Palihug Pagpadala og usa ka Tawo

Panahon sa akong lisud nga pagmabdos sa akong ikaduhang anak, gikinahanglan ko nga motumar og tambal aron dili makuhaan. Ang tambal mopagrabe sa akong mga pagbati sa kakapoy ug kalipong.

Ang nakalisud pa gayud sa sitwasyon, ang akong bana nagtrabaho og 15 ka oras matag adlaw, naningkamot og maayo aron sa pagpadayon sa iyang malampuson nga bag-ong negosyo; bag-ohay lang kaming namalhin sa usa ka lungsod; ug ang akong ginikanan nagpuyo 400 ka milya (640 km) ang gilay-on. Wala koy kaila, naghigda lang sa higdaanan, ug kinahanglang moamuma pa sa usa ka gamayng bata. Gibati nako ang kahadlok ug pag-inusara.

Niini nga kahimtang miduol ko ngadto sa Usa nga akong nasayran nga dili mopakyas kanako—ang akong Langitnong Amahan. Miluhod ko sa kilid sa akong higdaanan ug nag-ampo, “Langitnong Amahan, nasayud ko nga misaad ko sulod sa mga katuigan nga ako mobalik sa simbahan, ug sa akong hunahuna andam na ko karon. Apan wala koy kaisug sa pagbuhat niini nga mag-inusara. Palihug mahimo bang mopadala Ikaw og usa ka tawo nga modapit kanako sa simbahan.”

Pagkasunod adlaw mibagting ang doorbell. Naghigda ko sa lingkuranan nga nagsul-ob sa akong pajama diha sa nagkayamukat nga sala ug mibati nga nalipong, mao nga wala ko mobangon aron ablihan ang pultahan. Pipila ka minutos ang nakalabay misantup kini kanako: unsa kaha kon kanang doorbell mao ang tubag sa akong mga pag-ampo ug adunay usa ka tawo nga mianhi aron sa pagdapit kanako sa simbahan?

Mibalik ko sa akong kwarto, miluhod pag-usab, ug nag-ampo, “Langitnong Amahan, pasayloa gayud ako nga wala nako ablihi ang pultahan. Kon Ikaw mopadala og usa ka tawo aron sa pagpakigsulti kanako, mosaad ko nga mangandam ko alang kanila ugma kon Ikaw mopadala nila og balik.”

Pagkasunod adlaw mibangon ko, naligo, nagsul-ob og tarung, ug gigahin ang adlaw sa pagpanglimpyo sa balay. Dayon mapailubon ko nga naghulat nga mobagting og usab ang doorbell. Mao gayud. Sa dihang giablihan ko kini, nakita nako ang duha ka mga babaye nga nagbarug sa may pultahan.

“Kami ang imong mga visiting teacher,” miingon sila. “Kahibalo ka ba kon unsa ang visiting teaching?”

“Oo, nahibalo ko,” ako mitubag, nalipay nga sila mibalik. “Sulod.”

Usa niadto nga mga visiting teacher, ang presidente sa Primary, misugod sa paghapit kanunay aron pagsiguro nga maayo ra ko. Siya mitanyag gani nga dad-on ang akong anak ngadto sa simbahan ug mopahiluna og mga pagbisita gikan sa full-time nga mga misyonaryo. Ang mga pagbisita mipalig-on sa akong pagpamatuod ug mihatag kanako og kaisug nga mobalik sa simbahan.

Dili ko makatuo nga nagpuyo ko sulod sa daghang katuigan nga walay pag-ampo ngadto sa Langitnong Amahan ug pagdawat sa Iyang kasigurohan ug paggiya. Usa gayud kini ka panalangin nga anaa ang Manluluwas nga nagtabang sa pagpas-an sa akong mga palas-anon uban sa Iyang gugma ug kalooy. Ako nahimong mas maayo nga tawo tungod sa Iyang gugma, ug gibati nako nga nag-anam-anam og kahisama sa tawo nga ako mao kaniadto sa dihang nagtambongan ako sa simbahan sa batan-on pa ko.

Gipakita sa Langitnong Amahan kanako nga diha Kaniya ang tanang mga butang mahimo. Ang gipangayo lamang Niya kanato mao nga kita adunay hugot nga pagtuo sa Iyang abilidad sa pagtubag sa atong mga pag-ampo.