Η χαρά της ανιδιοτελούς υπηρέτησης
Έχουμε υποσχεθεί στον Πατέρα μας στους Ουρανούς ότι θα υπηρετούμε Αυτόν και τους άλλους με αγάπη και θα κάνουμε το θέλημά Του στα πάντα.
Μετά από την τελευταία γενική συνέλευση, πολλοί άνθρωποι με πλησίασαν με την ίδια ερώτηση: «Είναι αυτές οι καρέκλες άνετες;» Η απάντησή μου ήταν η ίδια κάθε φορά: «Αυτές οι καρέκλες είναι πολύ άνετες, αν δεν πρέπει να μιλήσετε». Έτσι δεν είναι; Η καρέκλα μου δεν είναι τόσο άνετη σε αυτήν την συνέλευση, αλλά είμαι πραγματικά ευγνώμων για την ευλογία και την τιμή να σας μιλήσω αυτό το απόγευμα.
Μερικές φορές καθώς υπηρετούμε, έχουμε την ευκαιρία να καθόμαστε σε διαφορετικά καθίσματα. Μερικά είναι αρκετά άνετα και άλλα όχι, αλλά έχουμε υποσχεθεί στον Πατέρα μας στους Ουρανούς ότι θα υπηρετούμε Αυτόν και τους άλλους με αγάπη και θα κάνουμε το θέλημά Του στα πάντα.
Μερικά χρόνια πριν, οι νέοι της Εκκλησίας έμαθαν ότι «όταν “επιβιβάζεστε στην υπηρεσία του Θεού” [Διδαχή και Διαθήκες 4:2], συμμετέχετε στο μεγαλύτερο ταξίδι όλων των εποχών. Βοηθάτε τον Θεό να επισπεύσει το έργο Του και είναι μια μεγάλη, χαρούμενη και εκπληκτική εμπειρία»1. Είναι ένα ταξίδι διαθέσιμο για όλους –κάθε ηλικίας– και επίσης είναι ένα ταξίδι που μας φέρνει σε αυτό που ο αγαπημένος προφήτης μας αναφέρεται ως «το μονοπάτι της διαθήκης»2.
Ωστόσο, δυστυχώς, ζούμε σε έναν ιδιοτελή κόσμο όπου οι άνθρωποι συνεχώς ρωτούν: «Τι θα κερδίσω;» αντί να ρωτούν: «Ποιον μπορώ να βοηθήσω σήμερα;» ή «Πώς μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα τον Κύριο στην κλήση μου;» ή «Δίνω όλο τον εαυτό μου στον Κύριο;»
Ένα μεγάλο παράδειγμα ανιδιοτελούς υπηρέτησης στην ζωή μου είναι η αδελφή Βικτώρια Αντονιέττι. Η Βικτώρια ήταν μια από τις δασκάλες της Προκαταρκτικής στον κλάδο μου καθώς μεγάλωνα στην Αργεντινή. Κάθε Τρίτη απόγευμα, όταν συγκεντρωνόμασταν για την Προκαταρκτική, μας έφερνε κέικ σοκολάτας. Σε όλους άρεσε το κέικ – καλά, σε όλους εκτός από εμένα. Μισούσα το κέικ σοκολάτας! Και παρόλο που προσπαθούσε να μοιραστεί μαζί μου το κέικ, πάντα απέρριπτα την προσφορά της.
Μια μέρα, αφού μοίρασε το κέικ σοκολάτας στα υπόλοιπα παιδιά, την ρώτησα: «Γιατί δεν φέρνεις άλλη γεύση – όπως πορτοκάλι ή βανίλια;»
Αφού γέλασε λίγο, με ρώτησε: «Γιατί δεν δοκιμάζεις εσύ ένα μικρό κομμάτι;» Αυτό το κέικ έχει ένα ειδικό συστατικό και σου υπόσχομαι ότι αν το δοκιμάσεις θα σου αρέσει!»
Κοίταξα γύρω και προς έκπληξή μου, φαινόταν ότι όλοι απολάμβαναν το κέικ. Συμφώνησα να το δοκιμάσω. Μπορείτε να μαντέψετε τι έγινε; Μου άρεσε! Εκείνη είναι η πρώτη φορά που απόλαυσα ένα κέικ σοκολάτας.
Μερικά χρόνια μετά έμαθα το μυστικό συστατικό του κέικ σοκολάτας της αδελφής Αντονιέττι. Τα παιδιά μου κι εγώ επισκεπτόμασταν τη μητέρα μου κάθε εβδομάδα. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις, η μαμά κι εγώ απολαμβάναμε ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας και μετά της αφηγήθηκα πώς άρχισε να μου αρέσει το κέικ σοκολάτας για πρώτη φορά. Μετά με διαφώτισε με το υπόλοιπο της ιστορίας.
«Βλέπεις, Κρις» είπε η μαμά: «Η Βικτώρια και η οικογένεια της δεν είχαν πολλούς πόρους και κάθε εβδομάδα έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στο να πληρώσει το λεωφορείο για εκείνη και τα τέσσερα παιδιά της για να πάνε στην Προκαταρκτική ή να αγοράσει τα υλικά για το κέικ σοκολάτας για την τάξη της Προκαταρκτικής της. Πάντα διάλεγε το κέικ σοκολάτας αντί του λεωφορείου και τα παιδιά της περπατούσαν περισσότερο από τρία χιλιόμετρα πήγαινε-έλα ανεξαρτήτως καιρού».
Εκείνη την ημέρα εκτίμησα περισσότερο το κέικ σοκολάτας της. Πιο σημαντικό, έμαθα ότι το μυστικό συστατικό του κέικ της Βικτώριας ήταν η αγάπη που είχε για αυτούς που υπηρετούσε και η ανιδιοτελής θυσία που έκανε για λογαριασμό μας.
Το να αναπολώ το κέικ της Βικτώριας με βοηθάει να θυμάμαι την ανιδιοτελή θυσία στο διαχρονικό μάθημα που δίδαξε ο Κύριος στους μαθητές Του, καθώς περπατούσε προς το θησαυροφυλάκιο του ναού. Ξέρετε την ιστορία. Ο Πρεσβύτερος Τζέιμς Τάλματζ δίδαξε ότι υπήρχαν 13 μπαούλα «και μέσα σε αυτά οι άνθρωποι έριχναν την συνεισφορά τους για τους [διάφορους] σκοπούς που αναφέρονταν στην επιγραφή στα κουτιά». Ο Ιησούς έβλεπε τις σειρές των δωρητών που αποτελούνταν από διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Μερικοί έδιναν τις δωρεές τους με «ειλικρινή σκοπό», ενώ άλλοι έριχναν «μεγάλα ποσά από ασήμι και χρυσό» με την ελπίδα να τους δουν, να τους προσέξουν και να τους επαινέσουν για τις δωρεές τους.
«Μεταξύ των πολλών ήταν μια φτωχή χήρα, η οποία… έριξε στο θησαυροφυλάκιο δύο λεπτά, δηλαδή έναν κοδράντη. Η συνεισφορά της ήταν λιγότερο από μισό σεντ σε αμερικάνικα χρήματα. Ο Ιησούς συγκέντρωσε τους μαθητές Του γύρω Του, έστρεψε την προσοχή τους στην εξαθλιωμένη χήρα και την πράξη της και είπε: “Σας διαβεβαιώνω ότι, αυτή η φτωχή χήρα έβαλε περισσότερα απ’ όλους όσους έβαλαν στο θησαυροφυλάκιο. Επειδή, όλοι έβαλαν από το περίσσευμά τους· αυτή, όμως, έβαλε από το υστέρημά της όλα όσα είχε, όλη την περιουσία της” [Κατά Μάρκον 12: 43-44]»3.
Η χήρα δεν φαίνεται να κρατά μια αξιοσημείωτη θέση στην κοινωνία της εποχής της. Πράγματι, είχε κάτι πιο σημαντικό: οι προθέσεις της ήταν αγνές και έδωσε όλα όσα είχε να δώσει. Ίσως έδινε λιγότερα από τους άλλους, πιο σιωπηλά από τους άλλους, διαφορετικά από τους άλλους. Στα μάτια μερικών, αυτό που έδωσε ήταν ασήμαντο, αλλά στα μάτια του Σωτήρα, ο οποίος «διακρίνει τις σκέψεις και τις προθέσεις της καρδιάς»4, έδωσε όλο τον εαυτό της.
Αδελφές, δίνουμε όλο τον εαυτό μας στον Κύριο χωρίς επιφύλαξη; Θυσιάζουμε από τον χρόνο και τα ταλέντα μας, ώστε η νέα γενιά να μάθει να αγαπά τον Κύριο και να τηρεί τις εντολές Του; Τελούμε διακονία με φροντίδα και επιμέλεια τόσο σε αυτούς που είναι γύρω μας, όσο σε αυτούς που μας έχουν ανατεθεί – θυσιάζοντας χρόνο κι ενέργεια που θα μπορούσε να διατεθεί με άλλους τρόπους; Ζούμε τις δύο μεγάλες εντολές – να αγαπάμε τον Θεό και να αγαπάμε τα παιδιά Του;5 Συχνά αυτή η αγάπη εκδηλώνεται ως υπηρέτηση.
Ο Πρόεδρος Ντάλλιν Όουκς δίδαξε: «Ο Σωτήρας έδωσε τον εαυτό Του σε ανιδιοτελή υπηρέτηση. Δίδαξε ότι ο καθείς εξ ημών θα πρέπει να Τον ακολουθήσει, έχοντας απαρνηθεί ιδιοτελή συμφέροντα, προκειμένου να υπηρετήσουμε τους άλλους».
Συνέχισε:
«Ένα οικείο παράδειγμα που χάνει κάποιος τον εαυτόν του στην υπηρέτηση των άλλων… είναι η θυσία που κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους. Οι μητέρες υποφέρουν από πόνο και απώλεια προσωπικών προτεραιοτήτων και ανέσεων, προκειμένου να γεννήσουν και να αναθρέψουν κάθε παιδί. Οι πατέρες προσαρμόζουν την ζωή και τις προτεραιότητές τους, για να υποστηρίξουν την οικογένεια…
»…Αγαλλιούμε επίσης με όσους φροντίζουν ανάπηρα μέλη της οικογενείας και ηλικιωμένους γονείς. Κανείς που συμμετέχει σε υπηρέτηση σαν κι αυτήν δεν ερωτά: “Πώς με ωφελεί αυτό;” Όλα αυτά απαιτούν το να θέσουμε στην άκρη προσωπικές ανέσεις για την ανιδιοτελή υπηρέτηση…
»[Και] όλα αυτά δεικνύουν την αιωνία αρχή ότι είμαστε ευτυχέστεροι και πιο ικανοποιημένοι, όταν ενεργούμε και υπηρετούμε για αυτά που δίδουμε, όχι για αυτά που λαμβάνουμε.
»Ο Σωτήρας μας μάς διδάσκει να Τον ακολουθούμε με το να κάνουμε τις απαραίτητες θυσίες για να χάσουμε τον εαυτό μας σε ανιδιοτελή υπηρέτηση για τους άλλους»6.
Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον δίδαξε παρομοίως: «Ίσως, όταν αντικρίσουμε τον Δημιουργό μας, δεν θα ερωτηθούμε: “Πόσες θέσεις κατείχες”, αλλά αντιθέτως, “Πόσους ανθρώπους βοήθησες;” Στην πραγματικότητα, δεν μπορείς να αγαπάς τον Κύριο, εάν δεν Τον υπηρετείς, υπηρετώντας τους ανθρώπους Του»7.
Με άλλα λόγια, αδελφές, δεν θα έχει σημασία αν καθόμαστε σε άνετα καθίσματα ή αν δυσκολευόμαστε κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης σε μια οξειδωμένη πτυσσόμενη καρέκλα της τελευταίας σειράς. Δεν θα έχει σημασία αν, από ανάγκη, βγούμε στον προθάλαμο για να ησυχάσουμε ένα μωρό που κλαίει. Αυτό που θα έχει σημασία είναι η επιθυμία μας να υπηρετούμε, ότι προσέξαμε εκείνους στους οποίους τελούμε διακονία και τους χαιρετίσαμε με χαρά και ότι συστηθήκαμε σε αυτούς που βρίσκονται μαζί μας στην σειρά με τις πτυσσόμενες καρέκλες – προσεγγίζοντάς τους με φιλία ακόμα κι αν δεν μας έχει ανατεθεί να τελούμε διακονία σε αυτούς. Και σίγουρα έχει σημασία ότι οτιδήποτε κι αν κάνουμε, το κάνουμε με το ειδικό συστατικό της υπηρέτησης μαζί με αγάπη και θυσία.
Έχω φθάσει στο σημείο να γνωρίζω ότι δεν χρειάζεται να φτιάξουμε ένα κέικ σοκολάτας για να είμαστε μία επιτυχημένη ή αφοσιωμένη δασκάλα Προκαταρκτικής, επειδή δεν είχε να κάνει με το κέικ. Ήταν η αγάπη πίσω από τη δράση.
Καταθέτω μαρτυρία ότι η αγάπη γίνεται ιερή μέσω της θυσίας – της θυσίας μιας δασκάλας κι ακόμα περισσότερο μέσω της απώτερης και αιώνιας θυσίας του Υιού του Θεού. Καταθέτω μαρτυρία ότι ζει! Τον αγαπώ και επιθυμώ να απομακρύνω τις ιδιοτελείς επιθυμίες με σκοπό να αγαπώ και να τελώ διακονία όπως Εκείνος. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.