Błogosławieństwa ewangelii dostępne dla wszystkich

Kilka tygodni temu stałem przed mównicą obok Starszego Melvina Perkinsa, który służył na Alasce jako Siedemdziesiąty, naprzeciw zgromadzenia z Palika Vancouver, w Kanadzie. W jego głosie wyczuwało się wzruszenie, kiedy poprosił Świętych, by zwrócili uwagę na widok, jaki mają przed sobą: potomek mormońskich pionierów z kompanii wózków ręcznych i pionier, nawrócony do Kościoła, z dalekiego kraju w Afryce, obaj służący Panu ręka w rękę.

W Fayette, w stanie Nowy Jork, Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich był nieliczny, a teraz, po prawie 180 latach, stał się religią na skalę światową. Stoję przed wami jako świadek tego cudownego dzieła. Modlę się, aby Duch Pana był z wami i ze mną tego popołudnia, kiedy będę się dzielił kilkoma myślami.

Jestem wdzięczny za klucze objawienia w tej ostatniej dyspensacji. Dzięki nim oraz temu, że od czasu Przywrócenia korzysta z nich żyjący prorok, obecnie dzieci Boga na całej ziemi mają sposobność pełniejszego niż kiedykolwiek zrozumienia planu szczęścia, jaki ma On dla nich.

Miłość naszego Ojca w Niebie jest widoczna jako droga otwarta dla wszystkich żyjących i umarłych ze wszystkich narodów, teraz i w przyszłości, by otrzymali wyniesienie w Jego obecności, stosownie do tego, jak korzystali z wolnej woli. Wzór postępowania jest ten sam i błogosławieństwo jest takie samo dla wszystkich. Bóg ponownie zapewnia, że nie ma względu na osobę.

Ewangelia pojawiła się na ziemi, w sposób, który zapewnia, że wypełniają się cele Boga, by przynieść nieśmiertelność i żywot wieczny człowiekowi.

Po Upadku nasi pierwsi rodzice, Adam i Ewa, zawarli przymierze z Bogiem dla swojego zbawienia¹. Kiedy dzieci Adama rozmnożyły się, wyłoniły się dwie grupy.

Jedna grupa wywodząca się od Enocha dotrzymywała przymierza tak dobrze, że nie mogła dłużej pozostać na ziemi. Zatem Bóg zgromadził ich u Siebie².

Druga grupa pogrążyła się w niegodziwości tak wielkiej, że ucierpieli od sądów Boga. Zmył ich potop, pozostawiając tylko rodzinę Noego³, prawego potomka Enocha⁴.

Bóg zawarł z Noem przymierze, składając dodatkową obietnicę, że już nigdy nie zgładzi potopem życia na ziemi⁵.

Kiedy rodzina Noego rozmnożyła się ponownie, wielu stało się niegodziwymi ludźmi. Kierowani dumą zbudowali wieżę Babel. Bóg pozwolił, by spadły na nich sądy niebios. Ich język został pomieszany i rozproszyli się na wszystkie strony. Zachowano tylko nielicznych, którzy byli posłuszni⁶.

Był wśród nich brat Jereda, mąż wielkiej wiary, który błagał Boga w imieniu prawych Jeredów. Pan poprowadził ich na kontynent amerykański, dając obietnicę, że każdy, jeśli będzie Mu służyć, „będzie wolny i niezależny od wszystkich innych narodów pod niebem”⁷. Później także Nefici zostali sprowadzeni na ten sam kontynent. W końcu zarówno cywilizacje Jeredów, jak i Nefitów zostały zniszczone, kiedy nie dowiedli swojej wierności.

Innym mężem wielkiej wiary był Abraham, potomek Noego, który został poprowadzony do ziemi Kanaan. Bóg zobowiązał Abrahama przymierzem, czyniąc dodatkową obietnicę, że jego potomstwo będzie liczne jak gwiazdy na niebie⁸ i że z jego nasienia „błogosławione będą wszystkie narody ziemi”⁹. Narody, o których mówi obietnica, są owymi rozproszonymi podczas budowy wieży Babel potomkami Noego, a znani są ogólnie jako ludy innych narodów.

Bóg odnowił przymierze z Izaakiem, synem Abrahama i Jakubem, jego wnukiem, który stał się Izraelem.

Ponieważ potomkowie Izraela nie mogli sprostać warunkom przymierza, zostało ono zmienione podczas dyspensacji Mojżesza. Przedstawiono pomniejsze przymierze i kontynuowano je pośród dzieci Izraela, aż do czasu, gdy Chrystus przywrócił pełnię ewangelii podczas Swojej ziemskiej służby¹⁰.

Po Swym Zmartwychwstaniu Zbawiciel zasygnalizował, że nadszedł czas, by ewangelia była zaniesiona do innych narodów¹¹. Wcześniej, w przypowieści o robotnikach w winnicy objawił, że owe narody zostaną odwiedzone i zaproszone, jeden po drugim. Błogosławieństwa jednak będą takie same, bez względu na to, kiedy zaproszenie zostało wystosowane¹².

Po wniebowstąpieniu Zbawiciela przewodniczący Apostoł, Piotr, potomek Izraela, dzierżył klucze kapłaństwa, za pomocą których kierował Kościołem. Jest to znamienne, że chociaż Zbawiciel złożył już obietnicę, Piotr ochrzcił pierwszego przedstawiciela innego narodu, Korneliusza, dopiero gdy otrzymał szczególne objawienie¹³.

Służba wśród innych narodów została zakłócona przez męczeńską śmierć Piotra¹⁴ oraz śmierć innych apostołów, po czym klucze kapłaństwa zostały zabrane z ziemi. Nastąpił długi okres odstępstwa.

Klucze zostały przywrócone przez zmartwychwstałych: Piotra, Jakuba i Jana w roku 1829 Józefowi Smithowi, tuż przed zorganizowaniem Kościoła. Ewangelia w całej pełni znowu pojawiła się na ziemi i była głoszona pośród innych narodów jako nowe i wieczne przymierze.

Poprzez Proroka Józefa Smitha Pan objawił, że kryteria określające porządek, w jakim inne narody są zapraszane, uwzględniają zdolność do duchowego i doczesnego pielęgnowania królestwa Bożego, jak zostało ono ustanowione na ziemi na czasy ostatnie¹⁵.

Widzimy, że w początkach ustanawiania Przywróconego Kościoła na ziemi, żyjący prorocy starali się poznać wolę Boga na temat tego, w jaki sposób ewangelia powinna być szerzona wśród narodów i jak postępować w zgodzie z nią.

Dożyłem chwili, gdy widzę czasy przewidziane przez proroka Zenosa z przypowieści o drzewie oliwnym, kiedy prawi ze wszystkich narodów ziemi staną się uczestnikami przymierza Boga z Izraelem¹⁶.

Widzę dobre owoce ewangelii rozkwitające na moim ojczystym kontynencie afrykańskim. Już po upływie 30 lat jest tam 300 000 Świętych. W doktrynach i zasadach przywróconej ewangelii wielu znajduje pewną kotwicę dla swej wiary. Rodziny wykorzenione ze swych wiejskich społeczności, w poszukiwaniu lepszej przyszłości w miastach i miasteczkach, odnalazły nowy sposób na utrzymanie silnych tradycji rodzinnych, które są coraz bardziej atakowane w tej erze globalizacji. Duch Pana potężnie działa wśród ludzi.

Nowa kultura celestialna rozwija się w domach, zasilana przez gotowość do słuchania rady żyjącego proroka, aby odbywać codzienne modlitwy i studiować pisma święte oraz spotykać się raz w tygodniu na domowym wieczorze rodzinnym. Skutkiem tego wielu jest w stanie wyłamać się z okowów tradycji, które ograniczają ich wolną wolę.

Jako przykład z osobistych doświadczeń niech posłuży troje naszych dzieci, które ostatnio wzięły ślub w świątyni bez oglądania się na tradycję posagu, która spowodowała to, że wielu młodych ludzie żyje ze sobą bez żadnych wzajemnych zobowiązań. Sposobność do zawarcia ślubu w świątyni w trzech poświęconych ostatnio świątyniach — w Akrze, w Ghanie, Abie, w Nigerii i w Johanesburgu, w Afryce Południowej — pomaga w zaszczepieniu nowej nadziei co do świętości małżeństwa.

Świadczę o Zbawicielu, Jezusie Chrystusie, poprzez którego mamy ewangelię i obietnicę wyniesienia. Świadczę o naszym żyjącym proroku, Thomasie S. Monsonie, poprzez którego mamy zapewnienie o ciągłym kierownictwie Zbawiciela, aby zbawienie stało się udziałem wszystkich. W imię Jezusa Chrystusa, amen.