Διδάξτε αληθινές διδαχές

Ο λόγος του Θεού είναι η διδαχή που διδάχθηκε από τον Ιησού Χριστό και τους προφήτες Του. Ο Άλμα ήξερε ότι τα λόγια της διδαχής έχουν μεγάλη δύναμη. Μπορούν να διευρύνουν το νου των ανθρώπων, ώστε να δουν πνευματικά πράγματα τα οποία δεν είναι ορατά με το φυσικό μάτι. Ακόμα, μπορούν να ανοίξουν την καρδιά, ώστε να αισθανθεί την αγάπη του Θεού και την αγάπη για την αλήθεια. Ο Σωτήρας χρησιμοποίησε για τις δύο αυτές πηγές δύναμης για να ανοίξει τα μάτια μας και να ανοίξει την καρδιά μας, στο 18ο τμήμα του Διδαχή και Διαθήκες, καθώς δίδασκε τη διδαχή Του σε εκείνους που ήθελε να Τον υπηρετήσουν ως ιεραπόστολοι. Καθώς ακούτε προσεκτικά, συλλογιστείτε εκείνον το νέο άνδρα στην οικογένειά σας που είναι διστακτικός καθώς προετοιμάζεται για μια ιεραποστολή. Να πώς δίδαξε ο Διδάσκαλος δύο από τους υπηρέτες Του και πώς θα μπορούσατε να διδάξετε τη διδαχή Του στο νέο άνδρα που αγαπάτε:

«Και τώρα, Όλιβερ Κάουντερι, μιλώ προς εσένα, όπως επίσης και στον Ντέιβιντ Ουίτμερ, ως είδος προσταγής. Γιατί, ιδέστε, προστάζω όλους τους ανθρώπους παντού να μετανοήσουν, και μιλώ σε εσάς, ακριβώς όπως και στον Παύλο τον απόστολό μου, γιατί έχετε κληθεί ακριβώς με την ίδια κλήση με την οποία κι εκείνος είχε κληθεί.

»Να θυμάστε, η αξία των ψυχών είναι μεγάλη στα μάτια του Θεού» (Δ&Δ 18:9–10).

Ξεκινά, λέγοντας πόσο πολύ τους εμπιστεύεται. Κατόπιν φέρνει κοντά Του τις καρδιές τους, λέγοντας πόσο πολύ αγαπά κάθε ψυχή ο Πατέρας Του και Εκείνος. Κατόπιν προχωρεί στο θεμέλιο της διδαχής Του. Περιγράφει πόσο πολύ έχουμε λόγους να Τον αγαπάμε:

«Γιατί, ιδέστε, ο Κύριος ο Λυτρωτής σας υπέστη θάνατο κατά τη σάρκα. Επομένως υπέφερε τον πόνο όλων των ανθρώπων, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουν να μετανοήσουν και να έλθουν προς αυτόν.

»Και αναστήθηκε από τους νεκρούς, για να φέρει όλους τους ανθρώπους προς αυτόν, υπό τον όρο ότι θα μετανοήσουν.

»Και πόσο μεγάλη είναι η χαρά του για την ψυχή που μετανοεί!» (Δ&Δ 18:11–13).

Έχοντας δώσει τη διδαχή της ιεραποστολής Του για να ανοίξει τις καρδιές τους, Τους δίνει την εντολή Του: «Γι’ αυτόν το λόγο, καλείστε να διαλαλείτε μετάνοια προς αυτόν το λαό» (Δ&Δ 18:14).

Τελικά, ανοίγει τα μάτια τους, ώστε να δουν πέρα από τον πέπλο. Μας πηγαίνει σε μία μελλοντική ύπαρξη, η οποία περιγράφηκε στο μεγάλο σχέδιο σωτηρίας, όπου μπορούμε ακόμα να βρεθούμε. Μας μιλά για υπέροχες σχέσεις όπου αξίζει να δώσουμε όλο τον εαυτό μας, για να τις απολαύσουμε:

«Αν γίνει έτσι ώστε να χρειαστεί να κοπιάζετε όλες τις ημέρες σας για να διαλαλείτε μετάνοια προς αυτόν τον λαό, και φέρετε, έστω μόνο μια ψυχή προς εμένα, πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά σας μαζί του στη βασιλεία του Πατέρα μου!

»Και τώρα, αν η χαρά σας θα είναι μεγάλη με μια ψυχή που φέρατε προς εμένα στη βασιλεία του Πατέρα μου, πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά σας αν μπορέσετε να φέρετε πολλές ψυχές προς εμένα!» (Δ&Δ 18:15–16).

Σε αυτά τα λίγα εδάφια, διδάσκει τη διδαχή να ανοίξουμε τις καρδιές μας στην αγάπη Του. Και διδάσκει τη διδαχή να ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε πνευματικές αλήθειες, αόρατες σε κάθε νου, ο οποίος δεν είναι φωτισμένος από το Πνεύμα της Αλήθειας.

Η ανάγκη να ανοίξουμε τα μάτια και την καρδιά, μας λέει πώς θα πρέπει να διδάξουμε τη διδαχή. Η διδαχή αποκτά τη δύναμή της καθώς το Άγιο Πνεύμα επιβεβαιώνει ότι είναι αληθινή. Προετοιμάζουμε εκείνους που διδάσκουμε, όσο καλύτερα μπορούμε, για να λάβουν τις ήρεμες παροτρύνσεις της σιγαλής σαν αύρα φωνής. Αυτό φέρνει τουλάχιστον λίγη πίστη στον Ιησού Χριστό. Φέρνει τουλάχιστον λίγη ταπεινότητα, λίγη προθυμία να υποταχθούμε στο θέλημα του Σωτήρα για εμάς. Το άτομο που θα θελήσετε να βοηθήσετε, ίσως να έχει ελάχιστη ταπεινότητα ή προθυμία, όμως μπορείτε να τον/την παρακινήσετε, ώστε να επιθυμήσει να πιστέψει. Επιπλέον, μπορείτε να αποκτήσετε αυτοπεποίθηση από κάποιον άλλο για τις δυνάμεις της διδαχής. Η αλήθεια μπορεί να προετοιμάσει το δρόμο της. Απλώς ακούγοντας τα λόγια της διδαχής, δεν μπορούμε να κάνουμε ώστε να εμφυτευθεί ο σπόρος της πίστης στην καρδιά. Όμως ακόμα κι ένας μικροσκοπικός σπόρος πίστης στον Ιησού Χριστό, προσκαλεί το Πνεύμα.

Έχουμε περισσότερο έλεγχο στη δική μας προετοιμασία. Εορτάζουμε με το λόγο του Θεού στις γραφές και μελετούμε τα λόγια των ζωντανών προφητών. Νηστεύουμε και προσευχόμαστε για να προσκαλούμε το Πνεύμα για τον εαυτό μας και για το άτομο που θέλουμε να διδάξουμε.

Επειδή χρειαζόμαστε το Άγιο Πνεύμα, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και συνετοί, ώστε να μην προχωρήσουμε πέρα από τη διδασκαλία της αληθινής διδαχής. Το Άγιο Πνεύμα είναι το Πνεύμα της Αλήθειας. Η επιβεβαίωσή του προσκαλείται όταν αποφεύγουμε την επίτευξη κέρδους ή την προσωπική διερμηνεία. Αυτό ίσως να είναι δύσκολο. Αγαπάτε το άτομο που προσπαθείτε να επηρεάσετε. Ίσως το άτομο αυτό να έχει αγνοήσει τη διδαχή που ακούσαμε προηγουμένως. Είναι δελεαστικό να προσπαθούμε κάτι νέο ή εντυπωσιακό. Όμως προσκαλούμε το Άγιο Πνεύμα ως σύντροφό μας, όταν προσέχουμε ώστε να διδάσκουμε μόνο την αληθινή διδαχή.

Ένας από τους ασφαλέστερους τρόπους για να αποφύγουμε ακόμα και να πλησιάσουμε την εσφαλμένη διδαχή είναι να επιλέξουμε να είμαστε απλοί στη διδασκαλία μας. Με την απλότητα κερδίζουμε σε ασφάλεια και λίγα είναι αυτά που χάνονται. Το γνωρίζουμε αυτό, διότι ο Σωτήρας μάς έχει πει να διδάσκουμε τη σημαντικότερη διδαχή στα μικρά παιδιά. Προσέξτε την εντολή Του: «Και πάλι, εφόσον οι γονείς έχουν παιδιά στη Σιών ή σε οποιονδήποτε από τους πασσάλους της που είναι οργανωμένοι, και δεν τα διδάσκουν ώστε να καταλάβουν το δόγμα της μετάνοιας, της πίστης στο Χριστό τον Υιό του ζώντος Θεού, και του βαφτίσματος και της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος με χειροθεσία, όταν είναι οκτώ χρονών, η αμαρτία ας είναι στο κεφάλι των γονέων» (Δ&Δ 68:25).

Μπορούμε να διδάξουμε ακόμα κι ένα παιδί ώστε να καταλάβει τη διδαχή του Ιησού Χριστού. Επομένως, είναι πιθανόν, με τη βοήθεια του Θεού, να διδάξουμε με απλότητα τη διδαχή της σωτηρίας.

Έχουμε τη μεγαλύτερη ευκαιρία με τους νέους. Ο καλύτερος χρόνος για να διδάξουμε είναι νωρίς, ενόσω τα παιδιά είναι ακόμα απρόσβλητα από τους πειρασμούς του θνητού εχθρού τους και πολύ πριν τα λόγια της αλήθειας είναι ίσως σκληρότερα γι’ αυτά να τα ακούσουν, μέσα στην οχλοβοή της προσωπικής πάλης τους.

Ένας συνετός γονέας δε θα χάσει ποτέ την ευκαιρία να συγκεντρώσει τα παιδιά του για να μάθουν τη διδαχή του Ιησού Χριστού. Αυτές οι στιγμές είναι τόσο σπάνιες, συγκρινόμενες με τις προσπάθειες του εχθρού. Για κάθε ώρα που η δύναμη της διδαχής εισαγάγεται στη ζωή ενός παιδιού, ίσως υπάρχουν εκατοντάδες ώρες μηνυμάτων και εικόνων που αρνούνται ή αγνοούν τις σωτήριες αλήθειες.

Το ερώτημα δε θα πρέπει να είναι μήπως είμαστε πολύ κουρασμένοι ώστε να προετοιμαστούμε για να διδάξουμε τη διδαχή ή αν θα ήταν καλύτερα να φέρουμε κοντύτερα ένα παιδί παίζοντας μαζί του ή αν το παιδί αρχίζει να σκέφτεται ότι κηρύττουμε πάρα πολύ. Το ερώτημα πρέπει να είναι: «Με τόσο λίγο χρόνο και τόσο λιγοστές ευκαιρίες, ποια λόγια διδαχής από μέρους μου θα τα ενισχύσουν απέναντι στις επιθέσεις στην πίστη τους, που σίγουρα θα έρθουν;» Τα λόγια που λέτε σήμερα, ίσως να είναι και αυτά που θα θυμούνται. Και το σήμερα, σύντομα θα περάσει.

Τα χρόνια περνούν, διδάσκουμε τη διδαχή όσο καλύτερα μπορούμε και ωστόσο, κάποιοι δεν ανταποκρίνονται ακόμα. Θλιβόμαστε με αυτό. Όμως υπάρχει ελπίδα στο χρονικό των γραφών στις οικογένειες. Συλλογιστείτε τον Άλμα το νεότερο και τον Ενώς. Σε στιγμές κρίσεως, θυμήθηκαν τα λόγια των πατέρων τους, λόγια της διδαχής του Ιησού Χριστού (βλέπε Ενώς 1:1–4, Άλμα 36:16–19). Τους έσωσε. Τη διδασκαλία σας για αυτή την ιερή διδαχή, θα την θυμούνται.

Δύο σκιές αμφιβολίας μπορεί να εισχωρήσουν στο νου σας. Ίσως αναρωτηθείτε αν ξέρετε αρκετά καλά τη διδαχή, ώστε να τη διδάξετε. Και εάν έχετε ήδη επιχειρήσει να τη διδάξετε, ίσως αναρωτηθείτε γιατί δεν μπορείτε να δείτε ένα μεγάλο μέρος από το καλό αποτέλεσμα.

Στην οικογένειά μου, έχουμε την ιστορία μιας νέας γυναίκα που είχε το θάρρος να αρχίσει να διδάσκει τη διδαχή όταν ήταν ακόμα πρόσφατα νεοφώτιστη, με πολύ λίγη μόρφωση. Το γεγονός ότι τα αποτελέσματα της διδασκαλίας της δεν έπαψαν να υπάρχουν, μου δίνει την υπομονή να περιμένω τους καρπούς των δικών μου προσπαθειών.

Η Μαίρη Μπομέλι ήταν η προγιαγιά μου. Δεν τη γνώρισα ποτέ. Η εγγονή της, την άκουσε να διηγείται την ιστορία της και τη σημείωσε.

Η Μαίρη γεννήθηκε το 1830. Οι ιεραπόστολοι δίδαξαν την οικογένειά της στην Ελβετία, όταν εκείνη ήταν 24 ετών. Ζούσε ακόμα στο σπιτικό, υφαίνοντας και πουλώντας ύφασμα για να βοηθήσει την οικογένειά της στο μικρό τους αγρόκτημα. Όταν η οικογένεια άκουσε τη διδαχή του αποκατεστημένου ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, κατάλαβαν ότι ήταν αληθινή. Βαφτίστηκαν. Τα αδέλφια της Μαίρης κλήθηκαν σε ιεραποστολές και πήγαν χωρίς να έχουν χρήματα ή ταξιδιωτικό σακίδιο. Η υπόλοιπη οικογένεια πούλησε τα υπάρχοντά της για να πάει στην Αμερική, να συναθροιστούν με τους Αγίους.

Δεν υπήρχαν χρήματα αρκετά για να πάνε όλοι. Η Μαίρη έμεινε εθελοντικά πίσω, γιατί πίστευε ότι μπορούσε να κερδίσει αρκετά χρήματα υφαίνοντας, για τα προς το ζην και να εξοικονομήσει για το ταξίδι της. Πήγε στο Βερολίνο, στο σπίτι κάποιας γυναίκας που της ανέθεσε να υφαίνει για το ρουχισμό της οικογένειας. Έμενε στην κάμαρα μιας υπηρέτριας και έστησε τον αργαλειό της σε ένα μέρος του καθιστικού στο σπίτι.

Τότε ήταν αντίθετο με το νόμο να διδάσκουν τη διδαχή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών στο Βερολίνο. Όμως η Μαίρη δεν μπορούσε να κρατήσει τα καλά νέα για τον εαυτό της. Η κυρία του σπιτιού και οι φίλες της, συγκεντρώνονταν γύρω από τον αργαλειό για να ακούσουν την κοπέλα από την Ελβετία να διδάσκει. Μίλησε για την εμφάνιση του Επουράνιου Πατέρα και του Ιησού Χριστού στον Τζόζεφ Σμιθ, για την επίσκεψη αγγέλων και για το Βιβλίο του Μόρμον. Όταν έφθασε στις αφηγήσεις του Άλμα, δίδαξε τη διδαχή της Ανάστασης.

Αυτό δημιούργησε κάποια προβλήματα με τη δουλειά της στον αργαλειό. Τα χρόνια εκείνα πολλά παιδιά πέθαιναν πολύ μικρά. Οι γυναίκες γύρω από τον αργαλειό, είχαν χάσει παιδιά και μερικές από αυτές, αρκετά παιδιά. Όταν η Μαίρη δίδαξε την αλήθεια ότι τα μικρά παιδιά ήταν κληρονόμοι του σελέστιου βασιλείου και ότι οι γυναίκες εκείνες θα μπορούσαν να είναι ξανά μαζί τους και με τον Σωτήρα και τον Επουράνιο Πατέρα μας, δάκρυα κύλησαν στα πρόσωπα εκείνων των γυναικών. Μαζί τους έκλαψε και η Μαίρη. Όλα εκείνα τα δάκρυα που έπεσαν, έβρεξαν το ύφασμα που είχε υφάνει η Μαίρη.

Η διδασκαλία της Μαίρης δημιούργησε ένα σοβαρότερο πρόβλημα. Μολονότι η Μαίρη ικέτευε τις γυναίκες να μη μιλήσουν για τα όσα τους είχε πει, εκείνες δεν άκουσαν. Μίλησαν για τη χαρούμενη διδαχή στις φίλες τους. Έτσι κάποιο βράδυ ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ήταν η αστυνομία. Πήγαν τη Μαίρη στη φυλακή. Στο δρόμο ρώτησε τον αστυνομικό για το όνομα του δικαστή στον οποίο θα εμφανιζόταν το επόμενο πρωΐ. Ρώτησε αν είχε οικογένεια. Ρώτησε αν ήταν καλός πατέρας και σύζυγος. Ο αστυνομικός χαμογέλασε καθώς περιέγραφε το δικαστή ως άνθρωπο που έχαιρε εκτίμησης στην κοινωνία.

Στη φυλακή η Μαίρη ζήτησε χαρτί και μολύβι. Έγραψε ένα γράμμα στο δικαστή. Έγραψε για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, όπως περιγράφηκε στο Βιβλίο του Μόρμον, για τον κόσμο των πνευμάτων και για το πόσο θα έπρεπε να σκεφθεί και να συλλογιστεί τη ζωή του ο δικαστής, πριν αντιμετωπίσει την τελική κρίση. Έγραφε πως ήξερε ότι εκείνος έπρεπε να μετανοήσει για πολλά, τα οποία θα ράγιζαν την καρδιά της οικογένειάς του και θα του έφερναν μεγάλη θλίψη. Έγραφε ολόκληρη τη νύχτα. Το πρωί ζήτησε από τον αστυνομικό να δώσει το γράμμα της στο δικαστή. Εκείνος το έκανε.

Αργότερα ο δικαστής κάλεσε τον αστυνομικό στο γραφείο του. Το γράμμα που είχε γράψει η Μαίρη ήταν αδιάψευστη απόδειξη ότι δίδασκε το ευαγγέλιο και, επομένως, παραβίαζε το νόμο. Παρ’ όλα αυτά, δεν πέρασε πολλή ώρα και ο αστυνομικός επέστρεψε στο κελί της Μαίρης. Της είπε ότι είχε απαλλαγεί από κάθε κατηγορία και ήταν ελεύθερη να φύγει. Η διδασκαλία της, της διδαχής του αποκατεστημένου ευαγγελίου του Ιησού Χριστού είχε ανοίξει μάτια και καρδιές, σε βαθμό ώστε να την ρίξουν στη φυλακή. Και όταν διακήρυξε τη διδαχή της μετάνοιας στο δικαστή, κέρδισε την αποφυλάκισή της.¹

Η διδασκαλία της Μαίρης Μπομέλι άγγιξε περισσότερους από εκείνες τις γυναίκες γύρω από τον αργαλειό και το δικαστή. Ο πατέρας μου, ο εγγονός της, μου μίλησε τα βράδια που ήταν ετοιμοθάνατος. Μίλησε για χαρούμενες επανενώσεις που σύντομα έρχονταν στον κόσμο των πνευμάτων. Μπορούσα σχεδόν να δω το λαμπερό φως του ήλιου και τα χαμόγελα σε εκείνον τον τόπο του παραδείσου, καθώς μου μιλούσε γι’ αυτόν με τόση βεβαιότητα.

Κάποια στιγμή τον ρώτησα αν υπήρχε κάτι για το οποίο ήθελε να μετανοήσει. Χαμογέλασε. Άκουσα το πνιχτό γέλιο του καθώς έλεγε: «Όχι, Χαλ, μετανοούσα καθώς προχωρούσα». Η διδαχή του παραδείσου που δίδαξε η Μαίρη Μπομέλι, σ’ εκείνες τις γυναίκες ήταν αληθινή για τον εγγονό της. Ακόμα και η διδαχή που δίδαξε η Μαίρη στο δικαστή, είχε διαμορφώσει με έντονο τρόπο τη ζωή του πατέρα μου. Αυτό δε θα είναι το τέλος της διδασκαλίας της Μαίρης Μπομέλι. Η καταγραφή των λόγων της θα στέλνει την αληθινή διδαχή και στις αγέννητες γενιές της οικογένειάς της. Επειδή πίστευε ότι ακόμα και ένας πρόσφατα νεοφώτιστος ήξερε αρκετές διδαχές για να διδάξει, ο νους και η καρδιά των απογόνων της θα ανοιχτούν και θα ενδυναμωθούν στη μάχη.

Οι απόγονοί σας θα διδάξουν τη διδαχή ο ένας στον άλλο, επειδή εσείς την διδάξατε. Η διδαχή μπορεί να κάνει περισσότερα από το να ανοίξει το νου στα πνευματικά και την καρδιά στην αγάπη για τον Θεό. Όταν αυτή η διδαχή φέρνει χαρά και ειρήνη, έχει, επίσης, τη δύναμη να ανοίξει και τα στόματα. Όπως εκείνες οι γυναίκες στο Βερολίνο, οι απόγονοί σας δε θα είναι εις θέσιν να κρατήσουν τα καλά νέα για τον εαυτό τους.

Είμαι ευγνώμων που ζω σε μία εποχή όπου εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε την πληρότητα του αποκατεστημένου ευαγγελίου. Είμαι ευγνώμων για την ιεραποστολή αγάπης του Σωτήρα για εμάς και για τα λόγια ζωής τα οποία Εκείνος μας έχει δώσει. Προσεύχομαι ώστε να μπορέσουμε να μιλήσουμε για εκείνα τα λόγια σ’ αυτούς που αγαπάμε. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός ο Πατέρας μας ζει και αγαπά όλα τα παιδιά Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μονογενής Υιός Του κατά τη σάρκα και ο Σωτήρας μας. Ξέρω ότι έχει αναστηθεί και ξέρω ότι μπορούμε να καθαριστούμε μέσω της υπακοής στους νόμους και τις διατάξεις του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.