Ένας ναός για την Κόνα

Ο Λιρόι Αλίπ άκουγε με πρόθεση καθώς είχε ξεχωρισθεί να υπηρετεί σε ένα ανώτερο συμβούλιο πασσάλου στο Μπιγκ Άιλαντ της Χαβάης. Στην ευλογία ελέχθη στον αδελφό Αλίπ ότι θα ήταν στο νησί, όταν θα οικοδομείτο ένας ναός εκεί και ότι θα υπηρετούσε σε αυτόν τον ναό. Αυτό ήταν το 1984 και ο μοναδικός ναός στη Χαβάη ήταν στο νησί Οάχου, πολλά χιλιόμετρα μακριά με πλοίο ή αεροπλάνο.

Η ευλογία της ιεροσύνης δραστηριοποίησε τον αδελφό Αλίπ. «Πιστεύω ότι όταν σου δίδεται μία ευλογία, έχεις ευθύνη να κάνει οτιδήποτε μπορείς, για να φέρεις αυτήν την ευλογία σε εσένα», λέγει αυτός. Έτσι, εκείνος και η σύζυγός του, Ρόουζ, απεφάσισαν να παρευρίσκονται στον Ναό, στη νήσο Οάχου, μία φορά τον μήνα.

Δεν ήταν εύκολο να το κάνουν. Το ταξίδι εκεί κόστιζε 300 δολάρια, πολλά χρήματα για ένα ζεύγος που μετά βίας ζούσε από την επιταγή μισθοδοσίας από το γραφείο της κυβερνήσεως στο οποίο εργαζόταν. Ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να κάνουν το ταξίδι, ήταν να παίρνουν χρήματα από τις αποταμιεύσεις τους. Το έκαναν ευχαρίστως.

Εντός ενός έτους, εντούτοις, είχαν ξεμείνει από χρήματα. «Όμως η καρδιά μας ήταν στον ναό», λέγει ο αδελφός Αλίπ. «Θέλαμε να συνεχίσουμε να παρευρισκόμαστε στον ναό. Επομένως, προσευχηθήκαμε για βοήθεια».

Όχι πολύ καιρό αργότερα, ο αδελφός Αλίπ έλαβε απροσδόκητα μία προσφορά να συμπληρώνει το εισόδημά του, παραδίδοντας έγγραφα για μία τοπική επιχείρηση. Για αυτές τις πολύ πρωινές παραδόσεις, πληρωνόταν σχεδόν 700 δολάρια τον μήνα. Με περισσότερα από αρκετά χρήματα για να συνεχίζουν να πηγαίνουν στον ναό, ο αδελφός και η αδελφή Αλίπ ένοιωσαν την προτροπή να βάλουν το πλεόνασμα στο δικό τους ειδικό ταμείο ναού.

Μέχρι τον Ιούνιο του 1986 ο λόγος για αυτήν την προτροπή είχε διευκρινισθεί: τώρα αφού ζούσαν στον πάσσαλο Κόνα της Χαβάης, θα μπορούσαν να πάρουν στον ναό πολλές γυναίκες από τον πάσσαλο που ήταν άξιες, αλλά δεν ήταν εις θέσιν να λάβουν την προικοδοσία τους. Έτσι κάθε μήνα, οι Αλίπ έπαιρναν μία αδελφή μαζί τους στο Οάχου. Κάθε φορά, η αδελφή επέστρεφε και κατέθετε τη μαρτυρία της για την πνευματική δύναμη και την αγαλλίαση που ένοιωθε, όταν έκανε το δικό της έργο ναού και άλλων. Συντόμως, το πνεύμα του έργου του ναού διαδόθηκε σε όλον τον πάσσαλο και περισσότερα μέλη άρχισαν να αναζητούν τρόπους να παρευρίσκονται στον ναό.

Μέσω γνωστών που είχε ο αδελφός Αλίπ στη βιομηχανία τουρισμού, ήταν εις θέσιν να κανονίζει μειωμένους αεροπορικούς ναύλους, επίγεια μεταφορά και κατάλυμα για όλους στον πάσσαλο που ήθελαν να πάνε. Μέχρι το 1994 περισσότερα από 100 μέλη του πασσάλου Κόνα έκαναν το μηνιαίο ταξίδι προς τον Ναό στο Λέι της Χαβάης. Ο αδελφός Αλίπ γελά. Θυμάται: «Ο πρόεδρος του ναού χαριτολογούσε ότι οι Άγιοι από την Κόνα έφθειραν τα χαλιά, επειδή τόσοι πολλοί από αυτούς ήταν στον ναό».

Το 1997 ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι (1910-2008) ανακοίνωσε μία νέα κατεύθυνση για την κατασκευή ναών. Η οικοδόμηση μικρότερων ναών θα έδιδε τη δυνατότητα να οικοδομηθούν περισσότεροι ναοί. Η πίστη των Αγίων στο Μπιγκ Άιλαντ ανταμείφθηκε έξι μήνες αργότερα, όταν ο Πρόεδρος Χίνκλι ανακοίνωσε έναν ναό για την Κόνα. Αφού αφιερώθηκε ο ναός το 2000, ο αδελφός Αλίπ εκλήθη ως δεύτερος σύμβουλος στην προεδρία ναού. Σήμερα, έχοντας αποσυρθεί πλήρως από τη σταδιοδρομία του, αλλά πλήρως απησχολημένος στο έργο του Κυρίου, εποπτεύει τους εργάτες που διατηρούν όμορφο τον περιβάλλοντα χώρο του Ναού της Κόνα στη Χαβάη.

Ο αδελφός και η αδελφή Αλίπ είναι ευγνώμονες για τους τρόπους με τους οποίους ο Επουράνιος Πατέρας τούς ευλόγησε να έχουν αυτό που χρειάζονται, για να εξακολουθούν να υπηρετούν τους άλλους. Όταν ήλθαν πρώτη φορά στην Κόνα, λέγει ο αδελφός Αλίπ: «Δεν είχαμε μέρος να μείνουμε παρά μία μικρή καλύβα στους λόφους, η οποία είχε κτισθεί για έναν εργάτη στους αγρούς του καφέ». Έμειναν εκεί για μήνες, έως ότου ήταν εις θέσιν να ενοικιάσουν ένα μικρό εξοχικό.

Λίγα χρόνια αργότερα, είχαν αρκετές αποταμιεύσεις και εισόδημα να σκεφθούν για ένα πιο ωραίο σπίτι, αλλά δεν αισθάνθηκαν ότι ήταν κατάλληλο για αυτούς τίποτε από αυτά που είχαν κοιτάξει. Μία ημέρα, ενώ ο αδελφός Αλίπ εργαζόταν στον περιβάλλοντα χώρο του ναού στην Κόνα, πέρασε μία γηραιά αδελφή. Έκλαιγε. Ο αδελφός Αλίπ κουνά το κεφάλι του. «Της έκαναν έξωση από το σπίτι της και δεν είχε πού να πάει. Για κάποιον λόγο, της είπα να πάει να επισκεφθεί τα εγγόνια της και όταν γύριζε, θα μπορούσε να μετακομίσει σε εμάς». Το πρόβλημα ήταν ότι το σπίτι των Αλίπ ήταν αρκετό μόνον για τον αδελφό και την αδελφή Αλίπ. Κι έτσι άρχισαν να προσεύχονται – και επιζητούσαν ενθέρμως τρόπους να αποκτήσουν την ευλογία που επεδίωκαν.

Συντόμως, ένας μεσίτης τούς προσκάλεσε να εξετάσουν ένα διώροφο σπίτι με έξι υπνοδωμάτια. Τους άρεσε, αλλά υπέθεσαν ότι το σπίτι θα κόστιζε παραπάνω απ’ όσα μπορούσαν να διαθέσουν οικονομικώς. Απροθύμως, απέρριψαν την προσφορά.

Όμως άνοιξε μία οδός. Εντός ολίγων εβδομάδων η τιμή του σπιτιού έπεσε και οι Αλίπ έμαθαν ότι είχαν επαρκή πίστωση, για να το αγοράσουν. Ως αποτέλεσμα, η αδελφή που είχε ανάγκη, είχε ένα μέρος με τον αδελφό και την αδελφή Αλίπ, όταν επέστρεψε στην Κόνα και τρία εκ των παιδιών Αλίπ, και τα ίδια σε ανάγκη, βρήκαν μία στέγη για την οικογένειά τους στο σπίτι.

«Ο Κύριος μάς έχει φροντίσει καλώς», λέγει ο αδελφός Αλίπ. «Όταν δείχνουμε ότι είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε τον χρόνο, τα ταλέντα και τα μέσα μας για Εκείνον, μας κατακλύζει με την τρυφερή Του ευσπλαχνία».