Nawrócenie
„Albowiem zamysł ciała, to śmierć — jak powiedział Apostoł Paweł — a zamysł Ducha, to życie i pokój” (List do Rzymian 8:6; zob. także 2 Nefi 9:39). Jako że znajdujemy się w upadłym stanie, często zmagamy się z pokusami i czasami poddajemy się im, „ulegając pragnieniom ciała i zła, które w nim jest” (2 Nefi 2:29; zob. także „Upadek”, str. 169–172 w tej książce). Abyśmy mogli otrzymać błogosławieństwo życia wiecznego, musimy mieć „zamysł Ducha” i pokonywać nasze nieprawe pragnienia. Musimy się zmieniać. Dokładniej mówiąc, musimy być przemienieni czyli nawróceni dzięki mocy Zadośćuczynienia Zbawiciela i dzięki mocy Ducha Świętego. Proces ten nazywa się nawróceniem.
Nawrócenie obejmuje zmianę zachowania, ale przemiana ta zachodzi głębiej. Zmienia się sama nasza natura. Jest to tak znamienna przemiana, że Pan i Jego prorocy mówią o niej: ponowne narodziny, przemiana serca i chrzest ogniem. Pan powiedział:
„Nie dziw się, że wszyscy ludzie: mężczyźni i kobiety wszystkich narodów, plemion, języków i ludów, potrzebują się ponownie narodzić, to jest narodzić się z Boga przechodząc z przyziemnego i upadłego stanu w stan prawości, dostępując odkupienia przez Boga i stając się Jego synami i córkami.
I tak zaczynają oni nowe życie, a jeśli tego nie uczynią, w żaden sposób nie odziedziczą królestwa Bożego” (Mosjasz 27:25–26).
Proces nawrócenia
Nawrócenie to proces, a nie pojedyncze wydarzenie. Stajesz się nawróconym w wyniku swoich prawych wysiłków zmierzających do naśladowania Zbawiciela. Obejmują one pogłębianie wiary w Jezusa Chrystusa, odpokutowanie za grzechy, przyjęcie chrztu, otrzymanie daru Ducha Świętego i wytrwanie w wierze do końca.
Mimo że nawrócenie jest czymś cudownym i zmieniającym życie, jest to cichy cud. Ukazanie się aniołów czy inne spektakularne wydarzenia nie powodują nawrócenia. Nawet Alma, który widział anioła, nawrócił się jedynie po tym, jak „[pościł] i [modlił] się przez wiele dni, aby zdobyć świadectwo o prawdzie” (Alma 5:46). A Paweł, który widział zmartwychwstałego Zbawiciela, nauczał, że „nikt nie może rzec: Jezus jest Panem, chyba tylko w Duchu Świętym” (I List do Koryntian 12:3).
Jako że nawrócenie jest cichym, stałym procesem, możesz nawrócić się i nie zdawać sobie z tego sprawy. Możesz być jak Lamanici, którzy „ze względu na ich wiarę [w Chrystusa], gdy się nawrócili […] zostali ochrzczeni ogniem Ducha Świętego, a nie wiedzieli o tym” (3 Nefi 9:20). Twoje ciągłe wysiłki, zmierzające do pogłębiania wiary i naśladowania Zbawiciela, doprowadzą cię do głębszego nawrócenia.
Cechy charakterystyczne ludzi, którzy się nawrócili
Księga Mormona opisuje ludzi, którzy nawrócili się do Pana:
Pragną czynić dobro. Lud króla Beniamina oświadczył: „Duch Pana Wszechmogącego uczynił w naszych sercach wielką przemianę, że nie mamy więcej pragnienia czynienia zła, lecz pragnienie czynienia zawsze dobra” (Mosjasz 5:2). Alma mówił o ludziach, którzy „nie mogli patrzeć na grzech bez odrazy” (Alma 13:12).
Nie buntują się przeciwko Panu. Mormon opowiedział o grupie Lamanitów, którzy stali się niegodziwi i krwiożerczy, ale którzy „nawrócili się do Pana” (Alma 23:6). Lud ten zmienił swą nazwę na Anti-Nefi-Lehitów i „stali się sprawied-liwym ludem, odłożyli broń swego buntu i nie występowali więcej przeciwko Bogu ani przeciwko żadnemu ze swych braci” (Alma 23:7).
Dzielą się ewangelią. Enos, Alma Starszy, Alma Młodszy, synowie Mosjasza, Amulek i Zeezrom poświęcili się głoszeniu ewangelii po swoim nawróceniu do Pana (zob. Enos 1:26; Mosjasz 18:1; Mosjasz 27:32–37; Alma 10:1–12; 15:12).
Przepełnieni są miłością. Po tym, jak zmartwychwstały Zbawiciel odwiedził ludzi w Ameryce, „wszyscy w całym kraju, zarówno Nefici jak i Lamanici, nawrócili się do Pana. Zaprzestali walk i sporów i postępowali uczciwie między sobą. […]
I ludzie w całym kraju nie spierali się między sobą, żywiąc w sercu miłość Bożą.
Nie było pośród nich zawiści, zatargów, zamieszek, rozpusty, kłamstw, morderstw czy rozwiązłości. I żaden lud stworzony ręką Boga nie mógł być tak szczęśliwy jak oni.
I nie mieli spiskowców, morderców, Lamanitów czy też ludu o innej nazwie, gdyż stanowili jedność jako dzieci Chrystusa mające odziedziczyć królestwo Boże” (4 Nefi 1:2, 15–17).
Pragnienie większego nawrócenia
Na tobie w pierwszym rzędzie spoczywa odpowiedzialność za własne nawrócenie. Nikt nie może nawrócić się za ciebie, ani nikt nie może zmusić cię, byś się nawrócił. Jednakże inne osoby mogą pomóc ci w tym procesie. Ucz się z prawych przykładów członków rodziny, przywódców i nauczycieli w Kościele oraz od mężczyzn i kobiet z pism świętych.
Kiedy będziesz starał się naśladować doskonały przykład Zbawiciela, wzrośnie możliwość doświadczenia potężnej przemiany serca. Studiuj pisma święte, módl się z wiarą, przestrzegaj przykazań i staraj się o stałe towarzystwo Ducha Świętego. Kiedy będziesz robił postępy w procesie nawrócenia, doświadczysz „wielkiej radości”, podobnie jak lud króla Beniamina, kiedy Duch „uczynił w [ich] sercach wielką przemianę” (zob. Mosjasz 5:2, 4). Będziesz mógł postąpić wedle rady króla Beniamina, byś był „[wytrwały] i [niezachwiany] czyniąc zawsze wiele dobra, aby Chrystus, Pan Bóg Wszechmogący, mógł zapieczętować [cię] jako [swojego], [abyś mógł] być [wzięty] do nieba i dostąpić wiecznego zbawienia i życia wiecznego” (Mosjasz 5:15).
Dodatkowe źródła: Ew. Mateusza 18:3; Ew. Łukasza 22:32; Alma 5:7–14
Zobacz także: Chrzest; Duch Święty; Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa; Zbawienie