Φίτζι Οι καρποί της πίστης

Ο Τζωρτζ Κουμάρ απλώς έψαχνε έναν τρόπο να σιγουρευτεί ότι ο μεγαλύτερος γιος του, ο Ράιαν, θα ζούσε μια παραγωγική, ηθική ζωή. Η οικογένεια Κουμάρ βρήκε πολλά περισσότερα: αιώνιες αλήθειες του ευαγγελίου που έφεραν σε όλους μια καινούργια, πιο ευτυχισμένη ζωή.

Το ευαγγέλιο αναζωογόνησε την οικογένειά τους, λέει ο αδελφός Κουμάρ. «Περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί — περισσότερο ποιοτικό χρόνο, με περισσότερο ανοιχτές σχέσεις». Έχουν οικογενειακή προσευχή καθημερινά και οικογενειακή βραδιά τακτικά, είναι κάτι που πρέπει να γίνει, λέει ο Ράιαν.

Ήταν ο Ράιαν που οδήγησε τον δρόμο προς την Εκκλησία.

Όταν ο Ράιαν ήταν στο μέσο της εφηβείας του, ο Τζωρτζ Κουμάρ ανησυχούσε για το μονοπάτι που ο γιος του θα έπαιρνε στην ζωή. Ανήσυχος ότι ο Ράιαν και οι φίλοι του δεν περνούσαν τον χρόνο τους παραγωγικά, ο Τζωρτζ βρήκε έναν τρόπο να περιβάλλει τον γιο του με νέους που συμπεριφέρονταν διαφορετικά. Ο Τζωρτζ μίλησε με έναν εξάδελφο που εργάζεται στο Κολέγιο της Εκκλησίας των Αγίων των Τελευταίων Ημερών του Φίτζι [Fiji LDS Church College], στο Σούβα και έμαθε ότι ο Ράιαν θα μπορούσε να γίνει δεκτός σε αυτό. (Το Κολέγιο της Εκκλησίας είναι ένα σχολείο μέσης εκπαίδευσης που ισοδυναμεί με γυμνάσιο και σε άλλες περιοχές με λύκειο).

Αφού εισήλθε στο Κολέγιο της Εκκλησίας, η συμπεριφορά του Ράιαν άρχισε να βελτιώνεται. «Ήταν το παράδειγμα των άλλων μαθητών», λέει. Πρώτα, σπαταλούσε πολύ χρόνο με τους φίλους του, επιδιώκοντας άσκοπες δραστηριότητες. Αλλά αφού είδε την διαφορά στην ζωή των μαθητών στο σχολείο της Εκκλησίας, λέει: «Έχασα την επιθυμία να κάνω αυτά τα πράγματα».

Ο Ράιαν απέκτησε μια μαρτυρία του ευαγγελίου και οι γονείς του ήταν τόσο ευχαριστημένοι με τις αλλαγές στην ζωή του, που όταν τους ζήτησε την άδεια να βαφτιστεί και να επικυρωθεί, πρόθυμα είπαν ναι. Ο Ράιαν άφησε την παλιά ομάδα φίλων του. Είχε αποκτήσει καινούργιους.

Όταν, όμως, ζήτησε από τους γονείς του να ακούσουν τους ιεραποστόλους, «διστάζαμε», θυμάται ο Τζωρτζ. Ωστόσο, είχαν δει τις αλλαγές που το ευαγγέλιο είχε φέρει στην ζωή του Ράιαν, επομένως ήξεραν ότι η Εκκλησία ήταν καλή. Η αναστροφή στην συμπεριφορά του Ράιαν ήταν τόσο διακριτή, που στο τρίτο και τελευταίο έτος στο Κολέγιο της Εκκλησίας, έγινε επιμελητής, τιμή που κρατείται για έναν μαθητή που είχε φοιτήσει από την αρχή όλα τα χρόνια του στο σχολείο.

Μερικές αλλαγές στην συμπεριφορά του Ράιαν φαίνονταν παράξενες στην αρχή. Γιατί, για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να τον πείσουν να φάει την πρώτη Κυριακή του μήνα; Αλλά όταν ο Ράιαν εξήγησε τον σκοπό της νηστείας, οι γονείς του κατάλαβαν ότι οι αλλαγές στην ζωή του ήταν βαθύτερες από όσο είχαν καταλάβει.

Ο μικρότερος αδελφός του Ράιαν, ο Μάικλ, είχε επίσης παρατηρήσει τις αλλαγές στον αδελφό του και ο Μάικλ άκουσε το ευαγγέλιο. «Ο Ράιαν άρχισε να πηγαίνει σε δραστηριότητες της Εκκλησίας και αυτό που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ότι κάθε φορά που επέστρεφε, ήταν χαρούμενος», λέει ο Μάικλ. «Στην πραγματικότητα σύστησα τον εαυτό μου στους ιεραποστόλους. Ήθελα να διδαχθώ τα μαθήματα. Ήθελα να βαφτιστώ και να επικυρωθώ».

Καθώς οι ιεραπόστολοι δίδασκαν τα μαθήματα για νέα μέλη στον Μάικλ μετά το βάφτισμά του, η μητέρα του, Αλιτιάνα, άρχισε να ακούει κι αυτή. Αυτό επηρέασε τον σύζυγό της και σύντομα ο Τζωρτζ και η γυναίκα του είχαν δικές τους μαρτυρίες.

Ο Ράιαν είχε το προνόμιο να βαφτίσει και τους δύο γονείς του στην Εκκλησία το 2006, λίγο πριν φύγει να υπηρετήσει στην ιεραποστολή Ουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Αργότερα, πριν ο Μάικλ φύγει για μια ιεραποστολή, είχε το προνόμιο να συνοδέψει τους γονείς του όταν εισήλθαν στον ναό. Ο Πρεσβύτερος Μάικλ Κουμάρ μπήκε στην Νότια Ιεραποστολή της Σωλτ Λέηκ Σίτυ, της Γιούτα, τον Αύγουστο του 2008, λίγο πριν επιστρέψει ο Ράιαν από την Νέα Ζηλανδία.

Το να πληρώνουν δέκατα και να υποστηρίζουν οικονομικά έναν γιο αποδείχτηκε δύσκολο για την οικογένεια Κουμάρ. Το εισόδημα του αδελφού Κουμάρ πήγαινε ολόκληρο στην υποθήκη τους και σε άλλες υποχρεώσεις. Αλλά έκαναν τις απαραίτητες θυσίες‧ όλη η οικογένεια κατάλαβε την ανάγκη. Για παράδειγμα, όποτε ο αδελφός Κουμάρ έλεγε ευδιάθετος ότι θα απολάμβαναν το «κανονικό» μενού εκείνο το βράδυ, όλη η οικογένεια καταλάβαινε ότι δεν θα έτρωγαν κρέας για το δείπνο. «Υπήρχαν μέρες που είχαμε μόνο ψωμί και ζεστή σοκολάτα», θυμάται ο Μάικλ.

Ο Ράιαν λέει ότι είναι ευγνώμων για την θυσία των γονέων του. «Έμαθα ότι είναι πραγματικά αφιερωμένοι στις διαθήκες που έκαναν».

Ο μικρότερος αδελφός του Ράιαν σχολιάζει ότι από την μεταστροφή τους και μετά, «αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες καλύτερα σαν οικογένεια. Ο Επουράνιος Πατέρας μάς έχει βοηθήσει».

Η μεταστροφή της οικογένειας σύντομα άγγιξε και άλλες ζωές. Δύο από τους εξάδελφους του Ράιαν και του Μάικλ που είχαν έλθει να ζήσουν με την οικογένεια Κουμάρ, επέλεξαν επίσης να ακούσουν τους ιεραποστόλους και να προσχωρήσουν στην Εκκλησία.

Οι ευλογίες για τις θυσίες της οικογένειας Κουμάρ ήλθαν σε υλική και πνευματική μορφή, λέει ο αδελφός Κουμάρ. Μπόρεσαν να κάνουν τα χρήματά τους να φτάσουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Και μετά που ο Μάικλ έφυγε για την ιεραποστολή του, ο αδελφός Κουμάρ μπόρεσε να βρει μια καινούργια δουλειά που ελπίζει ότι θα τον βοηθήσει να εξοφλήσει την υποθήκη του πιο γρήγορα.

Αλλά οι πνευματικές ευλογίες που έλαβε η οικογένεια Κουμάρ υπήρξαν οι πιο σημαντικές της ζωής τους. Ο Τζωρτζ και η Αλιτιάνα αναπτύσσονται πνευματικά με τις κλήσεις τους—εκείνος ως πρόεδρος της απαρτίας των πρεσβυτέρων στον Δεύτερο τομέα του Λάμι, στον Νότιο Πάσσαλο του Σούβα στο Φίτζι, και εκείνη ως δεύτερη σύμβουλος στην Προκαταρκτική του τομέα.

Ο Ράιαν παρατηρεί ότι η σκοπιά με την οποία βλέπει την ζωή είναι τώρα πολύ διαφορετική από αυτήν πολλών άλλων φίλων του. «Έχω πάντα να κάνω—κάτι για να οικοδομήσω το βασίλειο». Σχεδιάζοντας για το μέλλον, λέει, το ευαγγέλιο κάνει τους πιστούς να «βλέπουν τα πράγματα από μια αιώνια προοπτική».

Ο Τζωρτζ και η Αλιτιάνα Κουμάρ είχαν διδαχτεί χριστιανικές διδαχές πριν ακούσουν το ευαγγέλιο. Αλλά δεν είχαν βρει παρηγοριά σε αυτά που είχαν διδαχτεί. «Σε άλλες θρησκείες», λέει ο αδελφός Κουμάρ, «διδάσκουν να φοβόμαστε την οργή του Θεού—να νιώθουμε τρόμο. Αλλά η εξιλέωση του Ιησού Χριστού μας δίνει άλλη ευκαιρία».

Η οικογένεια Κουμάρ προσπαθεί να κάνει το καλύτερο με αυτή τη δεύτερη ευκαιρία.

Ο Πένι και η Τζιένι Ναϊβαλούβου διπλασίασαν το μέγεθος της οικογένειας όταν καλωσόρισαν τέσσερα κορίτσια από το Βανουάτου να ζήσουν μαζί τους, οι οποίες πήγαιναν στο Κολέγιο της Εκκλησίας των Αγίων των Τελευταίων Ημερών του Φίτζι. Αλλά η οικογένεια Ναϊβαλούβου δεν το είδε σαν θυσία. Αισθάνονται ότι έχουν ευλογηθεί πολύ κάνοντάς το αυτό. Μια από αυτές τις ευλογίες, πιστεύουν, είναι ο ερχομός του μωρού τους, Χάγκοθ, στην οικογένεια, ο οποίος γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2009.

Στις αρχές του 2008 ο επίσκοπος και η αδελφή Ναϊβαλούβου από τον τομέα Ταμάβουα, του Βόρειου Πασσάλου του Σούβα, στο Φίτζι, άκουσαν ότι δύο νέες μαθήτριες από το Βανουάτου χρειάζονταν ένα μέρος να ζήσουν κι έτσι η οικογένεια Ναϊβαλούβου εξέτασε την περίπτωσή τους. Οι γιοι τους, Σοάν 18 ετών και ο Ρος 16 ετών, δεν ήταν στο σπίτι επειδή πήγαιναν σε ένα σχολείο της Εκκλησίας στην Τόνγκα, γη των προγόνων του πατέρα τους. Τα δύο κορίτσια από το Βανουάτου ζούσαν με μια οικογένεια που δεν ήταν Άγιοι των Τελευταίων Ημερών στο Σούβα, με υψηλό κόστος για τους γονείς τους. Τα δύο κορίτσια θα ήταν καλή συντροφιά για την 13χρονη Άντρεα Ναϊβαλούβου. Η Άντρεα πάει κι αυτή στο Κολέγιο της Εκκλησίας και έρχεται στο σπίτι το απόγευμα πριν σχολάσουν οι γονείς της από την δουλειά. Ο αδελφός και η αδελφή Ναϊβαλούβου αποφάσισαν, λοιπόν, να προσκαλέσουν τα δύο κορίτσια από το Βανουάτου να ζήσουν στο σπίτι τους χωρίς χρέωση.

Τα κορίτσια επέμεναν να βοηθήσουν στα έξοδα, αλλά τα έξοδά τους ήταν λιγότερα από τα μισά από αυτά που πλήρωναν πριν—μια ευλογία για την οικογένειά τους.

Τον Απρίλιο άλλα δύο κορίτσια από το Βανουάτου ήλθαν για επίσκεψη και απόλαυσαν την ατμόσφαιρα του σπιτιού της οικογένειας Ναϊβαλούβου. Λίγο καιρό αργότερα αυτά τα δύο κορίτσια ρώτησαν μήπως θα μπορούσαν κι αυτά να έλθουν και να ζήσουν εκεί. Η οικογένεια Ναϊβαλούβου τις καλωσόρισε με χαρά.

Πώς τα κατάφεραν να έχουν τέσσερα παραπάνω άτομα στο σπίτι; «Δημιουργήσαμε τέτοια δεσμά που είναι σαν να ήταν κόρες μας», λέει ο επίσκοπος Ναϊβαλούβου. Η οικογένεια Ναϊβαλούβου έκανε σαφές από την αρχή ότι τα κορίτσια έπρεπε να θεωρούνται μέρος της οικογένειας. Τα τέσσερα κορίτσια από το Βανουάτου ήταν στην πραγματικότητα συγγενείς, αλλά στο σπίτι της οικογένειας Ναϊβαλούβου συμπεριφέρονταν η μία στην άλλη σαν αδελφές που έχουν γεννηθεί από τους ίδιους γονείς. Η Άντρεα Ναϊβαλούβου, επίσης, τις δέχτηκε «σαν αδελφές μου», λέει. Τα μεγαλύτερα κορίτσια την πρόσεχαν και την βοηθούσαν ακόμα και στο διάβασμα για το σχολείο όταν ήταν ανάγκη. Τα τέσσερα κορίτσια άρχισαν να φωνάζουν τον επίσκοπο και την αδελφή Ναϊβαλούβου Τα και Να—«Μπαμπά» και «Μαμά» στη γλώσσα Φίτζι.

Αυτή ίσως είναι η πρώτη φορά, λέει η αδελφή Ναϊβαλούβου, που κορίτσια από το Βανουάτου που πάνε στο Κολέγιο της Εκκλησίας ζουν με οικογένεια μελών. Ο πατέρας ενός από τα κορίτσια, όταν ήλθε για επίσκεψη, εξέφρασε την βαθιά ευγνωμοσύνη του στην οικογένεια Ναϊβαλούβου για την αγάπη που έδειξαν στην κόρη του.

Η αδελφή Ναϊβαλούβου επισημαίνει ότι ένα από τα κορίτσια, η κόρη ενός προέδρου περιφέρειας στο Βανουάτου ήταν σπουδαίο παράδειγμα για την οικογένειά τους μέσω της πίστης της. Ο επίσκοπος Ναϊβαλούβου λέει ότι το παράδειγμά της βοήθησε την οικογένειά του να είναι πιο επιμελής στην μελέτη των γραφών και την οικογενειακή προσευχή.

Το ζεύγος Ναϊβαλούβου λένε ότι έχουν ευλογηθεί υλικά γιατί έχουν μοιραστεί κάποια πράγματα με άλλους. Οι πηγές τους έχουν αυξηθεί. Και η αδελφή Ναϊβαλούβου πιστεύει ότι η ευλογία να μείνει έγκυος ξανά μετά από 13 χρόνια, έχει να κάνει με την επιθυμία τους να δείξουν αγάπη στους άλλους.

Όταν οι δύο γιοι των Ναϊβαλούβου επέστρεψαν σπίτι στο τέλος της σχολικής χρονιάς στην Τόνγκα, δέχτηκαν επίσης τις νέες γυναίκες ως μέρος της οικογένειας. Αλλά ίσως ο Σοάν μπορεί να συγχωρεθεί, επειδή δεν είδε τα κορίτσια ακριβώς σαν αδελφές. Βρέθηκε να κάνει το συνοδό για τον χορό αποφοίτησης μιας από τις νέες γυναίκες. Έπαιξε τον ρόλο του σαν κύριος.

Όταν τα τέσσερα κορίτσια τέλειωσαν το σχολικό τους έτος και επέστρεψαν σπίτι στο Βανουάτου στα τέλη του 2008, οι αποχαιρετισμοί ήταν συγκινητικοί, θυμάται ο επίσκοπος Ναϊβαλούβου. Ήταν σαν να αποχαιρετούσαν, εκείνος και η γυναίκα του, τις τέσσερις κόρες τους. Και όταν άρχισε η νέα σχολική χρονιά το 2009, οι Ναϊβαλούβου με χαρά καλωσόρισαν ξανά τις τέσσερις «κόρες» τους—συν δύο.

Με μόνο τέσσερα υπνοδωμάτια στο σπίτι τους, μερικοί ίσως να αναρωτιούνται πώς μπορούσαν να χωρέσουν έξι νέες γυναίκες συν την δική τους κόρη και το μωρό. Αλλά η οικογένεια Ναϊβαλούβου σύντομα βρήκε λύση χωρίς δυσκολία.

Άλλωστε, δεν ήταν ζήτημα προσωπικού χώρου. Ήταν απλώς ζήτημα επέκτασης του κύκλου αγάπης τους.

Κατά το 2008, η Ασενάκα Ραμασίμα έλαβε δύο από τα πιο επιφανή βραβεία για μαθητές του Κολεγίου της Εκκλησίας Αγίων των Τελευταίων Ημερών του Φίτζι. Πρώτον, επιλέχτηκε καλύτερη μαθήτρια του σχολείου. Αυτό το βραβείο φέρνει μαζί του και μια υποτροφία όσον αφορά στα δίδακτρα. Αλλά επίσης έλαβε το βραβείο Λιοντάρι του Κυρίου, που δίνεται σε έναν παραδειγματικό μαθητή του σεμιναρίου. Το δεύτερο βραβείο είναι για εκείνη πιο σημαντικό από το πρώτο, επειδή της υπενθυμίζει το πώς έχει προσπαθήσει να ασκήσει πίστη στον Επουράνιο Πατέρα της στην καθημερινή της ζωή.

Η ζωή είχε επιφυλάξει στην Ασενάκα πολλές δυσκολίες, αν και είναι μόνο 19 ετών. Αλλά ακόμα ακτινοβολεί χαρά—χαρά για την γνώση ότι ανήκει σε μια παντοτινή οικογένεια, διότι επισφραγίστηκαν στον ναό του Σούβα στο Φίτζι το 2001 και χαρά για την γνώση ότι ο Επουράνιος Πατέρας της, την γνωρίζει και την αγαπά.

Η Ασενάκα είναι η μικρότερη από τα πέντε αδέλφια, μετά από τέσσερις αδελφούς. Όταν πέθανε ο πατέρας τους, θυμάται, ο μεγαλύτερος αδελφός της, που υπηρετούσε τότε ως ιεραπόστολος, τους παρότρυνε όλους να θυμούνται ότι ο πατέρας τους δεν είχε χαθεί, ότι πάντα θα ήταν κοντά.

Οι αδελφοί της ήταν αυτοί που συντηρούσαν οικονομικά την οικογένεια, ενώ η μητέρα τους έγινε ο πνευματικός δεσμός που θα τους κρατούσε μαζί. Τα παιδιά έχουν ωφεληθεί καθώς ακολουθούν το παράδειγμα των γονέων τους.

«Ο πατέρας μου ήταν μια έμπνευση για εμένα. Μας δίδασκε πάντα: ‘Εργαστείτε σκληρά, εργαστείτε σκληρά’» λέει με απαλή φωνή η Ασενάκα. Το να διαβάζει πολύ στο σχολείο ήταν ο τρόπος της να τιμήσει τον πατέρα της και να βοηθήσει την μητέρα της. Η υποτροφία που έρχεται με το βραβείο καλύτερης μαθήτριας είναι μια πολύτιμη συμβολή της Ασενάκα προς το κόστος της μόρφωσής της.

Το παράδειγμα των γονέων της, έθεσε επίσης το θεμέλιο για την πνευματική της μόρφωση. «Διδασκόμασταν κάθε μέρα στο σπίτι μέσω της οικογενειακής μελέτης των γραφών και των διδασκαλιών από τους γονείς μας», λέει η Ασενάκα. Η μητέρα της, προσθέτει, συνεχίζει να οικοδομεί σε αυτό το θεμέλιο για την οικογένειά της.

Η τακτική μελέτη των γραφών της Ασενάκα, την βοηθά να διατηρήσει και να ενδυναμώσει την πίστη της στον Ιησού Χριστό. Βρίσκει χρόνο για μελέτη των γραφών, ανεξάρτητα με το ημερήσιο πρόγραμμά της.

Η πίστη στον Ιησού Χριστό την έχει με τη σειρά της βοηθήσει να παραμείνει κοντά στον Επουράνιο Πατέρα της, ώστε να λαμβάνει την καθοδήγησή Του. «Ξέρω ότι Εκείνος είναι πάντα εκεί», λέει. «Αν κάνω αυτό που θέλει, θα είναι εκεί για μένα και το Πνεύμα Του θα επιβεβαιώσει το σωστό».

Αυτή η καθοδήγηση είναι σημαντική όταν μερικές νέες γυναίκες της ηλικίας της προσπαθούν να την πείσουν να «διασκεδάσει» με τον τρόπο που το κάνουν εκείνες—πίνοντας, καπνίζοντας, κάνοντας πέρα την αγνότητα. Αλλά «αυτά τα πράγματα πάνε ενάντια στην συνείδησή μου», λέει η Ασενάκα και, χάρη στην πίστη της και στην ασφάλεια που νιώθει όταν την καθοδηγεί ο Επουράνιος Πατέρας, «μπορώ να πω όχι».

Η υπηρέτηση στην Εκκλησία, λέει, την έχει βοηθήσει να αποκτήσει αυτοπεποίθηση που αλλιώς δεν θα είχε. Αυτό θα είναι σημαντικό όταν τελειώσει το σχολείο στο Κολέγιο της Εκκλησίας, επειδή μετά ελπίζει να μπορέσει να πάει στο Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ στο Πρόβο της Γιούτα ή στο ΠΜΓ– στη Χαβάη να σπουδάσει λογιστική.

Αυτά τα μέρη είναι πολύ μακριά από το σπίτι της οικογένειάς της σε μια αγροτική περιοχή στα προάστια του Σούβα. Θα ήταν λίγο τρομαχτικό να φύγεις τόσο μακριά από το σπίτι; Η Ασενάκα σκέφτεται αυτήν την ερώτηση για μια στιγμή, μετά χαμογελάει πλατιά. Ναι, απαντά—αλλά θα το κάνει για να επιτύχει τους στόχους της.

Είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι η Ασενάκα θα κάνει αυτό που λέει. Μέχρι τώρα, έχει επιτύχει τους στόχους της πολύ καλά. Και όπως άλλα πιστά μέλη στο Φίτζι, έχει βρει πνευματική ανάπτυξη αλλά και πρόοδο στα υλικά πράγματα μέσω της άσκησης πίστης και της υπακοής στις εντολές.