Θεϊκή δυσαρέσκεια
Η θεϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να μας οδηγήσει να ενεργήσουμε με πίστη, να ακολουθήσουμε τις προσκλήσεις του Σωτήρα για να κάνουμε το καλό και να δώσουμε τη ζωή μας ταπεινά σε Αυτόν.
Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, πηγαίναμε σπίτι από ένα πλακόστρωτο μονοπάτι που ανέβαινε φιδωτά την πλαγιά ενός λόφου. Υπήρχε κι ένα άλλο μονοπάτι, άστρωτο, το επονομαζόμενο «μονοπάτι των αγοριών». Το μονοπάτι των αγοριών ήταν μία διαδρομή μέσα στο χώμα, που ανέβαινε κατευθείαν τον λόφο. Ήταν συντομότερο αλλά πολύ πιο απότομο. Ως νεαρό κορίτσι, ήξερα ότι μπορούσα να περπατήσω κάθε μονοπάτι που μπορούσαν τα αγόρια. Όμως πιο σημαντικό ήταν ότι ήξερα πως ζούσα κατά τις τελευταίες ημέρες και πως θα χρειαζόταν να κάνω δύσκολα πράγματα, όπως έκαναν οι πρωτοπόροι – και ήθελα να είμαι προετοιμασμένη. Έτσι κάθε τόσο, έμενα πίσω από τους φίλους μου που έπαιρναν το πλακόστρωτο μονοπάτι, έβγαζα τα παπούτσια μου και περπατούσα ξυπόλυτη στο μονοπάτι των αγοριών. Προσπαθούσα να σκληρύνω τα πόδια μου.
Ως νεαρό κορίτσι της Προκαταρκτικής, νόμιζα πως αυτό μπορούσα να κάνω για να προετοιμαστώ. Τώρα σκέφτομαι διαφορετικά! Αντί να βαδίζω ξυπόλυτη σε μονοπάτια στα βουνά, ξέρω ότι μπορώ να προετοιμάσω τα πόδια μου για να βαδίσουν στον δρόμο της διαθήκης, απαντώντας στις προτροπές του Αγίου Πνεύματος. Γιατί ο Κύριος, μέσω του Προφήτη Του, καλεί όλες μας να ζούμε και να νοιαζόμαστε με έναν «ανώτερο και αγιότερο τρόπο» και «να πηγαίνουμε ένα βήμα πιο ψηλά»1.
Αυτές οι προφητικές παροτρύνσεις για δράση, σε συνδυασμό με την έμφυτη διαίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα και να γίνουμε καλύτερες, δημιουργούν μερικές φορές μέσα μας αυτό που ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ ονόμασε «θεϊκή δυσαρέσκεια»2. Η θεϊκή δυσαρέσκεια προκύπτει όταν συγκρίνουμε «αυτό που είμαστε με αυτό που έχουμε τη δύναμη να γίνουμε»3. Όλες μας, εάν είμαστε ειλικρινείς, νιώθουμε ότι υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στο πού και ποιες είμαστε, και στο πού και ποιες θέλουμε να γίνουμε. Επιζητούμε ακόμα μεγαλύτερη προσωπική πρόοδο. Έχουμε αυτά τα αισθήματα, επειδή είμαστε γιοι και κόρες του Θεού, που γεννηθήκαμε με το Φως του Χριστού, αλλά ζούμε σε έναν έκπτωτο κόσμο. Αυτά τα αισθήματα είναι δοσμένα από τον Θεό και δημιουργούν μία επείγουσα ανάγκη για δράση.
Θα πρέπει να καλωσορίζουμε αισθήματα θεϊκής δυσαρέσκειας που μας καλούν προς έναν ανώτερο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να αναγνωρίζουμε και να αποφεύγουμε την κίβδηλη και παραλυτική αποθάρρυνση του Σατανά. Αυτός είναι ένας πολύτιμος χώρος, στον οποίο ο Σατανάς θέλει πάρα πολύ να μπει. Μπορούμε να επιλέξουμε να βαδίσουμε στο υψηλότερο μονοπάτι που μας οδηγεί να αναζητήσουμε τον Θεό και την ειρήνη και τη χάρη Του ή μπορούμε να ακούσουμε τον Σατανά, ο οποίος μας βομβαρδίζει με μηνύματα πως δεν θα είμαστε ποτέ επαρκείς: ούτε αρκετά πλούσιες, ούτε αρκετά έξυπνες, ούτε αρκετά όμορφες, τίποτα αρκετά. Η δυσαρέσκειά μας μπορεί να γίνει θεϊκή – ή καταστροφική.
Ενεργείτε με πίστη
Ένας τρόπος να ξεχωρίσουμε τη θεϊκή δυσαρέσκεια από την εξαπάτηση του Σατανά, είναι ότι αυτή η θεϊκή δυσαρέσκεια θα μας οδηγήσει σε δράση με πίστη. Η θεϊκή δυσαρέσκεια δεν μας καλεί να παραμείνουμε στην άνεσή μας, ούτε θα μας οδηγήσει στην απόγνωση. Έχω μάθει ότι όταν κάνω σκέψεις για ό,τι δεν είμαι, δεν προοδεύω και δυσκολεύομαι να αισθανθώ και να ακολουθήσω το Πνεύμα4.
Ως νεαρός, ο Τζόζεφ Σμιθ είχε καταλάβει πολύ καλά τις αδυναμίες του και ανησυχούσε για «την ευημερία της αθάνατης ψυχής [του]». Με τα δικά του λόγια: «Το μυαλό μου ήταν υπερβολικά στενοχωρημένο, γιατί βρέθηκα καταδικασμένος για τις αμαρτίες μου και… ένοιωσα να θρηνώ για τις δικές μου αμαρτίες και για τις αμαρτίες του κόσμου»5. Αυτό τον οδήγησε σε «βαθύ συλλογισμό και μεγάλη ανησυχία»6. Μήπως αυτό ακούγεται γνωστό; Ανησυχείτε ή άγχεστε για τις αδυναμίες σας;
Λοιπόν, ο Τζόζεφ έκανε κάτι. Διηγήθηκε: «Συχνά έλεγα στον εαυτό μου: Τι πρέπει να γίνει;»7 Ο Τζόζεφ ενήργησε με πίστη. Στράφηκε προς τις γραφές, διάβασε την πρόσκληση στην επιστολή του Ιακώβου 1:5 και στράφηκε προς τον Θεό για βοήθεια. Το επακόλουθο όραμα οδήγησε στην Αποκατάσταση. Πόσο ευγνώμων είμαι που η θεϊκή δυσαρέσκεια του Τζόζεφ, αυτή η περίοδος αμηχανίας και σύγχυσης, τον ώθησε σε δράση με πίστη.
Ακολουθήστε τις υποδείξεις να κάνετε το καλό
Ο κόσμος χρησιμοποιεί συχνά ένα αίσθημα δυσαρέσκειας ως δικαιολογία για εγωκεντρισμό, για να στρέφουμε τις σκέψεις μας προς τα μέσα και προς τα πίσω και να αναζητούμε ατομικά το ποια είμαι εγώ, ποια δεν είμαι εγώ, και τι θέλω εγώ. Η θεϊκή δυσαρέσκεια μας παρακινεί να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Σωτήρος, ο οποίος «πέρασε ευεργετώντας»8. Καθώς βαδίζουμε στο μονοπάτι της ιδιότητας του μαθητή, λαμβάνουμε πνευματικές ωθήσεις για να πλησιάσουμε τους άλλους.
Μία ιστορία που άκουσα πριν από χρόνια με βοήθησε να αναγνωρίσω και στη συνέχεια να ενεργήσω επί προτροπών από το Άγιο Πνεύμα. Η αδελφή Μπόννυ Πάρκιν, πρώην Γενική Πρόεδρος της Ανακουφιστικής Εταιρείας, διηγήθηκε το εξής:
«Η Σούζαν… ήταν μία καταπληκτική μοδίστρα. Ο Πρόεδρος [Σπένσερ] Κίμπαλ ανήκε στον τομέα [της]. Μία Κυριακή, η Σούζαν παρατήρησε ότι φορούσε καινούργιο κοστούμι. Ο πατέρας της πρόσφατα… της είχε φέρει ένα εξαιρετικό μεταξωτό ύφασμα. Η Σούζαν σκέφτηκε ότι εκείνο το ύφασμα θα γινόταν μία όμορφη γραβάτα, ταιριαστή με το καινούργιο κοστούμι του Προέδρου Kίμπαλ. Έτσι, τη Δευτέρα έφτιαξε τη γραβάτα. Την τύλιξε σε μεταξωτό χαρτί και πήγε στο σπίτι του Προέδρου Κίμπαλ.
»Καθώς πλησίαζε την πόρτα της εισόδου, σταμάτησε ξαφνικά και σκέφτηκε: “Ποια είμαι εγώ που θα φτιάξω γραβάτα για τον προφήτη; Πιθανότατα να έχει πολλές τέτοιες”. Αποφασίζοντας ότι είχε κάνει λάθος, γύρισε να φύγει.
»Εκείνη ακριβώς τη στιγμή η αδελφή Κίμπαλ άνοιξε την πόρτα της εισόδου και είπε: “Ω, Σούζαν!”
»Μπερδεύοντας τα λόγια της, η Σούζαν είπε: “Είδα τον Πρόεδρο Κίμπαλ με το καινούργιο του κοστούμι την Κυριακή. Ο πατέρας μου μού έφερε λίγο μετάξι από τη Νέα Υόρκη… και έτσι του έφτιαξα μία γραβάτα”.
»Προτού η Σούζαν μπορέσει να συνεχίσει, η αδελφή Κίμπαλ την σταμάτησε, την έπιασε από τους ώμους και είπε: “Σούζαν, μην καταπιέζεις ποτέ μία γενναιόδωρη σκέψη”»9.
Τι ωραίο! «Μην καταπιέζεις ποτέ μία γενναιόδωρη σκέψη». Μερικές φορές, όταν νιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι για κάποιον, αναρωτιέμαι αν ήταν μία προτροπή ή μόνο δική μου ιδέα. Τότε θυμάμαι: «Όμως, ιδέστε, αυτό που προέρχεται από το Θεό μας προσκαλεί και μας δελεάζει να κάνουμε διαρκώς το καλό. Επομένως, καθετί που μας προσκαλεί και μας δελεάζει να κάνουμε καλό, και να αγαπάμε το Θεό, και να τον υπηρετούμε, είναι εμπνευσμένο από το Θεό»10.
Είτε πρόκειται για άμεσες προτροπές είτε για απλές παρορμήσεις για βοήθεια, μία καλή πράξη δεν πάει ποτέ χαμένη, γιατί «η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ»11 – και δεν είναι ποτέ η λάθος απάντηση.
Συχνά η χρονική στιγμή είναι άβολη και σπάνια γνωρίζουμε τον αντίκτυπο των μικρών ενεργειών υπηρέτησής μας. Αλλά κάθε τόσο, θα αναγνωρίζουμε ότι υπήρξαμε όργανα στα χέρια του Θεού και θα είμαστε ευγνώμονες να γνωρίζουμε ότι το Άγιο Πνεύμα που εργάζεται μέσω ημών είναι μια εκδήλωση της εγκρίσεως του Θεού.
Αδελφές, εσείς και εγώ μπορούμε να παρακαλέσουμε το Άγιο Πνεύμα να μας δείξει «όλα όσα πρέπει να κάν[ουμε]»12 ακόμα κι όταν η λίστα των υποχρεώσεών μας είναι πλήρης. Όταν μας ζητηθεί, μπορούμε να αφήσουμε τα πιάτα στον νεροχύτη ή ένα σωρό εκκρεμότητες που απαιτούν την προσοχή μας, προκειμένου να διαβάσουμε σε ένα παιδί, να κάνουμε επισκέψεις με μία φίλη, να φροντίσουμε τα παιδιά ενός γείτονα ή να υπηρετήσουμε στον ναό. Μη με πάρετε στραβά – κάνω λίστες κι εγώ. Μου αρέσει να σημειώνω πράγματα που έχω τελειώσει. Όμως η γαλήνη έρχεται όταν γνωρίζουμε ότι το να είμαστε περισσότερο δεν εξισούται απαραιτήτως με το να κάνουμε περισσότερα. Αποκρίνομαι στη δυσαρέσκεια όταν αποφασίζω να ακολουθήσω τις προτροπές, κι αυτό αλλάζει τον τρόπο που σκέφτομαι για τον «χρόνο μου» και βλέπω τους ανθρώπους όχι ως παρεμβολές στο πρόγραμμά μου, αλλά ως σκοπό της ζωής μου.
Η θεϊκή δυσαρέσκεια μας οδηγεί στον Χριστό
Η θεϊκή δυσαρέσκεια οδηγεί σε ταπεινοφροσύνη, όχι στην αυτολύπηση ή την αποθάρρυνση που προκύπτουν όταν κάνουμε συγκρίσεις, από τις οποίες βγαίνουμε πάντα χαμένες. Οι γυναίκες που τηρούν τις διαθήκες είναι διαφόρων ειδών. Οι οικογένειές τους, οι εμπειρίες της ζωής τους και οι συνθήκες τους ποικίλλουν.
Ασφαλώς, όλες υπολειπόμαστε των θείων δυνατοτήτων μας και υπάρχει κάποια αλήθεια στη συνειδητοποίηση ότι μόνες μας δεν είμαστε αρκετές. Όμως τα καλά νέα του Ευαγγελίου είναι ότι με τη χάρη του Θεού, είμαστε αρκετές. Με τη βοήθεια του Χριστού, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα13. Οι γραφές υπόσχονται ότι θα «βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης»14.
Η αλήθεια που εκπλήσσει είναι ότι οι αδυναμίες μας μπορούν να είναι ευλογίες, όταν μας ταπεινώνουν και μας στρέφουν προς τον Χριστό15. Η δυσαρέσκεια γίνεται θεϊκή, όταν ταπεινά πλησιάζουμε τον Ιησού Χριστό με το αίτημά μας, αντί να μένουμε πίσω στην αυτολύπηση.
Στην πραγματικότητα, τα θαύματα του Ιησού συχνά ξεκινούν με τον εντοπισμό της επιθυμίας, ανάγκης, αποτυχίας ή ανεπάρκειας. Θυμάστε τα ψωμιά και τα ψάρια; Καθένας από τους συγγραφείς του Ευαγγελίου διηγείται πώς ο Ιησούς έδωσε τροφή με τρόπο θαυμαστό τους χιλιάδες ανθρώπους που Τον ακολούθησαν16. Αλλά η ιστορία αρχίζει όταν οι μαθητές διαπιστώνουν την έλλειψή τους. Συνειδητοποιούν ότι έχουν «πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια: αλλ’ αυτά τι είναι σε τόσους πολλούς;»17 Οι μαθητές είχαν δίκιο: δεν είχαν αρκετό φαγητό, αλλά έδωσαν ό,τι είχαν στον Ιησού και Αυτός έκανε το θαύμα.
Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι τα ταλέντα και τα δώρα σας ήταν πολύ μικρά για το έργο που είχατε να κάνετε; Εγώ, ναι. Αλλά εσείς και εγώ μπορούμε να δώσουμε ό,τι έχουμε στον Χριστό, και Αυτός θα πολλαπλασιάσει τις προσπάθειές μας. Αυτό που έχετε να προσφέρετε είναι παραπάνω από αρκετό –ακόμα και με τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα ελαττώματά σας– εάν στηρίζεστε στη χάρη του Θεού.
Η αλήθεια είναι ότι η καθεμία από εμάς είναι μία γενιά μακριά από το Θείο – ένα παιδί του Θεού18. Και ακριβώς όπως έκανε και με τους προφήτες και με τους συνηθισμένους άνδρες και τις γυναίκες κατά τη διάρκεια των αιώνων, ο Επουράνιος Πατέρας σκοπεύει να μας μεταμορφώσει.
Ο Κλάιβ Λιούις εξήγησε τη μεταμορφωτική δύναμη με αυτόν τον τρόπο: «Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα ζωντανό σπίτι. Ο Θεός έρχεται για να ανοικοδομήσει το σπίτι. Στην αρχή, ίσως, μπορείτε να καταλάβετε τι κάνει. Τοποθετεί σωστά τις σωληνώσεις και σταματά τις διαρροές στην οροφή και ούτω καθεξής. Ξέρατε ότι εκείνες οι εργασίες έπρεπε να γίνουν και έτσι δεν εκπλήσσεστε. Αλλά τώρα αρχίζει να χτυπά το σπίτι με τρόπο που πονά φρικτά… [Βλέπετε,] χτίζει ένα αρκετά διαφορετικό σπίτι από αυτό που είχατε κατά νου… Νομίζατε ότι έφτιαχνε ένα αξιοπρεπές μικρό σπίτι: αλλά Αυτός χτίζει ένα παλάτι. Προτίθεται να έρθει και να ζήσει σε αυτό ο Ίδιος»19.
Χάρη στην εξιλεωτική θυσία του Σωτήρα μας, μπορούμε να γίνουμε αντάξιες των καθηκόντων που πρέπει να εκτελέσουμε. Οι προφήτες έχουν διδάξει ότι καθώς ανεβαίνουμε στο μονοπάτι της ιδιότητας του μαθητή, μπορούμε να καθαγιασθούμε μέσω της χάρης του Χριστού. Η θεϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να μας οδηγήσει να ενεργήσουμε με πίστη, να ακολουθήσουμε τις προσκλήσεις του Σωτήρα για να κάνουμε το καλό και να δώσουμε τη ζωή μας ταπεινά σε Αυτόν. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.