Życie i służba Lorenza Snowa

Kiedy Oliver Snow poślubił Rosettę Leonorę Pettibone 6 maja 1800 r., połączone zostały dwie mocne rodziny bogate w wiarę i tradycję religijną. Pan młody i panna młoda byli potomkami jednych z pierwszych europejskich kolonistów w Stanach Zjednoczonych — angielskich pielgrzymów, którzy przemierzyli Ocean Atlantycki w XVII wieku, uciekając przed prześladowaniem religijnym. Oliver i Rosetta spędzili pierwsze kilka lat swojego życia małżeńskiego w stanie Massachusetts, gdzie przyszły na świat ich córki Leonora Abigail i Eliza Roxcy. Następnie przeprowadzili się do Mantui w Ohio, do jednej z najdalej wysuniętych na zachód osad w Stanach Zjednoczonych. Byli jedenastą rodziną, która przeprowadziła się na te tereny. W Mantui narodziły się dwie kolejne córki, Amanda Percy i Melissa. Lorenzo przyszedł na świat jako piąte dziecko, a zarazem pierwszy syn Olivera i Rosetty 3 kwietnia 1814 r. w Mantui. Później dołączyli do niego jeszcze dwaj młodsi bracia: Lucius Augustus i Samuel Pearce⁵.

Z uwagi na swe tradycje rodzinne Oliver i Rosetta nauczali swoje dzieci ważności wiary, pracowitości i wykształcenia. Z ich opowiadań o trudnościach, jakich doświadczyli, zakładając rodzinę, ich dzieci uczyły się pokonywać zniechęcenie i doceniać błogosławieństwa Boga w swoim życiu. Eliza napisała: „Naprawdę możemy powiedzieć o naszych rodzicach, że ich prawość była nieskazitelna, że byli godni zaufania we wszystkich relacjach społecznych i transakcjach handlowych w swoim życiu; starannie wpajali swoim dzieciom nawyki związane z pracowitością, oszczędnością oraz zachowywali wysokie normy moralne”⁶. Lorenzo wyraził wdzięczność za to, że był zawsze przez nich traktowany z „czułością i troską”⁷.

Kiedy Lorenzo dorósł, był pilny zarówno w sprawach doczesnych, jak i pod względem intelektualnym. Jego ojciec często przebywał poza domem, pełniąc różne funkcje w służbie publicznej. Podczas nieobecności Olivera odpowiedzialność za farmę przejmował Lorenzo, który podchodził do swoich obowiązków z powagą i wypełniał je należycie. Kiedy Lorenzo nie pracował, to zwykle zajmował się czytaniem. Eliza mawiała, że książka była jego „nieodłączną towarzyszką”⁸.

Patrząc wstecz na rozwój osobowości Lorenza, Eliza zauważyła: „Od najmłodszych lat wykazywał się energią i zdecydowaniem, które naznaczyły jego rozwój w dalszym życiu”⁹.

Oliver i Rosetta Snowowie nakłaniali swoje dzieci do gorliwego zgłębiania religii. Umożliwiali im poznawanie różnych kościołów, otwierali swój dom dla „dobrych i inteligentnych ludzi wszelkich wyznań”. Jednak pomimo tej zachęty Lorenzo „poświęcał niewiele uwagi, jeśli w ogóle, tematowi religii, przynajmniej nie na tyle, żeby opowiadać się za jakimkolwiek konkretnym wyznaniem”¹⁰. Marzył o tym, żeby zostać dowódcą wojskowym i to marzenie było silniejsze niż inne wpływy w jego życiu; „nie dlatego, że kochał wojnę — pisał historyk Orson F. Whitney — ale dlatego, że lubował się reputacją i sławą kariery wojskowej”¹¹. Szybko jednak zastąpił tę ambicję inną. Opuścił dom i zapisał się do pobliskiego Oberlin College, aby podjąć wyższe studia¹².

Kiedy Lorenzo studiował w Oberlin, nowym przedmiotem jego zainteresowania stała się religia. Będąc wciąż poruszony rozmową ze Starszym Pattenem, nie tylko rozważał doktryny przywróconej ewangelii, ale również dzielił się nimi z innymi ludźmi na Oberlin College — nawet z tymi, którzy przygotowywali się do służby jako duchowni. W liście do swojej siostry Elizy, która dołączyła do Świętych w Kirtland, napisał: „Odniosłem spory sukces w głoszeniu mormonizmu; zapewniam Cię — nawet pośród duchownych i kleryków. Co prawda nikogo nie nawróciłem, jako że sam nie jestem nawrócony, ale niektórzy z nich prawie przyznali, że dopatrują się jakiejś mądrości w Twoich naukach. Walka z silnymi uprzedzeniami przeciwko mormonizmowi zakorzenionymi w umysłach studentów w Oberlin jest nie lada wyzwaniem”.

W tym samym liście Lorenzo odpowiedział na zaproszenie Elizy, która zorganizowała mu pobyt u niej w Kirtland i naukę języka hebrajskiego na zajęciach, w jakich udział wziąć mieli Prorok Józef Smith i niektórzy członkowie Kworum Dwunastu Apostołów. Powiedział: „Cieszę się na wieść o tak wielkim szczęściu, jakiego doświadczasz w Kirtland, chociaż obecnie nie jestem skłonny przenieść się w Twoje okolice; gdyby korzyści wypływające z nauki tam były takie same, jak tutaj, myślę, że byłbym skłonny spróbować tej zamiany. Słuchanie bowiem tych doktryn, których tak długo broniłem i które wspierałem tu na Oberlin College, okazałoby się dla mnie co najmniej ciekawe i być może nie bezwartościowe”.

Chociaż Lorenzo był pod wrażeniem nauk Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, to wahał się z przystąpieniem do Kościoła. Był jednak zainteresowany. W swoim liście do Elizy zadał kilka pytań na temat Kościoła. Powiedział, że studenci w Oberlin, którzy przygotowywali się do służby jako duchowni, musieli „poświęcić siedem lat lub więcej na żmudną naukę, zanim wolno im było powiedzieć poganom, że istnieje Bóg w Niebie, niczym prawnik, który musi posiadać pewne kwalifikacje, zanim może uzyskać pozwolenie na udzielanie wypowiedzi”. Z kolei, jak powiedział siostrze: „Sądzę, że wasi ludzie w nauczaniu doktryn polegają bardziej na boskiej pomocy niż na tym, co może dać nauka akademicka”. Wyraził pragnienie zrozumienia tego, w jaki sposób oddziałuje Duch Święty, pytając, czy może być nadawany ludziom „w dzisiejszych czasach na świecie”. Jeśli ludzie mogą otrzymywać Ducha Świętego, pytał — „to czy Bóg nadaje go za pośrednictwem drugiej osoby?”¹³. Innymi słowy chciał wiedzieć, czy konieczne jest upoważnienie kapłańskie, aby otrzymać Ducha Świętego.

Lorenzo doceniał przyjaźnie nawiązane w Oberlin College i wykształcenie tam zdobyte, ale był coraz bardziej niezadowolony z tamtejszych nauk religijnych. W końcu opuścił tę szkołę i przyjął zaproszenie swojej siostry, aby uczyć się języka hebrajskiego w Kirtland. Powiedział, że uczęszczał na zajęcia z hebrajskiego tylko po to, żeby przygotować się do studiów we wschodnich Stanach Zjednoczonych¹⁴. Eliza zauważyła jednak, że oprócz nauki hebrajskiego jego umysł wiele zyskał, a jego serce zostało nasycone żywą wiarą w wieczną Ewangelię”¹⁵. Wkrótce znalazł odpowiedzi na pytania, które stawiał w Oberlin College i w czerwcu 1836 r. został ochrzczony przez Starszego Johna Boyntona, jednego z pierwszych członków Kworum Dwunastu Apostołów w tej dyspensacji. Został również konfirmowany jako członek Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

Około dwa tygodnie później znajomy zapytał go: „Bracie Snow, czy otrzymałeś Ducha Świętego po tym, jak zostałeś ochrzczony?”. Lorenzo Snow wspominał: „To pytanie niemal wywołało we mnie konsternację. Prawdą jest, że chociaż otrzymałem być może wszystko, co mi było potrzebne, to nie otrzymałem jeszcze tego, czego oczekiwałem”. Mówiąc to, miał na myśli, że choć był już konfirmowany, to nie otrzymał jeszcze szczególnego objawienia od Ducha Świętego. „Byłem niezadowolony — powiedział — nie z powodu przystąpienia do Kościoła, ale z siebie samego. Mając takie uczucie, poszedłem wieczorem w miejsce, gdzie zwykłem zanosić moje modlitwy do Pana”. Uklęknął, żeby się pomodlić i natychmiast otrzymał odpowiedź na swoje modlitwy. „To doświadczenie nigdy nie zostanie wymazane z mojej pamięci — oświadczył później. — […] Otrzymałem doskonałą wiedzę o tym, że Bóg istnieje, że Jezus, który umarł na Kalwarii, jest Jego Synem, a Prorok Józef otrzymał upoważnienie, które twierdził, że posiadał. Żadne słowa nie wyrażą radości i chwały, jakie towarzyszyły temu objawieniu! Powróciłem do domu. Teraz mogłem świadczyć całemu światu, iż wiedziałem, mając pewną wiedzę, że Ewangelia Syna Boga została przywrócona i że Józef był Prorokiem Boga, upoważnionym, by przemawiać w Jego imieniu”¹⁶.

Będąc wzmocniony przez to doświadczenie, Lorenzo przygotował się do służby jako misjonarz. Jak powiedziała jego siostra, Eliza, nawrócenie doprowadziło do zmiany jego ambicji i „otworzyło przed nim nowy świat”. Jak zauważyła: „Zamiast podążać za renomą służby w ziemskiej armii, wszedł właśnie na arenę walki w szeregach armii niebios”¹⁷.

Lorenzo Snow rozpoczął swą służbę misjonarską w stanie Ohio wiosną 1837 r. Tak jak było w przypadku decyzji o przystąpieniu do Kościoła, tak samo decyzja o służbie na pełnoetatowej misji wymagała od niego zmiany poglądów i planów. W swoim dzienniku napisał: „W roku 1837 całkowicie porzuciłem wszystkie pomysły, do których czułem zapał”¹⁸. Zrezygnował ze swojego planu podjęcia „nauki akademickiej” na uniwersytecie we wschodnich Stanach Zjednoczonych¹⁹. Zgodził się również podróżować bez „torby podróżnej i monety w trzosie”, innymi słowy, nie mając pieniędzy i polegając na dobroci innych ludzi w zapewnieniu mu żywności i schronienia. To było dla niego szczególnie trudne, ponieważ za młodu zawsze uważał, że każdy musi płacić za siebie, a zarabiał pieniądze, pomagając ojcu w pracy na rodzinnej farmie. Powiedział: „Nie zwykłem na nikim polegać, jeśli chodzi o wikt i opierunek. Jeśli gdzieś wyjeżdżałem, mój ojciec upewniał się, że mam przy sobie wystarczająco pieniędzy na swoje wydatki. A teraz miałem chodzić i prosić o coś do jedzenia i miejsce do przenocowania — to było dla mnie bardzo trudne, ponieważ byłem inaczej wychowany”²⁰. Mimo to „postanowił tak zrobić” tylko dlatego, że otrzymał „pewność, że Bóg tego wymaga”²¹.

Niektórzy z krewnych Starszego Snowa — wujkowie, ciotki, kuzyni, a także przyjaciele — uczestniczyli w pierwszych spotkaniach, które prowadził jako misjonarz. Wspominając swoje pierwsze doświadczenie z głoszeniem ewangelii, powiedział: „Byłem dość nieśmiały i trudno mi było wstać i głosić ewangelię moim krewnym i sąsiadom, którzy przybyli na spotkanie”. Pamiętam, że modliłem się przez prawie cały dzień poprzedzający wieczór, kiedy to miałem przemawiać. Poszedłem sam i poprosiłem Pana, abym miał coś do powiedzenia. Moja ciotka później powiedziała mi, że niemal drżała, kiedy zobaczyła, jak wstaję, żeby przemawiać. Otworzyłem usta, lecz nie pamiętam, co powiedziałem, ale moja ciotka twierdziła, że mówiłem przez dobre trzy kwadranse”²². Z wdzięcznością wspominał: „Czułem i wierzyłem, że Duch natchnie mnie i włoży słowa w moje usta. Szukałem tego natchnienia poprzez modlitwę i post — ukorzyłem się przed Panem, błagając Go w żarliwej modlitwie, aby udzielił mi mocy i natchnienia świętego Kapłaństwa; i kiedy stanąłem przed zgromadzonymi, nie wiedząc jeszcze, co powiem, to gdy tylko otworzyłem usta, by mówić, Duch Święty spoczął na mnie z mocą, wypełniając mój umysł światłem i powiązanymi ze sobą ideami, a także właściwymi słowami, bym mógł te idee przekazać”²³. Do chwili opuszczenia tego obszaru zdążył ochrzcić i konfirmować wujka, ciotkę, kilku kuzynów i przyjaciół²⁴.

Po tym, jak podzielił się ewangelią ze swoją rodziną i przyjaciółmi, Starszy Snow kontynuował swoją pracę misjonarską w innych miastach i miejscowościach, służąc przez około rok. Relacjonował: „Podczas tej misji podróżowałem do różnych części stanu Ohio i w tym czasie ochrzciłem wiele osób, które pozostały wierne prawdzie”²⁵.

Nie upłynęło dużo czasu od powrotu z pierwszej misji, zanim Lorenzo Snow znowu poczuł pragnienie głoszenia ewangelii. „Duch mojego powołania misjonarskiego tak silnie wpływał na mój umysł — powiedział — że zapragnąłem zaangażować się w tę pracę”²⁶. Tym razem głosił przywróconą ewangelię w stanach: Missouri, Kentucky, Illinois i ponownie w Ohio.

Niektórzy ludzie byli wrogo nastawieni do Starszego Snowa i przesłania, którym się dzielił. Dla przykładu opowiedział o doświadczeniu w Kentucky, kiedy to grupa ludzi zebrała się w czyimś domu, aby posłuchać, jak przemawia. Po wygłoszonym przemówieniu dowiedział się, że ludzie ci planowali zaatakować go zaraz po jego wyjściu. Wspominał: „Kiedy ludzie tłumnie przepychali się do wyjścia z domu, [jeden z mężczyzn] przypadkowo natknął się na kieszeń w moim płaszczu, co wzbudziło w nim nagły niepokój”. Czując coś twardego w kieszeni Starszego Snowa, natychmiast ostrzegł przyjaciół, że misjonarz ten jest uzbrojony w pistolet. Starszy Snow później napisał: „To wystarczyło — niedoszli przestępcy porzucili swe niecne zamiary”. Z lekkim rozbawieniem Starszy Snow dodał: „Rzekomy pistolet, który wywołał w nich niepokój i dał mi ochronę, był moją kieszonkową Biblią — cennym darem od ukochanego Patriarchy, ojca Józefa Smitha”²⁷.

Inni ludzie byli życzliwi dla Starszego Snowa i przyjmowali przesłanie, jakim się z nimi dzielił. W pewnej osadzie w stanie Missouri nauczał pięcioro ludzi, którzy mieli zostać ochrzczeni w środku zimy. Starszy Snow i inni bracia musieli wyciąć przerębel w zamarzniętej rzece, tak aby obrzęd mógł zostać dokonany. Pomimo zimna niektórzy nawróceni „wyszli z wody, klaszcząc w dłonie i oddając chwałę Bogu”²⁸.

Dwie pierwsze misje Starszego Snowa trwały od wiosny 1837 r. do maja 1840 r. Fragmenty jego listów opisują ten okres w jego służbie Panu: „Resztę zimy [z roku 1838 na rok 1839] spędziłem, podróżując i głosząc ewangelię […] z mieszanym sukcesem i różnym traktowaniem — czasami będąc podejmowany z najwyższymi honorami i ciesząc się wielkim posłuchem, a innymi razy przyjmując obelgi i impertynencje; ale w żadnym przypadku nie obchodzono się ze mną gorzej niż z Jezusem, za którym podążam i o którym głoszę”²⁹. „Kiedy patrzę wstecz na wydarzenia, przez które przeszedłem […], jestem zdumiony i zadziwiony”³⁰. Pan był ze mną i byłem wielce błogosławiony, wykonując tę trudną pracę”³¹.

Na początku maja 1840 r. Lorenzo Snow dołączył do Świętych w Nauvoo w Illinois, lecz nie pozostał tam długo. Został powołany, aby przemierzyć Ocean Atlantycki i służyć w Anglii. Tego samego miesiąca opuścił Nauvoo. Zanim wyruszył, poświęcił czas na odwiedzenie rodzin kilku z dziewięciu Apostołów, którzy już służyli w Anglii.

Kiedy odwiedził rodzinę Brighama Younga, zobaczył, że w jego małym domu pomiędzy belami nie było spoiwa, które wypełnia szczeliny, co „narażało domowników na działanie wiatru i burz”. Siostra Young była zmęczona, ponieważ właśnie wróciła z bezowocnego poszukiwania krowy mlecznej dla swojej rodziny. Pomimo swoich trudnych warunków powiedziała do Starszego Snowa: „Widzisz, w jakiej jestem sytuacji, ale powiedz mojemu mężowi, żeby się o mnie ani trochę nie martwił — pragnę, aby pozostał na swoim polu pracy, aż ją honorowo ukończy”. Poruszony „stanem nędzy i ubóstwa” Siostry Young, Starszy Snow chciał jej pomóc: „Miałem tylko trochę pieniędzy — nie wystarczyłoby mi nawet na przebycie jednej dziesiątej drogi do miejsca mojej służby bez perspektyw na uzyskanie dalszych środków, a było to w wieczór poprzedzający mój wyjazd. Wyciągnąłem z kieszeni swoje marne grosze […], lecz ona odmówiła przyjęcia ich; kiedy usilnie nalegałem, aby je wzięła — a ona upierała się, że tego nie zrobi — trochę celowo, a trochę przez przypadek upuściłem pieniądze na podłogę, a te pobrzękując, dostały się w szczeliny pomiędzy deskami podłogi, co uspokoiło dyskusję, a ja żegnając się, pozostawiłem ją z pieniędzmi, które mogła pozbierać w wolnej chwili”³².

Z Illinois Starszy Snow wyruszył do Nowego Jorku, gdzie wszedł na statek płynący przez Ocean Atlantycki. Podczas 42-dniowej podróży statek przeszedł przez trzy potężne sztormy. Otoczony przerażonymi i zawodzącymi pasażerami Starszy Snow zachował spokój, ufając, że Bóg go ochroni. Kiedy statek wpłynął do portu w Liverpoolu w Anglii, serce Starszego Snowa było „przepełnione głęboką wdzięcznością do Boga, który zachowuje i podtrzymuje przy życiu tych, co są przez Niego powoływani i wysyłani do narodów ziemi jako słudzy niosący zbawienie”³³.

Kiedy Starszy Snow już od czterech miesięcy służył jako misjonarz w Anglii, otrzymał dodatkowe obowiązki. Został wyznaczony do służby jako prezydent Konferencji w Londynie — powołanie zbliżone do dzisiejszego powołania prezydenta dystryktu. Nieprzerwanie głosił ewangelię, ale również nadzorował pracę przywódców kapłańskich, takich jak prezydenci gmin w tym obszarze. Służąc w tym przywódczym powołaniu, często składał raporty Starszemu Parleyowi P. Prattowi, członkowi Kworum Dwunastu Apostołów oraz prezydentowi misji. Pisał, że wielu ludzi „poszukiwało drogi zbawienia”, o tym, że podczas niedzielnych spotkań pokój był przepełniony i że miał „przyjemność ochrzcić [nawróconych], prowadząc ich do stada naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa”. Pełen entuzjazmu i optymizmu wobec pracy, powiedział: „Choć jestem otoczony bezwzględną niegodziwością, nie dającą się opisać, to Syjon zaczyna kwitnąć i ufam, że niebawem stanie się on jaśniejącym światłem w tym mieście”³⁴.

Konferencja w Londynie, której prezydentem był Starszy Snow, cieszyła się znacznym wzrostem. Choć Starszy Snow był zadowolony z tego sukcesu, to również musiał wypełniać obowiązki przywódcze. W liście do Starszego Hebera C. Kimballa z Kworum Dwunastu Apostołów przyznał, iż wyzwania te sprawiły, że „radził sobie ze swoimi zadaniami inaczej niż kiedykolwiek do tej pory”³⁵. Powiedział Starszemu Kimballowi: „Ty i Starszy [Wilford] Woodruff powiedzieliście, że to będzie szkoła doświadczeń. Te słowa już się sprawdziły. […] Odkąd sięgam pamięcią do początku mojego pobytu tutaj, pośród Świętych ciągle coś się dzieje. Jak tylko skończy się jeden problem, powstaje następny”. Podzielił też się pewną prawdą, którą szybko poznał, zajmując się swoimi nowymi obowiązkami: „Nie mógłbym zmierzyć się z tymi trudnościami, gdyby nie ogromna pomoc Boga”³⁶. Podobne uczucia wyraził w liście do Starszego George’a A. Smitha z Kworum Dwunastu Apostołów: „Te niewielkie osiągnięcia nie są moją zasługą, lecz Boga. Prawda, którą w pełni poznałem, zdobywając doświadczenie i starając się rozwijać swoje powołanie jako nauczyciel w Izraelu, jest taka, że sam z siebie nic nie wiem i niczego nie mogę dokonać — widzę jasno, że żaden Święty nie może cieszyć się powodzeniem, jeśli nie będzie posłuszny naukom i radom tych, którzy są powołani, aby przewodzić w Kościele. Jestem pewien, że tak długo, jak przestrzegam Jego praw, Pan Bóg podtrzymuje mnie i wspiera w moim powołaniu. […] Jeśli będę kroczył przed Nim w pokorze, da mi On moc, aby udzielać rad i otrzymywać je w prawości i duchu objawienia”³⁷.

Głosząc ewangelię i służąc jako prezydent Konferencji w Londynie, Starszy Snow napisał traktat religijny, czyli broszurę, aby pomóc misjonarzom w objaśnianiu przywróconej ewangelii. Traktat zatytułowany The Only Way to Be Saved [Jedyna droga do zbawienia — przyp. tłum.], został później przetłumaczony na kilkanaście języków i był używany przez drugą połowę XIX wieku.

Starszy Snow służył w Anglii do stycznia 1843 r. Zanim wyjechał, wykonał zadanie, które otrzymał od Prezydenta Brighama Younga. Na marginesie jednej ze stron w swoim dzienniku napisał tylko jedną wzmiankę na ten temat: „Dostarczyłem dwa egzemplarze Księgi Mormona królowej Wiktorii i księciu Albertowi na prośbę Prezydenta B. Younga”³⁸.

Kiedy Starszy Snow wyjechał z Anglii, poprowadził grupę brytyjskich Świętych w Dniach Ostatnich emigrujących do Nauvoo. W swoim dzienniku napisał: „Stoję na czele kompanii dwustu pięćdziesięciu ludzi, a wielu z nich to moi bliscy przyjaciele, którzy zawarli swoje przymierza podczas mojej służby. Sytuacja, w jakiej teraz się znajdowałem, kiedy ponownie przekraczałem ocean w towarzystwie przyjaciół, była godna pozazdroszczenia w porównaniu z samotną podróżą przed dwoma laty”³⁹. Doświadczenia Starszego Snowa na statku Swanton pokazują jego umiejętności przywódcze oraz jego wiarę w Boga. Poniższy opis pochodzi z jego dziennika:

„Zebrałem razem [Świętych] i za wspólną zgodą połączyłem ich w jednostki i podjednostki, wyznaczając odpowiednich przywódców do każdej z nich i ustanowiłem zasady zarządzania kompanią. Dowiedziałem się, że jest pośród nas kilku Wyższych Kapłanów i około trzydziestu Starszych, a znając naturalną chęć Starszych do zajmowania się czymś, co by ich wyróżniało — a jeśli nie udałoby im się tego zrobić w jeden sposób, znaleźliby inny — sam postanowiłem znaleźć im okazję do wykazania się; w rezultacie przydzieliłem możliwie jak najwięcej zadań i uczyniłem wszystkich odpowiedzialnymi za coś. Cała kompania zbierała się każdego wieczora na modlitwy. Dwa razy w tygodniu mieliśmy nauczanie, w niedziele odbywaliśmy spotkania i przyjmowaliśmy sakrament.

Nasz kapitan, z którym chciałem pozostać w dobrych relacjach, wydawał się być zdystansowany i powściągliwy. […] Mogłem z łatwością dostrzec, że był wobec nas uprzedzony. Byliśmy już na morzu od około dwóch tygodni, podczas których nic poważnego się nie wydarzyło ponad to, co zwykle dzieje się na morzu. Wtedy miało miejsce następujące zdarzenie.

Członek obsługi pokładowej, młody Niemiec, miał wypadek, który stanowił zagrożenie dla jego życia. Młody mężczyzna będący człowiekiem uczciwym, trzeźwo myślącym i umiarkowanym był już z kapitanem na kilku wyprawach i zdążył zdobyć jego zaufanie, a także oficerów i załogi; Święci również darzyli go wielką sympatią. Dlatego perspektywa jego śmierci […] wywołała na całym statku uczucie smutku i żalu.

Miał krwotok z ust, a na dodatek silne skurcze i drgawki. W końcu, po tym, jak nasze próby uratowania go okazały się bezskuteczne, straciliśmy wszelką nadzieję. Marynarze, zanim poszli do łóżek, zostali poproszeni przez kapitana o pójście do kabiny i pożegnanie się z chorym; poszli każdy po kolei, nie mając najmniejszej nadziei na ujrzenie go żywym następnego ranka. Wielu miało w oczach łzy, powracając z kabiny.

Siostra Martin [jedna ze Świętych w Dniach Ostatnich na statku], siedząc sama przy jego łóżku, wyraziła mu swoje pragnienie, aby mnie wezwać i abym go pobłogosławił, że być może jeszcze zostanie przywrócony do życia. Z radością przystał na tę propozycję. Już spałem w swojej koi, kiedy otrzymałem tę wiadomość. To było około północy. Natychmiast wstałem i udałem się do kabiny; po drodze spotkałem starszego oficera, który właśnie był u chorego. Jak tylko przeszedł obok mnie, spotkał Brata Stainesa i powiedział mu, że Pan Snow zamierza udzielić choremu nałożenia rąk. ‘Ale — powiedział ponurym głosem — to już nie ma sensu; biedak nie ma szans’. ‘Przecież — odpowiedział Starszy Staines — Bóg może przywrócić go do życia poprzez nałożenie rąk’. ‘[…] Naprawdę pan tak sądzi?’ — spytał marynarz w prostocie swojego serca.

Idąc dalej, spotkałem w drzwiach kabiny kapitana, który zdawał się być zapłakany. ‘Cieszę się, że pan przyszedł, panie Snow — powiedział — choć na nic się to nie zda, bo już nadszedł koniec dla tego marynarza’. Wszedłem do kajuty i usiadłem przy łóżku chorego. Jego oddech był krótki i wydawało się, że umiera. Nie mógł mówić głośno, ale wyraził pragnienie otrzymania ode mnie obrzędu. Okazało się, że w Hamburgu w Niemczech ma żonę i dwoje dzieci, które są na jego utrzymaniu. Bardzo się o nich martwił.

Nałożyłem mu ręce na głowę i gdy tylko dokończyłem obrzęd, wstał do pozycji siedzącej, klasnął w dłonie, chwaląc Pana za uzdrowienie; chwilę później podniósł się z łóżka, wyszedł z kajuty i chodził po pokładzie.

Następnego ranka wszyscy byli zdumieni, widząc tego mężczyznę żywego i dziwili się, że jest w stanie wykonywać swoje obowiązki, tak jak zwykle to czynił. Każdy z marynarzy przysięgał, że to był cud; Święci, wiedząc, że tak było, cieszyli się i chwalili Pana; kapitan mocno w to wierzył i poczuł głęboką wdzięczność, a od tej chwili jego serce bardzo lgnęło do nas. Wyświadczał nam wszelkie przysługi i robił wszystko, co było w jego mocy, by nam dogadzać i nieprzerwanie troszczył się o nasze potrzeby, a także zachcianki; brał udział we wszystkich naszych spotkaniach, kupował i czytał nasze książki. Marynarze zachowywali się tak samo, a kiedy opuszczałem ich w Nowym Orleanie [w stanie Louisiana], obiecali mi, że zostaną ochrzczeni. Około rok później otrzymałem list od starszego oficera, który powiadomił mnie, że […] dotrzymali swojej obietnicy. Kapitan również zadeklarował swą chęć przyjęcia ewangelii w przyszłym czasie i życia pośród Świętych. Kiedy dotarliśmy do Nowego Orlealnu, uzdrowiony mężczyzna z obsługi pokładowej został ochrzczony; kiedy rozstawaliśmy się, podarował mi Biblię, którą mam do dziś”⁴⁰.

Starszy Snow napisał: „Kilku marynarzy płakało, kiedy na dobre opuszczaliśmy statek Swanton. Właściwie wszyscy byliśmy bardzo poruszeni”⁴¹. Z Nowego Orleanu Starszy Snow i towarzyszący mu Święci weszli na pokład promu i popłynęli wzdłuż rzeki Mississippi. 12 kwietnia 1843 r. przybyli do Nauvoo.

Po tym, jak Starszy Snow służył jako pełnoetatowy misjonarz przez większość czasu w ciągu siedmiu lat, zobaczył, że jego możliwości służby na jakiś czas uległy zmianie. Zimą 1843–1844 zarządcy lokalnej szkoły zaproponowali mu pracę nauczyciela. Przyjął propozycję, chociaż wiedział, że wielu uczniów „szczyci się znieważaniem nauczycieli i demolowaniem szkół”. Uznał, że sposobem na zdobycie szacunku uczniów jest właśnie okazywanie im szacunku. Jego siostra, Eliza, wspominała: „Zwracał się do tych chłopców tak, jak gdyby byli najbardziej szanowanymi dżentelmenami. […] Bardzo starał się okazywać im swoje zainteresowanie” i pragnienie pomagania im w nauce. […] W ten sposób, poprzez uprzejmość i perswazję, zyskał ich zaufanie; ich emocje się wyciszyły, a dzięki cierpliwym i nieustającym dążeniom ci pozbawieni skrupułów chuligani stali się pełnymi szacunku uczniami, a zanim semestr dobiegł końca, stali się pilnymi uczniami i mieli zaskakujące wyniki”⁴².

W 1844 r. Lorenzo Snow otrzymał nowe zadanie w Kościele. Został wyznaczony, aby pojechać do Ohio i nadzorować kampanię wyborczą Józefa Smitha na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Prorok był zawiedziony tym, jak są traktowani Święci w Dniach Ostatnich przez rząd USA. Pisał do ówczesnych kandydatów na urząd prezydenta, prosząc o określenie ich stanowiska względem Kościoła. Otrzymawszy niesatysfakcjonujące odpowiedzi, sam postanowił ubiegać się o prezydenturę.

Kworum Dwunastu Apostołów wyznaczyło Lorenza Snowa i innych ludzi, aby „utworzyli organizację polityczną w obrębie stanu Ohio mającą na celu promowanie kandydatury Józefa na prezydenta”⁴³. Czyniąc tak, uświadamiali ludziom, w jaki sposób prawa Świętych zagwarantowane przez konstytucję były łamane. Lorenzo powiedział, że to był dla niego „bardzo ciekawy czas”⁴⁴. Niektórzy ludzie stanowczo sprzeciwiali się kandydaturze Proroka, podczas gdy inni sądzili, że Józef Smith mógł poprowadzić naród do sukcesu i dobrobytu.

„Pośród tych rozbieżnych opinii — wspominał Lorenzo Snow — moja praca nagle dobiegła końca z powodu potwierdzonej wiadomości o mordzie dokonanym na Proroku i jego bracie Hyrumie”⁴⁵. Wrócił do Nauvoo „pogrążony w smutku”⁴⁶.

Nawet w tym czasie tragedii Święci pilnie pracowali nad budową królestwa Boga. Jak zauważył później Lorenzo Snow, „pod kierownictwem Wszechmogącego królestwo rozwijało się”⁴⁷. Święci nadal głosili ewangelię i wzmacniali siebie nawzajem, wspólnie pracując nad budową świątyni w swoim mieście.

Gdy Lorenzo Snow niegdyś zgromadził się ze Świętymi w Nauvoo, postanowił sobie, że nigdy się nie ożeni, a zamiast tego poświęci swoje życie głoszeniu ewangelii. Jego siostra, Eliza, zauważyła: „Jego pragnienie poświęcenia swojego czasu, talentów i wszystkiego, co posiadał, tej służbie, całkowicie go pochłaniało”. Sądził, że życie rodzinne w jakiś sposób „zmniejszyłoby jego przydatność” w pracy Pana⁴⁸.

Poglądy Lorenza na małżeństwo i rodzinę zaczęły ulegać zmianie w 1843 r., kiedy to rozmawiał sam na sam z Prorokiem Józefem Smithem na brzegu rzeki Mississippi. Prorok złożył swoje świadectwo na temat objawienia, jakie otrzymał w odniesieniu do wielożeństwa. Powiedział do Lorenza: „Pan umożliwi ci otrzymanie i przestrzeganie prawa Małżeństwa Celestialnego”⁴⁹. Otrzymawszy tę radę, Lorenzo Snow zaczął rozumieć, że małżeństwo jest przykazaniem od Pana i stanowi niezbędną cześć boskiego planu szczęścia.

W 1845 r. Lorenzo Snow zawarł małżeństwo poligamiczne, co było wówczas praktykowane w Kościele, biorąc ślub z Charlotte Squires i Mary Adaline Goddard. Później był zapieczętowany do kolejnych kobiet. Oddanie swoim żonom i dzieciom stało się częścią oddania pracy Pana.

Święci nie ustawali w budowaniu Królestwa Boga w Nauvoo, ale prześladowania również nie ustawały. W lutym 1846 r., podczas mroźnej zimy, motłoch zmusił ich do porzucenia domów i świątyni. Rozpoczęli długą wędrówkę na zachód w poszukiwaniu nowego domu.

Chociaż Lorenzo Snow wraz z rodziną i resztą świętych opuścił Nauvoo, dotarli oni do Doliny Jeziora Słonego dopiero ponad rok po przybyciu tam pierwszej kompanii pionierów. Podobnie, jak większość pierwszych pionierów Kościoła, zatrzymywali się w tymczasowych osadach znajdujących się po drodze. Lorenzo wraz ze swoją rodziną zatrzymał się na krótki czas w osadzie nazwanej Garden Grove w stanie Iowa, gdzie zbudowali oni drewniane domki dla Świętych, którzy mieli przybyć tam po nich. Stamtąd przenieśli się do osady zwanej Mount Pisgah, która również znajdowała się w stanie Iowa.

W Mount Pisgah Lorenzo pracował wraz ze swoją rodziną i innymi Świętymi, zaspokajając zarówno własne potrzeby, jak i potrzeby tych, którzy mieli przybyć tam po nich w drodze do Doliny Jeziora Słonego. Wybudowali drewniane domy, a nawet sadzili i uprawiali rośliny, wiedząc, że najprawdopodobniej inni zbiorą żniwa. Przez jakiś czas ich pobytu w Mount Pisgah Lorenzo był powołany, aby przewodzić tej osadzie. Kiedy smutek, choroby i śmierć dopadły ludzi, z jego rodziną włącznie, pilnie starał się dać ludziom nadzieję, pomagał im wzmacniać siebie nawzajem i pozostać posłusznymi przykazaniom Pana⁵⁰.

Wiosną 1848 r. Prezydent Brigham Young poinstruował Lorenza Snowa, aby opuścił Mount Pisgah i podróżował do Doliny Jeziora Słonego. Lorenzo ponownie otrzymał przywódcze stanowisko — tym razem jako przywódca kompanii pionierskich. Kompanie przybyły do Doliny Jeziora Słonego we wrześniu 1848 r.

12 lutego 1849 r. Lorenzo Snow otrzymał wiadomość, że miał uczestniczyć w spotkaniu Kworum Dwunastu Apostołów. Natychmiast przerwał czynność, którą akurat wykonywał i poszedł na spotkanie, które już się rozpoczęło. Po drodze zastanawiał się, dlaczego został wezwany do stawienia się przed Kworum Dwunastu. Był zakłopotany — czyżby oskarżano go o jakieś przewinienie? Wiedząc, że był wierny w wykonywaniu swoich obowiązków, odsunął od siebie ten niepokój. Nie miał jednak pojęcia, co mogło go czekać. Kiedy przybył na miejsce, był zaskoczony, dowiedziawszy się o powołaniu do służby jako członek tego kworum. Podczas tego samego spotkania on i trzej inni bracia — Starszy Charles C. Rich, Starszy Franklin D. Richards i Starszy Erastus Snow, jego daleki kuzyn — zostali ustanowieni Apostołami⁵¹.

Ustanowienie Lorenza Snowa do apostolstwa określiło resztę jego życia. Powołanie na jednego ze „specjalnych świadków imienia Chrystusa” (NiP 107:23) wpłynęło na wszystkie jego działania. Później wyraził swoje uczucia na temat indywidualnych obowiązków Apostoła tymi słowy:

„Po pierwsze, Apostoł musi posiadać boską wiedzę otrzymaną przez objawienie od Boga o tym, że Jezus żyje i jest Synem żyjącego Boga.

Po drugie, musi posiadać boskie upoważnienie, aby nadawać Ducha Świętego, który jest boską istotą, objawiającą sprawy Boga oraz jego wolę i cele, prowadząc do wszelkiej prawdy i objawiając rzeczy przyszłe, jak głosił Zbawiciel.

Po trzecie, jest upoważniony mocą Boga do dokonywania świętych obrzędów Ewangelii, których prawdziwość jest potwierdzana każdemu indywidualnie poprzez Boskie świadectwo. Tysiące ludzi mieszkających teraz w tych dolinach górskich, którzy otrzymali te obrzędy poprzez moją służbę, są teraz żyjącymi świadkami prawdziwości tego stwierdzenia”⁵².

Mając poczucie indywidualnej odpowiedzialności tego powołania, Starszy Snow miał również przekonanie o znaczeniu służby jako członek Kworum Dwunastu Apostołów: „My, Apostołowie, jesteśmy gotowi porzucić wszystko, co oddaliłoby nas od ścieżki obowiązku, abyśmy byli zjednoczeni tak, jak zjednoczona jest Rada Prezydenta Kościoła i abyśmy byli związani zasadą miłości, która łączy Syna Boga z Ojcem”⁵³.

Mając takie zrozumienie swojego osobistego powołania oraz misji Kworum Dwunastu, Starszy Lorenzo Snow poświęcił swoje życie budowaniu królestwa Boga na ziemi. Przyjął powołanie do służby o szerokim zakresie i zasięgu.

2 września 1898 roku Prezydent Wilford zmarł po tym, jak służył jako Prezydent Kościoła ponad dziewięć lat. Prezydent Lorenzo Snow, który wówczas służył jako Prezydent Kworum Dwunastu Apostołów, przebywał właśnie w Brigham City, kiedy usłyszał tę wiadomość. Wsiadł do pociągu do Salt Lake City tak szybko, jak mógł, wiedząc, że odpowiedzialność za przywództwo w Kościele spoczywa teraz na Kworum Dwunastu Apostołów.

Czując swoją nieudolność, a jednocześnie gotowość do podążania za wolą Pana, Prezydent Snow udał się do Świątyni Salt Lake i modlił się. W odpowiedzi na swoją modlitwę, nawiedził go sam Pan. Prezydent Snow później świadczył, że „zobaczył Zbawiciela […] w Świątyni i rozmawiał z Nim twarzą w twarz”. Pan powiedział mu, aby natychmiast zaczął reorganizować Radę Prezydenta Kościoła i nie zwlekał, jak miało to miejsce, kiedy umierali poprzedni Prezydenci Kościoła⁷². Prezydent Snow został poparty przez Kworum Dwunastu Apostołów jako Prezydent Kościoła dnia 13 września 1898 r., po czym rozpoczął swoją służbę jako Prezydent. Został poparty przez ogół członków Kościoła 9 października i wyświęcony jako piąty Prezydent Kościoła 10 października.

Poprzez przykład Prezydenta Snowa i objawienia, jakie otrzymał, Święci w Dniach Ostatnich zaczęli postrzegać go jako swojego proroka. Ludzie innych wyznań również zaczęli go szanować i widzieć w nim prawdziwego człowieka Boga.