Τι σημαίνει για σας η εξιλέωση;

Ίσως ο συχνότερα παρατιθέμενος στίχος στις συγκεντρώσεις και στα κείμενά μας, είναι αυτός ο υπέροχα διαφωτιστικός και συνοπτικός στίχος από το βιβλίο του Μωυσή: «Γιατί ιδές, τούτο είναι το έργο μου και η δόξα μου, — να πραγματοποιήσω την αθανασία και αιώνια ζωή του ανθρώπου» (Μωυσή 1:39).

Χάρη στην Ανάσταση, όλοι θα έχουμε αθανασία. Χάρη στην Εξιλέωση, εκείνοι οι οποίοι έχουν επαρκή πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό ώστε να πάρουν επάνω τους το όνομά Του, οι οποίοι μετανοούν και ζουν σύμφωνα με το ευαγγέλιό Του, οι οποίοι τηρούν διαθήκες με Εκείνον και τον Πατέρα Του και συμμετέχουν στις σωτήριες διατάξεις που γίνονται διαθέσιμες με ιερούς τρόπους και σε ιερούς χώρους, θα βιώσουν και θα απολαύσουν αιώνια ζωή.

Δε θυμάμαι να έχω συναντήσει έστω και ένα άτομο που να έχει ομολογήσει δυνατή πίστη στον Ιησού Χριστό και το οποίο να ανησύχησε ιδιαίτερα για την Ανάσταση. Ναι, όλοι μας μπορεί να έχουμε ερωτήματα ως προς τις λεπτομέρειες, ωστόσο καταλαβαίνουμε ότι η θεμελιώδης υπόσχεση συμπεριλαμβάνει τους πάντες και είναι βέβαιη.

Επειδή η αιώνια ζωή είναι πραγματοποιήσιμη υπό όρους και απαιτεί προσπάθεια και συγκατάθεση από μέρους μας, οι περισσότεροι από εμάς παλεύουμε κατά καιρούς, ίσως τακτικά, — ακόμα και διαρκώς, — με ερωτήματα σχετικά με το να ζούμε κατά τον τρόπο που ξέρουμε ότι θα έπρεπε. Σύμφωνα με την ερώτηση του Πρεσβύτερου Ντέιβιντ Μπέντναρ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων: «Μήπως πιστεύουμε λανθασμένα ότι θα πρέπει να κάνουμε το ταξίδι από το καλό στο καλύτερο και να γίνουμε άγιοι από μόνοι μας, μέσω απόλυτης προσπάθειας, δύναμης της θέλησης και πειθαρχίας;»³

Εάν η σωτηρία μας ήταν απλώς θέμα προσωπικής προσπάθειας, θα βρισκόμασταν σε σοβαρό κίνδυνο, διότι όλοι είμαστε ατελείς και ανίσχυροι να συμμορφωθούμε πλήρως, με κάθε τρόπο, πάντοτε. Πώς, λοιπόν, επιτυγχάνουμε τη βοήθεια και τη στήριξη που ζητάμε; Ο Νεφί διευκρίνισε το δίλημμα της σχέσης μεταξύ χάρης και έργων, όταν έδωσε μαρτυρία: «Γιατί ξέρουμε ότι με τη χάρη σωζόμαστε, ύστερα από όλα όσα μπορούμε να κάνουμε» (Νεφί Β΄ 25:23).

Το Bible Dictionary μας θυμίζει ότι η χάρη είναι ένας ουράνιος μηχανισμός ή επινόηση, η οποία φέρνει δύναμη ή ελπίδα μέσω της ευσπλαχνίας και της αγάπης του Ιησού Χριστού που γίνονται διαθέσιμα με την Εξιλέωσή Του.⁴ Επομένως, μέσω της χάρης του Χριστού είναι που αναστηνόμαστε και είναι η χάρη Του, η αγάπη και η Εξιλέωση, αυτά που μας βοηθούν να πραγματοποιήσουμε τα καλά έργα και να κάνουμε την απαραίτητη πρόοδο, η οποία, διαφορετικά θα ήταν αδύνατη αν επαφιόμεθα αποκλειστικά στις δικές μας ικανότητες και μέσα.

Ανάμεσα στα πολλά που θαυμάζω στον Νεφί ήταν η συμπεριφορά του. Η ζωή του δεν ήταν εύκολη, ιδιαίτερα όταν την συγκρίνουμε με την άνεση την οποία οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ως δεδομένη. Ο Νεφί και η οικογένειά του ζούσαν επί χρόνια στην ερημιά, προτού φθάσουν στη γη της επαγγελίας. Γνώρισαν ημέρες πείνας, δίψας και κινδύνου. Ο Νεφί έπρεπε να αντιμετωπίσει σοβαρά οικογενειακά προβλήματα, τα οποία επιδεινώθηκαν εξαιτίας του Λάμαν και του Λεμουήλ, καταλήγοντας να απομακρυνθεί ο ίδιος και οι οπαδοί του από εκείνους που ήταν με το μέρος του Λάμαν και του Λεμουήλ.

Μπροστά σε όλες εκείνες τις στερήσεις και τις δυσκολίες, ο Νεφί ήταν σε θέση να πει: «Και έγινε ώστε ζήσαμε κατά το είδος της ευτυχίας» (Νεφί Β΄ 5:27).

Κατάλαβε ότι υπάρχει ένα πρότυπο ζωής, το οποίο καταλήγει στην ευτυχία, ανεξαρτήτως από δυσκολίες, εμπόδια και απογοητεύσεις που γνωρίζουμε όλοι στη ζωή μας. Μπόρεσε να επικεντρώσει στη μεγάλη εικόνα του σχεδίου του Θεού γι’ αυτόν και το λαό του και έτσι δεν αποθαρρύνθηκε από τις απογοητεύσεις του ή από τη σωστή παρατήρηση ότι η ζωή είναι άδικη. Είναι άδικη, όμως ο ίδιος και ο λαός του ήταν ευτυχισμένοι, παρ’ όλα αυτά. Είχαν καταλάβει ότι θα υπήρχε μια Εξιλέωση και είχαν την πεποίθηση ότι θα συμπεριλαμβάνονταν κι αυτοί.

Ο Νεφί αναρωτήθηκε σημαντικά πράγματα, τα οποία μπορεί να αναρωτηθούμε κι εμείς καθώς συλλογιζόμαστε τη θέση της Εξιλέωσης του Χριστού στη ζωή μας:

«Αχ, τότε, αφού έχω δει τόσο σπουδαία πράγματα αφού ο Κύριος στη συγκατάβασή του προς τα τέκνα των ανθρώπων έχει επισκεφτεί τους ανθρώπους με τόσο μεγάλη ευσπλαχνία, γιατί να πρέπει η καρδιά μου να θρηνεί και η ψυχή μου να πλανιέται στην κοιλάδα της θλίψης, και η σάρκα μου να φθίνει, και η δύναμή μου να χαλαρώνει, εξαιτίας των ανομιών μου;

»Και γιατί να ενδίδω στην αμαρτία, εξαιτίας της σάρκας μου; Μάλιστα, γιατί να υποχωρώ στους πειρασμούς, ώστε ο πονηρός να παίρνει θέση στην καρδιά μου για να καταστρέφει τη γαλήνη μου και να ταλαιπωρεί την ψυχή μου; Γιατί θυμώνω εξαιτίας του εχθρού μου;» (Νεφί Β΄ 4:26–27).

Μετά από το θρήνο του, απάντησε στα ερωτήματά του, γνωρίζοντας την προσέγγιση που έπρεπε να έχει στα προβλήματά του: «Ξύπνα, ψυχή μου! Μην πέφτεις πια σε αμαρτία. Αγαλλιάσου, καρδιά μου, και μην παραχωρείς πια θέση για τον εχθρό της ψυχής μου. …Ω Κύριε, σε σένα στηρίχτηκα και σε σένα θα στηρίζομαι για πάντα» (Νεφί Β΄ 4:28, 34).

Αυτό σημαίνει ότι ο Νεφί δεν είχε πλέον προβλήματα; Σημαίνει ότι καταλάβαινε πλήρως όλα όσα συνέβαιναν σ’ αυτόν; Θυμηθείτε την απάντηση που έδωσε σε έναν άγγελο μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν του έγινε μια σημαντική ερώτηση σχετικά με την Εξιλέωση του Χριστού, η οποία επρόκειτο να συμβεί στο μέλλον: «Γνωρίζω ότι [ο Θεός] αγαπάει τα τέκνα του. Όμως, δε γνωρίζω τη σημασία όλων των πραγμάτων» (Νεφί Α΄ 11:17).

Επίσης, δεν μπορούμε και δε θα μάθουμε το νόημα των πάντων, όμως μπορούμε και πρέπει να ξέρουμε ότι ο Κύριος αγαπά τα παιδιά Του και ότι μπορούμε να είμαστε οι ευεργετούμενοι την πληρότητα της χάρης και της Εξιλέωσης του Χριστού στη ζωή μας και στις προσπάθειές μας. Ομοίως, γνωρίζουμε και πρέπει να θυμόμαστε πόσο ανόητο και επικίνδυνο είναι να παραχωρούμε στο κακό μια θέση στην καρδιά μας.

Ακόμα κι όταν καταλαβαίνουμε πλήρως και δεσμευόμαστε να αποκλείσουμε το κακό και τον ενάντιο από τις καρδιές και τη ζωή μας, αποτυγχάνουμε γιατί πολύ συχνά είμαστε «φυσικοί» άνδρες και γυναίκες (βλέπε Μωσία 3:19). Επομένως, θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να ζούμε σύμφωνα με την αρχή της μετάνοιας. Μολονότι συχνά μιλάμε για τη μετάνοιά μας σαν ένα συμβάν, το οποίο μερικές φορές είναι, για τους περισσότερους από εμάς είναι μία διαρκής διαδικασία ζωής.

Βεβαίως, υπάρχουν αμαρτίες τόσο από παράλειψη, όσο και από ενέργειες, όπου μπορούμε άμεσα να αρχίσουμε τη διαδικασία της μετάνοιας. Υπάρχουν συγκεκριμένα είδη ανομίας και λάθη που μπορούμε να εγκαταλείψουμε τώρα και ποτέ να μην υποπέσουμε σ’ αυτά. Μπορούμε, για παράδειγμα, να πληρώνουμε πλήρη δέκατα για το υπόλοιπο της ζωής μας, ακόμα κι αν αυτό δε γινόταν πάντα έτσι. Όμως άλλες πτυχές της ζωής μας απαιτούν τη συνεχή πρόοδό μας και την αδιάκοπη προσοχή μας, όπως η πνευματικότητά μας, η φιλανθρωπία, η ευαισθητοποίησή μας για τους άλλους, η έγνοια μας για τα μέλη της οικογένειας, το ενδιαφέρον για τους γείτονες, η κατανόηση των γραφών, η συμμετοχή στο ναό και η ποιότητα των προσωπικών προσευχών μας.

Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες διότι ο Σωτήρας, κατανοώντας εμάς καλύτερα από ό,τι εμείς τον εαυτό μας, θέσπισε τη μετάληψη, ώστε να μπορούμε τακτικά να ανανεώνουμε τις διαθήκες μας, λαμβάνοντας τα ιερά σύμβολα, με τη δέσμευση να πάρουμε επάνω μας το άγιο όνομά Του, να Τον θυμόμαστε πάντοτε και να τηρούμε τις εντολές Του. Καθώς ακολουθούμε το υπόδειγμα που μας επιτρέπει να «[ζούμε] κατά το είδος της ευτυχίας», η μετάνοιά μας και οι πράξεις μας προσλαμβάνουν μια υψηλότερη ποιότητα και η ικανότητά μας να κατανοούμε και να εκτιμούμε την Εξιλέωση, αυξάνει.

Τις εβδομάδες πριν από την οργάνωση της Εκκλησίας το 1830, ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ έλαβε μία σημαντική αποκάλυψη, η οποία προσθέτει στην κατανόησή μας για την Εξιλέωση, διότι ήταν ο Ίδιος ο Σωτήρας που μιλούσε και δίδασκε. Περιέγραψε τον Εαυτό του ως τον «Λυτρωτή του κόσμου» (Δ&Δ 19:1), αναγνώρισε ότι ακολουθούσε το θέλημα του Πατέρα και είπε: «Σε προστάζω να μετανοήσεις και να τηρείς τις εντολές τις οποίες έχεις λάβει» (Δ&Δ 19:13).

Αυτό το απλό υπόδειγμα μετάνοιας και υπακοής είναι πραγματικά η βάση ώστε «να [ζούμε] κατά το είδος της ευτυχίας». Ξέρουμε ότι αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε, αν και μερικές φορές ίσως ξεχνάμε το γιατί. Ο Κύριος μας θυμίζει το γιατί, στα ακόλουθα λόγια από την ίδια αποκάλυψη:

«Γιατί ιδές, εγώ, ο Θεός, υπέφερα όλα αυτά για όλους, ώστε να μην υποφέρουν αν μετανοήσουν.

»Όμως αν δε μετανοήσουν πρέπει να υποφέρουν όπως και εγώ.

»Το μαρτύριο δε αυτό, έκανε εμένα, το Θεό, τον ανώτερο όλων, να τρέμω από τον πόνο, και να υποφέρω τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα — και ήθελα να μπορούσα να μην πιω το πικρό ποτήρι, και να υποχωρήσω—

»Παρ’ όλα αυτά, ας είναι δοξασμένος ο Πατέρας· και το ήπια και τελείωσα τις προετοιμασίες μου προς τα τέκνα των ανθρώπων» (Δ&Δ 19:16–19).

Τι εξαίρετο μάθημα. Είμαι βέβαιος ότι κανένας από εμάς δεν μπορεί να φανταστεί τη σημασία και την ένταση του πόνου του Κυρίου καθώς ολοκλήρωνε τη μεγάλη Εξιλέωση. Αμφιβάλλω αν ο Τζόζεφ Σμιθ είχε εκείνη την εποχή ολοκληρωμένη αίσθηση για το μαρτύριο του Σωτήρα, μολονότι ο Προφήτης απέκτησε μεγαλύτερη εκτίμηση και κατανόηση από τις δικές του δοκιμασίες και τα βάσανα τα κατοπινά χρόνια. Συλλογιστείτε τη διορθωτική οδηγία που δόθηκε από τον Ίδιο τον Ιησού, καθώς συμβούλευε και παρηγορούσε τον Τζόζεφ τις σκοτεινές ώρες της φυλάκισής του στη φυλακή Λίμπερτι. Τότε ο Κύριος είπε απλώς: «Ο Υιός του Ανθρώπου τα υπέστη όλα αυτά. Είσαι εσύ ανώτερος απ’ αυτόν;» (Δ&Δ 122:8).

Αυτή η ερώτηση προς τον Τζόζεφ, είναι επίσης μια ερώτηση προς τον καθέναν από εμάς στις προσωπικές και μοναδικές μάχες και τις δυσκολίες μας. Κανένας από εμάς δε θα έπρεπε να αμφιβάλλει ποτέ για τη σωστή απάντηση.

Το ότι ο Κύριος βίωσε όλα αυτά που υπέφερε, όχι διότι δεν μπορούσε να τα αποφύγει, αλλά επειδή μας αγαπά, είναι πραγματικά κάτι που μας αφυπνίζει. Επίσης, ο Ιησούς αγαπά και τιμά τον Πατέρα Του, τόσο βαθιά και με τόση αφοσίωση, που μόνο να το φανταστούμε μπορούμε. Εάν θέλουμε σε ανταπόδοση να τιμάμε και να αγαπάμε το Σωτήρα, δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι Εκείνος έκανε ό,τι έκανε για μας, ώστε να μην υποφέρουμε στο βαθμό που θα απαιτούσε από εμάς η δικαιοσύνη και μόνο.

Μαστίγωμα, στερήσεις, κακομεταχείριση, καρδιά και αδιανόητη αγωνία και βάσανα, όλα οδήγησαν ώστε να γνωρίσει βασανιστική ψυχική οδύνη, την οποία δε θα μπορούσε να αντέξει κανένας χωρίς τις δικές Του δυνάμεις και χωρίς την αποφασιστικότητά Του να παραμείνει ακλόνητος και να υπομείνει όλα όσα μπορούσαν να Του κάνουν.

Καθώς συλλογιζόμαστε το μέγα εύρος [αντίληψης] της Εξιλέωσης και της προθυμίας του Λυτρωτή να υποφέρει για όλες τις αμαρτίες μας, θα πρέπει με ευγνωμοσύνη να παραδεχτούμε ότι η εξιλεωτική θυσία καλύπτει τόσα πολλά περισσότερα! Συλλογιστείτε αυτά τα λόγια του Άλμα προς τον πιστό λαό του Γιδεών, σχεδόν έναν αιώνα προτού πραγματοποιηθεί η Εξιλέωση:

«Και [ο Ιησούς] θα έλθει, υποφέροντας πόνους και βάσανα και πειρασμούς κάθε είδους. Και τούτο ώστε να εκπληρωθεί ο λόγος που είπε ότι θα πάρει επάνω του τους πόνους και τις ασθένειες του λαού του.

»Και θα πάρει επάνω του το θάνατο, ώστε να λύσει τα δεσμά του θανάτου τα οποία δένουν το λαό του. Και θα πάρει επάνω του τις ατέλειές τους, ώστε τα σπλάχνα του να γεμίσουν με έλεος, σύμφωνα με τη σάρκα, ώστε να μάθει σύμφωνα με τη σάρκα πώς να περιθάλπει το λαό του σύμφωνα με τις ατέλειές τους.

»Λοιπόν το Πνεύμα γνωρίζει τα πάντα. Όμως ο Υιός του Θεού υποφέρει σύμφωνα με τη σάρκα ώστε να μπορέσει να πάρει επάνω του τις αμαρτίες του λαού του, ώστε να μπορέσει να σβήσει τις παραβάσεις τους σύμφωνα με τη δύναμη της ελευθέρωσής του. Και τώρα ιδέστε, αυτή είναι η μαρτυρία που είναι μέσα μου» (Άλμα 7:11–13).

Συλλογιστείτε ένα πλήρες και με μεγάλο εύρος φάρμακο για τους πόνους μας, τα βάσανα, τους πειρασμούς, τις ασθένειες, τα αμαρτήματα, τις απογοητεύσεις και τις παραβάσεις. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι εναλλακτικό για την Εξιλέωση του Ιησού; Λοιπόν, προσθέστε σ’ αυτό την απαράμιλλη Ανάσταση και τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε αρκετά, ώστε να τραγουδάμε: «Ω πόσο θαυμάζω που τόσο με αγαπά».⁵

Τι σημαίνει για σας και για μένα η Εξιλέωση; Σημαίνει τα πάντα. Όπως εξήγησε ο Ιακώβ, μπορούμε να «συμφιλιωθ[ούμε] προς [τον Πατέρα] μέσω της εξιλέωσης του Χριστού, του Μονογενούς του Υιού» (Ιακώβ 4:11). Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να μετανοήσουμε, να είμαστε σε πλήρη αρμονία και ολοκληρωτική αποδοχή από Εκείνον και να αποφύγουμε τα λάθη ή τις παρανοήσεις που «αρν[ούνται] τα ελέη του Χριστού, και εκμηδενίζ[ουν] τη λυτρωτική δύναμη εκείνου και τη δύναμη της ανάστασής του» (Μορόνι 8:20).

Αποφεύγουμε να καταισχύνουμε και να ασεβούμε προς την Εξιλέωση του Σωτήρα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη συμβουλή του Ήλαμαν, η οποία είναι τόσο σχετική σήμερα, όσο και τα χρόνια που προηγήθηκαν άμεσα του ερχομού του Κυρίου στη γη: «Αχ, να θυμάστε, να θυμάστε, γιοι μου… ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος ούτε μέσο με το οποίο να μπορέσει ο άνθρωπος να σωθεί, παρά μόνο μέσω του εξιλεωτικού αίματος του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα έλθει. Μάλιστα, να θυμάστε ότι έρχεται για να λυτρώσει τον κόσμο» (Ήλαμαν 5:9).

Η Εξιλέωσή Του περιλαμβάνει πράγματι τον κόσμο και όλους τους ανθρώπους από την αρχή μέχρι το τέλος. Ωστόσο, ας μη λησμονούμε ότι στο μέγα εύρος της και την πληρότητά της, είναι επίσης έντονα προσωπική και μοναδικά σχεδιασμένη, ώστε να ταιριάζει τέλεια και να καλύπτει τέλεια την κάθε μία προσωπική περίστασή μας. Ο Πατέρας και ο Υιός γνωρίζουν τον καθέναν μας καλύτερα από όσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας και προετοίμασαν μία Εξιλέωση για εμάς, η οποία είναι απόλυτα σύμφωνη με τις ανάγκες, τις δυσκολίες και τις δυνατότητές μας.

Να ευχαριστούμε τον Θεό για το δώρο του Υιού Του και να ευχαριστούμε το Σωτήρα για την Εξιλέωσή Του. Είναι αληθινή, είναι σε ενέργεια και θα μας οδηγήσει εκεί όπου χρειάζεται και θέλουμε να είμαστε.