Ενθουσιασμένος για μάθηση

Ο Ράσελ προσεκτικά έβαλε στην σχολική του τσάντα τα δύο μολύβια και το τετράδιό του. Χτένισε τα μαλλιά του και βεβαιώθηκε ότι τα ρούχα του φαίνονταν ωραία. Έδωσε μια αποχαιρετιστήρια αγκαλιά στην μητέρα του και κατόπιν έτρεξε στη στάση λεωφορείου. Αισθάνθηκε ότι θα έσκαγε, αν το λεωφορείο δεν ερχόταν σύντομα. Ήταν ενθουσιασμένος που ξεκινούσε το σχολείο για πρώτη φορά.

Κάθε χρόνο, ο Ράσελ έβλεπε τους μεγαλύτερους αδελφούς και αδελφές του να περπατάνε μέχρι την στάση λεωφορείου, όπου έπαιρναν το λεωφορείο για το σχολείο. Ήθελε να ανέβει στο λεωφορείο μαζί τους. Ακόμη, ήθελε να μάθει αυτά που εκείνοι είχαν μάθει. Ήθελε να μάθει περισσότερα για τους δεινόσαυρους. Ήθελε να ξέρει πώς λειτουργούν τα τρένα. Ήθελε να μάθει να διαβάζει. Απλώς ήξερε ότι θα του άρεσε το σχολείο.

Η δασκάλα του Ράσελ, η κα Γουίλσον, χαμογέλασε όταν μπήκε στην τάξη. Έδειξε στον Ράσελ ποιο ήταν το θρανίο του. Επίσης του έδειξε πού να κρεμάσει την σχολική του τσάντα.

«Ίσως θα μάθουμε για τους δεινόσαυρους πρώτα», σκέφτηκε ο Ράσελ.

«Καλωσήλθατε στο σχολείο», είπε η κα Γουίλσον. «Θα συστηθούμε και θα πούμε κάτι για τον εαυτό μας».

Ο Ράσελ μούτρωσε. «Μάλλον θα πρέπει να γνωρίσουμε τον καθένα», σκέφθηκε. «Ίσως θα μάθουμε για τους δεινόσαυρους αργότερα».

Όταν ήλθε η σειρά του Ράσελ να συστηθεί, είπε: «Είμαι ο Ράσελ. Είμαι ενθουσιασμένος να μάθω τα πάντα—ειδικά για τα τρένα και τους δεινόσαυρους».

«Αυτό είναι υπέροχο, Ράσελ» είπε η κα Γουίλσον. Ο Ράσελ χαμογέλασε. Ήταν σίγουρος ότι θα μάθαιναν για τρένα και δεινόσαυρους σύντομα.

Αλλά, δεν το έκαναν. Έφαγαν κολατσιό και έπαιξαν με παιχνίδια σε σχήμα κύκλων, τριγώνων και τετραγώνων.

«Κα Γουίλσον, πότε θα μάθουμε για τους δεινόσαυρους και τα τρένα;» Ρώτησε ο Ράσελ.

«Όχι τώρα αμέσως, Ράσελ», είπε εκείνη. «Τώρα είναι η ώρα να διαβάσουμε μια ιστορία».

«Είναι για δεινόσαυρους;»

«Όχι Ράσελ».

Μετά την ιστορία έμαθαν για το αλφάβητο. Κατόπιν ήταν ώρα να πάνε σπίτι.

Ο Ράσελ ήταν θυμωμένος.

Μούτρωσε έξω από το παράθυρο του λεωφορείου. Έτρεξε σπίτι από τη στάση και άνοιξε με φούρια την εξώπορτα. Έτρεξε στο δωμάτιό του και έβαλε το κεφάλι του κάτω από την κουβέρτα.

Η μαμά ήλθε και έβαλε το χέρι της στο κεφάλι του Ράσελ. «Πώς ήταν η πρώτη σου μέρα;» ρώτησε εκείνη.

«Απαίσια. Ποτέ δεν θα μάθω τίποτα και δεν θα ξαναπάω. Το μόνο που κάναμε σήμερα είναι να παίζουμε με κυβάκια και να διαβάζουμε ιστορίες».

«Ράσελ, απλώς ήταν η πρώτη σου μέρα», είπε η μαμά.

Ο Ράσελ έκατσε και κοίταξε την μαμά. «Θέλω να μάθω για δεινόσαυρους και τρένα και να διαβάζω—τώρα».

Η μαμά έκατσε δίπλα στον Ράσελ, στο κρεβάτι. «Δεν μπορείς να μάθεις τα πάντα μονομιάς. Η μάθηση παίρνει χρόνο. Και όσο περισσότερο μαθαίνεις τώρα, τόσο παραπάνω θα μπορέσεις να μάθεις αργότερα».

«Τι εννοείς;» Ρώτησε ο Ράσελ.

«Πρέπει να μάθεις το αλφάβητο πριν μάθεις να διαβάζεις. Και πρέπει να μάθεις να διαβάζεις πριν να μπορείς να διαβάσεις για πράγματα που σε ενδιαφέρουν», εκείνη είπε.

Ο Ράσελ το σκέφτηκε. Ίσως υπήρχαν άλλα πράγματα να μάθει εκτός από τους δεινόσαυρους και τα τρένα. «Νομίζω ότι θα δοκιμάσω να πάω και αύριο σχολείο», είπε.

Η μαμά τού χαμογέλασε.

«Αλλά, μαμά, θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη για τους δεινόσαυρους;»

«Βεβαίως μπορούμε να το κάνουμε αυτό».