlejem, a skończyło na krzyżu Kalwarii.

Młodzi mężczyźni zakończyli swą służbę w części sakramentalnej spotkania. Potem słuchaliśmy słów otuchy i rad, po których nastąpił hymn na zakończenie spotkania oraz modlitwa. I tak czas „gdy żadna z ziemskich trosk nie trapi duszy”, dobiegł końca [zob. „Secret Prayer”, Hymns, nr 144]. W drodze do domu […] przyszła mi do głowy myśl: Jakby to było cudownie, gdyby wszyscy ludzie rozumieli cel chrztu i chcieli go przyjąć, gdyby wszyscy pragnęli dochowywać przymierzy chrztu, by służyć Panu i żyć zgodnie z Jego przykazaniami, a w dodatku pragnęli udziału w sakramencie w dniu sabatu, by odnawiać te przymierza służby i wierności Jemu do końca życia […].

Udział w spotkaniu sakramentalnym i w obrzędzie sakramentu sprawił, że ten dzień był wyjątkowy. Lepiej zrozumiałem powód, dla którego Pan powiedział: „I abyś pełniej ustrzegł się od skazy świata, udasz się do domu modlitwy i ofiarujesz swe sakramenty w moim świętym dniu;

Bowiem zaprawdę jest to dzień przeznaczony tobie, abyś odpoczął od trudów, i oddał cześć Najwyższemu” (NiP 59:9–10)⁷.

• Przejrzyj nauki Prezydenta Huntera dotyczące Paschy w starożytnym Izraelu (zob. część 1.). Czego uczy nas Pascha? W jaki sposób znaczenie Paschy łączy się ze znaczeniem Wielkanocy?

• Przejrzyj wypowiedź Prezydenta Huntera o ustanowieniu sakramentu przez Zbawiciela. Dlaczego to wydarzenie jest dla ciebie ważne? W jakim sensie sakrament jest dla nas „przymierzem zapewniającym bezpieczeństwo”?

• Co wywarło na tobie wrażenie w słowach Prezydenta Huntera o uczestniczeniu w sakramencie, w części 3.? Czego możemy się nauczyć z tej wypowiedzi, by sakrament był dla nas bardziej znaczącym przeżyciem? W jaki sposób udział w sakramencie jest dla ciebie błogosławieństwem?

I List do Koryntian 5:7–8; 11:23–29; 3 Nefi 18:3–14; 20:8–9; Moroni 6:5–6; NiP 20:75–79; 27:1–2

„Kiedy nauczamy ewangelii, powinniśmy pokornie uznać fakt, że Duch Święty jest prawdziwym nauczycielem. Naszym przywilejem jest służenie jako narzędzia, przez które Duch Święty może uczyć, świadczyć, pocieszać i natchnąć” (Nauczanie — nie ma większego powołania [2000], str. 41).