ពិចារណាពីផ្លូវដែលជើងឯងដើរ
ដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន
នៅពេលយើងមើលទៅព្រះយេស៊ូវជាគំរូរបស់យើង ហើយនៅពេលយើងដើរតាមដានព្រះបាទាទ្រង់ នោះយើងអាចត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងដោយសុវត្ថិភាព ។
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំរាបសារ ពេលឈរចំពោះបងប្អូននៅព្រឹកនេះ ។ ខ្ញុំសុំឲ្យសេចក្ដីជំនឿ និងការអធិស្ឋានរបស់អ្នកធ្វើឡើងជំនួសខ្ញុំ ពេលខ្ញុំចែកចាយសារលិខិតខ្ញុំនឹងអ្នករាល់គ្នា ។
យើងទាំងអស់គ្នា បានចាប់ផ្ដើមការធ្វើដំណើរដ៏អស្ចារ្យ និងសំខាន់ ពេលយើងចាកចេញពីពិភពវិញ្ញាណ ហើយចូលមកផែនដីនេះ ដែលជាស្ថានភាពលំបាក ដែលហៅថាជីវិតរមែងស្លាប់ ។ គោលបំណងសំខាន់នៃជីវិតរបស់យើងលើផែនដី គឺដើម្បីទទួលរូបកាយជាសាច់ និងឆ្អឹង ដើម្បីទទួលបទពិសោធន៍ ដែលអាចកើតមានឡើង តែតាមរយៈការឃ្លាតពីព្រះបិតាមាតាសួគ៌ ដើម្បីមើលថាតើយើងនឹងរក្សាបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយឬទេ ។ នៅក្នុង គម្ពីរអ័ប្រាហាំ ជំពូក 3 យើងអានថា ៖ « យើងនឹងសាកល្បងពួកគេមើល បើសិនជាពួកគេ នឹងប្រព្រឹត្តនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះរបស់ពួកគេ នឹងបញ្ជាដល់ពួកគេ » ។1
នៅពេលយើងមកកាន់ផែនដី យើងនាំមកជាមួយយើងនូវអំណោយទានដ៏អស្ចារ្យនោះពីព្រះ-- គឺសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើង ។ យើងមានឯកសិទ្ធិជ្រើសរើសរាប់ពាន់វិធីសម្រាប់ខ្លួនយើង ។ នៅទីនេះ យើងរៀនចេញមកពីតម្រូវការដ៏ពិបាកក្នុងបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ។ យើងដឹងរវាងល្អ និង អាក្រក់ ។ យើងញែកដឹងអ្វីល្វីងជូរចត់ និង ផ្អែមល្ហែម ។ យើងរៀនថា ការសម្រេចចិត្ត កំណត់ជោគវាសនា ។
ខ្ញុំជឿជាក់ថា យើងចាកចេញពីព្រះវរបិតា ដោយមាននូវបំណងប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំងថា ចង់ត្រឡប់ទៅទ្រង់វិញ ដើម្បីយើងអាចទទួលបានការលើកតម្កើង ដែលទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់យើង ដែលយើងផ្ទាល់ចង់បានយ៉ាងខ្លាំងនោះ ។ ទោះជាយើងទុកឲ្យនៅទីនេះដើម្បីស្វែងរក ហើយដើរតាមផ្លូវដែលនឹងនាំយើងត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងក្ដី ក៏ទ្រង់ពុំបានបញ្ជូនយើងឲ្យមកទីនេះ ដោយគ្មានការដឹកនាំ និងការណែនាំនោះដែរ ។ តែទ្រង់បានប្រទានឧបករណ៍ដែលយើងត្រូវការ ហើយទ្រង់នឹងជួយយើង ពេលយើងស្វែងរកជំនួយរបស់ទ្រង់ ហើយព្យាយាមធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ក្នុងអំណាចយើង ដើម្បីស៊ូទ្រាំដល់ទីបញ្ចប់ ហើយទទួលជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។
ដើម្បីជួយដឹកនាំយើង នោះយើងមានបន្ទូលរបស់ព្រះ និងព្រះរាជបុត្រានៃទ្រង់ នៅក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធរបស់យើង ។ យើងមានដំបូន្មាន និងការបង្រៀនរបស់ពួកព្យាការីនៃព្រះ ។ ដែលសំខាន់បំផុតនោះ យើងត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យនូវគំរូដ៏ឥតខ្ចោះមួយដើម្បីធ្វើតាម-- គំរូនៃព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង-- ហើយយើងត្រូវបានណែនាំឲ្យធ្វើតាមគំរូនោះ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្ទាល់ទ្រង់មានបន្ទូលថា ៖ « ចូរមកតាមខ្ញុំចុះ »។2 «អ្វីៗដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញយើងធ្វើជាយ៉ាងណា នោះអ្នកត្រូវធ្វើតាមយ៉ាងនោះដែរ » 3 ទ្រង់បានសួរសំណួរថា « តើអ្នករាល់គ្នាគួរធ្វើជាមនុស្សបែបណាទៅ ? » រួចទ្រង់បានឆ្លើយថា « យើងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ត្រូវឲ្យបានដូចជាយើង »។4 « ទ្រង់បានគូសដាន និងដឹកនាំផ្លូវ »។5
នៅពេលយើងមើលទៅព្រះយេស៊ូវជាគំរូរបស់យើង ហើយនៅពេលយើងដើរតាមដានព្រះបាទាទ្រង់ នោះយើងអាចត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងដោយសុវត្ថិភាព ដើម្បីរស់នៅជាមួយទ្រង់ជារៀងរហូត ។ ព្យាការី នីហ្វៃ បានថ្លែងថា « លើកលែងតែអ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត ដោយធ្វើតាមគំរូនៃព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅនោះ អ្នកនោះនឹងពុំអាចបានសង្គ្រោះឡើយ » ។6
មានស្ត្រីម្នាក់ រាល់ពេលដែលនាងរៀបរាប់ពីបទពិសោធន៍ដែលនាងមាន អំឡុងពេលទៅទស្សនាដែនដីបរិសុទ្ធ នោះនាងនឹងប្រកាសថា « ខ្ញុំបានដើរនៅត្រង់កន្លែងដែលទ្រង់បានដើរហើយ!»
នាងបាននៅទីតាំងដែលព្រះយេស៊ូវបានរស់នៅ និងបង្រៀន ។ ប្រហែលជានាងឈរនៅលើថ្មមួយ ដែលទ្រង់ធ្លាប់ឈរ ឬមើលទៅជួរភ្នំ ដូចដែលទ្រង់បានទតមើលដែរហើយមើលទៅ ។ បទពិសោធន៍ទាំងឡាយ គឺអស្ចារ្យចំពោះនាង ប៉ុន្ដែការដើរខាងរូបកាយនៅត្រង់ កន្លែង ដែលព្រះយេស៊ូវបានយាង គឺមិនសូវសំខាន់ជាងការដើរ ដូចជា ទ្រង់បានយាងនោះទេ ។ ការខំប្រឹងធ្វើតាមសកម្មភាពទ្រង់ ហើយដើរតាមគំរូទ្រង់ គឺសំខាន់ខ្លាំងជាងការព្យាយាមដើម្បីរកស្នាមដានដែលទ្រង់ធ្លាប់យាងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។
នៅពេលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការអញ្ជើញដល់បុរសអ្នកមានម្នាក់ឲ្យ « មកតាមខ្ញុំចុះ »7 នោះទ្រង់ពុំគ្រាន់តែចង់ឲ្យបុរសអ្នកមាននោះ ដើរតាមទ្រង់ចុះឡើងភ្នំ និងជ្រលងនានានៅតាមទីជនបទទេ។
យើងពុំចាំបាច់ដើរតាមឆ្នេរសមុទ្រកាលីឡេ ឬដើរតាមភ្នំយូដា ដើម្បីដើរត្រង់កន្លែងដែលទ្រង់បានយាងនោះទេ ។ យើងទាំងអស់គ្នា អាចដើរលើផ្លូវដែលទ្រង់បានយាង ដោយមានបន្ទូលរបស់ទ្រង់ឮនៅនឹងត្រចៀកយើង ដោយមានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ពេញក្នុងដួងចិត្តយើង ហើយមានការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ដឹកនាំជីវិតយើង ពេលយើងជ្រើសរើសដើរតាមទ្រង់ កាលយើងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ គំរូទ្រង់ បំភ្លឺផ្លូវ ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា « ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត និងជាជីវិត » ។8
បើយើងពិនិត្យមើលផ្លូវដែលព្រះយេស៊ូវបានយាង នោះយើងនឹងឃើញថា ទ្រង់បានយាងឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាច្រើនដូចគ្នាដែលយើងនឹងជួបក្នុងជីវិតផងដែរ ។
ឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវ បានយាងតាមផ្លូវនៃការខកចិត្ត ។ ទោះជាទ្រង់ជួបការខកចិត្តជាច្រើនក្ដី អារម្មណ៍ដ៏រំជួលបំផុតមួយ បានបង្ហាញនៅក្នុងការទួញសោករបស់ទ្រង់ចំពោះទីក្រុងយេរូសាឡិម ពេលទ្រង់បានបញ្ចប់ការបម្រើជាសារធារណៈរបស់ទ្រង់ ។ កូនចៅនៃអ៊ីស្រាអែល បានបដិសេធសុវត្ថិភាពនៃស្លាបការពារ ដែលទ្រង់បានផ្ដល់ឲ្យពួកគេ ។ ពេលទ្រង់ទតមើលទៅទីក្រុង ដែលនឹងត្រូវបានបោះបង់ចោលក្នុងការបំផ្លិចបំផ្លាញនាពេលឆាប់ៗ នោះទ្រង់គ្រប់ដណ្ដប់ដោយអារម្មណ៍នៃភាពសោកសៅដ៏ខ្លាំង ។ ដោយការឈឺចាប់ ទ្រង់បានស្រែកឡើងថា « ឱយេរូសាឡិម ក្រុងយេរូសាឡិម ជាទីក្រុងដែលសម្លាប់ពួកហោរា ហើយចោលថ្មទៅអស់អ្នក ដែលបានចាត់មកឯឯងអើយ តើប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងចង់ប្រមូលកូនឯងរាល់គ្នា ដូចជាមេមាន់ប្រមូលកូនក្រុងក្រោមស្លាប តែឯងមិនព្រមសោះនោះ! » 9
ព្រះយេស៊ូវ បានយាងតាមផ្លូវនៃការល្បួង ។ លូស៊ីហ្វើ ជាអារក្ស បានប្រមូលកម្លាំងវាដ៏ធំអស្ចារ្យ ដោយការកុហកដ៏ទាក់ទាញបំផុត បានល្បួងដល់ទ្រង់ ដែលបានតមអាហារអស់រយៈពេល 40 យប់ 40 ថ្ងៃមកហើយនោះ ។ ព្រះយេស៊ូវ ពុំចុះចាញ់ឡើយ តែទ្រង់បានតស៊ូនឹងការល្បួងនីមួយៗ ។ ទ្រង់មានបន្ទូលលាថា ៖ « នែ៎សាតាំង ចូរឯងថយចេញពីយើងទៅ» ។10
ព្រះយេស៊ូវ បានយាងតាមផ្លូវនៃការឈឺចាប់ ។ ចូរពិចារណាពីសួនច្បារគេតសេម៉ានី ជាកន្លែងដែលទ្រង់ « កើតទុក្ខជាខ្លាំង … ហើយញើសទ្រង់ក៏ត្រឡប់ដូចជាដំណក់ឈាមដ៏ធំៗស្រក់ទៅដី » ។11 ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ អាចបំភ្លេចនូវការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាងដ៏ឃោរឃៅនោះឡើយ ។
យើងម្នាក់ៗ នឹងដើរតាមផ្លូវនៃការខកចិត្ត ប្រហែលជាដោយសារតែបាត់បង់ឱកាស ប្រើអំណាចខុស ការជ្រើសរើសរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬជាការជ្រើសរើសដែលយើងធ្វើខ្លួនឯង ។ ផ្លូវនៃការល្បួង និងជាផ្លូវដែលយើងម្នាក់ៗនឹងដើរផងដែរ។ យើងអាននៅក្នុង កណ្ឌទី 29 នៃគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ថា៖ « ហើយជាការចាំបាច់ណាស់ថា អារក្សគួរល្បួងកូនចៅមនុស្ស បើពុំនោះសោតទេ ពួកគេពុំអាចធ្វើជាភ្នាក់ងារចំពោះខ្លួនបានឡើយ» ។12
ក៏ដូចគ្នាដែរ យើងនឹងដើរតាមផ្លូវនៃការឈឺចាប់ ។ ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើទ្រង់ យើងអាចរំពឹងថាគ្មាននរណាក្រៅពីទ្រង់ឡើយ ដែលបានចាកចេញពីជីវិតរមែងស្លាប់ បន្ទាប់ពីការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខនោះ ។
ខណៈដែលយើងនឹងឃើញថា ផ្លូវរបស់យើងសោកសៅខ្លាំង នោះយើងក៏អាចរកបានសុភមង្គលដ៏ខ្លាំងដែរ ។
យើងអាចដើរតាមផ្លូវនៃការគោរពប្រតិបត្តិជាមួយទ្រង់ ។ វានឹងមិនងាយស្រួលជានិច្ចទេ តែឲ្យពាក្យស្លោកយើង ជាកេរដំណែលទទួលមកពីសាំយូអែលថា ៖ « មើលដែលស្ដាប់បង្គាប់ នោះវិសេសលើសជាងយញ្ញបូជា ហើយដែលផ្ទៀងស្ដាប់ ក៏វិសេសជាងខ្លាញ់នៃចៀមឈ្មោលទៅទៀត» ។13 ចូរយើងចងចាំថា លទ្ធផលចុងក្រោយនៃការមិនគោរពប្រតិបត្តិ គឺជាសេវកភាព និងសេចក្ដីស្លាប់ ខណៈដែលរង្វាន់សម្រាប់ការគោរពប្រតិបត្តិគឺជាសេរីភាព និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនោះ ។
យើងអាចដើរតាមផ្លូវនៃការបម្រើ ដូចព្រះយេស៊ូវ ។ ពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចនៃសេចក្ដីល្អ គឺជាជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពេលទ្រង់បានបម្រើនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ។ ទ្រង់បាននាំកម្លាំងដល់ជង្គង់ដែលរោយ ឲ្យភ្នែកដែលខ្វាក់បានមើលឃើញ ហើយត្រចៀកដែលថ្លង់ឲ្យស្ដាប់ឮ ។
ព្រះយេស៊ូវ បានយាងតាមផ្លូវនៃការអធិស្ឋាន ។ ទ្រង់បានបង្រៀនយើងពីរបៀបដើម្បីអធិស្ឋាន ដោយផ្ដល់នូវការអធិស្ឋានដ៏ល្អ ដែលយើងស្គាល់ថាជាការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ហើយតើនរណាអាចបំភ្លេចការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់នៅសួនគេតសេម៉ានីបាន ៖ « កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឬទ័យទ្រង់វិញ » ។14
ការណែនាំផ្សេងទៀត ដែលបានប្រទានដល់យើង ដោយព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺនៅចុងម្រាមយើង ដែលមាននៅក្នុងបទគម្ពីរបរិសុទ្ធ ។ ក្នុងទេសនកថាលើភ្នំរបស់ទ្រង់ ទ្រង់ប្រាប់យើងឲ្យមានក្តីមេត្តា រាបសារ សុចរិត បរិសុទ្ធក្នុងចិត្ត និងជាអ្នកផ្សះផ្សាគេ ។ ទ្រង់ណែនាំយើងឲ្យឈរឡើងដោយក្លាហាន ដើម្បីជំនឿរបស់យើង ទោះជាពេលយើងត្រូវគេរិះគន់ និងបៀតបៀនក្ដី ។ ទ្រង់សុំយើងឲ្យលើកពន្លឺរបស់យើងឡើង ដើម្បីអ្នកដទៃអាចមើលឃើញ ហើយមានបំណងប្រាថ្នាដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះវរបិតានៅឯស្ថានសួគ៌ ។ ទ្រង់បង្រៀនយើងឲ្យមានភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ ទាំងក្នុងគំនិត និងសកម្មភាពយើង ។ ទ្រង់ប្រាប់យើងថា វាសំខាន់ណាស់ដើម្បីទុកសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌ជាជាងនៅលើផែនដី ។15
រឿងប្រៀបធៀបរបស់ទ្រង់ បង្រៀនដោយព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាច។ ជាមួយនឹងដំណើររឿងនៃសាសន៍សាម៉ារីមានចិត្តសប្បុរសម្នាក់ ទ្រង់បង្រៀនយើងឲ្យស្រឡាញ់ និងបម្រើអ្នកជិតខាងយើង ។16 នៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបរបស់ទ្រង់អំពីប្រាក់ នោះទ្រង់បង្រៀនយើងឲ្យអភិវឌ្ឍខ្លួនយើង និងព្យាយាមឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ។17 ជាមួយនឹងដំណើររឿងនៃចៀមដែលបាត់ នោះទ្រង់បានបង្រៀនយើងឲ្យទៅសង្គ្រោះអ្នកទាំងឡាយដែលចេញពីផ្លូវ ហើយបានវង្វេងផ្លូវនោះ ។18
ពេលយើងព្យាយាមដាក់ព្រះគ្រីស្ទជាចំបងក្នុងជីវិតរបស់យើង តាមការរៀនសូត្រពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ តាមការដើរតាមការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ និងតាមការដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់បានសន្យាថានឹងចែកចាយយើងនូវជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលទ្រង់បានសុគតដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលបាន ។ គ្មានការបញ្ចប់ណាល្អជាងនេះទេ ថាយើងគួរតែជ្រើសរើសទទួលយកការលត់ដំរបស់ទ្រង់ ហើយក្លាយជាសិស្សទ្រង់ និងធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅពេញមួយជីវិតយើង ។ គ្មានអ្វីផ្សេងទៀត គ្មានការជ្រើសរើសណាផ្សេងទៀតដែលយើងធ្វើ អាចធ្វើឲ្យយើងក្លាយដូចជាទ្រង់ឡើយ ។
ពេលខ្ញុំគិតអំពីបងប្អូនទាំងឡាយដែលបានព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីដើរតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយដែលបានដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ នោះខ្ញុំបាននឹកឃើញឈ្មោះរបស់ ហ្គាសស្ត និង ម៉ាហ្គារ៉ែត វ៉កឃើរ ភ្លាម-- ដែលអ្នកទាំងពីរមានលក្ខណៈដូចជាព្រះគ្រីស្ទបំផុត តាមដែលខ្ញុំបានស្គាល់ ។ ពួកគាត់ជាជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ ដែលបានធ្វើអន្ដោប្រវេសន៍ទៅប្រទេសកាណាដាភាគខាងកើត ហើយខ្ញុំបានជួបនឹងពួកគាត់ ពេលដែលខ្ញុំបានបម្រើជាប្រធានបេសកកម្មនៅទីនោះ ។ បងប្រុស វ៉កឃើរ បានរកកម្រៃចិញ្ចឹមជីវិត ជាជាងកាត់សក់ ។ ទោះជាពួកគាត់ពុំមានប្រាក់ច្រើនក្ដី តែពួកគាត់បានចែកចាយនូវអ្វីៗដែលពួកគាត់មានទាំងអស់ ។ ពួកគាត់ពុំមានកូនចៅទេ ប៉ុន្តែពួកគាត់ចិញ្ចឹមបីបាច់គ្រប់មនុស្សដែលចូលមកក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគាត់ ។ បុរសស្រ្តីចេះដឹង និងឆ្លាតវៃ បានទៅរកអ្នកមប្រើដ៏រាបសាររបស់ព្រះ ដែលមិនចេះអានទាំងនេះ ហើយបានរាប់ថា ពួកគេមានសំណាង បើពួកគេអាចចំណាយពេលមួយម៉ោងនៅជាមួយពួកគាត់នោះ ។
រូបរាងរបស់ពួកគាត់សាមញ្ញ ភាសាអង់គ្លេសរបស់ពួកគាត់មិនសូវល្អ ហើយពិបាកយល់ខ្លះៗ ហើយផ្ទះរបស់ពួកគាត់រមទម្យ ។ ពួកគាត់គ្មានឡាន ឬទូរទស្សន៍មួយឡើយ ទាំងគ្មានអ្វីដែលតាមធម្មតាពិភពលោកយកចិត្តទុកដាក់នោះដែរ ។ ប៉ុន្ដែមនុស្សស្មោះត្រង់នេះ បានទៅសួរសុខទុក្ខពួកគាត់ ដើម្បីទទួលទាននៃព្រះវិញ្ញាណដែលគង់នៅទីនោះ ។ ផ្ទះរបស់ពួកគាត់គឺជាស្ថានសួគ៌នៅលើផែនដី ហើយវិញ្ញាណដែលពួកគេបានបំភ្លឺ គឺជាភាពសុខសាន្ដ និងសេចក្ដីល្អដ៏បរិសុទ្ធ ។
យើងក៏អាចមានវិញ្ញាណនោះផងដែរ ហើយអាចចែកចាយវាជាមួយនឹងពិភពលោក ពេលយើងដើរតាមផ្លូវនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ហើយធ្វើតាមគំរូដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ ។
យើងអាននៅក្នុងសុភាសិតនូវការដាស់តឿនឲ្យ « ត្រូវពិចារណាផ្លូវដែលជើងឯងដើរ » ។19 នៅពេលយើងធ្វើដូច្នោះ នោះយើងនឹងមានជំនឿ និងបំណងប្រាថ្នា ដើម្បីដើរតាមផ្លូវដែលព្រះយេស៊ូវបានយាង ។ យើងនឹងគ្មានការសង្ស័យថា យើងស្ថិតនៅលើផ្លូវមួយដែលព្រះវរបិតាយើង នឹងឲ្យយើងដើរឡើយ ។ គំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ផ្ដល់ជាគ្រោងមួយសម្រាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើ ហើយបន្ទូលទ្រង់ផ្ដល់ជាការដឹកនាំដោយខ្ជាប់ខ្ជួន ។ ផ្លូវរបស់ទ្រង់ នឹងនាំយើងទៅផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព។ សូមឲ្យការណ៍នេះជាពរជ័យដល់យើង ខ្ញុំអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ ដែលខ្ញុំបម្រើ ហើយដែលខ្ញុំធ្វើទីបន្ទាល់ អាមែន។