สำนึกคุณที่ได้พาพวกเขากลับบ้าน

ปารีส ฝรั่งเศสในปี 1939 นับเป็นสถานที่แห่งความสิ้นหวังในหลายๆ ด้าน การต่อสู้ของทหารของเราได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว และชาวปารีสจำนวนมากเริ่มละทิ้งเมืองนี้ เยอรมนีได้เข้ายึดครองฝรั่งเศสในช่วงฤดูร้อนปี 1940

คุณพ่อของฉันถูกเรียกตัวไปทำงานภายใต้ Service du Travail Obligatoire (บริการแรงงานภาคบังคับ) และถูกส่งไปทำงานที่โรงงานในเยอรมนี ฉันกับคุณแม่อยู่ด้วยกัน ทำงานจิปาถะเพื่อหาเลี้ยงชีพตลอดหลายปีที่ยากลำบากภายใต้การยึดครองนี้

วันหนึ่งระหว่างทางกลับบ้านจากที่ทำงานในฤดูร้อนปี 1944 ฉันขี่จักรยานผ่าน Place de la Concorde และพบว่าตนเองอยู่ท่ามกลางการสู้รบ มีรถถังของเยอรมันอยู่ในจัตุรัสเต็มไปหมด และสถานการณ์อันน่าสับสนวุ่นวายก็ปะทุขึ้นเมื่อกระสุนถูกยิงมาจากทุกทิศทุกทาง รวมถึงจากหลังคา ทหารเยอรมันคนหนึ่งคว้าแขนฉันและผลักฉันไปด้านหลังรถถังเพื่อช่วยชีวิตฉัน

หลังจากนั้น การเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักกองทัพของฝ่ายพันธมิตรก็เข้ามายึดปารีสคืน ฝรั่งเศสเฉลิมฉลอง แต่คุณแม่กับฉันไม่สามารถมีส่วนร่วมเฉลิมฉลองความยินดีนั้น เราไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับคุณพ่อเลย นักโทษชาวฝรั่งเศสค่อยๆ ทยอยกันกลับมา แต่เราสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ทำงานในโรงงานของเยอรมันบ้าง

คืนหนึ่ง คุณพ่อกลับมาโดยไม่แจ้งให้เราทราบล่วงหน้า พร้อมความเหนื่อยล้าและหนวดเครารุงรัง ท่านเล่าให้เราฟังเกี่ยวกับการหลบหนีอันน่าเหลือเชื่อจากเยอรมนี การเดินทางด้วยการเดินเท้า จักรยาน และรถไฟที่แล่นผ่านฮังการีและเชโกสโลวาเกีย

ครอบครัวของเรากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง และความสุขของเราเต็มเปี่ยม

ภาพ

ผู้เขียนเมื่อสมัยยังสาว

คำตอบที่ไม่สามารถหักล้างได้

หลายปีต่อมา ฉันเห็นความสำคัญนิรันดร์ของการมี—และการนำ—ครอบครัวของเรามาอยู่ด้วยกันอย่างชัดเจนหลังจากฉันยอมรับคำสอนของชายหนุ่มสองคนที่มาเคาะประตูโรงงานช็อกโกแลตของสามีฉัน พวกเขาแนะนำตนเองว่าเป็นผู้สอนศาสนาจากศาสนจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย

เจอราร์ดสามีของฉันนัดว่าจะไปพบพวกเขาที่บ้านหลังเลิกงาน แต่เขาลืมบอกฉัน เมื่อฉันเห็นชายหนุ่มสองคนนี้มาถึง ฉันให้พวกเขานั่งรอเจอราร์ดในห้องนั่งเล่น ฉันไม่ได้สุภาพกับพวกเขามากนัก

ฉันเป็นคนเคร่งศาสนา แต่ศาสนาที่ฉันนับถืออยู่ก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากฉันมาก ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยไม่จำเป็นต้องศึกษาหรือถามคำถาม ความคิดที่จะตั้งคำถามกับศรัทธาของฉันทำให้ฉันกังวล และฉันรู้สึกไม่กล้าพอที่จะเปลี่ยนศาสนา

เจอราร์ดไปโบสถ์โดยไม่มีฉันไปด้วยเป็นระยะเวลานาน สาขาเล็กๆ ที่เขาเข้าร่วมจัดการประชุมที่รถเทรลเลอร์ขณะกำลังสร้างอาคารประชุมแห่งแรกของศาสนจักรในฝรั่งเศส เจอราร์ดช่วยขุดฐานรากของอาคารแห่งนั้นด้วย

เขาจะกลับบ้านอย่างมีความสุขและพยายามเล่าความประทับใจของเขาให้ฉันฟัง ในที่สุด ฉันก็เรียนบทสนทนากับผู้สอนศาสนา โดยถามคำถามที่มีเจตนาจะทำให้ผู้สอนศาสนาผู้โชคร้ายสองคนนั้นรู้สึกอับอาย ด้วยความอดทนอย่างยิ่งและความซื่อสัตย์อย่างยิ่ง พวกเขายอมรับความไม่รู้ในประเด็นของหลักคำสอนบางข้อ จึงเสนอที่จะค้นคว้าคำถามของฉัน และกลับมาในสัปดาห์หน้าพร้อมคำตอบที่ไม่สามารถหักล้างได้

เมื่อบาทหลวงที่มาเยี่ยมพบว่าเรากำลังรับผู้สอนศาสนา เขาพยายามเปิดเผยว่าคำสอนของศาสนจักรนั้นเป็นเท็จ แต่ความพยายามของเขากลับให้ผลตรงกันข้าม แม้ขณะที่เขาพยายามวาดภาพสมาชิกศาสนจักรในแง่มุมที่แย่ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ฉันก็ตัดสินใจยอมรับหลักธรรมที่ผู้สอนศาสนาสอนและรับบัพติศมา

เจอราร์ดพร้อมรับบัพติศมามานานแล้วแต่เขาไม่อยากรับบัพติศมาโดยไม่มีฉัน ในเดือนพฤษภาคม ปี 1964 ผู้สอนศาสนาได้จัดเตรียมสระน้ำผ้าใบแบบพกพาไว้กลางห้องนั่งเล่นของอะพาร์ตเมนต์และเติมน้ำจากท่อที่ต่อจากอ่างล้างจานลงไป เพื่อนในศาสนจักรของเราทุกคนอยู่ที่นั่น ฉันรู้สึกสะเทือนอารมณ์มากจนกลัวว่าน้ำตาจะทำให้สระน้ำนั้นล้นออกมา!

ภาพ

ครอบครัวที่หน้าพระวิหาร

เชื่อมต่อกันเป็นนิรันดร

หนึ่งปีต่อมาในพระวิหารเบิร์น สวิตเซอร์แลนด์ ฉันกับสามีได้รับการผนึกซึ่งกันและกัน จากนั้นลูกสาวสองคนของเราก็ได้รับการผนึกกับเราด้วย ขณะเราอยู่ที่นั่น เราทำงานพระวิหารให้บรรพชนของเรา ฉันชอบสิ่งที่ศาสนจักรสอนเกี่ยวกับประวัติครอบครัว การผนึก และการรวบรวมอิสราเอล ฉันชอบการให้ความสำคัญกับการพาครอบครัวมาอยู่ด้วยกัน

ภาพ

ผู้เขียนและลูกสาวสองคน

การทำประวัติครอบครัวในฝรั่งเศสเวลานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ฉันรู้สึกได้รับการดลใจให้ทำ ตอนนั้นไม่มีบันทึกดิจิทัล ฉันจึงเดินทางไปบ้านเกิดของบรรพชนเพื่อขอบันทึกแบบจดด้วยลายมืออยู่บ่อยครั้ง ฉันรู้สึกพิเศษมากเมื่อได้ถือเอกสารที่เขียนโดยคนที่อ่อนน้อมถ่อมตนซึ่งเคยอยู่ที่การเกิด การแต่งงาน หรือการสิ้นชีวิตของบรรพชนคนหนึ่งของฉัน

ภาพ

ผู้เขียนนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

ตอนนี้อายุของฉันค่อนข้างจำกัดสิ่งที่ฉันทำได้ แต่ฉันสำนึกคุณอย่างยิ่งที่สามารถทำงานให้บรรพชนของฉันต่อไปผ่านทาง FamilySearch ทั้งโดยการทำดัชนีและค้นหาชื่อใหม่ ด้วยเครื่องมือที่เรามี ฉันจึงทำดัชนีชื่อได้มากกว่า 35,000 ชื่อและพบชื่อมากกว่า 5,000 ชื่อที่จะนำไปพระวิหาร

ความสุขที่เราพบในพระกิตติคุณจะสมบูรณ์เมื่อเราสามารถชื่นชมพระกิตติคุณกับครอบครัวได้ ฉันสำนึกคุณสำหรับโอกาสที่จะพาพวกเขามาอยู่ด้วยกัน—เพื่อพาพวกเขากลับบ้านตลอดไป