ساکت شو، آرام باش
منجی به ما می‌آموزد چگونه سکوت و آرامش را احساس کنیم حتی وقتی که بادها با شدت در اطراف ما می‌ورزند و امواج توطئه بر علیه ما برای غرق کردن امیدمان برمی‌خیزند.
وقتی که فرزندان ما کوچک بودند، خانوادۀ ما چند روز را کنار یک دریاچۀ زیبا گذراند. یک بعد از ظهر، چندتا از بچه‌ها پیش از پریدن از روی یک سکو توی آب، جلیقۀ نجات خود را پوشیدند. کوچکترین دختر ما، با دقت و تردید خواهران و برادرانش را تماشا کرد. با تمام شهامتی که می‌توانست به کار برد، بینی خود را با یک دست گرفت و پرید. او فوراً به سطح آب آمد و با صدای وحشت زده داد زد، «کمکم کنید! کمکم کنید!»
حالا، او در خطر مرگ نبود، جلیقۀ نجات او کار خود را می‌کرد و به راحتی او روی آب شناور بود. ما می‌توانستیم به آسانی دستان خود را دراز کنیم و او را به روی سکو برگردانیم. ولی، به نظرش، او به کمک نیاز داشت. شاید ترسش برای سردی آب یا برای یک تجربۀ تازه بود. به هر حال، او خود را به روی سکو بالا کشید، ما دور او یک حولۀ خشک پوشاندیم و از شجاعتش تعریف کردیم.
هر چند که ما پیر یا جوان باشیم، بسیاری از ما در لحظاتی مضطرب کلمات «کمکم کنید» را با نیاز شدید گفته‌ایم. «منو نجات بده» یا «خواهش می‌کنم، به دعایم جواب بده!»
چنین اتفاقی برای پیروان عیسی در زمان خدمتش بر روی زمین افتاد. در مَرقُس می‌خوانیم عیسی «باز هم در كنار دریاچه به تعلیم مردم پرداخت: و جمعیت زیادی دور او جمع شدند.»۱ جمعیت به حدی زیاد شد که عیسی «سوار قایقی» شد۲ و از روی آب با آنها سخن گفت. در حالی که مردم در ساحل نشسته بودند تمام روز او به آنها آموخت.
«و … عصر همان روز» عیسی به شاگردانش فرمود، «به آن طرف دریا برویم. پس آنها جمعیّت را ترک كردند،»۳ شروع به عبور از دریای جلیله کردند. عیسی جایی در عقب قایق پیدا کرد، و دراز کشید و فوراً به خواب رفت. به زودی «توفان شدیدی برخواست و امواج به قایق طوری می‌زد که نزدیک بود، قایق غرق شود.»۴
بسیاری از پیروان عیسی ماهی‌گیران ماهر بودند که می‌دانستند قایق را چگونه در توفان هدایت کنند. آنها شاگردان مورد اعتماد او بودند، حقیقتاً، آنها شاگردان محبوب او بودند. آنها کارهای خود، علایق شخصی خود، و خانواده‌های خود را کنار گذاشته بودند تا از پی عیسی روند. ایمانشان به او با حضور داشتن‌شان در آن قایق آشکار بود. ولی اکنون قایق آنها در میان توفان سهمگین و در حال غرق شدن بود.
ما نمی‌دانیم آنها چه مدت در مبارزه با توفان بودند که قایق را شناور نگه‌دارند، اما آنها با صدای وحشت زده عیسی را بیدار کردند، گفتند:
«استاد تو را باکی نیست که غرق شویم؟»۵
«سَروَر، ما را نجات بده، ما داریم هلاک می‌شویم.»۶
آنها او را «استاد» صدا کردند، و چون او حتماً استاد است. همچنین او «عیسی مسیح، پسر خدا، پدر آسمان و زمین، آفریدگار همۀ چیزها، از آغاز.» است.۷
عیسی از جایش در قایق، برخواست و با پرخاش به باد و آبهای توفان فرمان «ساکت شو، آرام باش، داد. و باد [ایستاد]، و آرامش کامل برقرار شد.»۸ آنگاه استاد تعلیم دهنده، عیسی، با دو سوال ساده و محبت آمیز، به پیروانش آموخت. او پرسید:
«چرا این‌قدر ترسیده‌اید؟»۹
«آیا هنوز ایمان ندارید؟»۱۰
انسان فانی، گرایشی، حتی یک خواستی دارد، که وقتی ما خود را در میان آزمایشات، مشکلات، یا مصائب پیدا می‌کنیم، فریاد می‌زنیم، «استاد تو را باکی نیست که من غرق شوم؟ نجاتم بده.» حتی جوزف اسمیت از آن زندان مهیب تمنا کرد، «خدایا، کجایی تو؟ و کجاست خیمه ای که مکان پنهانی تو را می پوشاند؟»۱۱
نجات دهندۀ دنیا مطمئناً محدودیت‌هال فانی ما را درک می‌کند، چون او به ما می‌آموزد چگونه سکوت و آرامش را احساس کنیم حتی وقتی که بادها با شدت در اطراف ما می‌ورزند و امواج توطئه بر علیه ما برای غرق کردن امیدمان برمی‌خیزند.
به افرادی که با ایمان ثابت شده، ایمان بچه‌گانه، یا حتی کوچکترین ذرّه‌ِ ایمان را ۱۲ بکار ببرند، عیسی با دعوت می‌گوید، «بیایید نزد من.»۱۳ «به نام من ایمان آورید.»۱۴ «از من یاد بگیر[ید]، و به سخنان من گوش بده[ید].»۱۵ او با مهربانی فرمان می‌دهد، «توبه [کنید] و به نام من تعمید [یابید]،»۱۶ «یکدیگر را دوست بدارید؛ همان‌طور که من شما را دوست داشته‌ام،»۱۷ و «همواره مرا به یاد آورید.»۱۸ عیسی آنها را دوباره قوت قلب می‌دهد، توضیح می‌دهد، «این چیزها را به شما گفتم تا در اتّحاد با من آرامش داشته باشید. در جهان رنج و زحمت خواهید داشت. ولی شجاع باشید، من بر دنیا چیره شده‌ام.»۱۹
من می‌توانم تصور کنم که پیروان عیسی در قایق توفان زده، از ناچاری، مشغول به تماشا کردن امواجی که بر روی آنها ریخته می‌شد بودند، و آب‌ها را با دست بیرون از قایق می‌ریختند. من می‌توانم تصور کنم آنها بادبان‌ها را رسیدگی می‌کردند و سعی می‌کردند تا حدی کنترل قایق را حفظ کنند. تمرکز آنها روی نجات یافتن در آن لحظه بود، و التماس کمک آنها ضروری و صادقانه بود.
بسیاری از ما در این روزگار هیچ تفاوتی با آنها نداریم. اخیراً حوادث سرتاسر دنیا و در کشور، جوامع، و خانواده‌هایمان ما را درگیر آزمایش‌های پیش‌بینی نشده کرده‌اند. در دوران آشفتگی شاید احساس کنیم ایمان‌مان به حدود بیش از تحمل و درک کشیده می‌شود. موج‌های ترس می‌توانند حواس ما را پرت کنند، باعث شوند که ما خوبی‌های خدا را فراموش کنیم، سپس دیدمان را کوتاه و خارج از مرکز توجه کنند. با این حال، در امتداد این سفر دشوار ما است که ایمان ما می‌تواند هم آزموده شود و هم مستحکم.
صرف نظر از شرایطمان، ما می‌توانیم با قصد تلاش کنیم، ایمان خود را در عیسی مسیح بسازیم و افزایش دهیم. ایمان ما تقویت می‌گردد وقتی که ما به یاد می‌آوریم فرزندان خدا هستیم و او ما را دوست می‌دارد. ایمان ما رشد می‌کند زمانی که ما کلام خدا را با امید و کوشایی آزمایش می‌کنیم، در حالی که بیشترین تلاش خود را برای از پی گرفتن تعالیم مسیح به کار می‌بریم. ایمان ما افزایش می‌یابد در حالی که ما انتخاب کنیم باور کنیم به جای اینکه شک کنیم، وقتی که می‌بخشیم به جای اینکه قضاوت کنیم، توبه کنیم به جای اینکه طغیان کنیم. ایمان ما در حالی که صبورانه به رحمت و فیض مسیح مقدّس تکیه می‌کنیم، پالایش می‌یابد.۲۰
ارشد نیل ای. مکسوِل گفت، «در حالی که ایمان یک دانش کامل نیست، یک توکل قوی به خدا، کسی که دانش کامل دارد، ایجاد می‌کند.»۲۱ حتی در دوران آشفتگی، ایمان به سَروَر عیسی مسیح شجاعت و مقاومت است. به ما کمک می‌کند که حواس پرتی‌های بی اهمیت را کنار گذاریم. به ما کمک می‌کند که در مسیر پیمان پیش برویم و در آن مسیر ادامه دهیم. ایمان، دلسردی را تحت فشار قرار می‌دهد و به ما اجازه می‌دهد که با آینده با تعهد و شجاعت روبرو شویم. ما را برمی‌انگیزد که درحالی که به پدر به نام پسرش دعا می‌کنیم، درخواست نجات و یاری کنیم. و هنگامی که استدعاهای دعایی ما بی‌جواب به نظر می‌آیند، ایمان پشتکار ما در عیسی مسیح شکیبایی و تواضع ایجاد می‌کند، و ما را قادر می‌سازد که با احترام کلمات «ارادۀ تو انجام شود» را بر زبان آوریم.۲۲
رئیس راسل ام. نلسون آموختند:
«ما نیاز نداریم اجازه بدهیم ترسمان جایگزین ایمان‌مان شود. با نیرومند سازی ایمان‌مان، ما می‌توانیم با آن ترس‌ها مبارزه کنیم.
«با فرزندانتان شروع کنید. … حتی زمانی که با آزمون‌های تلخ روبرو می‌شوید، اجازه دهید ایمان شما را احساس کنند. اجازه بدهید توجه ایمان شما بر پدر آسمانی مهربان و پسر محبوبش، سَروَر عیسی مسیح باشد. … به هر دختر یا پسر ارزشمند بیاموزید که او یک فرزند خداست، و در نگارۀ او با یک بالقوه و هدف مقدس آفریده شده است. هر یک با چالشهایی بدنیا آمده است تا بر آن چالش‌ها غلبه کند همچنین با ایمانی که توسعه یابد.۲۳
اخیراً من از دو بچه‌های چهار ساله که ایمانشان را از عیسی مسیح درمیان می‌گذاشتند شنیدم در حالی که آنها به سوال «عیسی مسیح چگونه به تو کمک می‌کند؟» پاسخ دادند. اولین بچه گفت، «من می‌دانم عیسی من را دوست می‌دارد چون او برای من مرد. او همچنین آدم بزرگ‌ها را دوست می‌دارد.» بچۀ دوم گفت، «وقتی که من غمگین یا ناراحت هستم، به من کمک می‌کند. او هم وقتی که دارم غرق می‌شم به من کمک می‌کند.»
عیسی اعلام کرد، «بنابراین، هر کسی توبه کند و مانند بچه‌ای کوچک به سوی من آید، او را من خواهم پذیرفت، زیرا ملکوتِ خدا برای چنین کسانی است.»۲۴
«زیرا خدا جهانیان را آن قدر محبّت نمود كه پسر یگانهٔ خود را داد تا هر که به او ایمان بیاورد هلاک نگردد، بلكه صاحب حیات جاودان شود.»۲۵
اخیراً، رئیس نلسون به ما قول دادند در حالی که ما «دوباره واقعا ًشروع به شنیدن، گوش دادن، و توجّه کردن به سخنان منجی بکنیم، کاهش ترس و افزایش ایمان خواهیم داشت.»۲۶
خواهران و برادران، وضعیت چالش انگیز کنونی ما، آخرین مقصد ما نیستند. به عنوان اعضای کلیسای عیسی مسیح مقدسین آخرین زمان، ما با پیمان نام عیسی مسیح را بر خود گرفته‌ایم. ما به نیروی ضمانت بخش او و امید به وعده‌های ارزشمند او ایمان داریم. همۀ دلایل را داریم که شادمان باشیم، زیرا سَروَر و منجی ما کاملاً از مشکلات، نگرانی‌ها و غم‌های ما آگاه است. همانگونه‌ای که عیسی با پیروان باستانی بود، او نیز امروز در قایق ما است. گواهی می‌دهم او زندگی خود را داده است که من و شما از بین نرویم. امیدوارم که ما به او اعتماد کنیم، فرمان‌هایش را رعایت کنیم، و با ایمان به او گوش بدهیم، «ساکت شو، آرام باش.»۲۷ به نام مقدس و منزه عیسی مسیح، آمین.