Kapłaństwo

Bóg udziela upoważnienia kapłańskiego godnym, należącym do Kościoła mężczyznom, aby mogli działać w Jego imię dla zbawienia Jego dzieci. Posiadacze kapłaństwa mogą być upoważnieni do głoszenia ewangelii, udzielania obrzędów zbawienia oraz zarządzania królestwem Bożym na Ziemi.

Mężczyźni, którzy są członkami Kościoła, mogą rozpocząć swą służbę kapłańską, kiedy osiągną wiek 12 lat. Rozpoczynają, dzierżąc Kapłaństwa Aarona, a później mogą kwalifikować się do nadania im Kapłaństwa Melchizedeka. Obejmują oni różne urzędy w kapłaństwie, takie jak: urząd diakona, nauczyciela czy kapłana w Kapłaństwie Aarona oraz starszego i wyższego kapłana w Kapłaństwie Melchizedeka, na różnych etapach swojego życia oraz wtedy gdy przygotowują się na przyjęcie różnych obowiązków. (Więcej informacji na temat Kapłaństwa Aarona i Kapłaństwa Melchizedeka znajduje się na str. 52–54 oraz 54–55.

Aby mężczyzna, będący członkiem Kościoła, mógł dzierżyć kapłaństwo, upoważniony posiadacz kapłaństwa musi mu je nadać i ustanowić go na urząd w tym kapłaństwie (zob. List do Hebrajczyków 5:4; NiP 42:11; Zasady Wiary 1:5).

Chociaż upoważnienie kapłańskie nadawane jest w Kościele jedynie mężczyznom, błogosławieństwa kapłaństwa są dostępne dla wszystkich — dla mężczyzn, kobiet i dzieci. Wszyscy czerpiemy korzyści z wpływu prawego przywództwa kapłańskiego i wszyscy mamy przywilej otrzymania obrzędów kapłańskich niezbędnych do zbawienia.

Najważniejsze okoliczności posługiwania się kapłaństwem mają miejsce na łonie rodziny. Każdy mąż i ojciec w Kościele powinien starać się żyć tak, aby być godnym posiadania Kapłaństwa Melchizedeka. Wraz z żoną, która jest jego równym partnerem, przewodzi w prawości i miłości, służąc jako duchowy przywódca rodziny. Przewodzi rodzinie w regularnej modlitwie, studiowaniu pism świętych oraz podczas domowych wieczorów rodzinnych. Współpracuje z żoną, by nauczać dzieci i pomagać im przygotować się na przyjęcie obrzędów zbawienia (zob. NiP 68:25–28). Udziela kapłańskich błogosławieństw rady, uzdrowienia i pocieszenia.

Wielu członków nie ma w swoich domach wiernego posiadacza Kapłaństwa Melchizedeka, jednakże dzięki służbie nauczycieli domowych i przywódców kapłańskich wszys-cy członkowie Kościoła mogą cieszyć się błogosławieństwami mocy kapłańskiej w swoim życiu.

Kworum kapłańskie to zorganizowana grupa braci, którzy zajmują ten sam urząd kapłański. Nadrzędnymi celami kworów jest służenie innym, budowanie poczucia jedności i braterstwa oraz wzajemne szkolenie się w kwestii doktryn, zasad i obowiązków.

Kwora istnieją na wszystkich poziomach organizacji Kościoła. Prezydent Kościoła i jego doradcy tworzą Kworum Rady Prezydenta Kościoła. Również Dwunastu Apostołów posiada własne kworum. Siedemdziesiąci — zarówno z Władz Naczelnych jak i z Władz Obszaru — są zorganizowani w kwora. Każdy prezydent palika przewodniczy kworum wyższych kapłanów, do którego należą wszyscy wyżsi kapłani w paliku. Każdy okręg lub gmina zazwyczaj ma kworum starszych, kapłanów, nauczycieli i diakonów. Wyżsi kapłani również zorganizowani są w okręgach, służąc w grupach wyższych kapłanów.

Od chwili, kiedy posiadacze kapłaństwa są ustanowieni na urząd nauczyciela, mają możliwość i obowiązek służyć jako nauczyciele domowi. W ten sposób pracują nad wypełnieniem swojego obowiązku, którym jest „zawsze dawać baczenie nad wiernymi, być z nimi i wzmacniać ich” (NiP 20:53).

Na nauczycielach domowych spoczywa święty obowiązek, by być pierwszym kościelnym źródłem niesienia pomocy pojedynczym osobom i rodzinom. Przynajmniej raz w miesiącu odwiedzają wyznaczonych im członków. Służąc i odwiedzając wyznaczonych członków, wspierają rodziców w ich obowiązkach, nauczają ewangelii każdego członka rodziny, pielęgnują przyjaźnie oraz pomagają im przygotować się na otrzymanie obrzędów świątynnych i żyć tak, by byli godnymi błogosławieństw ewangelii.

Przywódcy w okręgach i gminach upewniają się, czy każda rodzina lub osoba ma przydzielonych nauczycieli domowych. Sprawdzają pracę nauczycieli domowych, by pomóc w zaspokojeniu duchowych i doczesnych potrzeb każdego członka.

Ci, którzy dzierżą klucze kapłańskie, zarządzają korzystaniem z upoważnienia kapłańskiego w Kościele (zob. NiP 65:2; 124:123). Ci, którzy posiadają klucze kapłańskie, mają prawo przewodniczyć Kościołowi i kierować nim w ramach określonej jurysdykcji. Biskup, na przykład, posiada klucze kapłańskie, które umożliwiają mu przewodniczenie w jego okręgu. A zatem, kiedy dziecko w okręgu przygotowuje się do chrztu, osoba dokonująca chrztu dziecka musi otrzymać pozwolenie od biskupa.

Jezus Chrystus dzierży wszystkie klucze kapłaństwa. Dał Swoim Apostołom klucze, które są konieczne do zarządzania Jego Kościołem. Jedynie apostoł–senior, czyli Prezydent Kościoła, może używać (lub upoważnić inną osobę do użycia) tych kluczy, aby zarządzać całym Kościołem (zob. NiP 43:1–4; 81:2; 132:7).

Prezydent Kościoła przekazuje klucze kapłańskie innym przywódcom kapłańskim, aby mogli przewodniczyć na swoich obszarach odpowiedzialności. Klucze kapłańskie nadawane są prezydentom świątyń, misji, palików i dystryktów, biskupom, prezydentom gmin oraz prezydentom kworów. Osoba, która służy na jednym z tych stanowisk, dzierży te klucze do czasu, gdy zostanie odwołana. Doradcy nie otrzymują kluczy, ale otrzymują upoważnienie i spoczywa na nich odpowiedzialność poprzez powołanie i wyznaczenie zadań.

Jeśli jesteś posiadaczem kapłaństwa, pamiętaj, że kapłaństwo powinno być częścią ciebie cały czas i w każdych okolicznościach. Nie jest podobne do peleryny, którą możesz założyć i zdjąć zależnie od swej woli. Każde ustanowienie na urząd kapłański jest powołaniem do trwającej całe życie służby, której towarzyszy obietnica, że Pan wyszkoli cię do Jego pracy, stosownie do twej wierności.

Musisz być godny, abyś mógł otrzymać moc kapłańską i korzystać z niej. Słowa, które wypowiadasz i codzienne zachowanie wpływają na twoją zdolność do służby. Twoje publiczne zachowanie musi być bez zarzutu. Twoje zachowanie na osobności jest jeszcze ważniejsze. Pan oświadczył poprzez Proroka Józefa Smitha, że „prawa kapłaństwa są nierozerwalnie związane z mocami niebieskimi, i że moce niebieskie nie mogą być kontrolowane ni manipulowane w żaden inny sposób, lecz tylko według zasad prawości” (NiP 121:36). Ostrzegał posiadaczy kapłaństwa:

„Kiedy usiłujemy zakryć nasze grzechy, czy zadowolić pychę naszą, naszą próżną ambicję, lub wywierać kontrolę czy panowanie czy przymus nad duszami dzieci ludzkich, w jakimkolwiek stopniu niesprawiedliwości, oto niebiosa wycofują się; zasmucony jest Duch Pański; a kiedy jest wycofany, Amen kapłaństwu czyli władzy tego człowieka. Oto zanim się spostrzeże, jest pozostawiony sam sobie” (NiP 121:37–38).

Nie możesz wykorzystywać jakiejkolwiek mocy czy wpływu kapłaństwa, jak tylko „przez perswazję, przez cierpliwość, przez delikatność i łagodność, i nieudawaną miłość; Przez dobroć i samą wiedzę, które wielce powiększą duszę bez obłudy i bez przewrotności”. Jeśli jesteś „natchniony przez Ducha Świętego”, by napomnieć kogoś, okaż potem „zwiększoną miłość temu, którego upomniałeś, aby cię nie poczytał za swego wroga; Aby wiedział, że twoja wierność silniejsza jest od pęt śmierci” (NiP 121:41–44).

Kiedy korzystasz z kapłaństwa w prawy sposób i w duchu miłości, odnajdziesz radość w służbie, będąc narzędziem w rękach Pana. Powiedział On:

„Niechaj trzewia wasze także będą pełne miłosierdzia dla wszystkich ludzi, i dla domowników wiary, i niechaj cnota nieprzerwanie ozdabia wasze myśli; wówczas wasza pewność siebie wzmocni się w obecności Boga; a doktryna kapłaństwa osiądzie na duszy twojej niczym rosa z nieba.

Duch Święty będzie twoim stałym towarzyszem, a berło twoje niezmiennym berłem sprawiedliwości i prawdy; a panowanie twoje będzie wiecznym panowaniem, i bez użycia przymusu przypłynie do ciebie na wieki wieków” (NiP 121:45–46).

Dodatkowe źródła: Ew. Jana 15:16; Dzieje Apostolskie 8:14–20; List Jakuba 5:14–15; NiP 13; 20; 84; 107; Józef Smith — Historia 1:68–73

Zobacz także: Administracja Kościoła; Kapłaństwo Aarona; Kapłaństwo Melchizedeka; Obrzędy; Przywrócenie ewangelii