พบสันติสุขในศีลระลึก
ภาพประกอบโดย อัลเล็น การ์นส์
สมัยเป็นคุณแม่ที่ลูกยังเล็ก ดิฉันพยายามหาช่วงสงบระหว่างวันที่วุ่นวายเมื่อชีวิตสะลาวนอยู่กับการดูแลลูกวัยซนที่เรียกร้องมากห้าคน ดิฉันสามารถพักตรงนั้นห้านาทีและตรงนี้ 10 นาทีเท่านั้น แต่ดิฉันหวงแหนความเงียบสงบช่วงเล็กๆ แต่ละช่วงนั้นมาก
ดิฉันหันไปพึ่งพระบิดาบนสวรรค์บ่อยครั้งในการสวดอ้อนวอนทูลขอพลัง ความอดทน และสันติสุข วันอาทิตย์วุ่นเป็นพิเศษกับการดูแลลูกอ่อน แต่งตัวให้ลูกวัยหัดเดิน และกำกับเด็กโตให้พร้อมไปโบสถ์ น่าขันตรงที่ดิฉันพบทางออกในวันอาทิตย์ที่ยุ่งวุ่นวายวันหนึ่ง
ขณะฟังคำสวดอ้อนวอนศีลระลึกวันนั้น คำเหล่านี้มีความสำคัญเป็นพิเศษ “…เพื่อพวกเขาจะมีพระวิญญาณของพระองค์อยู่กับพวกเขาตลอดเวลา” (คพ. 20:77)
ดิฉันได้รับสิทธิ์ให้มีพระวิญญาณของพระเจ้าอยู่กับดิฉัน ดิฉันไม่เคยตระหนักในความสำคัญของสัญญานั้นมาก่อนได้อย่างไร
ศีลระลึกกลายเป็นช่วงเวลาเงียบสงบให้ครุ่นคิดไตร่ตรองในชีวิตที่หนวกหู ในศาสนพิธีของศีลระลึก ดิฉันพบสันติสุขที่ดิฉันแสวงหา
ถึงแม้จะออกจากการประชุมศีลระลึกพร้อมลูกวัยหัดเดินที่ไม่อยู่นิ่งหลังจากรับส่วนขนมปังและน้ำ แต่ดิฉันมั่นใจว่าดิฉันอยู่ที่นั่นเพื่อเวลาที่พิเศษนั้นของการระลึกถึง ดิฉันตั้งตารอช่วงเวลาอันมีค่าเหล่านั้นด้วยศรัทธาแรงกล้าอย่างที่ไม่เคยประสบมาก่อน
เวลานี้ลูกๆ โตหมดแล้ว ดิฉันพอใจกับความงามเลิศของช่วงเวลาเงียบสงบอีกหลายช่วง กระนั้นก็ตามดิฉันยังหวงแหนช่วงเวลาเหล่านั้นที่ใช้ไปกับการรับศีลระลึก