Nauki Jezusa
Jezus Chrystus jest Jednorodzonym i Umiłowanym Synem Boga. […] On jest naszym Zbawicielem, który wybawił nas od grzechu i śmierci. Jest to najważniejsza wiedza na ziemi.
„Co sądzicie o Chrystusie?” (Ew. Mateusza 22:42). Tym słowami Jezus wprawił w zakłopotanie faryzeuszy w Swoich czasach. Tymi samymi słowy pytam moich współbraci, Świętych w Dniach Ostatnich i innych chrześcijan: jakie są wasze prawdziwe przekonania na temat Jezusa Chrystusa i co robicie w związku z nimi.
Większość moich cytatów z pism świętych będzie pochodziła z Biblii, ponieważ jest ona znana większości chrześcijan. Moje interpretacje sięgają oczywiście do tego, co współczesne pismo święte, a w szczególności Księga Mormona, uczy nas na temat fragmentów biblijnych, które są tak wieloznaczne, że różne odłamy chrześcijaństwa spierają się co do ich znaczenia. Zwracam się do wierzących, ale nie tylko do nich. Jak nauczał nas dzisiejszego ranka Starszy Tad R. Callister, są tacy, którzy nazywają się chrześcijanami i którzy wychwalają Jezusa jako wspaniałego nauczyciela, ale odmawiają Mu boskości. Zwracając się do nich, używam słów samego Jezusa. Wszyscy powinniśmy zastanowić się, czego On nauczał na temat tego, kim jest i po co został zesłany na ziemię.
Jednorodzony Syn
Jezus nauczał, że jest Jednorodzonym Synem. Powiedział:
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.
Bo nie posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat, lecz aby świat był przez niego zbawiony” (Ew. Jana 3:16–17).
Bóg Ojciec potwierdził tę prawdę. W kulminacyjnym momencie świętego doświadczenia na Górze Przemienienia oświadczył: „Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem, jego słuchajcie!” (Ew. Mateusza 17:5).
Jezus nauczał też, że Jego wygląd jest taki sam jak Jego Ojca. Powiedział do Swoich Apostołów:
„Gdybyście byli mnie poznali i Ojca mego byście znali; odtąd go znacie i widzieliście go.
Rzekł mu Filip: Panie, pokaż nam Ojca, a wystarczy nam.
Odpowiedział mu Jezus: Tak długo jestem z wami i nie poznałeś mnie, Filipie? Kto mnie widział, widział Ojca; jak możesz mówić: Pokaż nam Ojca?” (Ew. Jana 14:7–9).
Później Apostoł Paweł opisał Syna jako „[odbicie] […] istoty [Boga Ojca]” (List do Hebrajczyków 1:3; zob. także II List do Koryntian 4:4).
Stwórca
Apostoł Jan napisał, że „Słowo”, jak opisał Jezusa, „było na początku u Boga. Wszystko przez nie powstało, a bez niego nic nie powstało, co powstało” (Ew. Jana 1:2–3). Zatem zgodnie z planem Ojca Jezus Chrystus był Stwórcą wszystkich rzeczy.
Pan Bóg Izraela
Podczas służby pośród Swego ludu w Palestynie Jezus nauczał, że był Jehową, Panem Bogiem Izraela (zob. Ew. Jana 8:58). Później, jako powstały z martwych Pan, służył Swemu ludowi na kontynencie amerykańskim. Tam powiedział:
„Jestem Jezus Chrystus, o którym prorocy świadczyli, że przyjdzie na świat. […]
[…] Jestem Bogiem Izraela i Bogiem całej ziemi” (3 Nefi 11:10, 14).
Co dla nas uczynił
Podczas konferencji palika wiele lat temu spotkałem pewną kobietę, która powiedziała, że poproszono ją, aby powróciła do Kościoła po wielu latach nieaktywności, ale nie potrafi znaleźć powodu, dla którego powinna to zrobić. Aby ją zachęcić, powiedziałem: „Czy kiedy zastanawiasz się nad tym wszystkim, co zrobił dla nas Zbawiciel, nie widzisz wielu powodów, dla których warto wrócić do Kościoła, aby Mu służyć i oddawać cześć?” Byłem zaskoczony jej odpowiedzią: „A co On dla mnie zrobił?” Tym, którzy nie rozumieją, co nasz Zbawiciel dla nas zrobił, odpowiem na to pytanie Jego własnymi słowami i moim świadectwem.
Żywot świata
Biblia odnotowuje nauki Jezusa: „Ja przyszedłem, aby [mieli] życie i [obfitowali]” (Ew. Jana 10:10). Później, w Nowym Świecie, oświadczył: „Jestem światłem i życiem świata” (3 Nefi 11:11). On jest Żywotem Świata, ponieważ jest naszym Stwórcą i dzięki Jego Zmartwychwstaniu wszyscy mamy pewność, że znowu będziemy żyć. A życie, które nam daje, nie jest zwykłym życiem doczesnym. Nauczał: „I Ja daję im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej” (Ew. Jana 10:28; zob. także Ew. Jana 17:2).
Światłość świata
Jezus nauczał też: „Ja jestem światłością świata; Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności” (Ew. Jana 8:12). Oświadczył także: „Ja jestem droga i prawda, i żywot” (Ew. Jana 14:6). On jest Drogą i Światłością, ponieważ Jego nauki oświetlają naszą ścieżkę w życiu doczesnym i pokazują nam drogę powrotną do Ojca.
Czynienie woli Ojca
Jezus zawsze szanował Ojca i podążał za Nim. Kiedy był młodzieńcem, powiedział do swoich ziemskich rodziców: „Czyż nie wiedzieliście, że w tym, co jest Ojca mego, Ja być muszę?” (Ew. Łukasza 2:49). Później nauczał: „Zstąpiłem bowiem z nieba, nie aby wypełniać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał” (Ew. Jana 6:38; zob. także Ew. Jana 5:19). A Zbawiciel nauczał: „Nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie” (Ew. Jana 14:6; zob. także Ew. Mateusza 11:27).
Powrócimy do Ojca, czyniąc Jego wolę. Jezus nauczał: „Nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie” (Ew. Mateusza 7:21). Wyjaśnił:
„W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów?
A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie” (Ew. Mateusza 7:22–23).
Kto więc wejdzie do królestwa niebios? Nie ci, którzy jedynie czynili cuda, używając imienia Pana, jak nauczał Jezus, ale jedynie „ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie”.
Wspaniały Przykład
Jezus pokazał nam, jak tego dokonać. Raz po raz prosił nas, abyśmy Go naśladowali: „Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną” (Ew. Jana 10:27).
Moc kapłańska
Przekazał moc kapłańską Swoim Apostołom (zob. Ew. Mateusza 10:1) i innym. Piotrowi, Apostołowi–seniorowi, powiedział: „I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie” (Ew. Mateusza 16:19; zob. także Ew. Mateusza 18:18).
Łukasz zapisał, że „wyznaczył Pan […] siedemdziesięciu dwóch, i rozesłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam zamierzał się udać” (Ew. Łukasza 10:1). Później owi Siedemdziesiąci z radością powiedzieli Jezusowi: „I demony są nam podległe w imieniu twoim” (Ew. Łukasz 10:17). Jestem świadkiem tej mocy kapłańskiej.
Wskazówki od Ducha Świętego
Pod koniec Swej ziemskiej służby Jezus nauczał Apostołów: „Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem” (Ew. Jana 14:26) i „wprowadzi was we wszelką prawdę” (Ew. Jana 16:13).
Wskazówki dzięki Jego przykazaniom
Prowadzi nas też dzięki Swoim przykazaniom. Tym samym nakazał Nefitom, aby nie było pośród nich sporów w kwestiach doktrynalnych, ponieważ, jak powiedział:
„Ten kto chce się spierać, nie jest ode Mnie, ale od diabła, który jest ojcem niezgody i wzbudza gniew w sercach ludzi i chęć spierania się.
Moją nauką nie jest pobudzanie ludzi do gniewu, aby między sobą walczyli. Moją nauką jest, aby zaprzestano takich rzeczy” (3 Nefi 11:29–30).
Skupienie się na życiu wiecznym
Rzucił też nam wyzwanie, abyśmy skupili się na Nim, a nie na rzeczach tego świata. W Swoim wielkim kazaniu na temat chleba żywota Jezus wyjaśnił różnicę pomiędzy doczesnym a wiecznym pożywieniem. Powiedział: „Zabiegajcie nie o pokarm, który ginie, ale o pokarm, który trwa, o pokarm żywota wiecznego, który wam da Syn Człowieczy” (Ew. Jana 6:27). Zbawiciel nauczał, że jest Chlebem Żywota, źródłem wiecznego pożywienia. Mówiąc o doczesnym pożywieniu oferowanym przez świat, łącznie z manną, jaką Jehowa zesłał dzieciom Izraela na pustyni, Jezus nauczał, że ci, którzy polegali na tym chlebie, teraz są martwi (zob. Ew. Jana 6:49–50). Inaczej jest z pożywieniem, który On oferuje: On „[jest] chlebem żywym, który z nieba zstąpił” — nauczał Jezus — „jeśli kto spożywać będzie ten chleb, żyć będzie na wieki” (Ew. Jana 6:51).
Niektórzy z Jego uczniów powiedzieli, że „twarda to mowa” i od tej pory wielu z Jego naśladowców „zawróciło i już z nim nie chodziło” (Ew. Jana 6:60, 66). Najwidoczniej nie przyjęli Jego wcześniejszej nauki, że powinni szukać „najpierw Królestwa Bożego” (Ew. Mateusza 6:33). Nawet dzisiaj niektórych chrześcijan bardziej pociągają rzeczy świata — to, co podtrzymuje życie na ziemi, ale nie daje pożywienia zapewniającego życie wieczne. Dla niektórych „twarda […] mowa” nadal jest powodem, aby nie naśladować Chrystusa.
Zadośćuczynienie
Kulminacyjnym momentem w ziemskiej służbie Zbawiciela było Jego Zmartwychwstanie i Zadośćuczynienie za grzechy świata. Jan Chrzciciel prorokował, kiedy powiedział: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Ew. Jana 1:29). Potem Jezus nauczał, że „Syn Człowieczy […] przyszedł, […] aby służył i oddał życie swoje na okup za wielu” (Ew. Mateusza 20:28). Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus wyjaśnił, jak zapisano w Ewangelii Mateusza, że wino, które pobłogosławił, było „[krwią] […] nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów” (Ew. Mateusza 26:28).
Kiedy powstały z martwych Pan ukazał się Nefitom, poprosił ich, aby podeszli i dotknęli rany w Jego boku i śladów po gwoździach na Jego dłoniach i stopach. Wyjaśnił, że uczynił to, aby „się przekonali, że [jest] Bogiem Izraela i Bogiem całej ziemi i że [został] zabity za grzechy świata” (3 Nefi 11:14). I jak czytamy dalej, ludzie „padli do stóp Jezusa i czcili Go” (werset 17). Z tego powodu cały świat będzie ostatecznie oddawał Mu cześć.
Jezus nauczał dalej cennych prawd na temat Swojego Zadośćuczynienia. Księga Mormona, która szczegółowo omawia Jego nauczanie i podaje najlepsze wyjaśnienie Jego misji, odnotowuje tę naukę:
„I Mój Ojciec posłał Mnie, abym został podniesiony na krzyżu, a potem mógł przyciągnąć do siebie wszystkich ludzi; […]
[…] aby zostali osądzeni według swych czynów.
I […] kto się nawróci i zostanie ochrzczony w imię Moje, będzie napełniony Duchem Świętym; i jeśli wytrwa do końca, uznam, że jest bez winy przed Ojcem, gdy powstanę, by sądzić świat. […]
Żaden nieczysty nie może wstąpić do Jego królestwa, dlatego tylko ci wstąpią do Jego odpoczynku, którzy oczyszczą swe szaty przez Moją krew, swą wiarę, nawrócenie się, odstąpienie od wszystkich grzechów i wierność do końca” (3 Nefi 27:14–16, 19).
I dlatego rozumiemy, że Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa daje nam możliwość przezwyciężenia śmierci duchowej, która jest wynikiem grzechu, oraz daje możliwość posiadania błogosławieństw życia wiecznego poprzez zawarcie i dochowywanie świętych przymierzy.
Wyzwanie i świadectwo
Jezus zadał pytanie: „Co sądzicie o Chrystusie?” (Ew. Mateusza 22:42). Apostoł Paweł rzucił wyzwanie Koryntianom, aby „[poddawali] samych siebie próbie, czy [trwają] w wierze” (II List do Koryntian 13:5). Każdy z nas powinien odpowiedzieć sobie na te kwestie. Gdzie jest granica naszej lojalności? Czy jesteśmy jak chrześcijanie w pamiętnym opisie przedstawionym przez Starszego Neala A. Maxwella, którzy przenieśli się do Syjonu, ale nadal próbowali zachować drugi dom w Babilonie?1
Nie ma tu kompromisu. Jesteśmy naśladowcami Jezusa Chrystusa. Jesteśmy obywatelami Jego Kościoła i Jego ewangelii, i nie powinniśmy starać się o wizę, aby móc odwiedzić Babilon, ani zachowywać się jak jego obywatele. Powinniśmy szanować Jego imię, przestrzegać Jego przykazań i „szukać nie rzeczy tego świata, ale szukać […] najpierw królestwa Bożego i ustanowić jego prawość” (Ew. Mateusza 6:33; przypis a z: Joseph Smith Translation, Matthew 6:38).
Jezus Chrystus jest Jednorodzonym i Umiłowanym Synem Bożym. Jest naszym Stwórcą. On jest Światłością świata. On jest naszym Zbawicielem, który wybawił nas od grzechu i śmierci. Jest to najważniejsza wiedza na ziemi i możecie ją posiąść dla siebie, tak jak ja ją posiadłem dla siebie. Duch Święty, który świadczy o Ojcu i Synu i prowadzi nas ku prawdzie, objawił mi te prawdy i objawi je wam. Sposobem na to jest pragnienie i posłuszeństwo. Jezus nauczał o pragnieniu: „Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam” (Ew. Mateusza 7:7). Nauczał o posłuszeństwie: „Jeśli kto chce pełnić wolę jego, ten pozna, czy ta nauka jest z Boga, czy też ja sam mówię od siebie” (Ew. Jana 7:17). Świadczę o prawdzie tych rzeczy, w imię Pana Jezusa Chrystusa, amen.