„Mój pokój daję wam”

Przepowiadając narodziny Chrystusa — ponad 700 lat przed tym wydarzeniem — prorok Izajasz użył określeń świadczących o wielkiej czci dla Zbawiciela […]. Jeden z nich, szczególnie ważny dla współczesnego świata, brzmi: „Książę Pokoju” (Ks. Izajasza 9:5). „Potężna będzie władza i pokój bez końca”, głosi Izajasz (werset 6.). Co za fascynująca nadzieja dla zmęczonego wojnami, obciążonego grzechami świata!⁴

Czas pokoju, za którym tęskni świat, to czas zakończonych waśni. Jednak ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że pokój to stan możliwy do osiągnięcia przez człowieka tylko na zasadach i warunkach ustalonych przez Boga — w żaden inny sposób.

Słowa pewnej pieśni z Księgi Izajasza głoszą: „Temu, którego umysł jest stały, zachowujesz pokój, pokój mówię; bo tobie zaufał” (Ks. Izajasza 26:3). Ten doskonały pokój wspomniany przez Izajasza jest udziałem człowieka tylko dzięki wierze w Boga. Jest to niezrozumiałe dla niewierzącego świata.

W czasie ostatniej wieczerzy z Dwunastoma Apostołami Jezus umył ich nogi, przełamał dla nich chleb i podał im kielich, a gdy Judasz ich opuścił, Mistrz do nich przemówił. Powiedział między innymi o Swojej zbliżającej się śmierci i o spuściźnie, którą zostawia każdemu z nich. Nie zgromadził dóbr materialnych, posiadłości ani bogactwa. Zapisy te podają, że nie posiadał żadnego dobytku poza własnym odzieniem, które następnego dnia, po ukrzyżowaniu, miało być dzielone przez żołnierzy rzucających o nie losy. Jego dar dla uczniów zawierał się w tych prostych, choć doniosłych słowach: „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka” (Ew. Jana 14:27).

Użył żydowskiej formy pozdrowienia i błogosławieństwa: „Mój pokój daję wam”. To pozdrowienie i dar nie miały jednak brzmieć zwyczajnie, ponieważ powiedział On: „nie jak świat daje, Ja wam daję”. Nie było w tym pobożnych życzeń ani kurtuazyjnej uprzejmości, którą ludzie wymieniają między sobą. To był dar dany przez jego twórcę — przez Księcia Pokoju. Obdarował ich i powiedział: „Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka”. Za kilka godzin mieli być poddani próbom, ale obdarowani Jego pokojem mogli pokonać strach i zachować wiarę.

Jego ostatnie słowa przed ofiarowaniem modlitwy pod koniec tego pamiętnego wieczoru brzmiały: „Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” (Ew. Jana 16:33)⁵.

We wszechświecie istnieje tylko jeden Przewodnik, tylko jedno niezawodne źródło nadziei, tylko jedna niezawodna latarnia dla świata. Tym światłem jest Jezus Chrystus, światło i życie świata, światło, które jeden z proroków Księgi Mormona opisał jako „[światło], które jest nieskończone, które nigdy nie przygaśnie” (Mosjasz 16:9).

Bez względu na to, czy szukamy bezpiecznej i spokojnej przystani jako kobiety czy jako mężczyźni, jako rodziny, społeczności lokalne czy jako narody, Chrystus jest jedyną latarnią, na której naprawdę możemy polegać. To On powiedział o Swojej misji: „Ja jestem droga i prawda, i żywot” (Ew. Jana 14:6) […].

Zastanówcie się na przykład nad poniższą wskazówką, której Chrystus udzielił Swoim uczniom. Powiedział: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Ew. Mateusza 5:44).

Zastanówcie się, jak wpłynęłoby samo to upomnienie na wasze i moje sąsiedztwo, na społeczności lokalne, w których mieszkacie wy i wasze dzieci, na narody, które tworzą naszą wielką globalną rodzinę. Zdaję sobie sprawę, że doktryna ta stanowi poważne wyzwanie, ale jest ono z pewnością przyjemniejsze niż straszliwe wyzwania związane z wojną, ubóstwem i bólem wciąż nękającymi świat⁶.

Kiedy staramy się pomagać ludziom, którzy nas obrazili, gdy modlimy się za ludzi, którzy nas niesprawiedliwie wykorzystali, nasze życie może być piękne. Gdy jesteśmy zjednoczeni z Duchem i z innymi ludźmi, gdy służymy Panu i przestrzegamy Jego przykazań, możemy cieszyć się pokojem⁷.

Świat, w którym żyjemy, bez względu na to, czy jesteśmy blisko czy daleko od domu, potrzebuje ewangelii Jezusa Chrystusa. Tylko dzięki niej świat może zaznać pokoju […]. Potrzebujemy spokojniejszego świata, świata, który tworzy się w naszych pełnych spokoju rodzinach, wspólnotach sąsiedzkich i społecznościach lokalnych. By zabezpieczyć i pielęgnować ten pokój, „musimy kochać ludzi, nawet naszych wrogów, tak jak przyjaciół” [Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith (2007), str. 393]. […] Musimy wyciągać ku innym przyjazną dłoń. Powinniśmy być bardziej uprzejmi, bardziej łagodni, bardziej skorzy do wybaczania, a mniej skłonni do gniewu⁸.

Sposób działania Boga polega na perswazji, na okazywaniu cierpliwości i wytrwałości, nie na przymuszaniu i surowej konfrontacji. On działa poprzez łagodne zachęty i urocze wabienie⁹.

Obietnica pokoju nie dotyczy osób, które odrzucają Boga, które nie przestrzegają Jego przykazań, które depczą Jego prawa. Prorok Izajasz mówił o moralnej degradacji i deprawacji wśród przywódców. Kontynuując swe napomnienia, głosił: „Lecz bezbożni są jak wzburzone morze, które nie może się uspokoić, a którego wody wyrzucają na wierzch muł i błoto. Nie mają pokoju bezbożnicy — mówi mój Bóg” (Ks. Izajasza 57:20–21) […].

Obojętność względem Zbawiciela lub uchybienia w przestrzeganiu przykazań Boga prowadzą do braku pewności siebie, wewnętrznego chaosu i konfliktów — są one zaprzeczeniem pokoju. Człowiek zazna pokoju tylko wtedy, gdy bezwarunkowo podda się Temu, który jest Księciem Pokoju, który ma moc obdarować nas pokojem¹⁰.

Niepokoje świata, o których często donoszą alarmujące nagłówki gazet, powinny nam przypominać, że musimy zabiegać o pokój życia zgodnego z zasadami ewangelii Chrystusa. Głosy protestu różnych mniejszości nie zburzą spokoju naszych dusz, jeśli będziemy kochać bliźnich i wierzyć w zadość czyniącą ofiarę Zbawiciela oraz mieć cichą pewność życia wiecznego, którą On daje. Gdzie znajdziemy taką wiarę w niespokojnym świecie? Pan powiedział: „Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą” (Ew. Łukasza 11:9–10)¹¹.

Wygląda na to, że jeśli mamy znaleźć pokój w tym świecie i życie wieczne w świecie przyszłym, musimy wszyscy przyjąć dwie wieczne prawdy: Po pierwsze, Jezus jest Chrystusem, wiecznym Synem naszego Niebieskiego Ojca, który przyszedł na ziemię specjalnie po to, by wykupić ludzkość z grzechu i grobu. On żyje, by przyprowadzić nas z powrotem do obecności Ojca. Po drugie, Józef Smith był Jego prorokiem, który nastał w tych dniach ostatnich, by przywrócić prawdę, którą ludzkość straciła w wyniku odstępstwa. Gdyby wszyscy ludzie przyjęli te dwie fundamentalne prawdy i żyli według nich, na świecie zapanowałby pokój¹².

Jeśli wy sami oprzecie się […] pokusom i postanowicie zapłacić codzienną cenę życia według Prawa Zbiorów — poprzez czyste, moralne myśli i uczynki, poprzez prawe i uczciwe postępowanie, uczciwość i sumienność w studiowaniu, poprzez post, modlitwę i oddawanie czci Bogu — wówczas zbierzecie żniwo wolności, wewnętrznego pokoju i dostatku¹³.

Życie wypełnione bezinteresowną służbą też będzie wypełnione pokojem, który przewyższa nasze zrozumienie […]. Pokój ten możliwy jest tylko wtedy, gdy żyjemy według zasad ewangelii, a one stanowią plan Księcia Pokoju¹⁴.

Tak wiele w naszym świecie jest nastawione na dewastację […] osobistego spokoju poprzez grzech i pokusę o tysiącu twarzach. Modlimy się, by święci żyli w harmonii z doskonałym przykładem, który dał nam Jezus z Nazaretu.

Modlimy się o udaremnienie wysiłków Szatana, modlimy się, by życie ludzi było bezkonfliktowe i spokojne, a członkowie rodzin mogli być blisko siebie i troszczyć się o siebie nawzajem, by okręgi i paliki, gminy i dystrykty mogły tworzyć wspaniałe ciało Chrystusowe, wychodząc naprzeciw każdej potrzebie, łagodząc każdy ból, lecząc każdą ranę, aż cały świat — jak błagał o to Nefi — będzie „dążyć naprzód, mając nieugiętą wiarę w Chrystusa, pełną światła nadzieję i miłość do Boga oraz do wszystkich ludzi […].

Moi ukochani bracia — mówił dalej Nefi — to jest jedyna droga i nie ma innej drogi” (2 Nefi 31:20–21)¹⁵.

Jezusowi nie oszczędzono smutku, bólu, udręki i ciosów. Nie sposób wyrazić miary brzemienia, które niósł i brak nam mądrości, by zrozumieć dany przez proroka Izajasza opis Zbawiciela jako „męża boleści” (Ks. Izajasza 53:3). Przez większość Swego doczesnego życia żeglował po niespokojnych wodach, a na koniec Jego statek roztrzaskał się o skaliste zbocza Kalwarii. Wiemy, że nie powinniśmy patrzeć na życie przez pryzmat doczesności. Wiemy, że w duchowym sensie na krzyżu wydarzyło się coś zupełnie innego.

Bez względu na to, jak ciężko był doświadczany, na ustach i w sercu Zbawiciela był pokój. Oby tak było i z nami — w naszych sercach, naszych domach, naszych narodach, a nawet gdy od czasu do czasu atakowany jest Kościół. Nie powinniśmy spodziewać się, że przejdziemy przez życie — indywidualnie czy grupowo — bez żadnych przeciwności¹⁶.

Ktoś może żyć w pięknym i spokojnym otoczeniu, a jednocześnie zmagać się z ciągłym poczuciem chaosu z powodu wewnętrznych tarć i dysonansów. Z drugiej strony ktoś inny może żyć w samym centrum całkowitych zniszczeń wojennych i rozlewu krwi i odczuwać błogość niewypowiedzianego spokoju. Jeśli polegamy na człowieku i na ścieżkach tego świata, znajdziemy chaos i zamieszanie. Jeśli tylko zwrócimy się do Boga, niespokojna dusza odnajdzie spokój. Jasno mówią o tym słowa Zbawiciela: „Na świecie ucisk mieć będziecie” (Ew. Jana 16:33); a w ramach Swojej spuścizny darowanej Dwunastu Apostołom i całej ludzkości, powiedział: „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje […]” (Ew. Jana 14:27).

Możemy odnaleźć ten pokój w dzisiejszym pełnym konfliktów świecie, jeśli tylko zaakceptujemy Jego wielki dar i związane z nim zaproszenie: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie.

Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Ew. Mateusza 11:28–29).

Pokój ten uchroni nas przed chaosem świata. Świadomość, że Bóg żyje, że my jesteśmy Jego dziećmi i że On nas kocha, koi zafrasowane serce. Sposób na znalezienie pokoju leży w wierze w Boga i Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Ta wiara przyniesie nam pokój dzisiaj i w wieczności¹⁷.

W świecie pomieszania i pośpiesznego, doczesnego postępu musimy zwrócić się ku prostocie, która jest w Chrystusie. […] Musimy studiować proste podstawy prawd nauczanych przez Mistrza i eliminować to, co budzi nasze kontrowersje. Nasza wiara w Boga musi być prawdziwa i nie opierać się na spekulacjach. Przywrócona ewangelia Jezusa Chrystusa może mieć dynamiczny, głęboko poruszający wpływ, a prawdziwa jej akceptacja przyniesie nam ważne religijne doświadczenia. Wielką siłą religii mormońskiej jest przełożenie wiary na codzienne myślenie i postępowanie. Dzięki temu w miejscu zgiełku i chaosu zagoszczą pokój i błogość¹⁸.

Pozwólcie, że przypomnę pewną wspaniałą historię o triumfie Chrystusa nad próbami, przez które przechodzimy i nad tym, co zasiewa strach w naszych sercach. Gdy uczniowie Chrystusa przeprawiali się łodzią przez Morze Galilejskie, jak czynili to wielokrotnie, zapadła ciemna noc, a pogoda była groźna i burzowa. Fale stały się wysokie, wiał silny wiatr, a owych śmiertelnych, słabych ludzi ogarnął strach. Niestety, nie było z nimi Tego, który mógłby ich uspokoić i ocalić — Jezus pozostał sam na brzegu.

Jak zwykle czuwał nad nimi. Kochał ich i troszczył się o nich. W chwili największego niepokoju ujrzeli w ciemnościach postać w trzepoczącej szacie, idącą ku nim po wierzchołkach fal. Krzyknęli z przerażenia na ten widok, myśląc, że to zjawa kroczy po falach. I przez burzę, i ciemność dotarł do nich — jak często do nas, w ciemnościach życia, gdy ocean wydaje nam się tak wielki, a nasze łódki tak małe — najwspanialszy, dodający otuchy, spokojny głos z prostym stwierdzeniem: „Ja jestem, nie bójcie się”. Piotr wykrzyknął: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie”. Odpowiedź Chrystusa była taka sama, jak do wszystkich nas: „Przyjdź”.

Piotr wyskoczył przez burtę prosto we wzburzone fale. Dopóki patrzył na Pana, wiatr mógł targać jego włosy, deszcz mógł zalewać jego szaty i wszystko było dobrze. Zaczął tonąć dopiero wtedy, gdy ze słabnącą wiarą odwrócił wzrok od Mistrza i spojrzał na rozszalałe fale i złowrogą głębię pod stopami. Znów, podobnie jak większość z nas, Piotr zawołał: „Panie, ratuj mnie”. Jezus go nie zawiódł. Wyciągnął rękę i chwycił tonącego ucznia z łagodnym upomnieniem: „O małowierny, czemu zwątpiłeś?”.

Potem, bezpieczni na pokładzie swej małej łodzi, zobaczyli, jak wiatr ucichł, a wielkie fale zmalały. Wkrótce przybili do przystani, do bezpiecznego portu, gdzie każdy z nas chciałby się kiedyś znaleźć. Załogę łodzi, jak i Jego uczniów, przepełniał głęboki podziw. Niektórzy zwrócili się do Niego w sposób, który ja głoszę dzisiaj: „Zaprawdę, Ty jesteś Synem Bożym” (zaadaptowane z: Farrar, The Life of Christ, str. 310–313; zob. Ew. Mateusza 14:22–33.)

Mocno wierzę w to, że jeśli jako jednostki, rodziny, społeczności i narody moglibyśmy być jak Piotr i zwrócić swe oczy ku Jezusowi, też poszlibyśmy triumfalnie przez „wzmagające się fale niewiary” i pozostalibyśmy „nieustraszeni pośród wzmagających się wichrów wątpliwości”. Lecz jeśli odwrócimy wzrok od Tego, w którego mamy wierzyć — a tak łatwo to zrobić i świat nas do tego kusi — i jeśli spojrzymy na moc i wściekłość tych strasznych i niszczycielskich żywiołów, które kłębią się wokół nas, zamiast na Tego, który może nam pomóc i nas wybawić, wówczas nieuchronnie zatoniemy w morzu konfliktów, smutku i rozpaczy.

W chwilach, kiedy czujemy, że morze chce nas zatopić, a głębie chcą pochłonąć rzucaną na wodę łódź naszej wiary, modlę się, abyśmy pośród sztormów i ciemności zawsze mogli usłyszeć te cudowne słowa Zbawiciela świata: „Ufajcie, Ja jestem, nie bójcie się” (Ew. Mateusza 14:27)¹⁹.

• Prezydent Hunter uczy, że Jezus Chrystus jest źródłem prawdziwego pokoju (zob. część 1.). Jakie doświadczenia pomogły ci lepiej zrozumieć tę prawdę? W jaki sposób zaznajemy pokoju, który oferuje nam Jezus?

• W jaki sposób miłość do bliźnich przynosi nam pokój? (Zob. część 2.). W jaki sposób życie zgodne z ewangelią pomaga nam odczuwać spokój? Dlaczego „bezwarunkowe poddanie się” Zbawicielowi jest konieczne, byśmy mogli cieszyć się pokojem?

• Przejrzyj nauki Prezydenta Huntera zawarte w części 3. W jaki sposób doświadczyłeś spełnienia obietnicy Zbawiciela, że On „da [ci] ukojenie” i odpoczynek od brzemion, jeśli przyjdziesz do Niego?

• Zastanów się nad historią Piotra chodzącego po wodzie, opowiedzianą przez Prezydenta Huntera w części 4. Czego możesz się z niej nauczyć o odnajdowaniu pokoju w czasach niedoli? W jaki sposób Zbawiciel pomógł ci „ufać” i „nie bać się” w trudnych chwilach?

Ks. Psalmów 46:11; 85:9; Ks. Izajasza 32:17; Ew. Marka 4:36–40; List do Rzymian 8:6; List do Galacjan 5:22–23; List do Filipian 4:9; Mosjasz 4:3; NiP 19:23; 59:23; 88:125

Poproś uczniów, by każdy wybrał część tego rozdziału, którą chciałby omówić. Następnie niech uczniowie, którzy wybrali te same części, utworzą grupy. Zachęć każdą grupę do dyskusji nad pytaniem związanym z wybraną częścią, znajdującym się na końcu rozdziału.