ตรง จุดที่แยก กับ เพื่อนๆ

ไม่กี่วันต่อมา ข้าพเจ้าได้รับโทรศัพท์จากสมาชิกศาสนจักรคนหนึ่งชื่อเดฟ เขาถามว่าข้าพเจ้าอยากมาบ้านเขาคืนวันเสาร์หรือไม่ เขาชวนข้าพเจ้าร่วมรับประทานอาหารเย็นกับครอบครัวเขาในวันถัดไปด้วย ฟังดูเหมือนสนุกกว่าการไม่มีเพื่อนสักคน ข้าพเจ้าจึงรับปาก

ข้าพเจ้ากับเดฟมีเวลาที่ดีด้วยกัน—และแน่นอนว่าไม่มีบุหรี่หรือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ขณะฟังคุณพ่อของเดฟกล่าวคำสวดอ้อนวอนก่อนรับประทานอาหาร ข้าพเจ้ารู้สึกดีมาก ข้าพเจ้าเริ่มคิดว่าสภาพบางอย่างอาจจะ—น่าจะ—ดีขึ้น

ข้าพเจ้ากับเดฟกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน เราเล่นฟุตบอลด้วยกัน ไปโรงเรียนด้วยกัน ช่วยกันเรื่องไปเป็นผู้สอนศาสนา เมื่อเรากลับมา เราเป็นเพื่อนร่วมห้องที่มหาวิทยาลัย เราช่วยกันหาผู้หญิงที่ถูกต้องที่ควรแต่งงานด้วยและประคับประคองกันบนทางคับแคบและแคบตลอดทางไปพระวิหารและหลังจากนั้น ตลอดหลายปีต่อมาเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และทั้งหมดนี้เริ่มด้วยการโทรศัพท์มาตรงจังหวะที่ข้าพเจ้าต้องการพอดี

ภาพ

Illustration of young men playing football

อย่างน้อยข้าพเจ้าคิดว่าทั้งหมดเริ่มจากตรงนั้น ลองนึกภาพความประหลาดใจของข้าพเจ้าเมื่อข้าพเจ้าทราบในอีกหลายปีต่อมาว่าคุณแม่ของข้าพเจ้าคือผู้ทำงานหลังฉาก ท่านคือผู้วางแผนทำให้เราเป็นเพื่อนกัน! ไม่นานหลังจากข้าพเจ้าสูญเสียเพื่อนเก่า ท่านสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับข้าพเจ้า จึงโทรหาคุณแม่ของเดฟเพื่อดูว่าพวกเขาจะหาทางช่วยได้หรือไม่ คุณแม่ของเดฟคะยั้นคะยอเดฟให้ติดต่อข้าพเจ้าและชวนข้าพเจ้าไปที่บ้าน บางครั้งการกระตุ้นเตือนให้ช่วยคนที่ต้องการความช่วยเหลือมาจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ บางครั้งมาจากเทพ—เช่นคุณแม่—ผู้ “พูดโดยอำนาจของพระวิญญาณบริสุทธิ์” (2 นีไฟ 32:3)

ข้าพเจ้ามักจะสงสัยว่าชีวิตจะต่างจากนี้อย่างไร—สำหรับข้าพเจ้าและสำหรับเดฟ—ถ้าคุณแม่ไม่รับรู้ปัญหาของข้าพเจ้าและลงมือทำบางอย่าง นั่นไม่ได้เตือนท่านให้นึกถึงวิธีที่พระบิดาบนสวรรค์ประทานพรเราหรอกหรือ พระองค์ทรงทราบความต้องการทุกอย่างของเรา และพระองค์ทรงส่ง “พรจากเมืองฟ้า ทั้งวาจากับกรรมจากคนรัก” (“คนที่ชี้นำทำเราดีขึ้น,” เพลงสวด, บทเพลงที่ 123)

สุดท้ายแล้วเราทุกคนต้องรับผิดชอบการเลือกของเรา ดังที่ประธานโธมัส เอส. มอนสันเคยกล่าวไว้หลายครั้งว่า “การเลือกที่เราทำกำหนดจุดหมายของเรา”¹ และการเลือกมากมายเหล่านั้นเราต้องเลือกเอง บ่อยครั้งที่การตัดสินใจของเราทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง แต่พระบิดาบนสวรรค์ไม่ได้ทรงส่งเรามาที่นี่เพียงลำพัง

การตัดสินใจที่เราทำในช่วงเวลาสำคัญเป็นพรและนำทางเราทั้งชีวิต แต่การตัดสินใจเหล่านั้นได้รับการดลใจและพลังจากความพยายามร่วมกับการสวดอ้อนวอนของคุณแม่ข้าพเจ้าพร้อมทั้งการสนับสนุนและมิตรภาพของเดฟ

การทดสอบที่เราเรียกว่าชีวิตบนแผ่นดินโลกต่างจากการทดสอบที่โรงเรียน—ที่ท่านต้องเอาใจใส่ข้อสอบของตนและไม่ได้รับอนุญาตให้ช่วยเพื่อนข้างๆ ในการทดสอบนี้ไม่ใช่แบบนั้น เราสามารถช่วยกันและต้องช่วยกัน เพราะนั่นคือส่วนหนึ่งของการทดสอบ ด้วยเหตุนี้แม้บางครั้งการเลือกของท่านอาจทำให้ท่านต้องไปอยู่คนเดียวอีกฟากหนึ่ง แต่ขอให้รู้ว่าตลอดถนนสายนั้นมีอีกหลายคนทำการตัดสินใจยากๆ เพื่ออยู่ฝ่ายพระเจ้าเช่นกัน พวกเขาจะเดินไปกับท่าน และพวกเขาต้องการให้ท่านเดินไปกับพวกเขา