Usa ka Lingkuranan diha sa Salo-salo sa Pamanhunon

Ang pagtambong sa usa ka salo-salo sa kasal nga nag-inusara dili sa kanunay komportable. Apan sa dihang ang usa ka dugay na nga higala midapit kanako sa panihapon sa iyang kasal, kahibalo ko nga dili nako pakyason ang kahigayunan sa pagsaulog uban kaniya ug sa iyang bag-ong pangasaw-unon.

Sa adlaw sa kasal, miabut ko sa wala pa lang gyud magsugod ang panihapon. Nakakita ko og usa ka bakante nga lingkuranan ug nangutana sa usa sa mga babaye sa lamesa kon aduna bay naglingkod.

“Anhi ba gyud ka dinhi?” siya nangutana, nagtan-aw kanako nga masuspitsahon.

Wala koy ideya unsay nakapahimo kaniya sa pagpangutana—o sa paagi nga siya nangutana. Walay tawo ang nagsusi sa listahan sa bisita. Ang lingkuranan wala gi-assigned daan. Miabut ko sa ensaktong oras ug nagsinina og husto. Unsa kaha ang problema?

Gikuyawan kong mipahiyum. “Higala ko sa pamanhunon,” gipasaligan nako siya. Siya mitando, busa milingkod ko ug naningkamot sa paghimo og mahigalaong pakighinabi uban sa unom ka managtiayon sa lamesa. Ang pagka dili komportable nga akong gibati sa sinugdanan mas migrabe tungod sa nadawat nakong “pag-abi-abi”. Desperado kong nagpangita og tawo sa lawak—bisan kinsa—nga akong nailhan, apan gawas sa pamanhunon, wala gyuy pamilyar nga nawong bisan asa.

Apan kini dayon ang nahitabo. Ang akong higala, naglingkod tapad sa iyang pangasaw-unon diha sa atubangan sa puno sa mga tawo nga hawanan, mibarug. Sa iyang pagbuhat sa ingon, iya kong nakita sa pikas bahin sa lawak. Siya mihunong og kadiyot, mipahiyum, ug mibutang sa iyang kamot sa iyang dughan nga daw miingon, “Salamat sa pagtambong. Nasayud ko nga nagsakripisyo ka aron makaanhi. Kini dako kaayo og kahulugan nga makauban ka namo.”

Usa ka pagbati sa kahupay ug kalipay ang misanap kanako. Bisan unsa pa man ang gihunahuna sa uban, sumala sa pagbana-bana sa pamanhunon, ako apil. Nagpahiyum ko samtang naglantaw sa iyang panlihok. Naglaum ko nga ang akong higala masayud unsa nako ka gusto nga magsaulog ug moapil sa hingpit nga kalipay niya ug sa iyang asawa. Bisan unsa nga pagkabakikaw [social akwardness] nga akong gibati nawala niadtong 10 segundos nga pagbinayloay, ug migahin ko sa nahabiling panahon sa gabii nga may pagsalig.

Daghang mga adlaw ang milabay, sa pag-andam sa pagtudlo og leksyon sa Relief Society, nagtuon ko sa Mateo 22 ug nagbasa kabahin sa usa ka hari nga nag-andam og salo-salo sa kaminyoon alang sa iyang anak nga lalaki, kinsa nagrepresentar sa Manluluwas. Kabahin niining mga bersekulo sa kasulatan, si Propeta Joseph Smith mitudlo: “Kadtong kinsa nagsunod sa mga sugo sa Ginoo ug maglakaw sa Iyang pamalaod hangtud sa katapusan, mao lamang ang mga tawo nga pagatugotan sa paglingkod dinha niining mahimayaon nga salo-salo. … Kadtong kinsa mihupot sa tinuohan pagakoronahan uban sa korona sa pagkamatarung, pagasul-uban sa puti nga saput; pagadawaton sa salo-salo sa kasal; luwason gikan sa matag kasakit, ug magamando uban ni Kristo dinhi sa yuta.”¹ Kana nga saad gamhanan bisan kanus-a, ug kini espesyal kanako tungod sa akong kasinatian sa bag-ohay lang milabay nga semana.

Samtang nagtudlo ko sa leksyon, ako nakaamgo nga ang pagkamasulundon mao lang ang kinahanglanon sa pagdawat sa imbitasyon gikan ni Jesukristo aron sa paglipay uban Kaniya, aron adunay luna sa Iyang salo-salo. Ug kana nga salo-salo mao ang mga bisita kinahanglan dili mobati og kaulaw tungod kay sila apil. Bisan tuod layo pa kaayo ko sa pagkahingpit sa akong pagkamasulundon, naglaum ko nga moabut ang adlaw nga makasarang sa pakigkita sa Pamanhunon ug uban sa kamot diha sa dughan—usa ka kasingkasing nga masulundon sa Iyang kabubut-on—makasulti nga, “Malipayon ko kaayo nga nakaanhi.”