Hangad

Sa dihang otso anyos pa ko, ang akong duha ka ig-agaw ug ako gipaadto sa lungsod aron kuhaon ang kinompra. Sa paghinumdom, nahingangha ko sa kadako sa pagsalig sa akong lola ug sa akong iyaan ug uyoan ngari namo. Hayag ug tin-aw ang kalangitan nianang buntaga dihang nagpanon kami sakay sa tulo ka kabayo.

Sa tunga-tunga sa kasagbutan, nakahunahuna kami nga manganaog usa ug magdula og dyolin. Nalingaw kaayo kami sa among dula nga wala na namo mabantayi ang itom nga mga dag-um nga mitabon sa kalangitan. Sa dihang nakaamgo mi nga adunay unos, wala na gani kami panahon sa pagsakay sa among kabayo. Mibundak ang kusog nga ulan, nga wala na kami laing nahunahunaan kondili ang pagkuha sa angkasanan sa mga kabayo ug gipandong ang mga hapin sa angkasanan. Dayon ang among mga kabayo nanagan palayo.

Walay kabayo, basa, ug gitugnaw, misugod mi paglakaw og dali kutob sa mahimo padulong sa duol nga lungsod. Gabii na kaayo dihang nakakita kami og balay ug nanuktok. Ang pamilya mipauga namo, mipakaon namo og lamiang bean burritos, ug dayon gipakatulog kami sa usa ka kwarto.

Ang akong mga ig-agaw ug ako mibangon pagkabuntag nga hayag na ang adlaw ug nindot ang kapanganuran. Usa ka tawo ang nanuktok sa pultahan nga nangita sa tulo ka bata nga nawala. Dili gayud nako makalimtan ang among nakita sa among pagpamauli—pundok sa mga tawo kinsa nangita kanamo sa tibuok gabii. Sa ilang atubangan mao ang akong mahigugmaong lola ug ang akong tiyo ug tiya. Gigakos mi nila ug mihilak, nalipay kaayo nga nakit-an ang ilang nawala nga mga anak.

Ang atong Langitnong Amahan naghunahuna nato. Naghinam-hinam Siya nga naghulat sa atong pagpauli. Dunay mga timailhan sa espirituhanong mga unos sa atong palibut. Mohangad kita ug andamon ang kaugalingon pinaagi sa paglig-on sa atong mga pagpamatuod matag adlaw.