Uświęcone więzi rodzinne

Zachęcajcie do małżeństwa […] i uzmysławiajcie [innym] uświęcony charakter tego związku oraz zobowiązanie, które ich obejmuje, aby zachowywać to wielkie przykazanie dane przez Boga naszym pierwszym rodzicom, aby się rozmnażali i napełniali ziemię [zob. I Ks. Mojżeszowa 1:28]. Jest to coraz bardziej konieczne z uwagi na światową tendencję, by lekceważyć to prawo i hańbić przymierze małżeńskie. Smutkiem napawa, jak częste są rozwody w kraju oraz coraz powszechniejsze postrzeganie dzieci jako ciężaru, nie zaś jako cennego dziedzictwa od Pana⁴.

[Pan] pokazał nam, że jeśli będziemy wierni, będziemy przebywać w swoim towarzystwie w nieśmiertelnym i pełnym chwały stanie, a utworzone tutaj więzi, które mają najbardziej trwały charakter, będą istnieć w wieczności⁵.

Związki, które tutaj utworzymy, będą [nasze] w wiecznych światach. Ojcowie, matki, siostry, bracia — tak, matki, które patrzą, jak ich ukochane dzieci gasną na ich oczach, wiedzą, że będą im one zwrócone w świecie duchów, w tej samej formie, w której odeszły z tego świata. Żona, która patrzy, jak umiera jej mąż, jak uchodzi z niego życie, wie, że będzie go znowu miała przy sobie i dostrzega pocieszenie, ukojenie i radość, jakie niosą objawienia Wszechmogącego, że będzie znowu miała swego męża w wiecznych światach. Te same związki, które istnieją tutaj, będą istnieć po drugiej stronie zasłony; nawiązane tutaj więzi będą rosnąć w siłę w życiu, które nastanie. Święci w Dniach Ostatnich mają tę pewność, bo dał im ją Bóg⁶. [Zob.: propozycja 2., str. 137].

Niedawno przyszła do naszego biura pewna pani, prosząc o spotkanie ze mną w osobistej sprawie. Powiedziała mi, że czuje się bardzo źle z powodu tego, że jej perspektywy na znalezienie męża nie napawają jej optymizmem. […] Chciała wiedzieć, jak będzie się przedstawiała jej sytuacja w życiu przyszłym, jeśli nie uda jej się wyjść za mąż w tym życiu. Przypuszczam, że pytanie to rodzi się w sercach naszych młodych ludzi. […] Pragnę nieco naświetlić tę kwestię dla dodania otuchy i pocieszenia osób, które znajdują się w podobnej sytuacji. Nie ma Świętego w Dniach Ostatnich, który po śmierci, przeżywszy prawe życie, zostałby pozbawiony czegokolwiek, ponieważ nie udało mu się dokonać pewnych rzeczy, jeśli nie miał po temu możliwości. Innymi słowy, jeśli młody mężczyzna lub młoda kobieta nie ma możliwości, by wstąpić w związek małżeński, a żyje wiernie aż do śmierci, otrzyma te wszystkie błogosławieństwa, wyniesienie i chwałę, tak jak mężczyzna czy kobieta, którzy mieli tę szansę i ją wykorzystali. Jest to całkowicie pewne. […]

Osoby, które nie mają szansy, by wstąpić w związek małżeński w tym życiu, jeśli umrą w Panu, będą miały szansę otrzymać wszystkie błogosławieństwa przynależne osobom zaślubionym. Pan jest miłosierny i łaskawy, nie jest też pozbawiony sprawiedliwości. Nie ma w Nim miejsca na niesprawiedliwość, a nie moglibyśmy uznać za sprawiedliwe, gdyby kobieta lub mężczyzna zmarli, nie mając możliwości wstąpienia w związek małżeński i nie można by było temu zaradzić w przyszłym życiu. To byłoby niesprawiedliwe, a wiemy, że Pan nie jest istotą niesprawiedliwą. Wierzę, że moja siostra, Eliza R. Snow, była tak prawą kobietą, jak którakolwiek inna kobieta Święta w Dniach Ostatnich, a pozostawała niezamężna do czasu, kiedy możliwość posiadania przez nią dzieci dawno już minęła. […] Ani przez chwilę nie jestem sobie w stanie wyobrazić, że miałaby utracić z tego powodu choćby jedno błogosławieństwo. Zostanie to jej wynagrodzone w następnym życiu i będzie miała tak wspaniałe królestwo, jakie byłoby jej udziałem w przypadku, gdyby miała szansę założyć rodzinę w tym życiu⁷.

Dopilnujcie, aby drobne, błahe, domowe nieporozumienia nie zatruwały waszego szczęścia⁸.

Żony, bądźcie wierne swoim mężom. Wiem, że musicie znosić wiele nieprzyjemnych rzeczy i wasi mężowie również muszą znosić różne rzeczy. Bez wątpienia jesteście niekiedy wystawiane przez swoich mężów na próby, być może z powodu ich ignorancji, a niekiedy być może z powodu waszej ignorancji. […]

[…] Nie mówię, że wasi mężowie są źli — są równie źli, jak wy, czasem może gorsi, ale to nieistotne — starajcie się znosić nieprzyjemności, które się czasami pojawiają, bo kiedy spotkacie się ze sobą w przyszłym życiu, będziecie zadowoleni, że je przetrzymaliście.

Do mężów powiadam: Wielu z was nie docenia swoich żon, tak jak powinni. […] Bądźcie dla nich dobrzy. Kiedy one wychodzą, by udać się na spotkanie, powinniście zająć się dzieckiem przynajmniej w połowie przypadków. Kiedy dziecko chce, żeby je ktoś pobujał na rękach, a nie macie zbyt dużo pracy, pobujajcie je. Bądźcie mili, kiedy czasem przyjdzie wam trochę się poświęcić, aby to zrobić; czujcie tę dobroć, niezależnie od tego, ile przyszło wam poświęcić⁹.

Mężczyźni powinni być w domach bardziej ojcowscy, okazywać większą czułość w stosunku do swoich żon i dzieci, sąsiadów i znajomych, powinni być milsi i bardziej naśladować Boga. Kiedy odwiedzam jakąś rodzinę, podziwiam, kiedy głowa tej rodziny służy jej jako mąż Boży, z dobrocią i łagodnością, przepełniony Duchem Świętym oraz mądrością i zrozumieniem Nieba¹⁰.

Jeśli uda się wam kiedyś stworzyć rodzinę w Syjonie, jeśli uda się wam stworzyć ten niebiański związek, który jest konieczny, by istnieć, musicie sprawić, by rodzina ta połączyła się w jedność, głowa tej rodziny musi mieć Ducha Pana, mężczyzna ten musi posiadać światło i inteligencję, które stosowane w codziennym życiu i uczynkach członków rodziny doprowadzą ich do zbawienia, ponieważ trzyma on ich zbawienie w swoich rękach.

Dokłada on wszelkich starań, by łączyła go z rodziną uczuciowa i emocjonalna więź, by — na ile jest to możliwe — odwzajemniać ich uczucia, i trudzi się, by zapewnić im wszystko, co jest konieczne dla ich wygody i dobrobytu; oni zaś mają ze swej strony okazywać mu te same uczucia, tę samą dobroć i oddanie oraz najlepiej, jak potrafią, okazywać wdzięczność za otrzymywane błogosławieństwa.

Jest to konieczne, aby panowała tam jedność uczuć, jedność przywiązania i miłość, aby będąc w ten sposób związani, tworzyli jedność¹¹.

Kiedy [mężczyźni] klękają w obecności swoich żon i dzieci, powinni być natchnieni darem i mocą Ducha Świętego, aby mąż był takim mężem, by dobra żona mogła go szanować oraz aby dar i moc Boga mogły im zawsze towarzyszyć. Muszą być jednym w rodzinach, aby Duch Święty mógł na nich spoczywać i powinni żyć w taki sposób, aby żona mogła zostać uświęcona przez modlitwę, aby widziała, że konieczne jest, aby była uświęcona w obecności męża i w obecności swoich dzieci, aby razem tworzyli jedność, aby mąż i żona mogli stworzyć jedność doskonałą, godną, by zajmować miejsce w zakładaniu i tworzeniu królestwa Boga, aby mogli tchnąć czystego ducha i udzielać czystych wskazówek swoim dzieciom oraz dzieciom swoich dzieci¹². [Zob.: propozycja 3. str. 137].

Nie bierzemy udziału we własnym dziele, to jest dzieło Boga. Naszymi poczynaniami kieruje wyższa inteligencja. […] Przyszłość tego królestwa spocznie na ramionach naszych potomków, a jego siła i ostateczne zwycięstwo będzie zależeć od ich wykształcenia i właściwego wychowania. Jeśli pragniemy wywierać na nasze rodziny dobry wpływ, musimy być dla nich dobrym przykładem oraz udzielać im dobrych nauk. Powinniśmy móc powiedzieć, postępujcie tak, jak ja postępuję, a nie tylko mówić: postępujcie tak, jak ja mówię¹³.

Ze wszystkich sił starajcie się nauczać swoje dzieci w taki sposób, tak przez przykład, jak i nauki, aby bez chwili wahania kroczyły waszymi śladami i stały się tak dzielne w prawdzie, jak i wy jesteście¹⁴.

Mężczyźni, którzy pragną utrzymać swoją pozycję przed Bogiem w świętym kapłaństwie, muszą mieć ducha proroctwa i być godni, by nieść życie i zbawienie ludziom, a jeśli [nawet] nie mogą tego czynić w świecie, muszą to czynić w domu, w swoich rodzinach, swoich sklepach, na swoich ulicach, aby ich serca były natchnione słowami żywota na spotkaniach, kiedy nauczają ewangelii swe dzieci i swych sąsiadów, jak wówczas, gdy przemawiają do swych braci z tej mównicy. Posiadanie odrobiny Ducha, kiedy przemawiamy do ludzi, a potem odkładanie go na bok, nie wystarczy. Niektórzy mężczyźni przemawiają do ludzi, a potem idą do domu […], gdzie — zamiast mieć w sobie słowa żywota — stają się całkowicie drętwi i jakby martwi, ale tak dłużej być nie może.

Obowiązkiem ojców w Izraelu staje się przebudzenie i stawanie się zbawicielami ludzi, aby mogli kroczyć przed Panem z siłą wiary i tą skupioną na celu energią, które zapewnią im natchnienie Wszechmocnego, aby nauczali słów żywota swoje rodziny. […]

Ujrzymy w tym ducha zaangażowania, który pozwoli nam stać się jednym, abyśmy nauczyli się kochać siebie nawzajem i modlę się do Pana, aby przelał w serca nas wszystkich tę miłość, którą przelał w serce Jezusa, Swego Syna i aby nadal udzielał nam wiedzy o tym, co dobre¹⁵.

Rzeczą ojca jest, by był on godny nauczać swoje dzieci i udzielać im wskazówek, a także wykładać im zasady tak, by stosując się do tych pouczeń, mogły one osiągnąć pełnię szczęścia, do którego są naturalnie zdolne w okresie dzieciństwa, a jednocześnie uczyły się zasad, dzięki którym będą mogły osiągnąć największe szczęście i zadowolenie w życiu dorosłym¹⁶.

Jeżeli będziemy gorliwie pielęgnować w sobie czyste zasady życia i zbawienia, wtedy nasze dzieci będą dorastać w wiedzy o tych sprawach i będą miały większą od naszej zdolność, by zaprowadzać niebiański porządek i ustanawiać wokół siebie szczęście i pokój¹⁷. [Zob.: propozycje 4. i 5. str. 137].