Διαλέξτε σήμερα

Ο φανταστικός χαρακτήρας Μαίρη Πόππινς είναι μια τυπική Αγγλίδα γκουβερνάντα – που κάνει και μαγικά¹. Ο ανατολικός άνεμος φυσά και την φέρνει να βοηθήσει την προβληματική οικογένεια των Μπανκς στην οδό Τσέρρυ Τρι Λέιν 17, στο εδουαρδιανό Λονδίνο. Της αναθέτουν να φροντίζει τα παιδιά, την Τζέιν και τον Μάικλ. Με σταθερό αλλά καλό τρόπο, αρχίζει να τα διδάσκει πολύτιμα μαθήματα με μία μαγική πινελιά.

Η Τζέιν και ο Μάικλ κάνουν μεγάλη πρόοδο, αλλά η Μαίρη αποφασίζει πως ήρθε η ώρα για να φύγει. Στη θεατρική παραγωγή, ο Μπερτ, ο καπνοδοχοκαθαριστής φίλος της Μαίρης, προσπαθεί να την μεταπείσει. Επιχειρηματολογεί: «Μα είναι καλά παιδιά, Μαίρη».

Η Μαίρη απαντά: «Θα ασχολούμουν μαζί τους εάν δεν ήταν; Αλλά δεν μπορώ να τα βοηθήσω εάν δεν με αφήσουν, και δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να διδάξεις το παιδί που νομίζει ότι τα ξέρει όλα».

Ο Μπερτ ρωτά: «Και λοιπόν;»

Η Μαίρη απαντά: «Λοιπόν, πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα μόνα τους»².

Αδελφοί και αδελφές, όπως η Τζέιν και ο Μάικλ Μπανκς, είμαστε «καλά παιδιά», τα οποία αξίζουν την προσοχή. Ο Επουράνιος Πατέρας μας θέλει να μας βοηθήσει και να μας ευλογήσει, αλλά δεν Τον αφήνουμε πάντοτε. Μερικές φορές, ενεργούμε σαν ήδη να τα ξέρουμε όλα. Κι εμείς επίσης πρέπει να κάνουμε «το επόμενο βήμα» μόνοι μας. Για τον λόγο αυτόν ήρθαμε στη γη από ένα προγήινο, επουράνιο σπίτι. Το «βήμα» μας περιλαμβάνει να κάνουμε επιλογές.

Ο στόχος του Επουράνιου Πατέρα μας ως γονέα δεν είναι να επιβάλλει στα παιδιά Του να κάνουν το σωστό· είναι να μάθει στα παιδιά Του να επιλέγουν να κάνουν το σωστό και στο τέλος να γίνουν σαν Αυτόν. Αν απλά ήθελε να είμαστε υπάκουοι, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει άμεσες ανταμοιβές και τιμωρίες για να επηρεάσει την συμπεριφορά μας.

Αλλά ο Θεός δεν ενδιαφέρεται να γίνουν τα παιδιά Του εκπαιδευμένα και υπάκουα «κατοικίδια», που δεν θα μασάνε τις παντόφλες Του στο ουράνιο σαλόνι³. Όχι, ο Θεός θέλει τα παιδιά Του να μεγαλώσουν πνευματικώς και να συμμετάσχουν μαζί Του στην οικογενειακή επιχείρηση.

Ο Θεός δημιούργησε ένα σχέδιο, βάσει του οποίου μπορούμε να γίνουμε κληρονόμοι του βασιλείου Του, ένα μονοπάτι διαθήκης που μας οδηγεί να γίνουμε σαν Αυτόν, να έχουμε τον ίδιο τρόπο ζωής με Αυτόν και να ζήσουμε για πάντα ως οικογένειες στην παρουσία Του⁴. Η προσωπική επιλογή, για την οποία μαθαίνουμε στην προγήινη ύπαρξή μας, ήταν –και είναι– ζωτικής σημασίας στο σχέδιο αυτό. Δεχθήκαμε το σχέδιο και επιλέξαμε να έρθουμε στη γη.

Για να διασφαλίσει ότι θα ασκήσουμε πίστη και θα μάθουμε να χρησιμοποιούμε σωστά την ελεύθερη βούλησή μας, ένα καταπέτασμα λήθης σκέπασε τη διάνοιά μας, ώστε να μην θυμόμαστε το σχέδιο του Θεού. Χωρίς αυτό το καταπέτασμα, ο σκοπός του Θεού δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί, γιατί δεν θα μπορούσαμε να προοδεύσουμε και να γίνουμε οι αξιόπιστοι κληρονόμοι που Αυτός θα ήθελε.

Ο προφήτης Λεχί είπε: «Γι’ αυτό, ο Κύριος ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το να ενεργεί αφ’ εαυτού του. Αλλ’ όμως ο άνθρωπος δε θα μπορούσε να ενεργεί αφ’ εαυτού του παρά μόνο όταν θα δελεαζόταν από το ένα ή από το άλλο»⁵. Στο πρωταρχικό στάδιο, η μία επιλογή αντιπροσωπεύεται από τον Ιησού Χριστό, τον Πρωτότοκο του Πατέρα. Η άλλη επιλογή αντιπροσωπεύεται από τον Σατανά, τον Εωσφόρο, ο οποίος επιθυμεί να καταστρέψει την ελεύθερη βούληση και να σφετερισθεί την εξουσία⁶.

Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού «έχουμε παράκλητο προς τον Πατέρα»⁷. Αφού ολοκλήρωσε την εξιλεωτική θυσία Του, ο Ιησούς «αναλήφθηκε στους ουρανούς… για να διεκδικήσει από τον Πατέρα τα δικαιώματά του τής ευσπλαχνίας που έχει προς τα τέκνα των ανθρώπων». Και αφού εξασφάλισε τα δικαιώματα του ελέους, «συνηγορεί για το σκοπό των τέκνων των ανθρώπων»⁸.

Η υπέρ ημών συνηγορία του Χριστού προς τον Πατέρα δεν είναι αντιφατική. Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος άφησε τη δική Του θέληση να υποταχθεί στην θέληση του Πατέρα⁹, δεν θα υπερασπιζόταν τίποτε άλλο από αυτό που ο Πατέρας ήθελε εξαρχής. Ο Επουράνιος Πατέρας, χωρίς αμφιβολία, χαίρεται και επικροτεί τις επιτυχίες μας.

Η συνηγορία του Χριστού επιδιώκει, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, να μας υπενθυμίσει πως Αυτός πλήρωσε για τις αμαρτίες μας και πως κανείς δεν εξαιρείται από το έλεος του Θεού¹⁰. Για όσους πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, μετανοούν, βαπτίζονται και υπομένουν μέχρι τέλους –μία διαδικασία που οδηγεί στη συμφιλίωση¹¹– ο Σωτήρας συγχωρεί, θεραπεύει και συνηγορεί. Είναι ο βοηθός, παρηγορητής και μεσολαβητής μας – αυτός που καταθέτει και εγγυάται για εμάς, ώστε να συμφιλιωθούμε με τον Θεό¹².

Σε πλήρη αντίθεση, ο Εωσφόρος είναι αυτός που κατηγορεί ή ο κατήγορος. Ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής περιέγραψε την απόλυτη ήττα του Εωσφόρου: «Και άκουσα μια δυνατή φωνή στον ουρανό που έλεγε: Τώρα έγινε η σωτηρία και η δύναμη και η βασιλεία του Θεού μας, και η εξουσία του Χριστού του». Γιατί; Διότι «ρίχτηκε κάτω ο κατήγορος των αδελφών μας, που τους κατηγορεί μπροστά στον Θεό μας ημέρα και νύχτα. Κι αυτοί τον νίκησαν με το αίμα τού Αρνίου, και με τον λόγο της μαρτυρίας τους»¹³.

Ο Εωσφόρος είναι αυτός ο κατήγορος. Μίλησε εναντίον μας κατά την προγήινη ύπαρξη και συνεχίζει να μας καταγγέλλει σε αυτήν τη ζωή. Επιζητά να μας παρασύρει. Επιθυμεί να βιώνουμε συνεχή οδύνη. Είναι αυτός που μας λέει πως δεν είμαστε επαρκείς, αυτός που μας λέει πως δεν είμαστε αρκετά καλοί, αυτός που μας λέει πως δεν υπάρχει ανάκαμψη από ένα λάθος. Είναι ο μεγαλύτερος εκφοβιστής, αυτός που μας κλωτσά, όταν είμαστε πεσμένοι κάτω.

Αν ο Εωσφόρος δίδασκε ένα παιδί να περπατά και το παιδί σκόνταφτε, θα φώναζε στο παιδί, θα το τιμωρούσε και θα του έλεγε να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Ο τρόπος του Εωσφόρου φέρνει αποθάρρυνση και απελπισία – τελικώς και πάντοτε. Αυτός ο πατέρας της ψευτιάς είναι ο απόλυτος διασπορέας του ψεύδους¹⁴ και δουλεύει πονηρά για να μας εξαπατήσει και να μας αποσπάσει την προσοχή, «γιατί αυτός γυρεύει όλοι οι άνθρωποι να είναι γεμάτοι αθλιότητα όπως αυτός ο ίδιος»¹⁵.

Αν ο Χριστός δίδασκε ένα παιδί να περπατά και το παιδί σκόνταφτε, θα βοηθούσε το παιδί να σηκωθεί και θα το ενθάρρυνε στα επόμενα βήματα¹⁶. Ο Χριστός είναι ο βοηθός και παρηγορητής. Ο τρόπος Του φέρνει χαρά και ελπίδα – τελικώς και πάντα.

Το σχέδιο του Θεού περιλαμβάνει οδηγίες για εμάς, που αναφέρονται στις γραφές ως εντολές. Αυτές οι εντολές δεν είναι ούτε ένα ευφάνταστο σύνολο ούτε μια αυθαίρετη συλλογή επιβληθέντων κανόνων, που αποσκοπούν μόνο να μας εκπαιδεύσουν να είμαστε υπάκουοι. Συνδέονται με την ανάπτυξη των χαρακτηριστικών της ευσέβειας, με την επιστροφή στον Επουράνιο Πατέρα μας και με τη διαρκή χαρά. Η υπακοή στις εντολές Του δεν είναι τυφλή, επιλέγουμε εν γνώσει μας τον Θεό και το μονοπάτι Του προς την επιστροφή. Το σχέδιο για εμάς είναι το ίδιο όπως και για τον Αδάμ και την Εύα, όπου «ο Θεός τους έδωσε εντολές, αφού τους είχε κάνει γνωστό το σχέδιο απολύτρωσης»¹⁷. Αν και ο Θεός θέλει να είμαστε στο μονοπάτι της διαθήκης, μας δίνει την αξιοπρέπεια της επιλογής.

Πράγματι, ο Θεός επιθυμεί, περιμένει και κατευθύνει, ώστε κάθε ένα από τα παιδιά Του να επιλέγει για τον εαυτό του. Δεν θα μας εξαναγκάσει. Μέσω της δωρεάς της ελεύθερης βούλησης, ο Θεός επιτρέπει στα παιδιά Του να «ενεργούν για τον εαυτό τους και όχι να ενεργούν άλλοι επάνω τους»¹⁸. Η ελεύθερη βούληση μάς επιτρέπει να διαλέγουμε αν θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι ή όχι. Μας επιτρέπει να παρεκκλίνουμε ή όχι. Όπως δεν μπορούμε να εξαναγκαστούμε σε υπακοή, δεν μπορούμε να εξαναγκαστούμε και σε ανυπακοή. Χωρίς τη δική μας συναίνεση, κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει από το μονοπάτι. (Τώρα, αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με αυτούς των οποίων η ελευθέρα βούληση παραβιάζεται. Αυτοί δεν παρεκκλίνουν από το μονοπάτι, είναι θύματα. Έχουν την κατανόηση, την αγάπη και τη συμπόνια του Θεού.)

Αλλά όταν παρεκκλίνουμε από το μονοπάτι, ο Θεός λυπάται γιατί ξέρει πως αυτό στο τέλος, και χωρίς καμία εξαίρεση, οδηγεί σε λιγότερη ευτυχία και απώλεια ευλογιών. Στις γραφές, η παρέκκλιση από το μονοπάτι αναφέρεται ως αμαρτία και η επακόλουθη λιγότερη ευτυχία και απώλεια ευλογιών ονομάζεται τιμωρία. Κατ’ αυτήν την έννοια, δεν μας τιμωρεί ο Θεός. Η τιμωρία αποτελεί συνέπεια των δικών μας επιλογών, όχι των δικών Του.

Όταν ανακαλύψουμε ότι παρεκκλίναμε από το μονοπάτι, μπορούμε να παραμείνουμε μακριά ή, χάρη στην Εξιλέωση του Ιησού Χριστού, μπορούμε να επιλέξουμε να αλλάξουμε την κατεύθυνσή μας και να επανέλθουμε. Στις γραφές, η διαδικασία της απόφασης για αλλαγή και της επιστροφής στο μονοπάτι, αναφέρεται ως μετάνοια. Αν δεν μετανοήσουμε, σημαίνει ότι επιλέγουμε να αποκλείσουμε τους εαυτούς μας από τις ευλογίες που ο Θεός επιθυμεί να δώσει. Εάν «δεν [είμαστε] πρόθυμοι να απολαύ[σουμε] εκείνο που θα μπορού[σαμε] να έχ[ουμε] λάβει», τότε θα «επιστρέ[ψουμε] πάλι στο δικό [μας] τόπο… για να απολαύ[σουμε] αυτό που εί[μαστε] πρόθυμοι να λά[βουμε]»¹⁹ – η επιλογή είναι δική μας, όχι του Θεού.

Ανεξάρτητα από το πόσο καιρό βρισκόμασταν μακριά από το μονοπάτι ή πόσο μακριά έχουμε περιπλανηθεί, τη στιγμή που αποφασίζουμε να αλλάξουμε, ο Θεός μάς βοηθά να επιστρέψουμε²⁰. Από την πλευρά του Θεού, όταν βρεθούμε ξανά στο μονοπάτι, αφού μετανοήσουμε ειλικρινά και ξεκινήσουμε νέα πορεία προς τα εμπρός με σταθερότητα προς τον Χριστό, θα είναι σαν να μην ήμασταν ποτέ εκτός²¹. Ο Σωτήρας πληρώνει για τις αμαρτίες μας και μας απελευθερώνει από την επικείμενη ελάττωση ευτυχίας και ευλογιών. Αυτό αναφέρεται στις γραφές ως συγχώρηση. Μετά το βάπτισμα, όλα τα μέλη ολισθαίνουν από το μονοπάτι – κι ακόμη μερικοί από μας βυθίζονται. Επομένως, η άσκηση πίστης στον Ιησού Χριστό, η μετάνοια, η λήψη βοήθειας από Αυτόν και η συγχώρηση, δεν είναι γεγονότα που συμβαίνουν άπαξ αλλά διά βίου διαδικασίες, διαδικασίες επαναλαμβανόμενες και επαναληπτικές. Με αυτό τον τρόπο «υπομέν[ουμε] μέχρι τέλους»²².

Χρειάζεται να διαλέξουμε ποιον θα υπηρετήσουμε²³. Το μέγεθος της αιώνιας ευτυχίας μας εξαρτάται από το αν θα επιλέξουμε τον ζώντα Θεό και αν θα συμμετέχουμε στο έργο Του. Καθώς αγωνιζόμαστε να «κάνουμε το επόμενο βήμα» μόνοι μας, εξασκούμαστε στη σωστή χρήση της ελεύθερης βούλησης. Όπως είπαν δύο πρώην Γενικές Πρόεδροι της Ανακουφιστικής Εταιρείας, δεν πρέπει να είμαστε «μωρά που χρειάζονται χάιδεμα και διόρθωση όλη την ώρα»²⁴. Όχι, ο Θεός θέλει να γίνουμε ώριμοι ενήλικοι που κυβερνούμε τον εαυτό μας.

Η επιλογή να ακολουθήσουμε το σχέδιο του Πατέρα είναι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να γίνουμε κληρονόμοι στη βασιλεία Του. Μόνον τότε Αυτός μπορεί να μας εμπιστεύεται, πως ούτε καν θα ζητήσουμε κάτι αντίθετο προς το θέλημά Του²⁵. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο όσο το να διδάξεις το παιδί που νομίζει ότι τα ξέρει όλα». Επομένως πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να εκπαιδευτούμε με τους τρόπους του Κυρίου, από τον Κύριο και τους υπηρέτες Του. Μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε αγαπημένα παιδιά Επουράνιων Γονέων²⁶ και άξια «προσοχής» και να είμαστε βέβαιοι ότι «μόνοι μας» δεν θα σημαίνει ποτέ «ολομόναχοι».

Όπως είπε ο προφήτης Ιακώβ από το Βιβλίο του Μόρμον, λέω κι εγώ μαζί του:

«Γι’ αυτό, ας χαρεί η καρδιά σας, και να θυμάστε ότι είσαστε ελεύθεροι να ενεργείτε από μόνοι σας – για να διαλέξετε το δρόμο για παντοτινό θάνατο ή το δρόμο για ζωή αιώνια.

»Λοιπόν, αγαπημένοι μου αδελφοί, συμφιλιωθείτε με το θέλημα τού Θεού, και όχι με το θέλημα τού διαβόλου… και να θυμάστε, αφού συμφιλιωθείτε με το Θεό, ότι είναι μόνο διά και μέσω της χάρης του Θεού το ότι σώζεστε»²⁷.

Έτσι, επιλέξτε πίστη στον Χριστό. Επιλέξτε μετάνοια, επιλέξτε να βαπτιστείτε και να λάβετε το Άγιο Πνεύμα, επιλέξτε να προετοιμαστείτε συνειδητά και με αξιοσύνη να μεταλαμβάνετε, επιλέξτε να συνάψετε διαθήκες στον ναό και επιλέξτε να υπηρετήσετε τον ζώντα Θεό και τα παιδιά Του. Οι επιλογές μας προσδιορίζουν ποιοι είμαστε και ποιοι θα γίνουμε.

Ολοκληρώνω με την υπόλοιπη ευλογία του Ιακώβ: «Επομένως, είθε ο Θεός να σας αναστήσει… από παντοτινό θάνατο με τη δύναμη της εξιλέωσης, ώστε να γίνετε δεκτοί στην αιώνια βασιλεία τού Θεού»²⁸. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.