ماهیّت الهی و سرنوشت جاودانی شما

خواهران عزیز، از حضور شما متشکرم. من مفتخرم که در این نشست زنانِ همایش عمومی شرکت کنم. گاهی اوقات همچنین مفتخر شده‌ام که در کلاس‌های زنان جوان شرکت کنم. اما اجازه دهید به نکته ای بدیهی اشاره کنم — من نه جوان هستم و نه یک زن! با این حال، آموختم که اگر بتوانم رسالۀ زنان جوان را همراه با زنان جوان بخوانم، کمتر احساس نابجایی می‌کنم. اصول عمیق آموزش داده شده در رسالۀ زنان جوان^۱ برای زنان جوان مهم است، اما برای همه، از جمله ما که زن جوان نیستیم، قابل اجرا است.

رسالۀ زنان جوان (اینگونه) آغاز می‌شود: «من دختر محبوب والدین آسمانی هستم، با ماهیّت الهی و سرنوشت جاویدان».^۲ این بیانیه شامل چهار حقیقت مهم است. نخست اینکه شما یک دختر محبوب هستید. هر کاری که بکنید — یا نکنید — نمی‌تواند آن را تغییر دهد. خدا شما را دوست دارد زیرا شما دختر روحانی او هستید. گاهی می‌توانیم محبت او را احساس نکنیم، اما همیشه وجود دارد. محبت خدا کامل است.^۳ توانایی ما برای حس کردن این محبّت (کامل) نیست.

روح (القدُس) نقش اساسی در انتقال محبت خدا به ما دارد.^۴ با این حال، تأثیر روح القدُس را می‌توان «با احساسات قوی، مانند خشم، نفرت، … [یا] ترس … همانند تلاش برای چشیدن طعم لطیف انگور در حین خوردن فلفل هالاپینو، پنهان کرد. … [یک مزه] کاملاً بر دیگری غلبه می‌کند.»^۵ همچنین رفتارهایی که ما را از روح‌القدُس دور می‌کند، از جمله گناه، دریافت محبت خدا نسبت به ما را دشوار می‌سازد.^۶

به طور مشابه، احساس ما از محبت خدا می‌تواند با شرایط چالش برانگیز و بیماری جسمی یا روانی، از جمله موارد دیگر، کمرنگ شود. در تمام این موارد، اغلب مشاورۀ رهبران یا متخصصان مورد اعتماد می‌تواند مفید باشد. همچنین می‌توانیم با سعی در بهبودی پذیرش محبت خدا این سؤال از خودمان بپرسیم که، «آیا عشق من به خدا ثابت است یا آیا وقتی روزهای خوب دارم او را دوست دارم، اما در روزهای بد نه خیلی زیاد دوستش ندارم؟»

حقیقت دوم این است که ما والدین آسمانی، یک پدر و یک مادر داریم.^۷ اصل (وجود) مادر آسمانی، از طریق وحی می‌آید و یک باور متمایز در میان مقدّسین آخرین زمان است. رئیس دالین اچ. اوکس اهمیت این حقیقت را چنین توضیح داد: «حکمت الهی ما با والدین آسمانی آغاز می‌شود. بالاترین آرزوی ما این است که مانند آنها باشیم.»^۸

چیزهای خیلی کمی دربارۀ مادر در آسمان ​​فاش شده است، اما آنچه ما قطعاً می‌دانیم در مقاله‌های موضوعی مژده که در برنامۀ کاربردی کتابخانۀ مژدۀ ما یافت می‌شود، خلاصه شده است.^۹ هنگامی که آنچه در آنجا وجود دارد خواندید، همه چیزهایی را که من در مورد (این) مَبحَث می‌دانم را خواهید دانست. کاش بیشتر می‌دانستم. شما نیز می‌توانید هنوز سوالاتی داشته باشید و بخواهید پاسخ های بیشتری بیابید. جستجوی درک بیشتر، بخش مهمی از رشد روحانی ما است، اما لطفا محتاط باشید. تعقُّل نمی‌تواند جایگزین وحی شود.

حدس و گمان منجر به دانش روحانی بیشتر نمی شود، اما می تواند به فریب منجر شود یا تمرکز ما را نسبت به آنچه نازل شده است منحرف کند.^۱۰ برای مثال، منجی به پیروان خود آموزش داد: «همواره بنام من به درگاه پدر نیایش کنید.»^۱۱ ما از این الگو پیروی می‌کنیم و عبادت خود را به نام مسیح به سوی پدر آسمانی خود هدایت می‌کنیم و به مادر آسمانی دعا نمی‌کنیم.^۱۲

از زمانی که خدا پیامبران را برگزید، آنها مجاز شده‌اند از طرف او صحبت کنند. اما آنها اصولهایی را که «از ارادۀ [خود]» ساخته شده‌اند، سرهم نمی‌کنند یا چیزی را که نازل نشده تعلیم نمی‌دهند.^۱۳ سخنان بلعام نبی از عهد عتیق را در نظر بگیرید که به او رشوه داده شد تا بنی‌اسرائیل را نفرین کند تا به نفع موآب باشد. بلعام گفت: «اگر [شاه موآب] کاخ خود را پر از طلا و نقره کند و به من ببخشد، از امر [سَروَر] خدای خود، [برای انجام کمتر یا بیشتر،] به هیچ‌وجه سرپیچی نمی‌کنم.^۱۴ پیامبران آخرین زمان نیز به همین ترتیب مُقَِیّد هستند. مطالبه وحی از خدا هم تکبر و هم بی نتیجه است. در عوض، ما منتظر سَروَر و جدول زمانی او هستیم تا حقایق خود را از طریق وسایلی که او تعیین کرده آشکار کند.^۱۵

سومّین حقیقت در پاراگراف شروع رسالۀ زنان جوان این است که ما «یک ماهیّت الهی» داریم. این ذاتی است که ما چه کسی هستیم. از نظر روحی «ژنتیکی» است که از والدین آسمانی ما به ارث رسیده است و نیازی به تلاش از جانب ما ندارد.^۱۶ این مهم ترین هویت ماست، صرف نظر از اینکه چگونه خودمان را شناسایی کنیم. درک این حقیقت عمیق برای همه مهم است، به ویژه برای افراد متعلق به گروه‌هایی که از لحاظ تاریخی به حاشیه رانده، سرکوب یا تحت انقیاد بوده‌اند. به یاد داشته باشید که مهمترین هویت شما، به ذات الهی شما به عنوان فرزند خدا مربوط می‌شود.

حقیقت چهارم این است که ما «سرنوشت جاودان» داریم. چنین سرنوشتی بر ما تحمیل نخواهد شد. پس از مرگ، آنچه را که برای آن واجد شرایط بوده‌ایم دریافت خواهیم کرد و «تنها از آن چیزی که [ما] خواستار دریافت کردن هستیم لذت می‌بریم.»^۱۷ با درک اینکه سرنوشت ابدی ما به انتخاب‌های ما بستگی دارد. این مستلزم بستن و حفظ پیمان مقدس است. این مسیر پیمان راهی است که ما به سوی مسیح می‌آییم و بر حقیقت مطلق و قانون جاودان، و تغییرناپذیر استوار است. ما نمی‌توانیم مسیر خود را بسازیم و انتظار نتایج موعود خدا را داشته باشیم. انتظار برکات او در حالی که از قوانین جاوادان که بر اساس آنها مقرر شده است پیروی نمی‌کنیم اشتباه است، مانند این است که فکر کنیم می‌توانیم اجاق گاز داغ را لمس کنیم و «تصمیم بگیریم» نسوزیم.^۱۸

شاید بدانید که من بیماران مبتلا به نارسایی قلبی را معالجه می‌کردم. بهترین نتایج آنها با دنبال کردن برنامه‌های درمانی مبتنی بر شواهد به دست می‌آمدند. با وجود دانستن این موضوع، برخی از بیماران سعی می‌کردند یک برنامۀ درمانی متفاوت را مورد بحث قرار دهند. آنها می‌گفتند: «من نمی‌خواهم این همه دارو مصرف کنم» یا «نمی‌خواهم آزمایش‌های بعدی را انجام دهم». البته، بیماران در تصمیم گیری‌شان آزاد بودند، اما اگر از برنامه های درمانی کمال مطلوب منحرف می‌شدند، نتایج آنها آسیب می‌دید. بیماران مبتلا به نارسایی قلبی نمی‌توانند یک دورۀ نامرغوب تر را انتخاب کنند و سپس متخصص قلب خود را برای نتایج ضعیف مقصر بدانند.

برای ما هم همینطور است. مسیر تعیین شده پدر آسمانی به بهترین نتایج جاودانه منتهی می‌شود. ما در انتخاب آزادیم، اما نمی‌توانیم عواقب پیروی نکردن از مسیر آشکار شده را انتخاب کنیم.^۱۹ سرور فرموده است: «آن که قانون را می‌شکند، از قانون اطاعت نمی‌کند، بلکه به دنبال این است تا قانونی بر خود شود، و خواستار در گناه ماندن است، … نه می‌تواند با قانون، نه با بخشش، دادگری، نه با داوری تقدیس شود.»^۲۰ ما نمی‌توانیم از مسیر پدر آسمانی منحرف شویم و سپس او را به خاطر نتایج ضعیف، سرزنش کنیم.

پاراگراف دوّم در رسالۀ زنان جوان می‌خوانید: «به عنوان پیرو عیسی مسیح، تلاش می‌کنم شبیه او شوم. من به نام مقدّس او، بر اساس وحی شخصی خواستار می‌شوم و عمل می‌کنم و به دیگران خدمت می‌کنم.» ما می‌توانیم با عمل در ایمان، یک گواهی درباره عیسی مسیح ایجاد کنیم.^۲۱ ما می‌توانیم هدیۀ روحانی را ادّعا کنیم که می‌دانیم که «عیسی مسیح پسر خداست و اینکه او برای گناهان جهان به صلیب کشیده شد.» یا می‌توانیم این هدیه را دریافت کنیم که به سخنان کسانی که می‌دانند ایمان بیاوریم، تا زمانی که خودمان بدانیم.^۲۲ ما می‌توانیم تعالیم منجی را دنبال کنیم و به دیگران کمک کنیم که بسوی او بیایند. به این ترتیب ما به او در کارش می‌پیوندیم.^۲۳

رسالۀ زنان جوان ادامه می‌دهد، «من در همۀ زمان‌ها و در تمام چیز‌ها و در همۀ مکان‌ها به عنوان شاهد خدا خواهم ایستاد.» همۀ اعضای کلیسا به عنوان گواهان خدا مورد نیاز هستند،^۲۴ اگرچه رسولان و هفتادان به عنوان گواهان ویژه نام مسیح مأمور شده‌اند.^۲۵ یک مسابقۀ فوتبال را تصور کنید که در آن فقط دروازه‌بان از دروازه محافظت می‌کند. بدون کمک سایر بازیکنان تیم، دروازه‌بان قادر نخواهد‌بود به اندازۀ کافی از دروازه دفاع کند و تیم همیشه بازنده خواهد‌بود. همچنین، همه در تیم سَروَر مورد نیاز هستند.^۲۶

پاراگراف پایانی رسالۀ زنان جوان اینگونه آغاز می‌شود: «در حالی که تلاش می‌کنم واجد شرایط بلند مرتبگی شوم، هدیۀ توبه را گرامی می‌دارم و هر روز به دنبال بهترشدن هستم.» به دلیل ایثار منجی که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد، می‌توانیم توبه کنیم، از اشتباهات خود درس بگیریم و توسّط آنها محکوم نشویم. رئیس راسل ام. نلسون تعلیم داد: «بسیاری از مردم توبه را به نوعی مجازات می‌دانند. … اما این احساس مجازات شدن از شیطان سرچشمه می‌گیرد. او تلاش می‌کند که ما را از نگاه کردن به عیسی مسیح، که با آغوش ِباز، می‌ایستد، امیدوار و مایل به شفا‌دادن، بخشش، تمیز‌کردن، تقویت، خالص‌کردن و [تقدیس] کردن ما است، جلوگیری کند.^۲۷

وقتی خالصانه توبه کنیم، هیچ زخم روحی باقی نمی‌ماند، مهم نیست که چه کرده‌ایم، چقدر جدی بوده یا چند بار آن را تکرار کرده‌ایم.^۲۸ هر بار که توبه کنیم و با نیت واقعی طلب بخشش کنیم، می‌توانیم بخشیده شویم.^۲۹ چه هدیۀ قابل توجهی از سوی منجی ما، عیسی مسیح!^۳۰ روح القدس می‌تواند به ما اطمینان دهد که بخشیده شده‌ایم. وقتی شادی و آرامش را احساس می‌کنیم،^۳۱ احساس گناه از بین می‌رود،^۳۲ و دیگر از گناه خود عذاب نمی‌کشیم.^۳۳

با این حال، حتی پس از توبۀ خالصانه، ممکن است دچار لغزش شویم. لغزش به این معنا نیست که توبه ناکافی بوده است، بلکه می‌تواند به سادگی نشان دهندۀ ضعف انسان باشد. چقدر مایه آرامش است که بدانیم «سروَر نقاط ضعف را متفاوت از عصیان می‌بیند.» ما نباید به توانایی منجی در کمک به ما در رفع ضعف‌هایمان شک کنیم، زیرا «وقتی سَروَر از ضعف‌ها صحبت می‌کند، همیشه با رحمت است.»^۳۴

رسالۀ زنان جوان نتیجه می‌گیرد، «با ایمان، خانه و خانوادۀ خود را تقویت خواهم‌کرد، پیمان‌های مقدّس را می‌سازم و نگه می‌دارم، و آیین‌ها و برکات معبد مقدّس را دریافت می‌کنم.» تقویت خانه و خانواده ممکن است به معنای ایجاد اولین حلقه در زنجیرۀ وفاداری، حمل میراث ایمان یا احیاء آن باشد.^۳۵ صرف نظر از این، قدرت از طریق ایمان به عیسی مسیح و بستن پیمان‌های مقدّس حاصل می‌شود.

در معبد می‌آموزیم که کی هستیم و کجا بوده‌ایم. سیسرو، فیلسوف رومی، گفت: «ناآگاهی از آنچه قبل از تولدت رخ داده است، محکوم به زندگی مثل یک کودک است.»^۳۶ او البته به تاریخ غیرمذهبی اشاره می‌کرد، اما مشاهدات زیرکانه او را می‌توان گسترش داد. اگر از چشم‌انداز ابدی که در معابد به دست می‌آید ناآگاه باشیم، مادام‌العمر چون کودکان زندگی می‌کنیم. در آنجا ما در سروَر بزرگ می‌شویم، «کمال روح‌القدس را دریافت می‌کنیم،»^۳۷ و به‌عنوان پیروان منجی کاملاً متعهد می‌شویم.^۳۸ همانطور که پیمان خود را نگه می‌داریم، قدرت خدا را در زندگی‌مان دریافت می‌کنیم.^۳۹

من از شما دعوت می‌کنم که زندگی خود را بر عیسی مسیح متمرکز کنید و حقایق اساسی در رسالۀ زنان جوان را به خاطر بسپارید. اگر مایل باشید، روح القدُس شما را راهنمایی خواهد‌کرد. پدر آسمانی ما از شما می‌خواهد که وارث او شوید و همه آنچه را که دارد دریافت کنید.^۴۰ او نمی‌تواند به شما پیشنهاد بیشتری بدهد. او نمی‌تواند به شما قول بیشتری بدهد. او شما را بیشتر از آنچه می‌دانید دوست دارد و می‌خواهد که در این زندگی و در زندگی آینده شاد باشید، به نام عیسی مسیح، آمین.