ปาฏิหาริย์นาทีสุดท้าย
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในอารากวา เวเนซุเอลา
ผมอายุยังน้อย ขาดประสบการณ์ และมีเวลาไม่มาก คำสวดอ้อนวอนที่เรียบง่ายจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์ได้จริงหรือ
เมื่ออายุ 16 ปี ผมเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนเทคนิคเพื่อให้ได้อนุปริญญาสาขาอิเล็กทรอนิกส์ ตามข้อกำหนดอนุปริญญาของผม ผมต้องฝึกงานครบ 30 วันที่บริษัทในท้องที่เพื่อแสดงให้เห็นทักษะวิชาช่างของผม
ผมฝึกงานกับบริษัทสินค้ากระดาษแห่งหนึ่ง ความปรารถนาจะรับใช้งานเผยแผ่เต็มเวลาเริ่มมีมากขึ้น และงานนี้จะช่วยให้ผมมีเงินมากพอ แต่มีนักศึกษาฝึกงานสามคน และบริษัทจะเลือกเพียงคนเดียวให้ทำเต็มเวลา
เครื่องจักรที่บริษัทเครื่องหนึ่งเสีย เมื่อเครื่องจักรเครื่องนั้นทำงานปกติ มันจะทำงานได้มากเท่ากับเครื่องจักรคล้ายกันสามเครื่อง แต่อุปกรณ์ชิ้นนี้ใช้การไม่ได้มาระยะหนึ่งแล้ว บริษัทได้สั่งอะไหล่จากต่างประเทศมาแทนอะไหล่ที่เสีย—แต่ก็ยังใช้การไม่ได้ ผมยอมรับคำท้าให้ลองซ่อมเครื่องนี้
ภาพประกอบโดย เดวิด เคอร์ติส
ผมใช้เวลาหลายวันหลายชั่วโมงศึกษาเครื่องจักรเครื่องนี้ แต่มันซับซ้อน และไม่ง่ายเลยที่ต้องคิดให้ได้ในเวลาเพียง 30 วันว่าทำไมเครื่องจึงเสีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่ขาดประสบการณ์อย่างผม แต่ผมรู้สึกว่าผมจะทำได้ ทุกเช้าก่อนไปทำงาน ผมจะอ่านบทความจากนิตยสาร เลียโฮนา และสวดอ้อนวอนพระบิดาในสวรรค์ของผม ผมกลายเป็นเพื่อนกับเจ้านายซึ่งเป็นวิศวกรไฟฟ้าที่มีประสบการณ์ เขาอนุญาตให้ผมนำสำเนาพิมพ์เขียวกลับบ้านไปศึกษาช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ผมศึกษาอย่างตั้งใจ
เมื่อฝึกงานใกล้จบ เพื่อนร่วมงานสองคนของผมทำโครงการที่ได้รับมอบหมายเสร็จพอดีและผมรู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทั้งที่มีความเห็นในทางลบอยู่รอบข้าง (และคำพูดดูแคลน) แต่ผมไม่สงสัย วันศุกร์ซึ่งเป็นวันฝึกงานวันสุดท้ายมาถึงเร็วมาก ถึงแม้ผมแก้ไขปัญหาบางอย่างไปแล้ว แต่เครื่องจักรเครื่องนั้นยังใช้การไม่ได้อยู่ดี ผมรู้สึกมั่นใจว่าผมเกือบจะซ่อมได้แล้ว ผมจึงบอกเจ้านายว่าผมขออนุญาตทำงานวันเสาร์ได้ไหม วันจันทร์เครื่องจะดีแน่นอน
คำพูดของผมทำให้เจ้านายประหลาดใจมากจนเขาขออนุญาตประธานบริษัทให้ผม เจ้านายบอกผมหลังจากนั้นว่าวันถัดไป เราทั้งสามคน—ประธานบริษัท เจ้านาย และผม—จะทำงานจนถึงเที่ยง “สามคนหรือครับ” ผมถาม เขาอธิบายว่าประธานบริษัทซึ่งเป็นวิศวกรไฟฟ้าสนใจข้อเสนอของผมเพราะเคยมีคนพยายามซ่อมเครื่องนั้นหลายครั้งแล้วจนเขาถอดใจไม่คิดจะซ่อมอีก
วันรุ่งขึ้น ผมกลัวมากที่ต้องทำงานเคียงข้างวิศวกรผู้ใหญ่สองคน ผมอายุยังน้อยและขาดความชำนาญ แต่พวกเขาเสนอตัวเป็นผู้ช่วยผม ผมรู้สึกอึดอัด และขณะเดียวกันก็รู้สึกเป็นเกียรติมาก
เพียงไม่กี่นาทีก่อนเที่ยง ประธานกับเจ้านายผมรู้แล้วว่าความพยายามของเราสูญเปล่า ผมขอตัวและเข้าไปในห้องน้ำ ผมคุกเข่าสวดอ้อนวอนพระบิดาด้วยศรัทธาแรงกล้ามาก ผมรู้สึกถึงพลังอันน่าอัศจรรย์ที่ไม่อาจอธิบายได้ ผมทูลขอให้พระองค์ทรงช่วยให้ผมได้งานนี้เพราะผมต้องได้เงินมาจ่ายค่างานเผยแผ่ของผม
ผมออกจากห้องน้ำด้วยความตื่นเต้น แต่ตอนนั้นผู้ช่วยปิดตู้วงจรไฟฟ้าและเก็บเครื่องมือแล้ว ผมเปิดด้านหลังเครื่องจักรเครื่องนั้นขึ้นและดูแผงวงจร 15 แผงข้างในอย่างละเอียด ผมสังเกตว่าหัวเสียบตัวหนึ่งในจำนวน 4,000 กว่าตัวในระบบไม่เชื่อมต่อกับแผง ผมจึงเชื่อมต่อให้เข้าที่และเปิดเครื่อง มันได้ผล! นั่นคือปาฏิหาริย์
นั่นเป็นชั่วขณะที่ผมตื้นตันใจและลืมไม่ลง เจ้านายกอดผม และประธานบริษัทจับมือแสดงความยินดีกับผมอย่างแรง
ผมได้ทำงานให้บริษัทนั้นราวสองปี เก็บเงินได้เท่าที่ผมต้องการ และไปทำงานเผยแผ่ที่ผมรอมานาน เมื่อผมอธิบายเหตุผลที่ต้องออกจากงาน ประธานบริษัทกล่าวลาและพูดว่า “คุณรู้แล้วนะว่าคุณกลับมาทำงานที่นี่ได้หลังจากจบงานเผยแผ่แล้ว ผมขอให้คุณประสบความสำเร็จมากๆ”
ประสบการณ์นี้แสดงให้ผมเห็นว่าไม่มีสิ่งใดสุดวิสัยสำหรับพระผู้เป็นเจ้า ถ้าเราไม่สงสัย ปาฏิหาริย์จะสำแดงให้ประจักษ์ แต่หลังจากการทดลองศรัทธาของเราเท่านั้น—แม้ในนาทีสุดท้าย ใช่ครับ ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น