Refleksja nad misją Jezusa Chrystusa

Ta ewangelia była ustanawiana w różnych epokach tego świata. Była znana przez Proroków. Ci rozumieli jasno i wyraźnie, że Jezus jest barankiem, którego śmierć była zapowiedziana jeszcze przed założeniem świata [zob.: Objawienie 13:8; Mojżesz 7:47] i że we właściwym czasie objawi się On dzieciom ludzkim, że umrze za ich grzechy i zostanie ukrzyżowany, aby wypełnić plan zbawienia⁴.

Kiedy Jezus leżał w żłobie jako bezradne niemowlę, nie wiedział, że jest Synem Boga i że wcześniej stworzył ziemię. Kiedy Herod wydał dekret, On nic o tym nie wiedział; nie miał mocy, żeby się uratować; [Józef i Maria] musieli go zabrać i [uciekać] do Egiptu, aby uchronić go przed skutkami wydania tego dekretu. […] Kiedy dorastał do męstwa, w trakcie Jego rozwoju zostało Mu objawione, kim jest i w jakim celu przyszedł na świat. Została Mu objawiona chwała i moc, jaką posiadł, jeszcze zanim przyszedł na świat⁵.

Kiedy Jezus chodził po ziemi, wypełniając Swoją misję, mówił ludziom, że nie dokonuje cudów pośród nich dzięki Swojej własnej mocy ani dzięki własnej mądrości; był tam po to, żeby czynić wolę Swojego Ojca. Przyszedł nie po to, żeby zabiegać o cześć i chwałę wśród ludzi, ale żeby zabiegać o cześć i chwałę Swojego Ojca, który Go posłał. Powiedział: „Ja przyszedłem w imieniu Ojca mego, a wy mnie nie przyjmujecie; jeśli kto inny przyjdzie we własnym imieniu, tego przyjmiecie”. [Ew. Jana 5:43].

Niezwykłość i niepowtarzalność Jego misji w odróżnieniu od innych misji polegała na tym, że nie przyszedł, aby zabiegać o cześć i chwałę u ludzi, ale aby zabiegać o cześć i chwałę Swojego Ojca i żeby dokonać dzieła Swojego Ojca, który Go posłał. W tym tkwi sekret Jego sukcesu, w tym tkwi sekret sukcesu każdej osoby, która postępuje według tej samej zasady⁶.

Jezus Chrystus, Syn Boga, raz znajdował się w położeniu wymagającym od Niego największego wysiłku, by móc spełnić warunki konieczne do zbawienia milionów dzieci Boga. To wymagało od Niego największego wysiłku i determinacji, jaką musiał się wykazać Syn Boży, zanim mógł przejść przez mękę i dokonać koniecznej ofiary⁷.

Jezus, Syn Boży, został posłany na świat, aby umożliwić i mnie, i wam otrzymanie tych niezwykłych błogosławieństw. Musiał dokonać wielkiego poświęcenia. Wymagało ono od Niego całej mocy, jaką posiadał i całej wiary, na jaką mógł się zdobyć, by wykonać to, czego oczekiwał od Niego Ojciec. […] Nie zawiódł, choć próba była tak trudna, że spływał z Niego pot niczym krople krwi. […] Jego uczucia musiały być niewysłowione. Sam mówi nam, jak jest napisane w 19. rozdziale Nauk i Przymierzy, że Jego cierpienia były tak wielkie, iż sprawiły, że „[drżał] z bólu, i [krwawił] ze wszystkich porów, i [cierpiał] w ciele i duchu — i [pragnął], [aby] nie musiał wypić tej czary goryczy, i cofnąć się”. Lecz w sercu wciąż powtarzał: „Ojcze, […] nie moja, lecz twoja wola niech się stanie”. [Zob. NiP 19:15–19]⁸.

Wszyscy polegamy na Jezusie Chrystusie, na tym, że przyjdzie na świat, by otworzyć nam bramy spokoju, szczęścia i wyniesienia. A gdyby nie podjął się tych zmagań, nigdy nie moglibyśmy mieć zapewnionych błogosławieństw i przywilejów, które nam gwarantuje ewangelia — było to możliwe poprzez pośrednictwo Jezusa Chrystusa, gdyż dokonał On niezbędnych starań. […]

[…] Choć poświęcił się i wypełnił plan odkupienia dla ludzi, to ich zbawienie nigdy się nie dokona, jeżeli ludzie nie będą starać się o tę jedność z Nim⁹.

W pełni rozumiemy, że tak, jak Jezus żył tutaj, otrzymawszy ciało, które teraz jest pełne chwały, tak my możemy oczekiwać tego samego błogosławieństwa, tego samego wyniesienia i tej samej chwały¹⁰. [Zob.: propozycje 2. i 3. na str. 290–291].

Ta sama postać, która przebywała w Niebie, która panowała, zanim powstał świat, która stworzyła ziemię i która w połowie czasów zeszła, aby udoskonalić i zbawić to, co stworzyła, ukazała się ludziom w tych czasach¹¹.

Świadczymy całemu światu, że wiemy, mocą boskiego objawienia, nawet dzięki objawieniom Ducha Świętego, że Jezus jest Chrystusem, Synem żyjącego Boga i że objawił się Józefowi Smithowi w takiej postaci, w jakiej ukazał się w starożytności Swoim apostołom po tym, jak powstał z grobu, i że objawił mu niebiańskie prawdy, dzięki którym — jedynie — ludzkość może dostąpić zbawienia¹².

Dwaj mężczyźni ujrzeli Go w Świątyni w Kirtland. […] Ukazał im się Syn Boga, który został zabity przez Żydów, a oni powiedzieli: „Zdjęta została zasłona z umysłów naszych i otwarły się oczy naszego zrozumienia. Ujrzeliśmy przed sobą Pana stojącego na parapecie ambony”. U stóp Jego było szczere złoto. Oblicze Jego jaśniało ponad blask słońca. Głos Jego był niczym głos rozpędzonych wód. Był to głos Jehowy, który mówił: „Jam jest pierwszym i ostatnim; jam jest ten, co żyje, jam jest ten, którego zabito; jam jest waszym orędownikiem u Ojca. Oto przebaczone są wam grzechy wasze; jesteście czyści wobec mnie; przeto wznieście głowy i radujcie się. [Zbudowaliście] mi ten dom dla mego imienia. […] Ukażę się sługom moim i przemówię do nich moim własnym głosem, jeżeli lud mój będzie zachowywał moje przykazania i nie zbezcześci tego świętego domu”. [Zob. NiP 110:1–8]. Był to głos tej samej osoby, którą Żydzi odrzucili. Postać ta również ukazała się tam. Wiem, że to wszystko jest prawdą, tak jak Bóg jest prawdziwy. Narody ziemi jednak nie są świadome tego, że Jezus, Syn Boga, przyszedł i objawił się ludziom, nadał im upoważnienie, by nauczać Ewangelii i obiecać dar Ducha Świętego wszystkim, którzy uwierzą, będą posłuszni tym zasadom i otrzymają wiedzę o prawdziwości tych zasad¹³. [Zob.: propozycja 4. na str. 291].

Mamy świadectwo, że Chrystus przyjdzie na ziemię, aby na niej panować¹⁴.

Jezus wkrótce przyjdzie i ukaże się pośród nas, tak jak wtedy, gdy ukazał się na ziemi pośród Żydów i będzie jadł z nami i rozmawiał oraz objaśniał nam tajemnice Królestwa, i mówił o sprawach, o których nie godzi się teraz rozmawiać¹⁵.

Jeżeli jedziesz pociągiem, to o ile siedzisz spokojnie i zajmujesz swoje miejsce, pociąg zabierze cię do wyznaczonego miejsca; lecz jeśli wysiądziesz, grozi ci niebezpieczeństwo i może upłynąć dużo czasu, zanim przyjedzie następny pociąg. Tak samo jest z nami — jeśli żyjemy w prawości i wykonujemy swoją pracę, wtedy zmierzamy do celu; i jeśli dotrzymujemy naszych przymierzy, wykonujemy pracę Boga i wypełniamy Jego cele, będziemy przygotowani na czas, kiedy Jezus, Syn Boży, przyjdzie w pełni czci i chwały i nada wszystkim tym, którzy okażą się wierni, wszelkie oczekiwane błogosławieństwa i o wiele więcej. […]

[…] Świętym w Dniach Ostatnich, którzy są ospali, powiadam: przeczytajcie słowa Zbawiciela, które wypowiedział, będąc na ziemi, w odniesieniu do dziesięciu panien, z których pięć było mądrych i zabrało ze sobą oliwę do lamp, a kiedy przyszedł Oblubieniec, tylko połowa panien była gotowa na spotkanie z Nim [zob. Ew. Mateusza 25:1–13; NiP 45:56–59]. Nie pozwólcie, żeby tak było z nami — Świętymi w Dniach Ostatnich. Starajmy się być wierni wiecznym przymierzom, które zawarliśmy, i bądźmy wierni Bogu. Niech Bóg błogosławi Świętych w Dniach Ostatnich i przeleje na was Swojego Ducha. Bądźcie wierni Swojemu Bogu, wierni swoim rodzinom i postępujcie roztropnie we wszystkich sprawach, pracujcie dla dobra królestwa Boga, abyście nie znaleźli się pośród niemądrych panien, ale abyście zostali uznani za godnych znalezienia się pośród tych, którzy będą ukoronowani jako królowie i królowe i panowali w wieczności¹⁶. [Zob.: propozycje 5. i 6. na str. 291].